Το Μυστήριο της Μαύρης Ντάλιας

Η Μαύρη Ντάλια είναι ένα από τα πιο διάσημα άλυτα μυστήρια δολοφονιών στην αμερικανική ιστορία. 

Το θύμα, η Elizabeth Short, βρέθηκε βάναυσα ακρωτηριασμένη σε ένα κενό οικόπεδο στο Λος Άντζελες στις 15 Ιανουαρίου 1947. Το σώμα της είχε κοπεί στη μέση στη μέση και τα έντερά της είχαν αφαιρεθεί και τοποθετηθεί στους ώμους της. Το πρόσωπό της είχε κοπεί από αυτί σε αυτί και τα μάτια της είχαν βγει. Η υπόθεση έγινε γρήγορα αίσθηση των μέσων ενημέρωσης και ο δολοφόνος ονομάστηκε «Μαύρη Ντάλια». 

Η αστυνομία βρήκε χιλιάδες ενδείξεις, αλλά καμία από αυτές δεν οδήγησε σε σύλληψη. Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το ποιος ήταν ο δολοφόνος της Μαύρης Ντάλια. Κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που είχε σκοτώσει άλλες γυναίκες πριν και μετά τον Short. Άλλοι πιστεύουν ότι ήταν ένα διαταραγμένο άτομο που ενήργησε από παρόρμηση. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι η δολοφονία ήταν μια τελετουργική δολοφονία. Ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο δολοφόνος, αυτός ή αυτή δεν οδηγήθηκε ποτέ στη δικαιοσύνη. 

Η δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας παραμένει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά και άλυτα μυστήρια στην αμερικανική ιστορία. Εδώ είναι μερικές από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου της Μαύρης Ντάλια: 

George Hodel: Ο George Hodel ήταν ένας γιατρός που ήταν ύποπτος ότι ήταν ο δολοφόνος της Μαύρης Ντάλια. Είχε ιστορικό βίας κατά των γυναικών και ήταν γνωστός ως σαδιστής. Είχε επίσης κίνητρο να σκοτώσει τον Short, καθώς φέρεται να είχε σχέση μαζί του. Ωστόσο, ο Hodel δεν κατηγορήθηκε ποτέ για τη δολοφονία και πέθανε το 1999. 

Τζακ ο Αντεροβγάλτης: Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο δολοφόνος της Μαύρης Ντάλιας ήταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ένας κατά συρροή δολοφόνος που τρομοκρατούσε το Λονδίνο στα τέλη του 1800. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο υποθέσεων, όπως ο ακρωτηριασμός των θυμάτων και το γεγονός ότι και οι δύο δολοφόνοι δεν συνελήφθησαν ποτέ. Ωστόσο, δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. 

The Zodiac Killer: Ο Zodiac Killer ήταν ένας άλλος κατά συρροή δολοφόνος που τρομοκρατούσε την Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1960. Έστειλε χλευαστικές επιστολές στην αστυνομία και στα μέσα ενημέρωσης και ισχυρίστηκε ότι σκότωσε 37 ανθρώπους. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Zodiac Killer μπορεί να ήταν επίσης ο δολοφόνος της Μαύρης Ντάλιας. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. 

Η ταυτότητα του δολοφόνου της Μαύρης Ντάλια παραμένει μυστήριο. Η υπόθεση έχει παρουσιαστεί σε βιβλία, ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά ο δολοφόνος δεν έχει συλληφθεί ποτέ. Η δολοφονία της Μαύρης Ντάλιας είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμα και στις πιο σύγχρονες πόλεις, εξακολουθούν να υπάρχουν σκοτεινά και επικίνδυνα μυστικά που κρύβονται στις σκιές.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Ο κατα συρροή δολοφόνος Zodiac

Ο Zodiac Killer ανέλαβε την ευθύνη για αρκετούς φόνους στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Δεν πιάστηκε ποτέ.

Ποιος ήταν ο Δολοφόνος του Ζωδιακού;
Ο αυτοαποκαλούμενος Zodiac Killer συνδέθηκε άμεσα με τουλάχιστον πέντε φόνους στη Βόρεια Καλιφόρνια το 1968 και το 1969 και μπορεί να ήταν υπεύθυνος για περισσότερους. Χλεύαζε την αστυνομία και απειλούσε μέσω επιστολών που στάλθηκαν σε εφημερίδες της περιοχής από το 1969 έως το 1974, προτού διακόψει απότομα την επικοινωνία. Παρά τις εντατικές έρευνες, κανείς δεν συνελήφθη ποτέ για τα εγκλήματα και η υπόθεση παραμένει ανοιχτή. Το μυστήριο γύρω από τις δολοφονίες έχει γίνει αντικείμενο πολλών βιβλίων και ταινιών, συμπεριλαμβανομένης της ταινίας Zodiac του σκηνοθέτη David Fincher το 2007.

Zodiac Killer Γράμματα, Σύμβολο & Κύπρος
Την 1η Αυγούστου 1969, το San Francisco Examiner , το San Francisco Chronicle και το Vallejo Times-Herald έλαβαν το καθένα από μια πανομοιότυπη χειρόγραφη επιστολή σε έναν φάκελο χωρίς διεύθυνση αποστολέα. Ξεκινώντας, «Αγαπητέ συντάκτη: Είμαι ο δολοφόνος των 2 εφήβων τα περασμένα Χριστούγεννα στη λίμνη Χέρμαν», οι επιστολές περιείχαν λεπτομέρειες από τις δολοφονίες του Zodiac Killer που μόνο ο δολοφόνος θα μπορούσε να γνωρίζει. Ο δολοφόνος συνέχισε να απειλεί με περαιτέρω επιθέσεις εάν τα γράμματα δεν τυπώνονταν στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων.

Κάθε γράμμα έκλεινε με ένα σύμβολο που αποτελείται από έναν κύκλο με έναν σταυρό μέσα από αυτό, σε αυτό που θα γινόταν γνωστό ως σύμβολο του Zodiac Killer. Τα γράμματα συνοδεύονταν επίσης από ένα μέρος ενός κρυπτογράφου τριών μερών που ισχυρίστηκε ότι περιείχε την ταυτότητά του.

Ενώ τα αστυνομικά τμήματα της Bay Area, με την υποστήριξη του FBI, εργάζονταν πυρετωδώς για να εντοπίσουν τον δολοφόνο, μια άλλη επιστολή έφτασε σύντομα στο San Francisco Examiner . Ξεκινώντας, «Αγαπητέ συντάκτη: Εδώ μιλάει ο Ζωδιακός», περιέγραφε επίσης τις δολοφονίες λεπτομερώς και χλεύαζε την αστυνομία επειδή δεν μπόρεσε να σπάσει τον κωδικό του ή να τον πιάσει.
Αρκετές μέρες αργότερα, ο δάσκαλος του γυμνασίου Ντόναλντ Χάρντεν και η σύζυγός του, Μπέτυ, κατάφεραν να λύσουν τον κρυπτογράφηση. «Μου αρέσει να σκοτώνω ανθρώπους γιατί είναι τόσο διασκεδαστικό», έγραφε. «Είναι πιο διασκεδαστικό από το να σκοτώνεις άγρια ​​θηράματα στο δάσος γιατί ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο ζώο από όλα».

Τρεις ημέρες μετά την τέταρτη γνωστή δολοφονία του Zodiac, τη δολοφονία του ταξιτζή Paul Stine το 1969, η San Francisco Chronicle έλαβε μια επιστολή που ομολογούσε το έγκλημα. Γραμμένο με την ίδια ακανόνιστη εκτύπωση με τα προηγούμενα γράμματα του Zodiac, έδινε τις λεπτομέρειες της δολοφονίας του Stine και συνοδευόταν από ένα ματωμένο κομμάτι από το πουκάμισο του Stine. Στο τέλος της επιστολής, ο δολοφόνος σκέφτηκε ότι στη συνέχεια θα πυροβολούσε το ελαστικό ενός σχολικού λεωφορείου και «θα έπαιρνε τα παιδιά καθώς έβγαιναν έξω».

Ο Zodiac Killer συνέχισε την χλευαστική αλληλογραφία του με το Bay Area, σην οποία περιλάμβανε περισσότερα κρυπτογραφήματα, ισχυρίστηκε ότι είχε διαπράξει αρκετούς ακόμα φόνους και χλεύαζε την αστυνομία για την αδυναμία της να τον πιάσει.

Το 1974 οι επιστολές σταμάτησαν, αν και η έρευνα δεν τελείωσε. 

Θύματα & Επιθέσεις

Προς το παρόν, τέσσερις ξεχωριστές επιθέσεις έχουν αποδοθεί οριστικά στον Zodiac Killer. Το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό έλαβε χώρα τη νύχτα της 20ης Δεκεμβρίου 1968, όταν ο 17χρονος David Faraday και η 16χρονη φίλη του, Betty Lou Jensen, πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου κοντά στο αυτοκίνητό τους σε ένα απομακρυσμένο σημείο στη λίμνη Herman. Road, στα περίχωρα του Vallejo, Καλιφόρνια. Η αστυνομία ήταν μπερδεμένη, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει το κίνητρο του εγκλήματος ή κάποιον ύποπτο.

Νωρίς το πρωί της 5ης Ιουλίου 1969, η Darlene Ferrin, 22 ετών, και ο φίλος της, Mike Mageau, 19 ετών, κάθονταν σε σταθμευμένο αυτοκίνητο σε μια παρόμοια απομακρυσμένη τοποθεσία Vallejo, όταν τους πλησίασε ένας άνδρας με φακό. Η φιγούρα πυροβόλησε πολλές φορές εναντίον τους, σκοτώνοντας τον Ferrin και τραυματίζοντας σοβαρά τον Mageau.

Μέσα σε μια ώρα από το περιστατικό, ένας άνδρας τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα της Βαγιέχο, δίνοντάς τους την τοποθεσία του τόπου του εγκλήματος και αναλαμβάνοντας την ευθύνη τόσο για εκείνη την επίθεση όσο και για τις δολοφονίες του Φάραντεϊ και του Τζένσεν το 1968. 

Παρά τα στοιχεία που περιελάμβαναν δακτυλικά αποτυπώματα, την περιγραφή του Mageau, τον αποκωδικοποιημένο κρυπτογραφητή και ένα σωρό από συμβουλές και οδηγούς, η αστυνομία δεν μπόρεσε να εντοπίσει τον Zodiac Killer.

Το βράδυ της 27ης Σεπτεμβρίου 1969, χτύπησε ξανά, πλησιάζοντας το νεαρό ζευγάρι Cecelia Shepard και Bryan Hartnell καθώς χαλάρωναν σε ένα απομονωμένο μέρος της όχθης της λίμνης Berryessa στην κομητεία Napa. Φορώντας μια κουκούλα και ένα πουκάμισο με σύμβολο κυκλικού σταυρού, τους έδεσε πριν τους μαχαιρώσει βάναυσα, γράφοντας ένα μήνυμα προς την αστυνομία στην πόρτα του αυτοκινήτου τους και εγκατέλειψε τη σκηνή. Στη συνέχεια κάλεσε το αστυνομικό τμήμα της Νάπα για να αναλάβει την ευθύνη. Ο Σέπαρντ και ο Χάρτνελ ήταν και οι δύο σε κρίσιμη κατάσταση αλλά ζούσαν όταν έφτασαν οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, αλλά η Σέπαρντ πέθανε από τα τραύματά της λίγο αργότερα.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 11 Οκτωβρίου 1969, ο Zodiac αφαίρεσε άλλη μια ζωή, πυροβολώντας τον 29χρονο ταξιτζή Paul Stine στη γειτονιά Presidio Heights του Σαν Φρανσίσκο. Καθώς η δολοφονία δεν φαινόταν να ταιριάζει με το πρότυπο του Zodiac, αρχικά θεωρήθηκε ληστεία μέχρι που η San Francisco Chronicle έλαβε μια επιστολή που ισχυριζόταν το έγκλημα.

Τουλάχιστον πέντε άλλες δολοφονίες έχουν συνδεθεί προσωρινά με τον Zodiac Killer, συμπεριλαμβανομένου του πυροβολισμού του Robert Domingos και της Linda Edwards το 1963 κοντά στη Santa Barbara της Καλιφόρνια και του θανάτου με μαχαίρι το 1966 της φοιτήτριας Cheri Jo Bates στο Riverside της Καλιφόρνια.

Σκίτσο του Zodiac Killer
Με περιγραφές από μάρτυρες που είχαν δει έναν άνδρα να φεύγει από τη σκηνή της δολοφονίας του Paul Stine το 1969, η αστυνομία μπόρεσε να δημιουργήσει και να κυκλοφορήσει ένα σύνθετο σκίτσο του δολοφόνου. Όμως, παρά τα αυξανόμενα στοιχεία και την έρευνα πολλών υπόπτων, ο Zodiac παρέμεινε ελεύθερος.

Συνελήφθη ποτέ ο δολοφόνος του Zodiac;
Τόσο για τις γνωστές όσο και για τις εικαζόμενες δολοφονίες του Zodiac, κανένας ύποπτος δεν έχει συλληφθεί ποτέ. Για 60 σχεδόν χρόνια από την πρώτη δολοφονία, δεν έχει ακόμη αποδοθεί δικαιοσύνη.

Zodiac Killer Theories & Suspects
Το μυστήριο γύρω από την υπόθεση Zodiac συνεχίζει επίσης να συναρπάζει το κοινό και έχει εμπνεύσει πολλές θεωρίες σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου. Από αληθοφανές έως τρακάρισμα, αυτές περιλαμβάνουν τους ισχυρισμούς ότι ήταν ο Unabomber Ted Kacznyski ή ο καταδικασμένος δολοφόνος Charles Manson ή ότι τελικά μετακόμισε στη Σκωτία και διέπραξε περισσότερους φόνους εκεί πριν βρει την ευτυχία και εγκαταλείψει τους κακούς τρόπους του.

Άρθουρ Λι Άλεν
Ο συγγραφέας πραγματικού εγκλήματος και πρώην σκιτσογράφος του San Francisco Chronicle , Robert Graysmith, έγραψε δύο ξεχωριστά έργα για τον δολοφόνο (1986 Zodiac και 2002 Zodiac Unmasked ), προσδιορίζοντας τελικά έναν άνδρα που ονομάζεται Arthur Leigh Allen ως τον πιο πιθανό ύποπτο. Ωστόσο, ο Άλεν πέθανε το 1992 και δεν συνδέθηκε ποτέ οριστικά με καμία από τις δολοφονίες.

Earl Van Best Jr.
Το 2014 ο HarperCollins δημοσίευσε το πιο επικίνδυνο ζώο όλων του Gary Stewart, στο οποίο ισχυρίζεται ότι ο πατέρας του, Earl Van Best Jr. - που μοιάζει πολύ με τον άνδρα στο σκίτσο της αστυνομίας - ήταν ο Zodiac Killer.

