Το 1913, στο Μπλάκμπερν της Αγγλίας, η
Σάρα Έλλεν Ρόμπερτς και οι αδελφές της, Έρικα και Αντρέα, αφού
κατηγορήθηκαν για μαύρη μαγεία, βαμπιρισμό και φόνο, καταδικάσθηκαν όλες
σε θάνατο. Η τιμωρία που αποφασίστηκε για αυτές ήταν να αλυσοδεθούν και
να κλειστούν ζωντανές σε ένα φέρετρο - σφραγισμένο με μολύβι – ώστε να
μην μπορούν να δραπετεύσουν. Λίγο πριν κλειστεί το καπάκι του φέρετρου, η
Σάρα, ουρλιάζοντας από οργή και τρόμο ταυτόχρονα, καταράστηκε όσους
ήταν υπεύθυνοι για το τραγικό τέλος της. Η κατάρα της ήταν πως μετά από
80 χρόνια θα επέστρεφε με τη μορφή μιας όμορφης γυναίκας, ώστε να
εκδικηθεί την οικογένεια των ανθρώπων που ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο
της ίδιας και των αδελφών της. Το φέρετρο σφραγίστηκε και η Σάρα Έλλεν
βυθίστηκε σε ένα σκοτάδι γεμάτο από μοναχικές στιγμές απόγνωσης, σκέψεις
και συναισθήματα οργής στη καρδιά και το μυαλό της.
Μετά την εκτέλεση της Σάρας Έλλεν και
των αδελφών της, γνωστοποιήθηκε στον σύζυγό της ότι δεν θα επιτρεπόταν
να θαφτεί στην Αγγλία, καμία από τις τρεις αδελφές. Η κατάρα της Σάρας
Έλλεν, σε συνδυασμό με την ιδέα ότι ήταν βρικόλακας τρομοκρατούσε τους
κατοίκους του Μπλάκμπερν. Ο σύζυγός της, Τζον Ρόμπερτς, γνωστός επίσης
και σαν ο Δράκουλας με τις τρεις συζύγους, έφυγε από το Μπλάκμπερν με το
νεκρό σώμα της γυναίκας του και των δύο αδελφών της αναζητώντας έναν
τόπο όπου θα μπορούσε να τις θάψει.
Για τέσσερα χρόνια ο Τζον Ρόμπερτς
γυρνούσε όλο τον κόσμο με τα τρία νεκρά σώματα, προσπαθώντας να βρει ένα
μέρος για να τις θάψει. Ο απεγνωσμένος Τζον δεν επιθυμούσε απλά να
θάψει τα σώματα οπουδήποτε, αλλά ήθελε να το κάνει με επίσημη άδεια και
ιερή ευλογία, χωρίς να αποκρύψει, ούτε την αιτία και τον τρόπο καταδίκης
των τριών γυναικών, ούτε όσα πραγματικά είχαν συμβεί πριν το θάνατό
τους. Ταξιδεύοντας με πλοίο και όποιο άλλο μέσο μπορούσε να βρει,
έχοντας τα σώματα σε φέρετρα, επισκέφθηκε αμέτρητα μέρη και εισέπραξε
αμέτρητα όχι, αντίστοιχα.
Τελικά, πήρε την άδεια να θάψει το σώμα
της μίας αδελφής της Σάρας Έλλεν, της Έρικας, στην Ουγγαρία, ενώ το σώμα
της άλλης αδελφής, της Άντρεα, κατάφερε να το θάψει σε ένα μυστικό
μέρος στο Μεξικό. Το ταξίδι του για την αναζήτηση του τόπου όπου θα
έθαβε την αγαπημένη του σύζυγο, επιτέλους έφτασε σε ένα τέλος όταν
βρέθηκε στο λιμάνι μίας μικρής πόλης του Περού, του Πίσκο. Εκεί,
πληρώνοντας κάποιο ποσό, κατάφερε να πάρει επίσημη άδεια να θάψει την
γυναίκα του με τις ευλογίες κάποιου ιερέα. Στον τάφο που έχτισε εκεί,
τοποθέτησε μία αναθηματική επιγραφή, στην οποία κανείς διάβαζε: «Για την
πολυαγαπημένη μου σύζυγο Σάρα Έλλεν, γεννήθηκε το 1872, πέθανε στις 9
Ιουνίου του 1913.»