Λούι Μάγιερς
Ένας άλλος άνδρας εμφανίστηκε το 2014 για να αποκαλύψει ότι ένας φίλος ονόματι Louie Myers είχε ομολογήσει ότι ήταν ο δολοφόνος πριν από το θάνατό του το 2002. Ορισμένα γεγονότα στην ιστορία του Myers ταιριάζουν με εκείνα που συνδέονται με το Zodiac, αλλά όπως με τον Allen και τον Van Best, εκεί δεν ήταν οριστική απόδειξη. 

Ενημερώσεις υπόθεσης
Το 2020, μετά από περισσότερα από 50 χρόνια, ερασιτέχνες κωδικοθραύστες έλυσαν τον κρυπτογράφηση του Zodiac Killer. Το αποκωδικοποιημένο μήνυμα έγραφε:

«Ελπίζω να διασκεδάζετε πολύ προσπαθώντας να με πιάσετε που δεν ήμουν εγώ στην τηλεοπτική εκπομπή που φέρνει στο φως ένα θέμα για εμένα, δεν φοβάμαι τον θάλαμο αερίων γιατί θα με στείλει στην παράδεισο πολύ νωρίτερα γιατί τώρα έχω αρκετούς σκλάβους να δουλέψουν για μένα, όπου όλοι οι άλλοι δεν έχουν τίποτα όταν φτάσουν στον παράδεισο, γι' αυτό φοβούνται τον θάνατο.

Τον Οκτώβριο του 2021, μια ομάδα 40 πρώην ερευνητών επιβολής του νόμου που ονομάστηκε Case Breakers, ισχυρίστηκε ότι είχε ταυτοποιήσει τον Zodiac Killer. Ωστόσο, το FBI δήλωσε ότι η υπόθεση ήταν ακόμα ανοιχτή.

Διαβάστε περισσότερα

Φρανκ Μόρις: Απόδραση από το Αλκατράζ

«Ναι! Όλοι τα καταφέραμε εκείνο το βράδυ, αλλά μόλις!» 

Στις 22 Ιανουαρίου 2018 το δίκτυο «CBS San Francisco» δημοσίευσε μία χειρόγραφη επιστολή η οποία φέρεται να γράφτηκε από τον Τζόν Άνγκλιν, τον άνθρωπο που δραπέτευσε από τις φυλακές του Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1962, μαζί με τον αδερφό του Κλάρενς και τον Φράνκ Μόρις. 

Οι τρεις άντρες έμειναν στην ιστορία για την κινηματογραφική απόδραση από τις φυλακές του Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1962 και για δεκαετίες παρέμενε μυστήριο τι απέγιναν. Πολλά χρόνια η επικρατούσα θεωρία ήταν ότι οι Τζόν Άνγκλιν, Κλάρενς Άνγκλιν και Φράνκ Μόρις δεν είχαν καταφέρει να επιβιώσουν και πέθαναν στα παγωμένα νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Όμως, τα πτώματά τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Από αριστερά προς δεξιά: Κλάρενς Άνγκλιν, Τζόν Άνγκλιν, Φράνκ Μόρις 

Μισό αιώνα αργότερα, μία επιστολή έμελλε να ανατρέψει τη βασική θεωρία για την τύχη των τριών φυγάδων και να κινητοποιήσει εκ νέου τις αμερικανικές αρχές. Το 2013, στο αστυνομικό τμήμα του Ρίτσμοντ στο Σαν Φρανσίσκο εστάλη ένα χειρόγραφο σημείωμα που φέρεται να είναι γραμμένο από τον Τζον Άνγκλιν, τον έναν από τους τρεις δραπέτες. Σύμφωνα με το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο KPIX5, το FBI από το 2013 έως το 2018, κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό την ύπαρξη του σημειώματος για να διερευνηθεί η αυθεντικότητά του, χωρίς όμως να πουν με βεβαιότητα ότι το γράμμα είχε γραφτεί από τον Άνγκλιν. Το χειρόγραφο σημείωμα που φέρεται να έστειλε ο Τζόν Άνγκλιν

 «Ονομάζομαι Τζόν Άνγκλιν. Δραπέτευσα από το Αλκατράζ τον Ιούνιο του 1962 μαζί με τον αδελφό μου Κλάρενς και τον Φρανκ Μόρις. Είμαι 83 ετών και σε κακή κατάσταση. Έχω καρκίνο. Ναι, όλοι τα καταφέραμε εκείνο το βράδυ, αλλά μόλις!» Στη συνέχεια της επιστολής του, ο Άνγκλιν προτείνει και μία συμφωνία στις αρχές, ενώ ανέφερε ότι ο αδερφός του Κλάρενς πέθανε το 2011 και ο Φράνκ Μόρις το 2008: «Αν ανακοινώσετε στην τηλεόραση ότι υπόσχομαι να κάτσω στη φυλακή όχι για περισσότερο από έναν χρόνο και με ιατρική φροντίδα, τότε θα σας γράψω πάλι που ακριβώς είμαι. Δεν είναι αστείο!» Το FBI ανέλυσε διεξοδικά για μεγάλο διάστημα το χειρόγραφο σημείωμα για δείγματα DNA και δακτυλικά αποτυπώματα, χωρίς ωστόσο να φτάσει στην άκρη του νήματος. 

Ολόκληρο το σημείωμα 

Οι μαρτυρίες και τα φωτογραφικά «ντοκουμέντα» Στις αρχές της δεκαετίας του΄90, ένας πρώην τρόφιμος των φυλακών του Αλκατράζ, ο Τόμας Κέντ, ανέφερε στην εκπομπή «Americas Most Wanted» ότι η τότε ερωμένη του Κλάρενς Άνγκλιν παρέλαβε τους τρεις δραπέτες και τους πήγε με το αμάξι στο Μεξικό. Το 2011 ένας ηλικιωμένος άντρας με το όνομα Μπάντ Μόρις, είπε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό ότι ήταν ξάδερφος του δραπέτη Φράνκ Μόρις και ότι τον είχε συναντήσει σε πάρκο κοντά στο Σαν Ντιέγκο μετά την απόδραση. Επίσης, ανέφερε ότι είχε παραδώσει προσωπικά φακέλους με μετρητά σε φρουρό της διαβόητης φυλακής. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2016, η οικογένεια των αδερφών Άνγκλιν είχε δείξει στο ειδησεογραφικό δίκτυο της Ατλάντα 11 Alive, φωτογραφία στην οποία υποστήριζαν ότι απεικονίζονταν οι Τζόν και Κλάρενς Άνγκλιν στη Βραζιλία, τη δεκαετία του΄70. Η επίμαχη φωτογραφία δόθηκε στους συγγενείς των αδερφών Άνγκλιν από έναν «κυνηγό ναρκωτικών» με το όνομα Φρέντ Μπρίτσι, ο οποίος γνώριζε τους δραπέτες όταν ήταν μικρός. 

Η φωτογραφία που πιθανόν απεικονίζει τους Κλάρενς Άνγκλιν (αριστερά) και Τζόν Άνγκλιν (δεξιά) 

Το μυστήριο παραμένει άλυτο, με τις αμερικανικές αρχές ωστόσο να εκλαμβάνουν το σημείωμα ώς ένα δυνατό στοιχείο ή ένδειξη για την περιβόητη υπόθεση, η οποία καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου εδώ και πολλές δεκαετίες. Χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση αμερικανού αξιωματικού, ο οποίος ανέφερε ότι, «η υπόθεση είναι ανοιχτή και θα παραμείνει ανοιχτή, όσο υπάρχει η πιθανότητα έστω και ένας από τους τρεις δραπέτες να είναι ακόμα ζωντανός.» Το βέβαιο είναι πως κάθε μέρα που περνάει η συγκεκριμένη πιθανότητα μειώνεται....

Διαβάστε περισσότερα

Ποιοι και πότε έκαψαν την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας;

Καταρχήν υπήρχαν περισσότερες της μιας βιβλιοθήκες στην αλεξάνδρεια. Οι κυριώτερες ήταν η λεγόμενη «βασιλική βιβλιοθήκη» καθώς και το λεγόμενο «μουσείο» [400 χιλιάδες τόμοι] που ήταν στην περιοχή του βρουχείου . στις βιβλιοθήκες αυτές υπήρχαν συγγράματα από όλους τους λαούς και θρησκείες, όχι μόνον αρχαιοελληνικά. υπήρχαν περσικά, αιγυπτιακά, εβραϊκά, ακόμα και βουδιστικά κείμενα, η βιβλιοθήκη του σεράπειου είχε γύρω στους 42 χλδ τόμους. .

2) Η Βασιλική Βιβλιοθήκη καταστράφηκε επί Ιούλιου Καίσαρα το 48π.Χ.., κατά τις επιχειρήσεις του στην Αλεξάνδρεια.

3) Ο ίδιος ο Καίσαρας, στην ιστορία του, τηρεί σιγή ιχθύος για τις επιπτώσεις και τις διαστάσεις της πυρπόλησης πάνω στην ίδια την Αλεξάνδρεια, και αυτή η στάση του δεν απηχεί το συνηθισμένο συγγραφικό του ύφος, αφού γενικά οι περιγραφές του είναι πλήρεις, διαυγείς και επεκτείνονται στα δρώμενα σ ολόκληρο τον περίγυρο.

4) Ο υπαρχηγός του Καίσαρα, ο οποίος έγραψε το χρονικό Αλεξανδρινός Πόλεμος (Bellum Alexandrinum), αναφέρεται στην πυρπόληση με ύφος περισσότερο απολογητικό, αφού αναφέρει ότι τα κτήρια της πόλης «σχεδόν καθόλου δεν κινδύνευσαν να καταστραφούν από τη φωτιά, επειδή ήταν λιθόκτιστα και, μάλιστα, οι στέγες τους όχι μόνο δεν υποστηρίζονταν από ξύλινες δοκούς, αλλά ήταν κι αυτές λιθόκτιστες.» (Κεφάλαιο. 1). Ωστόσο, ο ίδιος ο υπαρχηγός, λίγο παρακάτω, ξεκάθαρα αναφέρει ότι τα δημόσια κτίρια είχαν ξύλινες στέγες, όταν γράφει ότι οι κάτοικοι της πόλης, στην προσπάθειά τους να ναυπηγήσουν νέο στόλο, χρειάστηκαν ξύλα για να φτιάξουν κουπιά και αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν τις στέγες των στοών, των γυμναστηρίων και άλλων δημοσίων κτηρίων για να χρησιμοποιήσουν τις δοκούς που υποστήριζαν. (Κεφάλαιο.3)

5) Η ύπαρξη ξύλου στις στέγες επιβεβαιώνεται και από τη φράση του Ρωμαίου συγκλητικού Λουκανού (εκτελέστηκε το 65 μ.Χ.), ο οποίος είχε συνθέσει το επικό ποίημα Εμφύλιος Πόλεμος (Pharsalia, X, στίχοι 440 κ.ε. και 486-505):«Εκτός από τα πλοία, η φωτιά εξαπλώθηκε και σ άλλες περιοχές της πόλης και τις κατέκαψε κι αυτές... Τα παραθαλάσσια κτήρια παραδόθηκαν στις φλόγες, ο άνεμος ευνόησε τις δυνάμεις της καταστροφής, οι φλόγες.. έτρεχαν επάνω στις στέγες με ταχύτητα μετεωρίτη». Αφού οι φλόγες έτρεχαν πάνω στις στέγες με ταχύτητα μετεωρίτη, είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον για τις στέγες των δημοσίων κτηρίων είχε χρησιμοποιηθεί ξύλο, όπως λένε ο Λουκανός κι ο υπαρχηγός του Καίσαρα.

6) Ο στωικός φιλόσοφος Σένεκας, που επίσης εκτελέστηκε το 65μ .Χ., προσδιορίζει σε 400.000 τον αριθμό των τόμων που καταστράφηκαν στην Αλεξάνδρεια κατά τις επιχειρήσεις του Καίσαρα. (De Animi Tranquillitate, IX.5)

7) Ο Πλούταρχος γράφει (Καίσαρ, 49): «Ο Καίσαρας διέταξε να πυρποληθούν τα νεώρια, αλλά η φωτιά, που εξαπλώθηκε πολύ περισσότερο, κατέκαψε τις Μεγάλες Βιβλιοθήκες.»

8 ) Ο Αύλος Γέλλιος, συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αι. αναφέρει ότι περισσότερα από 700.000 βιβλία κατακάηκαν κατά τη λεηλασία της πόλης. (Αττικές Νύκτες, VII, 17.3)

9) Ο ιστορικός Δίων ο Κάσσιος (αρχές 3ου μ.Χ. αι.) εξιστορώντας τα γεγονότα του Αλεξανδρινού Πολέμου, γράφει (Δίων Κάσσιος, ιστορία, 42.38 ) : «Μεγάλο μέρος της πόλης έγινε παρανάλωμα του πυρός και, εκτός των άλλων, αποτεφρώθηκαν οι αποθήκαι όπου φυλάσσονταν τα βιβλία, για τα οποία λέγεται ότι ήταν αμέτρητα και ανεκτίμητα».

10) Η άποψη πως η λέξη «αποθήκαι» αναφέρεται σε τόπο φύλαξης εμπορευμάτων και σιτηρών και, συνεπώς, δέν έχει σχέση με τη Βασιλική Βιβλιοθήκη είναι λανθασμένη, διότι δύο αιώνες νωρίτερα, ο Αλεξανδρινός ιατρός Γαληνός χρησιμοποιεί αυτήν ακριβώς τη λέξη, «αποθήκαι» για να αναφερθεί στους «χώρους αποθήκευσης βιβλίων της Βασιλικής Βιβλιοθήκης» (Comm. in. Hipp. Epidem., III, xvii a 606-7). Το κείμενο του Γαληνού διευκρινίζει σαφώς ότι «αποθήκαι» χαρακτηρίζονταν οι χώροι αποθήκευσης βιβλίων που ανήκαν στις Βιβλιοθήκες.

11) Ο παγανιστής ιστοριογράφος Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει (XXII, 16, 13) για τον «δια πυρός αφανισμό μιας ανεκτίμητης βιβλιοθήκης 700.000 τόμων, όταν ολόκληρη η πόλη καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Αλεξανδρινού Πολέμου, που έλαβε χώρα επί δικτατορίας Ιουλίου Καίσαρος»

12) Ο γεωγράφος Στράβων, που έζησε στην Αλεξάνδρεια τέσσερα έτη (24-20 π.Χ.) και ήταν από τους πρώτους που την επισκέφθηκαν μετά τον πόλεμο, κάνει την καλύτερη λεπτομερή περιγραφή της αρχαίας πόλης που διαθέτουμε σήμερα: μιλάει για το λιμάνι, τους ναούς, το θέατρο, το Μουσείο, αλλά για τη Βιβλιοθήκη δεν λέει τίποτα, δεν αναφέρει καν το όνομά της. Γιατί; Προφανώς, διότι αυτή είχε καεί και ο Στράβωνας δεν ανέφερε τίποτα γι αυτήν και τον αφανισμό της το 48 π.Χ.

13) Το 215 μ.Χ. ο παγανιστής αυτοκράτορας Καρακάλλας περιέκοψε το ποσό της επιχορήγησης του Μουσείου, κατήργησε το κονδύλιο που διετίθετο για τη στέγαση και τη σίτιση των μελών του και διέταξε την απέλαση όλων των αλλοδαπών μελών του. (Ηρωδιανός, 4.8.9 και Δίων Κάσσιος, 77.22-23)

14) Το 265 μ.Χ., ο παγανιστής αυτοκράτορας Γαλληινός εκστράτευσε εναντίον του έπαρχου της Αιγύπτου, ο οποίος είχε αυτοανακηρυχτεί αυτοκράτορας. (Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστ., Ζ', 21-32) 1

5) Το 272 μ.Χ., ο παγανιστής αυτοκράτορας Αυρηλιανός επιτέθηκε ακόμη μια φορά στην Αλεξάνδρεια˙ στον τομέα του Βρουχείου, όπου βρισκόταν το Μουσείο, η αντίσταση κατά των Ρωμαίων ήταν τόσο ισχυρή, ώστε προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές, εξ αιτίας των οποίων πολλά μέλη του Μουσείου εγκατέλειψαν τη χώρα. (Scriptores Historiae Augustae, Αυρηλιανός, 32 και Firmus 3 και Αμμιανός Μαρκελλίνος, XXII, 16, 15)

16) Μεταξύ του 297 και 298 μ.Χ. ο παγανιστής αυτοκράτορας Διοκλητιανός κατέφθασε στην πόλη και διέταξε το σφαγιασμό πολλών μελών της πνευματικής κοινότητας. Πολλά βιβλία, κυρίως όσα είχαν σχέση με αλχημεία, συγκεντρώθηκαν σε κεντρικά σημεία της πόλης και κάηκαν.(Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία 308-9 Σουίδας, λήμμα «Διοκλητιανός» Ιωάννης Αντιοχείας, Excert. Valesian, σ. 834 (Migne, Patrologia Graeca, τ. 77 = Muller, Frag. Hist. Graec., IV, 601)

17) Κατά τον 4ο μ.Χ. αι., μεγάλο μέρος του Βρουχείου είχε ήδη καταστραφεί. Όπως λέει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (XX, 16, 15) «η πόλη απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος του Βρουχείου».

18 ) Η αρχαιότερη περιγραφή της καταστροφής του Σαράπειου είναι από έναν Χριστιανό λόγιο, τον Σωφρόνιο, τιτλοφορούμενη Επί της κατάληψης του Σεράπειου (Ιερώνυμος, viris illustribus, 134), αλλά έχει χαθεί. Μετά είναι του Ρουφίνου Τυράννιου, ενός λατίνου Χριστιανού που έζησε πολλά χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Έφτασε εκεί το 372 μ.Χ. Δεν είναι σίγουρο αν ήταν παρών στην καταστροφή του Σαράπειου, αλλά ήταν σίγουρα στην πόλη εκείνο τον καιρό. Αργότερα μετέφρασε στα λατινικά την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου, προσθέτοντας σε αυτήν δύο δικά του βιβλία, το 10ο και το 11ο. Στο 11ο περιγράφει τα γεγονότα της κατάληψης του Σαράπειου λεπτομερώς (11, 2, 22). Φαίνεται να λυπάται για την καταστροφή του Σαράπειου, αλλά θεωρεί σαφώς τους παγανιστές υπεύθυνους που υποδαύλισαν τον χριστιανικό όχλο. Ο Σωκράτης Σχολαστικός, τον 5ο αιώνα, στην Εκκλησιαστική Ιστορία του περιγράφει με περισσότερες λεπτομέρειες το γεγονός, αναγνωρίζει ότι η καταστροφή διετάχθη από τον Αυτοκράτορα, ότι το κτήριο κατεστράφη και αργότερα μετετράπη σε εκκλησία (Ε, 16). Οι περιγραφές του Σωζόμενου (Ζ, 15) και του Θεοδώρητου (Ε, 22) αναφέρουν την καταστροφή του κτηρίου και ο Θεοδώρητος γράφει ότι το ξύλινα αγάλματα του Σαράπη κάηκαν.

Πέραν αυτών, υπάρχουν και οι περιγραφές από Παγανιστές, όπως ο Ευνάπιος της Αντιόχειας, ο οποίος περιέγραψε το γεγονός στον Βίοι Φιλοσόφων, Αντώνιος, ο οποίος, προτού πεθάνει το 390 μ.Χ., είχε προφητεύσει -έτσι λέει ο Ευνάπιος- ότι όλοι οι εθνικοί ναοί της Αλεξάνδρειας θα καταστρέφονταν. Η διήγηση του Ευνάπιου είναι γεμάτη ειρωνία και σαρκασμό για τον πατριάρχη Θεόφιλο και τους οπαδούς του, καθώς περιγράφει την κατάληψη του ναού ως μάχη χωρίς αντίπαλο. Το παράξενο με όλες τις περιγραφές είναι ότι κανένας συγγραφέας δεν κάνει την παραμικρή αναφορά για βιβλιοθήκη ή για βιβλία. Ακόμη κι ο Ευνάπιος, που ήταν λόγιος, με τα αιχμηρά αντιχριστιανικά του αισθήματα, παραμένει σιωπηλός σ& αυτό το ζήτημα. Αν είχε αντιληφθεί κάποια μεγάλη απώλεια βιβλίων εξ αιτίας της καταστροφής του Σαράπειου, είναι πιθανόν ότι δε θα σιωπούσε, αλλά θα το ανέφερε, για να κατηγορήσει τους Χριστιανούς. Εννοείται ότι δεν υπάρχει η περίπτωση ο Ευνάπιος να έγραψε για κάψιμο βιβλίων, αλλά οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί αντιγραφείς να παρέλειψαν το σημείο αυτό από ντροπή. Οι άνθρωποι εκείνων των εποχών δεν ντρέπονταν για τέτοια γεγονότα. Αλλωστε οι Χριστιανοί ιστοριογράφοι συνεχώς αναφέρουν χριστιανικές βιαιότητες (και συχνά τις μεγαλοποιούν, πιστεύοντας πως έτσι δοξάζουν τους ήρωες των ιστοριών τους). Δεν θα δίσταζαν να αναφέρουν μία ακόμα.

Τον 6ο αιώνα έχουμε την μαρτυρία του παγανιστή Αμμωνίου, ο οποίος όχι μόνο αναφέρει την «μεγάλη βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας, αλλά ότι επί των ημερών του υπήρχαν 40 αντίγραφα των Αναλυτικών του Αριστοτέλη και 2 αντίγραφα των Κατηγοριών του.

19) Ο Βίκτωρ Nourisson επιμελητής της Δημαρχιακής βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας σε διάλεξή του στις 3 Μαρτίου του 1893 είπε ότι «μετά την άλωση του Σαραπείου από τον Θεόφιλο, η βιβλιοθήκη λεηλατήθηκε μεθοδικά και τα βιβλία στάλθηκαν στην Ρώμη και στην Κωνσταντινούπολη , όπου ο Θεοδόσιος ο Β καταγίνονταν να καταρτίσει μεγάλη συλλογή βιβλίων» (bull. Ste Khed Geogr. VII serie Νο 10 p. 562)

20) Αυτό φαίνεται να συμφωνεί με την περιγραφή του Ευνάπιου, ο οποίος γράφει ότι ο Θεόφιλος και οι οπαδοί του «κατέστρεψαν ολοσχερώς το ναό και μάχονταν μεταξύ τους για τα λάφυρα που αποκόμισαν από τη λεηλασία της περιουσίας του» [Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, Μουσταφά Ελ Αμπαντί, ιστορικού, εκδ. Σμίλη (σ. 184)] . Εφόσον ο ναός ήταν πέτρινος, θα ήταν δύσκολο ταυτόχρονα να καίγεται και οι οπαδοί του Θεόφιλοι να τον λεηλατούν. Επομένως, αν συνέβησαν και τα δύο πράγματα, πρώτα τον λεηλάτησαν και ύστερα τον έκαψαν.Αλλωστε, ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς μέχρι τα θεμέλια, πράγμα που δεν γίνεται με εμπρησμό αλλά με γκρέμισμα. Οι Χριστιανοί λοιπόν, είτε κατέστρεψαν δια φωτιάς είτε δια γκρεμίσματος το Σαράπειο, πριν τον καταστρέψουν, λεηλάτησαν τους θησαυρούς του. Δηλαδή πήραν τα βιβλία που υπήρχαν στις βιβλιοθήκες του, ενώ αντίθετα, τα ξύλινα αγάλματα κάηκαν και τα πέτρινα αγάλματα συνετρίβησαν.

21) Το ερώτημα που τίθεται εν τέλει είναι: ακόμη κι αν όντως έκαψαν τη βιβλιοθήκη του Σαράπειου, είχαν σκοπό οι Χριστιανοί που κατέλαβαν και κατεδάφισαν το Σαράπειο να κάψουν τα βιβλία; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πράγματι είχαν;

22) Πριν την ολοκληρωτική καταστροφή του Σαράπειου το κτίριο είχε δηωθεί για πρώτη φορά από τον Αρτέμιο, έπαρχο Αιγύπτου, με προτροπή του Αρειανού επισκόπου Αλεξάνδρειας Γεώργιου, περί το 360 μ.Χ. (Σωκράτη, Εκκλ. Ιστ. Γ 3). Μετά το φόνο του Γεώργιου από τους εθνικούς επί βασιλείας Ιουλιανού, ο Ιουλιανός γράφει στον Εκδίκιο, νέο έπαρχο της Αιγύπτου και ζητά να μεταφερθεί η μεγάλη ιδιωτική βιβλιοθήκη του Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολη. Δεν αποκλείεται κατά την πρώτη δήωση του Σαράπειου, εφόσον αυτή έγινε με προτροπή του Γεώργιου, ο αρειανός επίσκοπος να πήρε τα βιβλία που υπήρχαν στο ναό για την ιδιωτική του βιβλιοθήκη. Ο Ιουλιανός ήξερε ότι ο Γεώργιος είχε ιδιωτική βιβλιοθήκη, καθότι γνωρίζονταν από παλιά μεταξύ τους και στην νεότητά του είχε διαβάσει τα βιβλία της βιβλιοθήκης αυτής. Δεν αποκλείεται δηλαδή ο Ιουλιανός να αναφέρεται απλώς στην βιβλιοθήκη που μελέτησε νέος, χωρίς να πρόσθεσε σε αυτήν τίποτε ο Γεώργιος. Ωστόσο, ο Ιουλιανός γράφει 6 μήνες αργότερα σε κάποιον Πορφύριο πως η συλλογή του Γεώργιου ήταν «πολύ μεγάλη και πλήρης και περιείχε φιλοσόφους κάθε σχολής και πολλούς ιστορικούς». Δηλαδή τα βιβλία της βιβλιοθήκης του Γεώργιου ήταν περισσότερα από αυτά που ο Ιουλιανός περίμενε ή που θυμόταν πως είχε. Πράγμα που ενισχύει την πιθανότητα να πήρε από το Σαράπειο τα βιβλία ο Γεώργιος.

23) Επίσης, υπάρχει και η εκδοχή της καταστροφής της βιβλιοθήκης υπό τους Αραβες όπως αναφέρει ο άραβας ιατρός Αμπντέλ Λατίφ που επισκέφτηκε την Αίγυπτο τον 12ο αιώνα.

Διαβάστε περισσότερα

Ιστορίες Smiley Face Killer: Το τέλειο έγκλημα ή η πιο αλλόκοτη σειρά θανάτων στην εγκληματολογία;

Πάνω από σαράντα πτώματα. Όλα μέσα σε λίμνες ή ποτάμια, σε 11 πολιτείες των ΗΠΑ, από τη Νέα Υόρκη έως τη Μινεσότα. Οι ομοιότητες δεν εξαντλούνται εκεί.

Μία από αυτές είναι ότι αν επρόκειτο για δολοφονίες δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, που οι θάνατοι έλαβαν διαστάσεις φαινομένου, οι αρχές δεν συνέλαβαν ούτε καν έναν ύποπτο. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων άλλωστε, ως αιτία θανάτου αναφέρθηκε ο πνιγμός κατόπιν κατανάλωσης αλκοόλ.

Το επίσημο «πόρισμα» ωστόσο δεν ήταν τόσο αληθοφανές. Οι συμπτώσεις παρά ήταν πολλές για να μην προκληθούν υποψίες οργανωμένου εγκλήματος. Μεταξύ αυτών που δεν πείστηκαν ήταν δύο ντετέκτιβ, που είχαν αναλάβει τη διερεύνηση πολλών από τις υποθέσεις.

Ο Φρανκ Γκάνον και ο Άντονι Ντουάρτε, συνταξιούχοι αστυνομικοί της Νέας Υόρκης, ανέπτυξαν το 2008 τη θεωρία της σύνδεσης των θανάτων, γνωστή ως Smiley Face Killer. Σύμφωνα με αυτή, όχι ένας, αλλά μια ομάδα serial killers βρίσκονται πίσω από τα 45 πτώματα ανδρών. Πέραν του φύλου, όλοι ήταν λευκοί, μορφωμένοι, με αθλητική δράση και όχι παραπάνω από 25 ετών!

Τα θύματα εθεάθησαν για τελευταία φορά σε τοπικά μπαρ ή πάρτι που έπιναν το βράδυ που εξαφανίστηκαν. Σε τουλάχιστον 12 περιπτώσεις βρέθηκαν γκράφιτι με χαμογελαστά πρόσωπα κοντά στο σημείο όπου οι ντετέκτιβ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα σώματα είχαν πέσει στο νερό. Εξού και η ονομασία Smiley Face Killer.

Σε 25 διαφορετικές πόλεις 11 πολιτειών, από τη Νέα Υόρκη έως τη Μινεσότα, βρέθηκαν πτώματα νεαρών ανδρών

Σχεδόν όλα αυτά τα υποτιθέμενα θύματα πνιγμού ανακαλύφθηκαν σε ψυχρά βόρεια κλίματα κατά τους χειμερινούς μήνες. Κάτι που μειώνει τις πιθανότητες να έπεσαν μόνοι τους στο νερό, όσο μεθυσμένοι και αν ήταν. Τέτοια φαινομενική συχνότητα πνιγμών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει παρατηρηθεί ούτε στις νότιες, θερμότερες, πολιτείες, ακόμα και το καλοκαίρι.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι ορισμένες από τις εξαφανίσεις σημειώθηκαν το ίδιο βράδυ σε διαφορετικές πολιτείες. Οι σατανικές συμπτώσεις οδήγησαν τους δύο ερευνητές στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνη ήταν μια «καλά δομημένη» οργάνωση δολοφόνων.