Ο Τζον Ρόμπερτς, λίγες ημέρες μετά την
ταφή έφυγε από το Περού και κανείς, δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε με αυτόν. Η
κατάρα της Σάρας ξεχάστηκε, όμως μετά από 80 χρόνια, καθώς η ημερομηνία
της επετείου του θανάτου της και – κυρίως – της εκπλήρωσης της κατάρας
της πλησίαζε, οι τοπικές εφημερίδες του Μπλάκμπερν θυμήθηκαν την ιστορία
της και την δημοσίευσαν με τον προκλητικό τίτλο: «Θα επιστρέψει η Σάρα
Έλλεν για την εκδίκηση που υποσχέθηκε;» Κάποιοι δημοσιογράφοι από το
Περού διάβασαν το θέμα και αναδημοσίευσαν την ιστορία, η οποία σύντομα
έγινε γνωστή σε όλο τον πληθυσμό της πόλης του Πίσκο.
Άνθρωποι άρχισαν να επισκέπτονται τον
τάφο της Σάρας Έλλεν και οι φήμες για την περίπτωσή της άρχισαν να
διαδίδονται παντού. Σύντομα, οι μεγαλύτερες εφημερίδες του Περού άρχισαν
να δημοσιεύουν θέματα για την κατάρα της Σάρας. Ο πληθυσμός του Πίσκο
ήταν πλέον τρομοκρατημένος, η ένταση μεταξύ των κατοίκων αυξανόταν
συνεχώς, κι έγινε ακόμα μεγαλύτερη καθώς η ημερομηνία για την εκπλήρωση
της κατάρας, η 9η Ιουλίου 1993, πλησίαζε.
Σύντομα, το μόνο θέμα συζήτησης στο
Πίσκο ήταν η κατάρα της Σάρας Έλλεν. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα,
όταν άνθρωποι που επισκέφθηκαν τον τάφο της στο νεκροταφείο, μαρτύρησαν
πως είδαν την ταφόπλακά της να ραγίζει, κάτι που θεωρήθηκε σημάδι
κακοτυχίας. Την ίδια ημέρα και μέχρι τη νύχτα περισσότεροι από χίλιοι
ερευνητές, αποκρυφιστές και – απλά – περίεργοι, είχαν συγκεντρωθεί γύρω
από τον τάφο με τον αριθμό 118, πιστεύοντας ότι η Σάρα θα έβγαινε μέσα
από αυτόν, ακριβώς τα μεσάνυχτα.
Το επόμενο πρωί οι εφημερίδες,
μεγαλοποίησαν ακόμα περισσότερο το γεγονός κάνοντας αναφορές στις
μαρτυρίες σχετικά με το ράγισμα της ταφόπλακας. Όπως ήταν φυσικό μετά
και από αυτά τα δημοσιεύματα, καραβάνια ανθρώπων από όλο το Περού
άρχισαν να καταφθάνουν. Κάποιοι προσεύχονταν και προσέφεραν λουλούδια
στην γυναίκα-βρικόλακα παρακαλώντας να μην βγει από την κρύπτη,
ενώκάμερες της τηλεόρασης κάλυπταν τα γεγονότα του νεκροταφείου,
προσδίδοντας φυσικά την ανάλογη ένταση και δραματοποιώντας με στόμφο τις
αντιδράσεις του πλήθους. Για τις επόμενες εβδομάδες η μικρή πόλη του
Περού βρισκόταν στα διεθνή θέματα των σταθμών όλου του κόσμου.