Σύμφωνα με αυτούς το κίνητρο των δραστών είναι η ζηλοφθονία. Το πιθανό προφίλ τους είναι άσχημοι, αμόρφωτοι και άνεργοι, το αντίθετο δηλαδή από αυτό των θυμάτων.
Οι ιατροδικαστικές εξετάσεις εντόπισαν μόνο σε δύο από τις 45 περιπτώσεις αποδεικτικά στοιχεία δολοφονίας. Βάσει της θεωρίας Smiley Face Killer, οι δολοφόνοι ήταν πολύ προσεκτικοί στο να μην τραυματίσουν τα θύματά τους. Τα νάρκωναν και κατόπιν τα έριχναν στο νερό, ακριβώς για να οδηγηθούν οι αρχές στο σενάριο των τυχαίων θανάτων.

Το 2008 το FBI δημοσίευσε ένα δελτίο τύπου, στο οποίο υποστήριζε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αιτιολογεί διασύνδεση των θανάτων, ή οποιοδήποτε άλλο που να τεκμηριώνει τη θεωρία ότι αυτοί οι θάνατοι είναι έργο ενός ή περισσότερων κατά συρροή δολοφόνων. «Η συντριπτική πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων φαίνεται να είναι πνιγμός που σχετίζεται με το αλκοόλ», προσέθετε η αναφορά.

Το 2010 το Κέντρο Ανίχνευσης Ανθρωπιστικών Ερευνών εξέδωσε ένα έγγραφο με τον τίτλο «Drowning the Smiley Face Theory Murder». Παρουσίαζε 18 λόγους για τους οποίους χαρακτήριζε ως ψευδή τη θεωρία. Μεταξύ αυτών και ότι τα χαμογελαστά πρόσωπα έμοιαζαν αταίριαστα μεταξύ τους. «Δεν υπάρχουν αποδείξεις τραυματισμού των θυμάτων και τα τα υποτιθέμενα κίνητρα δεν ταιριάζουν σε έναν κατά συρροή δολοφόνο».

Ο διακεκριμένος εγκληματολόγος Πατ Μπράουν αποκαλεσε τη θεωρία «γελοία» και «απολύτως παράφορη», σημειώνοντας ότι τα χαμογελαστά πρόσωπα είναι μια από τις πιο κοινές μορφές γκράφιτι: «Δεν είναι ασυνήθιστο σύμβολο. Αν ελέγξετε μια οποιαδήποτε πυκνοκατοικημένη περιοχή σε ακτίνα 5 μιλίων, στοιχηματίζω ότι θα βρείτε ένα τέτοιο», ισχυρίστηκε.

Στην αντίπερα όχθη όμως, υπάρχουν και ειδικοί που αναπαράγουν το σενάριο των δυο ντετέκτιβ. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο – παθολόγο Δρ. Σάιριλ Βεχτ, είναι μαθηματικά αδύνατο να βρεθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι παρόμοιων χαρακτηριστικών πνιγμένοι κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Και ο εγκληματολόγος Λι Γκίλμπερτσον, του Πανεπιστημίου St. Cloud State της Μινεσότα, ανακάλεσε την αρχική τοποθέτηση του περί «αστικού μύθου». Αφού μελέτησε ξανά τα στοιχεία, κατέληξε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση που «απολαμβάνει τη δολοφονία νεαρών ανδρών».

Ο αστικός μύθος μάλιστα (αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί από επίσημα χείλη) έλεγε ότι ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι άφηναν δίπλα σε κάθε θύμα και ένα στοιχείο όπου θα οδηγούσε τις αρχές στο επόμενο θύμα, παίζοντας με το μυαλό τους.

Εκτός από την επιστημονική κοινότητα, διχασμένη στις ΗΠΑ για την υπόθεση είναι και η κοινή γνώμη, αλλά και οι γονείς των θυμάτων. Στις συνειδήσεις πολλών πρόκειται για μία από αυτές που έχουν καταχωρηθεί ως «ανεξήγητη».

Το βαρύ πέπλο μυστηρίου που την καλύπτει επιτρέπει κάθε λογής σενάρια στους πιο ευφάνταστους. Ακόμα και ότι δολοφονημένα ήταν μόνο τα 12 θύματα, στο σημείο εξαφάνισης των οποίων βρέθηκε το Smiley Face.

Εκείνο που μοιάζει βέβαιο είναι ότι αν όντως υπάρχουν δολοφόνοι, κατάφεραν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν αυτό που ονομάζουμε «τέλειο» έγκλημα. Τουλάχιστον, μέχρι αποδείξεως του εναντίου…

menshouse.gr

Διαβάστε περισσότερα

Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών

Τρόμος στις φτωχογειτονιές του Χουάρες στο Μεξικό Βιασμοί και βάναυσες δολοφονίες 450 νέων γυναικών.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι παρουσίαση άρθρου που δημοσιεύτηκε στο Λατινοαμερικάνικο περιοδικό RESUMEN (2/2003) και ειδήσεων από το δικτυακό τόπο Rebelion και περιγράφει μια ακραία έκφραση της συνάρθρωσης του καπιταλισμού με την πατριαρχία. . Το Χουάρες είναι η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη του Μεξικού (2 εκατομμύρια κάτοικοι), στα σύνορα με τις Η.Π.Α.(Τέξας). Τα τελευταία χρόνια, λόγω του φθηνού, ποσοτικά απεριόριστου και χωρίς εργασιακά δικαιώματα εργατικού δυναμικού, των σημαντικών φορολογικών απαλλαγών και της ανυπαρξίας νομοθεσίας σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος, πολλές ξένες εταιρείες, κατά κύριο λόγο βορειοαμερικανικές, έχουν εγκαταστήσει στην πόλη αυτή εργοστάσιά τους (Ford, General Motors/Electric, Dupont, κ. ά.). Το 70% του εργατικού δυναμικού που απασχολείται στα εργοστάσια αυτά είναι νέα κορίτσια, στην πλειοψηφία τους 16-24 ετών αλλά και πολύ μικρότερης ηλικίας, που έχουν έλθει με τις οικογένειές τους στην πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ορισμένοι αποκαλούν το Χουάρες εργαστήριο του εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης, μια 'πόλη του μέλλοντος'. Το Χουάρες είναι επίσης σημαντικό κέντρο διακίνησης κρακ και κοκαΐνης. Το ιδιαίτερα κερδοφόρο ναρκο-εμπόριο ανθεί και στις δύο πλευρές των συνόρων προσδίδοντας οικονομική και κοινωνική ισχύ στις ανταγωνιστικές ομάδες εμπόρων. Όταν ο ανταγωνισμός οξύνεται και αρχίζουν τα φονικά ξεκαθαρίσματα, οι νεκροί, τυχαία θύματα των διασταυρούμενων πυρών, θεωρούνται σαν αναπόφευκτο μέρος της. δουλειάς. Σε τούτη την 'πόλη του μέλλοντος' φτάνουν καθημερινά καμιόνια από όλο το Μεξικό γεμάτα από απελπισμένους αγρότες και αγρότισσες που αναζητούν καλύτερη τύχη. Η συμφωνία για την απελευθέρωση των εμπορικών συναλλαγών (ALCA) που τέθηκε σε λειτουργία από την 1.1.1994 χειροτέρεψε την κατάσταση στην ύπαιθρο και οι μεξικανοί αγρότες και αγρότισσες γίνονται όλο και πιο φτωχοί, ενώ το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο και αδιέξοδο. Έτσι, χιλιάδες αγρότες/ισσες - κατά κύριο λόγο ιθαγενείς- αναγκάζονται για να επιβιώσουν να εγκαταλείπουν τις κοινότητές τους και τη γη στην οποία οι οικογένειές τους έζησαν για πολλές γενιές και να πηγαίνουν στις πόλεις. Η υπόσχεση για 3-4 δολάρια μεροκάματο προσέλκυσαν χιλιάδες από αυτούς/ές στο Χουάρες. Οι οικογένειες που έρχονται στην πόλη κατασκευάζουν τα νέα τους σπίτια - παράγκες με υλικά που πετούν τα εργοστάσια (σανίδες, λαμαρίνες, χαρτόνια και πέτρες ). Στις εργατικές αυτές 'συνοικίες', που είναι κοντά στο μολυσμένο από τα χημικά απόβλητα των εργοστασίων ποτάμι - σύνορο με το Ελ Πάσο, δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο ούτε πόσιμο νερό και πολλά μικρά παιδιά πεθαίνουν από δυσεντερία. Επίσης, το ποσοστό των παιδιών που γεννιούνται με γενετικές ανωμαλίες είναι εντυπωσιακό.

Σ' αυτό 'το εργαστήριο του εκσυγχρονισμού' το νήμα της πολιτισμικής ζωής των ανθρώπων, ιδιαίτερα όταν είναι ιθαγενείς, είναι σαν να ξηλώνεται μ' ένα απότομα τράβηγμα. Ξεριζωμένοι/ες κυριολεκτικά. Οι γυναίκες ειδικότερα, από έναν κόσμο κλειστό, φεουδαρχικής πατριαρχίας, βρίσκονται ξαφνικά στον τόσο διαφορετικό κόσμο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πατριαρχίας. Μεταξύ άλλων, από την πρώτη μέρα που θα πάνε για δουλειά στο εργοστάσιο οφείλουν να απαντήσουν στις ερωτήσεις των αφεντικών για τη σεξουαλική τους ζωή, πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν περίοδο και δεν είναι έγκυες. Έχουν μόλις πέντε λεπτά για να πάνε στην τουαλέτα, δέκα για πρωινό και μισή ώρα για το μεσημεριανό γεύμα. Αν για τους καπιταλιστές η 'πόλη του μέλλοντος' γεννά υπερκέρδη (16δισ. $ το χρόνο, ενώ οι φόροι που καταβλήθηκαν το 2000 ήσαν μόνο 1, 5 εκατ. $) για τις φτωχές νεαρές εργάτριες γεννά τον τρόμο, αφού μέχρι σήμερα έχουν βιαστεί, βασανιστεί απάνθρωπα και στη συνέχεια δολοφονηθεί άγρια 450 από αυτές.

Ο μαρτυρικός θάνατος των θυμάτων

Αν και δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισαν οι δολοφονίες γυναικών, μέχρι σήμερα έχουν εξαφανιστεί πάνω από 450. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν δολοφονηθεί στην πόλη και τα περίχωρά της 350 γυναίκες. Πολλές ήσαν 10 έως 22 χρονών και δούλευαν στα εργοστάσια. Σχεδόν όλες ήσαν λεπτές, με μακριά μαλλιά και σκούρο δέρμα. Η αγριότητα των δολοφονιών προκαλεί πόνο αλλά και οργή. Τις βίασαν, τις μαχαίρωσαν, τις στραγγάλισαν, τις διαμέλισαν και τις ακρωτηρίασαν. Έκοψαν το ένα στήθος ή με δαγκωνιά ξερίζωσαν μια θηλή του μαστού. Γέμισαν το κορμί τους με δαγκωματιές. Τους έσπασαν το κρανίο και το πρόσωπο. Τις μαχαίρωσαν 23, 24 φορές. τις έκαψαν. Ξερίζωσαν τα μαλλιά τους. Ακραία έκφραση μισογυνισμού, που θέλει να διαγράψει την ανθρώπινη υπόσταση του γυναικείου φύλου. Οι αρχές δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξαφανίσεις των κοριτσιών ούτε προσπάθησαν να βρουν τα πτώματα, τα οποία τις περισσότερες φορές ανακαλύφτηκαν από τις μανάδες των δολοφονημένων κοριτσιών θαμμένα στην έρημο, λίγο έξω από την πόλη. Δικαιολογούν την αδιαφορία τους αντιστρέφοντας τους ρόλους θύμα-θύτης και ενοχοποιούν τα θύματα. Η τοπική αστυνομία μιλά για πόρνες, ο κυβερνήτης της πολιτείας δηλώνει ότι 'το ντύσιμό τους ήταν προκλητικό', 'περπατούσαν μόνες τη νύχτα στο δρόμο' και ο εισαγγελέας ότι 'αν είχαν μείνει στο σπίτι τους δεν θα τους είχε συμβεί τίποτα'. Οι δολοφονίες συνεχίζονται ακόμα και μέρα μεσημέρι και οι αρχές εξακολουθούν να μην κάνουν τίποτα. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οικογένειες των θυμάτων, γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες, διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποφάσισαν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Κάτω από την ισχυρή πίεσή τους οι αρχές αναγκάστηκαν να δείξουν ότι κινούνται.

Έτσι, το 1995 συνέλαβαν έναν νεαρό αιγύπτιο, χημικό που εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο. Κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για πέντε δολοφονίες. Ωστόσο, λίγες βδομάδες αργότερα αποκαλύφθηκε στην έρημο το πτώμα ενός κοριτσιού 15 ετών. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε άλλο και άλλο.

Τον Απρίλη του 1996, η αστυνομία, μετά τη σύλληψη 11 ανδρών, κατηγορούμενοι για 7 φόνους, δήλωσε ότι το θέμα λύθηκε. Παρόλα αυτά, οι δολοφονίες συνεχίζονταν. Το Μάρτιο του 1999 συνελήφθησαν 5 οδηγοί φορτηγών, οι οποίοι ομολόγησαν ότι είχαν διαπράξει 12 εγκλήματα. Λίγες μέρες αργότερα, οι οδηγοί -από τη φυλακή- δήλωσαν στον Τύπο ότι είναι αθώοι και ότι τους βασάνισαν για να ομολογήσουν Ένα περιοδικό εμφάνισε φωτογραφίες τους, στις οποίες οι πληγές από καμένα τσιγάρα στο στομάχι και στις γάμπες ήσαν εμφανείς. Το Φεβρουάριο του 2003 ο δικηγόρος ενός οδηγού βρίσκεται νεκρός. Ειπώθηκε πως τον μπέρδεψαν με ένα φυγάδα όμως, ο πατέρας του δηλώνει ότι τον απειλούσαν τηλεφωνικά ότι θα τον σκοτώσουν αν δεν εγκατέλειπε την υπόθεση. Τώρα, απειλείται δεύτερος δικηγόρος της ίδιας υπόθεσης.

Η σχέση της αστυνομίας με τις δολοφονίες

Πολλοί από τους συγγενείς των δολοφονημένων γυναικών αλλά και πολλές οργανώσεις που ερευνούν το φαινόμενο αυτό έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί τόσοι φόνοι και σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη συνενοχή της αστυνομίας. Τα παραδείγματα που ενισχύουν αυτήν την άποψη είναι πολλά. Μητέρες δολοφονημένων γυναικών προσφεύγουν στην αστυνομία, η οποία δεν διενεργεί καμία έρευνα. Φίλες των νεκρών κοριτσιών, ξεπερνώντας το φόβο, καταθέτουν ως μάρτυρες σε αστυνομικές ακόμα και δικαστικές αρχές και οι καταθέσεις τους εξαφανίζονται. Το τραγικό: κάποιες από αυτές δολοφονούνται λίγο αργότερα.

Τα εργοστάσια, είναι μόνο χώροι δουλειάς;

Πολλές οι συμπτώσεις για να απαντηθεί καταφατικά το πιο πάνω ερώτημα. Η πιο οφθαλμοφανής είναι ότι πολλά από τα κορίτσια - θύματα ήσαν εργάτριες και εξαφανίστηκαν είτε πηγαίνοντας είτε φεύγοντας από το εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι δούλευε με τον αδελφό της και τον πατέρα της. Μια μέρα χωρίς προφανή λόγο της άλλαξαν τη βάρδια, έφυγε μόνη της και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι της. Την επομένη βρέθηκε το πτώμα της. Μια άλλη, καθυστέρησε τέσσερα λεπτά και δεν της επέτρεψαν να πιάσει δουλειά. Στην επιστροφή για το σπίτι της εξαφανίστηκε. Πολλές εξαφανίστηκαν την επομένη ακριβώς ημέρα από τότε που άρχισαν να δουλεύουν.

Μια συνέντευξη - καταγγελία

Η Μαρία Ταλαμάντες και ο σύζυγός της καυγάδισαν με τους γείτονες και κάλεσαν την αστυνομία. Όταν πήγαν στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσουν μήνυση, τους κράτησαν 24 ώρες και βίασαν τη Μαρία. Τη μετέφεραν σε ένα κελί γεμάτο με γυναικεία ρούχα. Όταν ρώτησε για τα ρούχα της απάντησαν ότι 'είναι των γυναικών που μεταφέρουμε'. Με τρόμο θυμήθηκε ότι πολλές από τις δολοφονημένες γυναίκες φορούσαν ρούχα άλλων εξαφανισμένων.(Λίγο αργότερα, όταν η κυβέρνηση όρισε ειδικό εισαγγελέα για να ερευνήσει τις δολοφονίες, η αστυνομία έκαψε 100 λίμπρες ρούχα, προφανώς γυναικεία). Τη φωτογράφησαν και της απείλησαν ότι αν τους καταγγείλει θα σκοτώσουν αυτήν και την οικογένειά της. Η Μαρία διηγείται ότι οι αστυνομικοί της έδειξαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Φωτογραφίες με ένα κορίτσι στη μέση ενός κύκλου αντρών, άλλες όπου τη βίαζαν ένας -ένας και μετά την κτυπούσαν….Οι άντρες γελούσαν στις φωτογραφίες. Τα κορίτσια 'είχαν μια έκφραση πόνου και καταλάβαινες ότι κραύγαζαν. Έβλεπες στο πρόσωπό τους το πόσο υπέφεραν'.

Η Μαρία τόλμησε να καταγγείλει και να αναγνωρίσει τους αστυνομικούς που τη βίασαν. Τους συνέλαβαν αλλά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Αρκετά αργότερα, έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και από την πρώτη μέρα αισθάνθηκε κάποιο βλέμμα καρφωμένο επάνω της. Γύρισε και αναγνώρισε ότι ο άντρας της ασφάλειας του εργοστασίου ήταν ένας από τους άντρες που είχε δει στις φωτογραφίες.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Εξιχνιάστηκε φόνος που έγινε πριν από... 5.000 χρόνια

• 

Θύμα δολοφονικής επίθεσης φαίνεται ότι έπεσε ο Ανθρωπος των Πάγων, όπως δείχνει η ανάλυση στοιχείων που συνελέγθησαν από τη γερμανική αστυνομία.

Οταν η υπεύθυνη του μικρού ιταλικού μουσείου κάλεσε τον επιθεωρητή Αλεξάντερ Χορν, της αστυνομίας του Μονάχου, τον ρώτησε αν ασχολείται με «παγωμένες» από καιρό υποθέσεις, επισημαίνοντας του ότι είχε μία τέτοια υπόθεση που ήθελε να διαλευκάνει.

Το άγνωστο θύμα, που ήταν γνωστό με το όνομα Οτσι, στην πραγματικότητα βρισκόταν στα ψυγεία του μουσείου για περίπου 25 χρόνια. Πολλοί τον αποκαλούσαν «ο άνθρωπος των πάγων». Πρόκειται για την πιο καλοσυντηρημένη μούμια του κόσμου, ένας άνθρωπος της Εποχής του Χαλκού που βρέθηκε εγκλωβισμένος σε έναν παγετώνα στα βόρεια σύνορα της Ιταλίας με την Αυστρία, μέχρι που η κλιματική αλλαγή τον απελευθέρωσε από τον παγωμένο τάφο του το 1991.

Το αίτιο θανάτου του παρέμενε άγνωστο επί δέκα χρόνια, μέχρι που μία ακτινογραφία αποκάλυψε ότι ο παγωμένος άνθρωπος είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης και ένα τόξο είχε μείνει καρφωμένο στην πλάτη του ακριβώς κάτω από τον ώμο του. Σήμερα, όμως, εξοπλισμένος με νέες επιστημονικές γνώσεις ο Χορν κατάφερε να δημιουργήσει το παζλ που εξιστορούσε τι είχε συμβεί εκείνο το πρωινό, το 3.300 π.Χ. στον Ανθρωπο του Οτσι.

Υπάρχουν ελάχιστες μούμιες στον κόσμο με την ηλικία του Ανθρώπου του Οτσι και καμία από αυτές δεν είναι τόσο καλοδιατηρημένη. Οι περισσότερες είχαν προετοιμαστεί τελετουργικά, το οποίο σήμαινε ότι τα εσωτερικά τους όργανα είχαν αφαιρεθεί, είχαν τοποθετηθεί χημικά ή είχαν εκτεθεί στις καταστρεπτικές κλιματικές συνθήκες της ερήμου. Ο παγετώνας, αντιθέτως, όχι μόνο πάγωσε τον Ανθρωπο του Οτσι τη στιγμή που είχε πεθάνει, αλλά η υψηλή υγρασία του πάγου είχε διατηρήσει σχεδόν ανέπαφα το δέρμα του και τα όργανά του. «Να σκεφτείτε ότι γνωρίζουμε το περιεχόμενο του στομαχιού ενός ατόμου που άφησε την τελευταία του πνοή πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις είναι μία πληροφορία που μας λείπει ακόμα και σήμερα», τονίζει ο Χορν.

Το περιεχόμενο του στομαχιού του τελικά διαδραμάτισε κομβικής σημασίας ρόλο στον καθορισμό του τι επ’ ακριβώς συνέβη στον Ανθρωπο του Οτσι και στη συνέχεια φώτισε κάπως και το κίνητρο του εγκλήματος.

Ο Οτσι είχε τη φυσική εμφάνιση ενός ανθρώπου που περπατούσε πολύ αλλά δεν γύμναζε το πάνω μέρος του κορμιού του. Δεν είχε λίπος και διέθετε όλα του τα δόντια, ενώ ανάμεσα στα δύο μπροστινά του δόντια είχε ένα κενό.

Κάθε σύγχρονη εξιχνίαση φόνου χρησιμοποιεί μοντέρνες τεχνολογικές μεθόδους αλλά στην περίπτωση του Οτσι χρησιμοποιήθηκαν και σχεδόν εξωτικές ειδικότητες όπως η αρχαιοβοτανική και η παλαιομεταλλουργία. Από την εξέταση των κόκκων γύρης στον γαστρεντερικό του σωλήνα, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο Οτσι πέθανε στο τέλος της άνοιξης ή στις πρώτες ημέρες του καλοκαιριού. Τις τελευταίες δύο ημέρες της ζωής του είχε καταναλώσει τρία γεύματα και είχε περπατήσει από την κοιλάδα μέχρι ψηλά στα βουνά όπου και βρέθηκε το πτώμα του. Το σώμα του είχε ίχνη ενός σοβαρού τραύματος, ένα βαθύ κόψιμο στο δεξί του χέρι, ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη που έφτανε μέχρι το κόκαλο. Πιθανώς αυτό το τραύμα να περιόριζε τις κινήσεις του. Οπως φάνηκε, πρέπει να το έπαθε μία ή δύο ημέρες πριν από τον θάνατό του.

Από αυτό ο Χορν τεκμαίρει ότι ο Οτσι είχε κατέβει στο χωριό του και είχε μπλέξει σε κάποιον άσχημο καβγά. «Ηταν ένας αμυντικός τραυματισμός και αν το συνδυάσει κανείς με το γεγονός ότι στο σώμα του δεν βρέθηκαν άλλοι τραυματισμοί ή μεγάλοι μώλωπες, σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα ο Ανθρωπος του Οτσι ήταν ο νικητής της σύγκρουσης και πιθανόν να είχε σκοτώσει τον άνθρωπο που προσπάθησε να του επιτεθεί».

Στη συνέχεια έφυγε, έχοντας προμήθειες τροφίμων, αλλά και πολλά άλλα εργαλεία τα οποία μετέφερε σε ένα σακίδιο με ξύλινο πλαίσιο. Μαζί του είχε και πολλά όπλα όπως ένα μικρό ξιφίδιο, τμήματα ενός τόξου και μερικά βέλη.

Δεν βιαζόταν

Ο Χορν πιστεύει ότι ο Οτσι δεν βιαζόταν και ότι λίγη ώρα πριν από τον θάνατό του γευμάτισε και μάλιστα πρέπει να έφαγε βαριά. Υπάρχουν, μάλιστα στοιχεία που υποδεικνύουν ότι κάποιο από το φαγητό του ήταν μαγειρεμένο. «Οταν βιάζεσαι προκειμένου να αποφύγεις κάποιον που σε κυνηγάει να σε σκοτώσει δεν κάνεις τέτοια πράγματα», τονίζει ο Χορν.

Περίπου μισή ώρα αφού τελείωσε το φαγητό του, ο φονιάς του τον πλησίασε και του έριξε από πίσω ένα βέλος από απόσταση περίπου τριάντα μέτρων. Το βέλος πέρασε κάτω από τον ώμο του κόβοντάς του την αρτηρία και προκαλώντας τον γρήγορο θάνατό του. Από τη γωνία του βέλους φαίνεται ότι ο Ανθρωπος του Οτσι χτυπήθηκε από κάτω και από πίσω ή ότι τη στιγμή που χτυπήθηκε ήταν σκυμμένος.

«Στόχος του ανθρώπου που του επιτέθηκε ήταν να τον σκοτώσει και γι’ αυτό αποφάσισε να του ρίξει από μεγάλη απόσταση. Δεν αποκλείεται το συμβάν να είχε κάποια σχέση με αυτό που είχε προηγηθεί δύο ημέρες νωρίτερα. Τα ίδια πράγματα διαπιστώνονται και στις ημέρες μας, καθώς οι περισσότεροι φόνοι είναι προσωπικά ζητήματα και αποτελούν την κλιμάκωση κάποιου βίαιου επεισοδίου», τονίζει ο Χορν.

Διαβάστε περισσότερα

Η 'σατανική' ηγουμένη της Μονής Κερατέας

Στο μοναστήρι της βασάνιζαν φυματικούς μέχρι θανάτου. Το σοκ του εισαγγελέα που την καταδίκασε για 150 θανάτους κοριτσιών

Τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου του 1950, περισσότεροι από 80 αστυνομικοί με επικεφαλής αξιωματικούς της ασφάλειας, έναν ανακριτή κι έναν αντεισαγγελέα πραγματοποιούν επέμβαση στη Μονή Κερατέας και απελευθερώνουν δεκάδες πλούσιες ηλικιωμένες γυναίκες και 36 αγόρια και κορίτσια που βρίσκονταν σε κατάσταση εξάντλησης και θρησκευτικού παραληρήματος. Ταυτόχρονα συλλαμβάνουν με επεισοδιακό τρόπο την ηγουμένη Μαριάμ και τους συνεργάτες της. Από εκείνη τη νύχτα και μετά άρχισαν να αποκαλύπτονται φρικιαστικές λεπτομέρειες για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα.

Από καιρό ακούγονταν φήμες ότι η Μονή «Παναγία Πευκοβουνογιάτρισσα» προσηλύτιζε κόσμο με σκοπό την οικειοποίηση ξένων περιουσιών. Υπήρχαν καταγγελίες για βασανιστήρια που γίνονταν μέσα στη Μονή, για θανάτους από φυματίωση και πολλοί αποκαλούσαν την Μαριάμ «γυναικείο σατανά» που εκμεταλλεύεται το θρησκευτικό πάθος των μοναχών για να αποκτήσει τεράστια περιουσία.

  Οι ανακρίσεις κράτησαν πολλούς μήνες. Η δικογραφία που σχηματίστηκε ήταν ογκώδης και περιλάμβανε, εκτός από τις απολογίες των κατηγορουμένων, περισσότερες από 100 καταθέσεις θυμάτων και συγγενών τους. Η δίκη άρχισε τον Νοέμβριο του 1952 . Στο εδώλιο κάθισαν η Μαριάμ Σουλακιώτου, ηγουμένη της Μονής παλαιοημερολογιτών Κερατέας, 8 μοναχές και ο επίσκοπος των παλαιοημερολογητών. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ήρθαν στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη δράση των κατηγορουμένων που θύμιζε πρακτικές του Μεσαίωνα. Μια γυναίκα κατέθεσε ότι στη Μονή γίνονταν βασανιστήρια «κατά το γερμανικό σύστημα». Άλλος είπε ότι όταν θέλησε να καταταγεί μοναχός, του έκαναν σωματικό έλεγχο και του πήραν ένα σακουλάκι με χρυσά δαχτυλίδια και νομίσματα που είχε ράψει στα ρούχα του. Του έδιναν να τρώει βρασμένες παπαρούνες που περιέχουν όπιο, για να ναρκώνεται και να μην διαμαρτύρεται. Είχε καταντήσει σκελετός και στο τέλος κατάφερε να δραπετεύσει.