Πολλοί επίσης, εκμεταλλεύθηκαν το
γεγονός για να ωφεληθούν οικονομικά, αφού αυξήθηκε το ενδιαφέρον του
πληθυσμού στο Περού για τους βρικόλακες. Ένας εκδοτικός οίκος ανακοίνωσε
την έκδοση ενός νέου βιβλίου με τίτλο: «Η Ευγενική και Ρομαντική Πλευρά
της Σάρας Έλλεν». Ένας επιχειρηματίας αποφάσισε να καταπολεμήσει - προς
όφελόςτου - τον βαμπιρισμό της Περουβιανής οικονομικής ύφεσης,
πουλώντας ένα «Σετ Αντί-Βαμπίρ», το οποίο μπορούσε κανείς να αποκτήσει
με δυόμισι δολάρια. Το σετ περιείχε έναν σταυρό, ένα σφυρί και ένα
παλούκι από αυθεντικό αγγλικό ξύλο. Εξηγούσε μάλιστα πως: «Όλο αυτό το
ξύλο ήταν εισαγόμενο και δεν μπορούσε να έχει πάνω του κανένα καρφί ή
μέταλλο».
Σύμφωνα με αυτόν, μόνο με αυτή την
προϋπόθεση θα μπορούσε το «Αντί-Βαμπίρ» σετ να λειτουργήσει σωστά και
αποτελεσματικά. Κάθε κάτοικος του Πίσκο άρχισε να ψάχνει για μέσα
προστασίας από τους βρικόλακες και εξαιτίας της μεγάλης ζήτησης η τιμή
του σκόρδου διπλασιάστηκε μέσα σε μία εβδομάδα. Αν εκείνο τον καιρό
άνοιγε κανείς την πόρτα οποιουδήποτε σπιτιού στο Πίσκο, θα έβρισκε
σκελίδες σκόρδου να κρέμονται από πίσω και θα έβλεπε απλωμένα στις
γωνίες του σπιτιού περίεργα βότανα του Αμαζόνιου. Όλοι, με κάποιον
περίεργο τρόπο, γνώριζαν πως οι βρικόλακες αντιπαθούν το σκόρδο, ειδικά
το αρσενικό σκόρδο που έχει το μέγεθος ενός μήλου, και είναι μία
ιδιαίτερα απίστευτη ποικιλία που υπάρχει μόνο στο Περού. Αυτό το σκόρδο,
εξαιτίας του μεγάλου του μεγέθους, υποτίθεται ότι είχε πολύ δυνατότερα
αποτελέσματα εναντίον των βρικολάκων. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν ξαφνικά να
επισκέπτονται τις εκκλησίες περισσότερο, και ο αριθμός των λειτουργιών
έφτασε τις εννέα, σε καθημερινή βάση.
Την ημέρα που αναμενόταν η νεκρανάσταση
της Σάρας Έλλεν Ρόμπερτς, οι τίτλοι στις πρώτες σελίδες των κυριότερων
εφημερίδων, ήταν: El Popular: «Γυναίκα-Βρικόλακας αφήνει μήνυμα σε
Πνευματιστή» (Mulher Vampiro Deja Mensaje a Espiritista), El Libertados:
«Όλο το Περού περιμένει την 9η Ιουλίου: Θα αναστηθεί η
γυναίκα-βρικόλακας;» (Todo el Peru a la expectativa EL 9 DE JUNIO:
RESSUSCITARA LA MUJER VAMPIRO?) Οι εφημερίδες σε διάφορα μέρη του
πλανήτη, επίσης έγραφαν για το γεγονός. Την ημέρα εκείνη, ένας
δημοσιογράφος από την Βραζιλία που κάλυπτε την ιστορία, ανέφερε τα εξής:
«Κοιτάζοντας από ψηλά, η μικρή πόλη του Πίσκο φαίνεται να κοιμάται
ειρηνικά. Αλλά στην πραγματικότητα εκεί κάτω υπάρχουν... εξορκισμοί,
παλούκια, ξύλινοι σταυροί. Τελικά, είμαστε στο Περού ή στην
Τρανσυλβανία;»
Οι τοπικές αρχές είχαν αυξήσει τα μέτρα
ασφάλειας στονεκροταφείο και ιδιαίτερα γύρω από τον τάφο γιατί ήθελαν να
αποτρέψουν πιθανή βεβήλωση και τυμβωρυχία. Η αστυνομία προσπαθούσε να
ελέγξει το πλήθος αλλά, τόσο οι κάτοικοι του Πίσκο, όσο και οι
τουρίστες, σαν υπνωτισμένοι εισέβαλλαν στο νεκροταφείο καταπατώντας τους
τάφους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον τάφο, και
περιμένοντας να φτάσουν τα μεσάνυχτα έκαναν περίεργες τελετές
εξορκισμούς και «καθαρισμούς», ενώ άλλοι περίμεναν έξω από το
νεκροταφείο το αποτέλεσμα της υπόθεσης.