Άλλη μία γυναίκα κατέθεσε ότι σε ηλικία 15 χρόνων ακολούθησε τη μητέρα της που ήταν μοναχή. Λίγους μήνες αργότερα η μητέρα της πέθανε από τις στερήσεις και τα βασανιστήρια. Την ίδια την έβαζαν, όπως είπε, να κουβαλάει πέτρες την ημέρα και το βράδυ να εργάζεται σε μία τράτα για να βγάζει ψάρια που προορίζονταν για την «Αγία Μητέρα». Της έβαλαν ιώδιο στα γεννητικά όργανα και καρφίτσες στους γλουτούς. Ένας παλαιοημερολογίτης ιερέας κατέθεσε ότι τις μοναχές τις έκλειναν σε κατακόμβες και τους έδιναν να τρώνε ξερό ψωμί επί πολλούς μήνες. Μια κοπέλα την άφησαν έξι μήνες νηστική και μετά της έδιναν να τρώει τα κουκούτσια από ελιές και φλούδες κρεμμυδιών ενώ την υποχρέωσαν να πιει τα ούρα της. Άλλες καταθέσεις αποκάλυψαν ότι δεν παρεχόταν καμία ιατρική φροντίδα στους ασθενείς ακόμα κι αν έπασχαν από βαριές αρρώστιες.

  Τους έκλειναν σε μικρά και σκοτεινά κελιά και τους πετούσαν για φαγητό ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Τους έλεγαν ότι πρέπει να πεθάνουν, να αδειάσουν τα κελιά και να έρθουν άλλοι για να αγιάσουν! Η κόρη μιας έγκλειστης περιέγραψε ότι απαγόρευαν τη μητέρα της να έχει οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και με απατηλά μέσα, πέτυχαν να της αποσπάσουν 10.000 δολάρια, χρήματα που της είχε αφήσει ως κληρονομιά ο αδερφός της. Άλλος μάρτυρας κατέθεσε ότι όσο έμενε στο ανδρικό μοναστήρι, το οποίο επίσης διοικούσε η Μαριάμ είδε τον 6χρονο ανιψιό του να τον δέρνουν με τριχιά και να το βουτούν στη στέρνα για τιμωρία. Είδε άλλο παιδί να το δένουν σε κολόνα μέσα στο κρύο επειδή πήρε μια πατάτα στα κρυφά. Ο εισαγγελέας διακόπτοντας έναν από τους μάρτυρες ξέσπασε: «η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα. Σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείτε ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια!».

Στην απολογία της η Μαριάμ αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες , υποστηρίζοντας ότι όσα της αποδίδονταν ήταν «κατασκευάσματα του σατανά». Έλεγε ότι στη Μονή ο κόσμος ερχόταν για να σώσει την ψυχή του. Η απόφαση του Κακουργιοδικείου βγήκε τον Φεβρουάριο του 1953 και έστειλε τη Μαριάμ και μία μοναχή στη φυλακή. Στους άλλους κατηγορούμενους επιβλήθηκαν μικρότερες ποινές και κάποιοι αθωώθηκαν. Η Μαριάμ άκουσε την ετυμηγορία κλαίγοντας και μετά δήλωσε: «με καταδίκασαν αδίκως. Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη απέναντι στον θεό, ότι έπραξα το καθήκον μου απέναντι στα αδύνατα αυτά πλάσματα τα οποία με κατηγόρησαν στη δίκη». Η Μαριάμ Σουλακιώτου πέθανε τον Νοέμβριο του 1954.

ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ:

Διαβάστε περισσότερα

Ποταμός αποκαλύπτει σκελετό

O Henry Scharf αποχώρησε από τη Νέα Υόρκη για το Κινκινάτι 34 έτη πριν.

Κανεις δεν τον ξαναδε απο τοτε.

Η αστυνομία σκέφτεται ότι μπορεί να είχε βρεί το σκελετό του κ. Scharf κατά μήκος των όχθεων του ποταμού του Οχάιου.

Ο σκελετός, με μια τρύπα σφαιρας στο κρανίο, και τα διάφορα προσωπικά αντικείμενα μετατοπίστηκαν με τη σταθερή μετακίνηση των υδάτων του ποταμου.

Τώρα οι αρχές στο Κεντάκυ και το Κοννέκτικατ, με τη βοήθεια από τη FBI, προσπαθούν να εντοπίσουν τα οικογενειακά μέλη ή οποιονδήποτε άλλο ήξερε το θύμα.

Η ιστορία αρχίζει εδώ στις 23 Απριλίου, όταν δύο νέα αγόρια που ψάρευαν στον ποταμό του Οχάιου ανακάλυψαν έναν σκελετό.

Η κα Craig είπε ότι ο σκελετός ήταν ενός μεγάλου ατόμου.

Η ιστορία άρχισε πραγματικά 34 έτη νωρίτερα, στη Νέα Υόρκη και το Κοννέκτικατ, όπου ένας 45 χρονος χρηματιστής που ονομάζονταν Henry Scharf, κατηγορήθηκε μαζί με άλλους τρεις, και καταδικάστηκε να πληρώσει περίπου 7 εκατομμύρια σε φόρους.

Οι αρχές του Κοννέκτικατ είπαν ότι ο κ. Scharf εμφανίστηκε σε μια ομοσπονδιακή μεγάλη κριτική επιτροπή στη Νέα Υόρκη και εξαφανίστηκε μερικές ημέρες αργότερα.

Αυτός και τα άλλα τρία άτομα κατηγορήθηκαν το Νοεμβρίο του 1966.

Ο ιδιωτικός αστυνομικός Daly λεει
«Είμαστε πεπεισμένοι ότι κάποιος τον σκότωσε και τον έθαψε εδώ, αλλά δεν ξέρουμε γιατί σκοτώθηκε ή γιατί ήταν εδώ.»

Διαβάστε περισσότερα

Θρίλερ Αγραφιώτη : Το σενάριο του μανιακού δολοφόνου που μπορεί να «ξαναχτυπήσει».

Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας που ερευνούν την άγρια δολοφονία της 69χρονης συνταξιούχου Ελευθερίας Αγραφιώτη το μόνο που μπορούν να πουν με βεβαιότητα είναι το κοινότοπο: «Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα».
Παρόλαυτά οι πιο έμπειροι από αυτούς φαίνεται ότι έχουν καταλήξει σε δύο σενάρια. Το πρώτο είναι να κυκλοφορεί ελεύθερος μανιακός δολοφόνος, ο οποίος δεν γνώριζε το θύμα και ενδεχομένως επιχειρήσει να οργανώσει ξανά σεξουαλικό έγκλημα.

Τα πρώτα εργαστηριακά αποτελέσματα έδειξαν ότι ο 30χρονος από τη Νέα Ιωνία που είχε συλληφθεί για απόπειρες βιασμού πεζών γυναικών στο Μαρούσι δεν είναι ο δολοφόνος της Ελευθερίας Αγραφιώτη. Οι άνδρες της Ασφάλειας μετέφεραν, μάλιστα, τον 30χρονο στο χώρο του εγκλήματος, στο υπόγειο σούπερ μάρκετ στο Μαρούσι, στην προσπάθειά τους να καταλάβουν αν έχει ξαναπάει στο σημείο. Με διάφορες τεχνικές αναπαράστασης τον άφησαν να κινηθεί στον χώρο, χωρίς όμως να μπορεί να προσανατολιστεί. Το περιβάλλον έμοιαζε άγνωστο σε αυτόν, ενώ δεν εμφάνισε ψυχολογικές μεταπτώσεις, παράξενη συμπεριφορά ή εκνευρισμό.

Ένα άλλο συμπέρασμα των αστυνομικών από τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών είναι ότι το γενετικό υλικό και τα αποτυπώματα στο χώρο του εγκλήματος δεν ταυτοποιούνται με κανέναν από τους σεσημασμένους δράστες που υπάρχουν στη βάση δεδομένων της ΕΛ.ΑΣ. Έτσι, οι έρευνες προσανατολίζονται σε άγνωστο άτομο που δεν έχει απασχολήσει στο παρελθόν για ανάλογη εγκληματική πράξη. Οι αστυνομικοί εκτίμησαν από την πρώτη στιγμή ότι το έγκλημα με θύμα την 69χρονη ήταν σεξουαλικό από το γεγονός ότι της είχαν αφαιρεθεί τα ρούχα από τη μέση και κάτω, όπως και από το γεγονός ότι ο δράστης δεν αφαίρεσε χρήματα ή κάτι άλλο από την τσάντα του θύματος που βρέθηκε στο σημείο.

Το δεύτερο σενάριο των αξιωματικών της Ασφάλειας είναι το έγκλημα να μην είναι μόνο σεξουαλικό αλλά να έχει και προεκτάσεις προσωπικού ή οικονομικού χαρακτήρα. Η Ελευθερία Αγραφιώτου, άνθρωπος υψηλής μόρφωσης και ήπιων τόνων, ήταν μία ευκατάστατη γυναίκα, η οποία πριν από μερικούς μήνες είχε πουλήσει ένα διαμέρισμα έναντι 50.000 ευρώ. Συνήθιζε να κυκλοφορεί με ένα ακριβό αυτοκίνητο που το πάρκαρε κάτω από το σπίτι της στο Νέο Ηράκλειο, μέχρι που άγνωστοι της το έκλεψαν και αγόρασε το Opel Corsa, το οποίο βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος. Οι αστυνομικοί ερευνούν το κατά πόσο κάποιοι μπορεί να στοχοποίησαν την 69χρονη για να της αφαιρέσουν με οποιοδήποτε τρόπο χρήματα, όπως και το ενδεχόμενο να είχε προσωπικές διαφορές με κάποιον. Έτσι, το επόμενο βήμα της ΕΛ.ΑΣ. είναι να εστιάσει σε πρόσωπα του περιβάλλοντος του θύματος που θα μπορούσαν να της προκαλέσουν κακό.

«Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα. Δίνω 70% πιθανότητες το έγκλημα να είναι αμιγώς σεξουαλικό και να έγινε από μανιακό δολοφόνο που δεν τη γνώριζε και 30% πιθανότητες ο δράστης να τη γνώριζε και είτε να είχε μαζί της προσωπικές διαφορές είτε να είχε οικονομικό κίνητρο», λέει ανώτατος αξιωματικός της Ασφάλειας.

Στον τόπο της δολοφονίας τα κλιμάκια των εγκληματολογικών εργαστηρίων συνέλεξαν δεκάδες ανόμοια αποτυπώματα και δείγματα γενετικού υλικού από τις κολώνες του υπόγειου γκαράζ, τις πόρτες του κλιμακοστασίου, τις κουπαστές από τα κάγκελα, το δάπεδο και τα ρούχα του θύματος. Από αυτά τρία διαφορετικά DNA βρίσκονταν πιο κοντά στο πτώμα της άτυχης γυναίκας με τους αστυνομικούς να εκτιμούν ότι ένα από αυτά ανήκει στον δολοφόνο. Το αποτύπωμα παπουτσιού που είχε βρεθεί και εξετάστηκε στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών διαπιστώθηκε ότι ανήκει τελικά στο θύμα.

Διαβάστε περισσότερα

Ποιός ειναι ο El Chapo και πώς έγινε σκοτεινός θρύλος στο Μεξικό

Στο Σικάγο τον συγκρίνανε με τον Al Capone. Το περιοδικό Forbes τον κατέταξε σας έναν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου. Και στο Μεξικό, ήταν ένας αποστάτης του νόμου, του οποίου τα αδραγαθήματα έγιναν θρύλοι και τραγούδια.

ο Joaquin “El Chapo” Guzman, ένας από τους μεγαλύτερους βαρόνους ναρκωτικών, έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, όντας καταζητούμενος για περισσότερα από δέκα χρόνια. Μπορούσε να ξεφεύγει από τις αρχές, χάρη στην ικανότητά του να χτίζει μυστικά τούνελ από τα κρησφύγετά του στα βουνά, τα σπίτια στην πόλη, και τα παραθαλάσσια διαμερίσματα, καθώς επίσης και τις ικανότητές του να δωροδοκεί,  να δελεάζει και να σκοτώνει. 

Συνελήφθει τον περασμένο Φεβρουάριο, από Μεξικανούς Πεζοναύτες, για να αποτελέσει μια μεγάλη νίκη της Μεξικάνικης Κυβέρνησης.

Κάποια στιγμή ο Guzman δραπέτευση από την φυλακή υψίστης ασφαλείας για δεύτερη φορά, διαφεύγοντας σε ένα άλλο τούνελ, ένα πέρασμα διαφυγής μήκους 1,5 χιλιομέτρου, προς ένα νεόχτιστο σπίτι 50 μίλια δυτικά της προτεύουσας.

Εξαφανίστηκε ξανά.

Ο Guzman είναι ο επικεφαλής του καρτέλ Sinaloa, του πιο ισχυρού οργανισμού διακίνησης ναρκωτικών, στην κοινωνία του Μεξικού.

Ήταν το καρτές Sinaloa, υπό την καθοδήγηση του Guzman, που τελειοποίησε την στρατιγική συμφωνία με τους Κολομβιανούς παραγωγούς, ώστε να γίνει ανακατανομή διανομών, ολόκληρου του συστήματος των ναρκωτικών, η οποία τους έκανε τους μεγαλύτερους ενδιάμεσους μαριχουάνας, κοκαϊνης και ηρωίνης που εξαγόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη μέχρι και Αυστραλία. Αυτό εξολοκλήρου έκανε τους Μεξικανούς διακινητές, τους κυρίαρχους παίχτες στο παγκόσμιο παράνομο παιχνίδι ναρκωτικών.

Το τούνελ διαφυγής του Μεξικανού Βαρόνου ναρκωτικών Guzman είναι ένα μικρό αριστούργημα αρχιτεκτονικής.

Το παρατσούκλι του, El Chapo, σημαίνει "μικρός" και προέρχεται από την μικρή σωματοδομή του. Δεν ξεπερνάει το 1,50 μ. Εικάζεται ότι ειναι 56, παρόλα αυτά υπάρχουν αποκλίσεις σχετικά με την ηλικία του. Έχει κάνει τουλάχιστον τρεις γνωστούς γάμους, μέχρι την εως πρότεινως βασίλισσας της Sinaloa, με την οποία απέκτησε δίδυμα κορίτσια, σε ένα νοσοκομείο του Λος Αντζελες το 2011

Ο αγρότης επιχειρηματίας, Guzman, πρωτο συνελλήφθηκε το 1993, εκδόθηκε στο  Μεξικό και δικάστηκε για 20 χρόνια φυλάκιση. 8 χρόνια αργότερα πλήρωσε τους φρουρούς και έφυγε κρυμμένος μέσα σε ένα κοντέινερ, ή τουλάχιστον έτσι αναφέρει ο θρύλος. (μερικές αναφορές λένε ότι απλά έφυγε από την εμπρός πόρτα)

Ο μύθος του 'El Chapo' Guzman

Καθόσον ήταν φυγάς, διάφορες μαρτυρίες για τον El Chapo ήταν κοινές. Η πιο συχνή αναφορά ήταν ότι έμπαινε με τους μπράβους του σε ένα εστιατόριο, διέταζε όλους να κλείσουν τα τηλέφωνά τους, μετά έτρωγε και πλήρωνε τον λογαριασμό από όλους τους παρόντες.

Ομοσπονδιακά κατηγορητήρια για διακίνηση ναρκωτικών, και σχετικές εγκληματικές κατηγορίες, απαγγέλθησαν εναντίον του Guzman σε Καλιφόρνια και Σικάγο, όπου οι αρχές τον χαρακτήρησαν νο 1 κακοποιό, όπως και τον Al Capone.

Όταν οι Times επισκέφτηκαν την γεννέτειρά του στο Badiraguato, στα υψίπεδα της Sinaloa, το 2011, ένα μαύρο SUV αμέσως καταδίωξε τον δημοσιογράφο και τον κάμεραμαν. Οι άνθρωποι ήταν απρόθυμοι να μιλήσου με τον Guzman, ή του μιλούσαν υπο όρους. Όταν ένας άλλος δημοσιογράφος των Times επέστρεψε πέρισι μετά την σύλληψη του Guzman, οι κάτοικοι φοβήθηκαν για κύμα ανέργων και οικονομική πτώση.

Αυτό ειναι το χάρισμά του, ένας στιγνός εγκληματίας για κάποιους, ένας μεγάλος ευεργέτης για κάποιους άλλους.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

From Hell ~ Τζάκ ο Αντεροβγάλτης

Ήμουν πολύ μικρή, γύρω στα εφτά, όταν άκουσα για πρώτη φορά το όνομά του: Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Παραδόξως, στην παιδική μου φαντασία δεν σχηματίστηκε κάποια φιγούρα, μία μορφή. Αλλά και εγώ δεν έκανα καμία προσπάθεια να του δώσω ένα πρόσωπο. Το όνομά του ήταν τόσο δυνατό, τόσο φορτισμένο από κάτι απροσδιόριστα απόκοσμο που κάλυπτε όλη του την οντότητα και δεν σε άφηνε να πας παραπέρα. Μεγαλώνοντας, τον συνέδεσα με φρικιαστικές εικόνες νεκρών γυναικών και σκιές να χάνονται σε σκοτεινούς δρόμους. Και πάλι όμως. Πρόσωπο δεν είχα κατορθώσει να του δώσω και εξακολουθούσα, παρά το γεγονός ότι μου κέντριζε την περιέργεια, να μην θέλω να μάθω κάτι παραπάνω για εκείνον. Περιοριζόμουν μόνο στο ότι ήταν ένας δολοφόνος που σκότωνε γυναίκες και που είχε ζήσει στο Λονδίνο τα τέλη του 1800. Εν έτει 2007 και με αφορμή την ταινία “From Hell” που είχε προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους το 2001 και είχε ως θέμα τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη ξεκινάω επιτέλους να ψάχνω για εκείνον. Τα όσα βρήκα τα μοιράζομαι μαζί σας για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι για να φωτιστεί η ιστορία ενός από τους πιο διάσημους εγκληματίες του προπερασμένου αιώνα, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο, έστω και αν πολλοί αναφέρουν το όνομά του χωρίς να ξέρουν τη δράση του. Ο δεύτερος είναι προσωπικός: Μαζί με τη γνώση για εκείνον, μοιράζομαι και λίγο από το υποβλητικό σκοτάδι που ένιωσα αναζητώντας τον..

 

H Tαινία

Όλες οι ταινίες με θέμα τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη έχουν πάντα κάτι κοινό: τον τόπο, τα πέντε θύματα και τον ειδεχθή τρόπο που δολοφονήθηκαν. Αυτό που κάθε φορά αλλάζει, είναι ο άνθρωπος που θα δώσει πρόσωπο στο όνομα του δολοφόνου και το κίνητρό του.

Στην ταινία «Επισκέπτης από την Κόλαση» (From Hell) με πρωταγωνιστές τους Τζόνυ Ντεπ, Χέδερ Γκράχαμ, Ίαν Χολμ και αρκετούς άλλους ηθοποιούς, που και αυτοί με τη σειρά τους ενσαρκώνουν αληθινά πρόσωπα εκείνης της εποχής, οι αδερφοί Χιούτζες σκηνοθετούν και δίνουν τη δική τους ερμηνεία στην ιστορία. Τοποθετούν τον θεατή στο Λονδίνο του 1888 και τον αφήνουν να περιπλανηθεί από τα πιο αριστοκρατικά ως τα πιο σκοτεινά σημεία της πόλης, άλλοτε μαζί με τον δολοφόνο και άλλοτε μαζί με τους διώκτες του. Ο θεατής παρακολουθεί και γνωρίζει τα πάντα: τα κίνητρα των πράξεων, το φόβο των θυμάτων, τις μυστικές συνωμοσίες, τις σκέψεις των ηρώων, την παραληρηματική ευφυΐα του Αντεροβγάλτη.

Όσο περνάει η ώρα, η αρχικά ανεπαίσθητη αίσθηση τρόμου που τροφοδοτούνταν από την βαριά ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής, μεταλλάσσεται σε μια αδυσώπητη αλληλουχία εικόνων φρίκης. Όσο περνάει η ώρα, κανείς πλέον δεν είναι σίγουρος αν ο τρόπος με τον οποίο οι πέντε ιερόδουλες δολοφονήθηκαν μπορεί να ξεπεράσει σε θηριωδία τα σάπια θεμέλια των τότε θεσμών και των ανθρώπων που τους υπηρετούσαν. Αυτή ήταν η μήτρα που γέννησε τον Αντεροβγάλτη, ο οποίος φυσικά δεν ήταν το μόνο της δημιούργημα. Οι άθλιες συνθήκες εγκλεισμού των ψυχικά άρρωστων ατόμων στις ψυχιατρικές κλινικές και η συχνή χρήση τους ως πειραματόζωα, η κατάφορη παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αξιολόγηση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας με κριτήριο την κοινωνική τάξη, είναι μερικά από τα κατά συρροή εγκλήματα που συνέβαιναν την ίδια περίοδο στον ίδιο τόπο και τα οποία αντιμετωπίζονταν ως μέρος της καθημερινότητας.

Όπως φαίνεται στο έργο, η εικόνα μιας κατακρεουργημένης γυναίκας ήταν πιο εύκολο να σοκάρει και να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις σε σχέση με την εικόνα μιας γυναίκας που μεταφέρθηκε με τη βία σε ψυχιατρική κλινική χωρίς να έχει κάποια πάθηση και αφού της ξύρισαν το κεφάλι και την έντυσαν με κουρέλια, εφαρμόστηκε επάνω της πειραματικά λοβοτομή αχρηστεύοντας την μια για πάντα. Η περιστασιακή φρικαλεότητα λίγων μηνών, το μυστήριο που την κάλυπτε και η δημοσιότητα που είχε λάβει, έθετε αναπόφευκτα στο περιθώριο την ήδη περιθωριοποιημένη νοσηρή κατάσταση που τότε επικρατούσε και της οποίας ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης ήταν η συγκάλυψη και η αδιαφορία.

Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να αναλυθεί σε περισσότερα επίπεδα από αυτό των δολοφονιών του Αντεροβγάλτη. Οι σκηνοθέτες εκούσια ή ακούσια, δημιούργησαν μια πολύ πετυχημένη αναπαράσταση του Λονδίνου στα τέλη του αιώνα, η οποία καταλήγει όχι απλά στο να αποτελεί το σκηνικό όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα, αλλά να παίζει ενεργητικό ρόλο, δίνοντας περισσότερες διαστάσεις στην ιστορία και υπενθυμίζοντάς για άλλη μια φορά τη σπουδαιότητα της παρατήρησης ενός συμβάντος μέσα από το πρίσμα των διαδραστικών σχέσεων του με το περιβάλλον που εκτυλίσσεται.

Mοdus operandi

….Είναι αργά τη νύχτα. Βρισκόμαστε σε έναν από τους κακόφημους δρόμους της περιοχής Γουέστ Έντ του Λονδίνου. Ένας άνδρας πλησιάζει μία από τις πόρνες που βρίσκονται εκεί περιμένοντας τον επόμενο πελάτη. Αφού κανονίσουν τις λεπτομέρειες, κατευθύνονται σε ένα έρημο και σκοτεινό σημείο του δρόμου. Έχει υγρασία και το έδαφος είναι βρώμικο. Στέκονται όρθιοι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Ο άνδρας στρέφει τη γυναίκα έτσι ώστε η πλάτη της να είναι στον τοίχο και της ζητάει να σηκώσει το φόρεμά της. Αμέσως ο άνδρας αρπάζει με τα δυο του χέρια το λαιμό της, την σηκώνει ψηλά και αρχίζει να σφίγγει. Εκείνη αιφνιδιάζεται, τα δυο της χέρια κρατάνε ακόμα σηκωμένο το φουστάνι και δεν προλαβαίνει να κάνει κάποια κίνηση για να τον αποκρούσει. Σε μερικά δευτερόλεπτα είναι νεκρή. Την κατεβάζει και αφήνει το σώμα απαλά στο έδαφος με το λαιμό της να βρίσκεται στην αριστερή του πλευρά. Βγάζει ένα μαχαίρι και με το δεξί του χέρι της κόβει το λαιμό ξεκινώντας κάτω από το δεξί της αυτί και καταλήγοντας στη μέση του λαιμού σχεδόν κάτω από το πιγούνι. Μετά τον λαιμό συνεχίζει, και με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις ανοίγει την κοιλιά της και της αφαιρεί κάποιο όργανο. Σε λίγη ώρα η ιεροτελεστία έχει τελειώσει. Ο άνδρας σηκώνεται και χάνεται μέσα στο σκοτάδι του δρόμου αφήνοντας πίσω τη γυναίκα κατακρεουργημένη. Σε λίγη ώρα θα την ανακαλύψει η περίπολος που θα περάσει από εκεί…

«Τζακ ο Αντεροβγάλτης» είναι το όνομα που δόθηκε στο σειριακό δολοφόνο που έδρασε το 1888 στην περιοχή Γουέστ Έντ του Λονδίνου και τα θύματά του ήταν ιερόδουλες. Το όνομα προέρχεται από ένα γράμμα το οποίο είχε σταλεί στην αστυνομία την περίοδο των φόνων και ο συντάκτης του ισχυρίζονταν ότι είναι ο δολοφόνος. Ένα άλλο όνομα που του είχε δοθεί τότε, είναι «ο δολοφόνος του Γουαιτσάπελ».

Αν και προκαλεί εντύπωση, το modus operandi (τρόπος τέλεσης εγκλήματος) του Τζακ του Αντεροβγάλτη επιβεβαιώθηκε τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι ξεκινούσε στραγγαλίζοντας τα θύματά του, εξυπηρετούσε διπλό σκοπό: αφενός τα θύματα δεν προλάβαιναν να φωνάξουν και εκείνος μπορούσε ανενόχλητος να δράσει, αφετέρου μόλις η καρδιά σταματούσε, η πίεση του αίματος ελλατώνονταν και το αίμα δεν πετάγονταν με πίεση την ώρα που τις έκοβε. Η απουσία οποιασδήποτε μελανιάς στο πίσω μέρος του κεφαλιού υποδηλώνει ότι μετά τον στραγγαλισμό δεν τις πετούσε αλλά τις άφηνε απαλά στο έδαφος. Η ύπαρξη αίματος μόνο στο πλαϊνό και πίσω μέρος του σώματος των θυμάτων δείχνει ότι πρώτα τις τοποθετούσε ανάσκελα στο έδαφος και μετά άρχιζε να κόβει. Σε κανένα από τα θύματα δεν είχαν βρεθεί σημάδια βιασμού ή κάποια ένδειξη ότι ο δολοφόνος αυτοϊκανοποιήθηκε κοντά ή πάνω στο πτώμα μετά την τέλεση του φόνου. Επίσης συνήθιζε να παίρνει μαζί του κάποιο από τα όργανα του θύματός του. Η λήψη «τρόπαιου» είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των σειριακών δολοφόνων που ωθούνται από σεξουαλικά κίνητρα. Οι χειρουργοί που μελέτησαν τις τομές στα σώματα των θυμάτων καθώς και τον τρόπο με τον οποίο είχαν αφαιρεθεί τα όργανά τους (χωρίς να θιγούν τα γύρω ή τα μπροστινά όργανα ή με μία μόνο τομή),είναι πεπεισμένοι ότι ο δολοφόνος κατείχε άριστες γνώσεις ανατομίας και μπορούσε να χειριστεί με ακρίβεια το αιχμηρό του εργαλείο. Αυτό ανέτρεψε τις αρχικές υποθέσεις ότι ο δολοφόνος ανήκε σε κατώτερα κοινωνικά στρώματα και ήταν αγράμματος. Το γεγονός ότι δρούσε στους δρόμους, μέσα στο σκοτάδι, υπό την πίεση του χρόνου και έχοντας παράλληλα το νου του να μην γίνει αντιληπτός καταδεικνύει για άλλη μια φορά το πόσο εξοικειωμένος ήταν με τη χρήση του μαχαιριού, αλλά και το ότι οι άριστες γνώσεις ανατομίας του δεν ήταν μόνο θεωρητικές αλλά και πρακτικές.

Tα θύματα

Ο αριθμός των θυμάτων του Τζακ του Αντεροβγάλτη δεν μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια. Ο κόσμος, ο Τύπος και οι αστυνόμοι που είχαν αναμιχθεί στην υπόθεση, υποστήριζαν ότι ήταν υπεύθυνος για εννέα φόνους. Οι πέντε (για άλλους έξι) φόνοι είναι γενικά αποδεκτοί ως έργο δικό του ενώ για τους υπόλοιπους δεν είναι βέβαιο αν είναι δικοί του ή έργο κάποιων που θέλησαν να μιμηθούν τον τρόπο με το οποίο σκότωνε τα θύματά του. Τα πέντε θύματά του ήταν τα εξής:

1. Μαίρη Αν (Πόλυ) Νίκολς, 43 ετών, δολοφονήθηκε την Παρασκευή, 31 Αυγούστου 1888, στο Βucks Row
2. Άννυ Τσάπμαν, 47 ετών, δολοφονήθηκε το Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου 1888, στην οδό Dorset
3. Ελίζαμπεθ Στράιντ, 45 ετών, δολοφονήθηκε την Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 1888, στην οδό Berner
4. Καταρίν Έντοους,46 ετών, δολοφονημένη την ίδια μέρα, στην οδό Mitre
5. Μαίρη Τζέιν Κέλυ, 25 ετών, δολοφονήθηκε την Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 1888, στο Miller’s court
6. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι και η Μάρθα Τέιμπραμ, 39 ετών, η οποία δολοφονήθηκε την Τρίτη, 7 Αυγούστου 1888, στη George Yard, ήταν το πρώτο στη σειρά θύμα του Τζακ του Αντεροβγάλτη.