Μεταξύ των ανθρώπων αυτού του
ποικιλόμορφου πλήθους, μία εξωτική φιγούρα τράβηξε την προσοχή των
μικροφώνων. Ήταν μία αυτοαποκαλούμενη μάγισσα, δημοσιογράφος και
αστρολόγος τον ελεύθερο χρόνο της, η οποία έλεγε προσευχές και πέταγε
πέταλα στον ουρανό. Κάποιος άλλος πέταξε αίμα στην κρύπτη, η οποία
γινόταν μαύρη από την ποσότητα των κεριών τριγύρω και του καπνού που
έβγαζαν. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, την «ώρα μηδέν» μετέδιδαν απευθείας
από το νεκροταφείο, πως ηκατάρα δεν εκπληρώθηκε, ενώ το πλήθος ακουγόταν
να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει ευτυχισμένο.
Το ξημέρωμα ο Δήμαρχος, Έντγκαρ Νούνιες
εμφανίστηκε στον τάφο της Σάρας Έλλεν με ένα στεφάνι από λουλούδια και
καθώς το πλήθος εισέβαλλε και πάλι στο νεκροταφείο, εκείνος έλεγε τα
εξής: «Η Σάρα Έλλεν είναι τώρα πολίτης του Πίσκο και αποτελεί σημάδι για
την επερχόμενη πρόοδο.» Επίσης ζήτησε από τις Βρετανικές αρχές
«συγχώρεση» στη μνήμη της Σάρας Έλλεν, της οποίας η ταφή δεν είχε
επιτραπεί στην Αγγλία. Κατόπιν ανακήρυξε την 9η Ιουλίου σε «ημέρα
συνάντησης των ψυχών για ειρήνη» προς τιμήν της.
Ο γυναικολόγος της τοπικής κλινικής του
Πίσκο επιβεβαίωσε πως πολλές ντόπιες, εγκυμονούσες γυναίκες που
αναμενόταν να γεννήσουν περίπου εκείνη την χρονική περίοδο, είχαν
εγκαταλείψει την πόλη προκειμένου να γεννήσουν αλλού και να αποτρέψουν
την περίπτωση της μετενσάρκωσης της γυναίκας-βρικόλακα μέσω του
νεογέννητου παιδιού τους. Ένας Περουβιανός μουσικός, ο Χούλιο Αντράντε,
συνέθεσε ένα τραγούδι με τίτλο Σάρα Έλλεν που υπάρχει στο cd του Algo
mas de mim... Το βίντεο-κλιπ του τραγουδιού ξεκινά με μία όμορφη γυναίκα
που φοράει μαύρα ρούχα και φεύγει από ένα νεκροταφείο, ενώ το ουρλιαχτό
ενός λύκου ανοίγει το τραγούδι.
Η Σάρα Έλλεν θεωρείται σήμερα από πολλούς, μία Αγία του Πίσκο.