Και οι έξι γυναίκες ήταν ιερόδουλες και δολοφονήθηκαν την περίοδο Αυγούστου-Νοεμβρίου του 1888. Οι ηλικίες τους ήταν διαφορετικές και η εμφάνισή τους δεν είχε κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να εξηγήσει την επιλογή τους από τον δολοφόνο. Δεν υπάρχουν επίσης στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Εκτός από το επάγγελμά τους, ένα άλλο κοινό τους στοιχείο είναι ότι ήταν αλκοολικές και ίσως μεθυσμένες την ώρα της δολοφονίας τους. Επίσης, η Κέλυ και η Τέιμπραμ ήταν οι μόνες που δολοφονήθηκαν σε κλειστό χώρο και όχι στο δρόμο.

 

Στοιχεία

Η δράση του Τζακ του Αντεροβγάλτη ευνοήθηκε και από το γεγονός ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε σήμανση αλλά ούτε εφαρμόζονταν η λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων (δακτυλοσκοπική μέθοδος). Ο μοναδικός τρόπος για να αποδειχθεί ότι κάποιος διέπραξε φόνο ήταν να πιαστεί επ’αυτοφόρω ή να ομολογήσει την πράξη του. Οι περιοχές στις οποίες βρέθηκαν τα πτώματα οδήγησαν στο να αναμειχθούν στην υπόθεση, λόγω τοπικής αρμοδιότητας, η Σκότλαντ Γιάρντ και η αστυνομία της Πόλης του Λονδίνου. Θα περίμενε κανείς ότι μία τέτοια συνεργασία θα επέφερε θετικά αποτελέσματα. Παρόλα αυτά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την άσχημη συνεργασία μεταξύ των διοικητών των δύο δυνάμεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το συμβάν που έμεινε γνωστό ως «η Επιγραφή της οδου Γκούλστον». Στις 30 Σεπτεμβρίου (ημέρα που είχαν διαπραχθεί δύο φόνοι) βρέθηκε γραμμένη με κιμωλία στην πόρτα ενός σπιτιού στην οδό Γκούλστον μια επιγραφή. Το κείμενο της στην αγγλική του μορφή έλεγε "The Juwes are the men That Will not be Blamed for nothing.". Το γεγονός ότι περιείχε δύο αρνήσεις δεν καθιστούσε σαφές αν επρόκειτο για αντισιμιτικό μήνυμα ή είχε γραφτεί από Εβραίους (το μήνυμα θα μπορούσε να εννοεί:«Οι Εβραίοι είναι οι άνθρωποι που δεν θα κατηγορηθούν για τίποτα» αλλά και ότι «Οι Εβραίοι είναι οι άνθρωποι που θα κατηγορηθούν για όλα» . Οι αστυνόμοι της αστυνομίας της Πόλης του Λονδίνου το θεώρησαν στοιχείο του ευρύτερου τόπου του εγκλήματος και ήθελαν να το τραβήξουν φωτογραφία πιστεύοντας ότι το είχε γράψει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης (άποψη που ενίσχυε το γεγονός ότι κοντά στην πόρτα είχε βρεθεί ένα κομμάτι από την ποδιά της Έντοους με το οποίο ο δολοφόνος είχε σκουπίσει το μαχαίρι του). Ο διοικητής της Σκότλαντ Γιάρντ αφενός υποστήριζε ότι το μήνυμα ήταν άσχετο με την υπόθεση, αφετέρου ζήτησε να σβηστεί το κείμενο γιατί κατά την γνώμη του, θα περνούσε αρκετή ώρα μέχρι να ξημερώσει για να μπορέσουν να τραβήξουν φωτογραφία. Αυτό θα δημιουργούσε τον κίνδυνο να το δουν οι κάτοικοι της περιοχής και να ξεσηκωθούν εναντίον των Εβραίων που έμεναν εκεί, και οι οποίοι θεωρούνταν ήδη ύποπτοι για τους φόνους. Ο διοικητής επέμεινε και φάνηκε απρόθυμος να συμβιβαστεί με τη λύση να σβηστεί ή έστω να καλυφθεί η λέξη «Εβραίοι». Τελικά το κείμενο σβήστηκε χωρίς να βγουν φωτογραφίες στις 5:30 το πρωί.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα σε ποιο βαθμό το άσχημο αυτό κλίμα επηρέασε την πορεία των ερευνών. Όσο ο καιρός περνούσε χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, η κοινή γνώμη άρχιζε να κατηγορεί την Σκότλαντ Γιάρντ για ανικανότητα και κωλυσιεργία. Εκτός όμως από αυτοψίες και λήψεις καταθέσεων από μάρτυρες, δεν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσαν να κάνουν. Από την άλλη πλευρά, η αστυνομία της Πόλης του Λονδίνου υπήρξε πιο δραστήρια. Οι αστυνόμοι έκαναν σχέδια των τόπων του εγκλήματος, τράβηξαν αρκετές

φωτογραφίες του πτώματος της Έντοους (αν και η περιοχή που είχε βρεθεί υπάγονταν στη δικαιοδοσία της Σκότλαντ Γιάρντ) και των υπόλοιπων θυμάτων. Η Κέλλυ ήταν το μόνο θύμα που φωτογράφησαν στον τόπο του εγκλήματος και όχι στο νεκροτομείο. Παρόλα αυτά, αν και υπήρξαν πολλοί ύποπτοι, η αστυνομία δεν κατάφερε να συγκεντρώσει για κάποιον από αυτούς αρκετά ενοχοποιητικά στοιχεία ώστε να τον παραπέμψει σε δίκη και να του απαγγελθεί κατηγορία.

Στις μέρες μας οι διάφοροι ερευνητές χρησιμοποιούν τα κείμενα, τις φωτογραφίες, τα άρθρα των εφημερίδων εκείνης της περιόδου και προσπαθούν να βρουν κάποια επιπλέον στοιχεία που θα τους φέρουν πιο κοντά στην αποκάλυψη του προσώπου του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Αρκετά από τα έγγραφα και τα στοιχεία της αστυνομίας είτε δεν είναι προσβάσιμα, είτε έχουν χαθεί. Πολλοί εκλαμβάνουν το τελευταίο ως μία σκοτεινή συνομωσία που μοναδικό σκοπό έχει να μην μαθευτεί ποτέ το όνομα του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Η πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι πολλά από τα αρχεία και τα ευρήματα που αφορούσαν την υπόθεση χάθηκαν ή καταστράφηκαν σε περιόδους μεταφορών ή πουλήθηκαν από αστυνομικούς σε συλλέκτες, οι οποίοι πλήρωναν τεράστια ποσά για να αποκτήσουν κάτι σχετικό με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Πλέον όσα στοιχεία έχουν απομείνει, φυλάσσονται σε μορφή μικροφίλμ.

Τα γράμματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη

Από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι δολοφονίες του Τζακ του Αντεροβγάλτη, εκατοντάδες γράμματα, που υποτίθεται ότι είχαν γραφτεί από τον ίδιο, έφταναν στην αστυνομία και τις τοπικές εφημερίδες. Τα περισσότερα από αυτά είτε προέρχονταν από ανθρώπους των εφημερίδων που προσπαθούσαν να δώσουν τροφή για νέες ιστορίες, είτε ήταν φάρσες. Αρκετοί πιστεύουν ότι όλα τα γράμματα ήταν πλαστά. Ορισμένοι ερευνητές θεωρούν ότι τρία από αυτά είναι αληθινά και προέρχονται από τον ίδιο τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη.

Το πρώτο γράμμα, το οποίο εστάλη στις 27 Σεπτεμβρίου στο Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ξεκινούσε με την φράση «Αγαπητέ Διευθυντά» και αρχικά όλοι το θεώρησαν φάρσα. Στο συγκεκριμένο γράμμα ο δολοφόνος με αρκετό κυνισμό χλεύαζε τις έρευνες της αστυνομίας, έγραφε ότι θα συνεχίσει να σκοτώνει γιατί αγαπούσε αυτό που κάνει, ενημέρωνε ότι θα αφαιρέσει το αυτί στο επόμενο θύμα του και έκλεινε υπογράφοντας ως «Τζακ ο Αντεροβγάλτης», δίνοντας έτσι ο ίδιος το όνομα με το οποίο θα έμενε γνωστός στην ιστορία. Τρεις μέρες μετά, η διπλή δολοφονία των Στράιντ και Έντοους και το γεγονός ότι έλειπε ο λοβός του αυτιού της τελευταίας, έπεισαν την αστυνομία ότι το συγκεκριμένο γράμμα δεν ήταν φάρσα.

Την 1η Οκτωβρίου καταφθάνει στο Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων μία καρτ-ποστάλ με παρόμοιο γραφικό χαρακτήρα με αυτόν του γράμματος. Εκεί γίνονταν αναφορά στους δυο φόνους που έγιναν το προηγούμενο βράδυ, το κομμένο αυτί, το γράμμα της 27ης Σεπτεμβρίου και στο τέλος έκλεινε και πάλι με την υπογραφή «Τζακ ο Αντεροβγάλτης».

Στις 16 Οκτωβρίου ο πρόεδρος της κομητείας Γουάιτσάπελ, Τζωρτζ Λάσκ βρήκε ένα μικρό τετράγωνο κουτί στο γραμματοκιβώτιό του. Μέσα υπήρχε μισό ανθρώπινο νεφρό συντηρημένο σε κρασί και ένα γράμμα που είχε τίτλο «Από την Κόλαση». Οι γιατροί που εξέτασαν το νεφρό κατέληξαν ότι θα μπορούσε να είναι αυτό που είχε αφαιρεθεί από την Έντοους μιας και η τελευταία έπασχε από την ασθένεια Μπράιτ τα συμπτώματά της οποίας εμφανίζονταν στα νεφρά και το συγκεκριμένο νεφρό είχε τέτοιες ενδείξεις . Το γράμμα έκλεινε με την φράση «Πιάσε με όποτε μπορείς κύριε Λάσκ»…

Οι Ύποπτοι

Από την αρχή των φόνων, οι ύποπτοι ήταν πολλοί. Παρά τις έρευνες της αστυνομίας, δεν συγκεντρώθηκαν ποτέ αρκετά στοιχεία για να ενοχοποιηθεί επίσημα ένας από αυτούς. Οι παρακάτω ύποπτοι είχαν προσελκύσει περισσότερο το ενδιαφέρον της αστυνομίας λόγω της προσωπικότητάς τους, του επαγγέλματός τους ή κάποιας σύνδεσής τους με τα γεγονότα.

• Μόνταγκιου Τζον Ντρούιτ (Montague John Druitt)

Ο Μόνταγκιου Τζον Ντρούιτ γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1857 στο Ντόρσετ τη Αγγλίας. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και ο ίδιος ήταν δικηγόρος και καθηγητής στο οικοτροφείο Τζωρτζ Βάλεντάιν από το οποίο απόλύθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του. Ασχολούνταν με τον αθλητισμό και έπαιζε ερασιτεχνικά κρίκετ. Το πτώμα του βρέθηκε να επιπλέει στον Τάμεση στις 31 Δεκεμβρίου του 1888. Η ιατροδικαστές που εξέτασαν το πτώμα κατέληξαν στο ότι το σώμα είχε μείνει αρκετές εβδομάδες στον πάτο του ποταμού με πέτρες μέσα στις τσέπες των ρούχων. Η εξαφάνισή και ο θάνατός του λίγο μετά την πέμπτη δολοφονία που αποδίδεται στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη (9 Νοεμβρίου 1888), σε συνδυασμό με ορισμένες «απόρρητες πληροφορίες», οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι εκείνος ήταν ο Αντεροβγάλτης και η αυτοκτονία του ήταν ο λόγος που σταμάτησαν τόσο απότομα οι δολοφονίες.

• Τζωρτζ Τσάπμαν (George Chapman)

Ο Σεβερίν Αντόνιοβιτς Κλοσόβσκι, γνωστός και ως Τζωρτζ Τσάπμαν (καμία σχέση με το θύμα Άννυ Τσάπμαν) γεννήθηκε στην Πολωνία και ήρθε στα τέλη του 1800 στη Βρετανία. Ήταν αναμφισβήτητα ένοχος για την δηλητηρίαση των τριών συζύγων του και αυτός ήταν ο λόγος που κρεμάστηκε το 1903. Ζούσε στο Λονδίνο την περίοδο των φόνων, ήταν βίαιος και πιθανόν διέθετε ιατρικές γνώσεις. Για κάποια περίοδο ήταν ο βασικός ύποπτος μιας και ορισμένοι τον είχαν δει να κυκλοφορεί με τα θύματα και κάποιοι άλλοι ισχυρίζονταν ότι

διέθετε τις απαιτούμενες ιατρικές γνώσεις για να διαπράξει τους ακρωτηριασμούς των θυμάτων. Η βασική όμως ένσταση για την ταύτισή του με τον Αντεροβγάλτη, ήταν το γεγονός ότι είχε σκοτώσει τις τρεις συζύγους του με δηλητήριο και θα ήταν πολύ ασυνήθιστο για έναν δολοφόνο να αλλάξει τόσο δραστικά τον τρόπο τέλεσης των εγκλημάτων του.

• Ααρόν Κοσμίνσκι (Aaron Kosminski)

Ο Ααρόν Κοσμίνσκι γεννήθηκε στην Πολωνία το 1865. Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας του Λονδίνου. Το 1891 μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική. Οι λόγοι που θεωρήθηκε ένας από τους βασικότερους υπόπτους ήταν ότι μισούσε τις γυναίκες, είχε δολοφονικές τάσεις, και ήταν ο μοναδικός από τους υπόπτους που έμοιαζε με έναν άνδρα που μάρτυρες είχαν δει κοντά στο Mitre square. Ο επιθεωρητής Σουάνσον ανέφερε ότι «ο

Αντεροβγάλτης είχε αναγνωριστεί από το μόνο άτομο που συμπαθούσε τον δολοφόνο» (εννοώντας τον μάρτυρα Ισραέλ Σβαρτς ο οποίος όμως αρνήθηκε να καταθέσει εναντίον άλλου Εβραίου). Η τρέλα του τον οδήγησε σε ακουστικές παραισθήσεις, φόβο να ταΐζεται από άλλους και άρνηση να κάνει μπάνιο. Στο άσυλο ήταν ήρεμος, εκτός από μια φορά που είχε πετάξει καρέκλα στους νοσοκόμους. Παλιότερα είχε αναφερθεί ότι είχε απειλήσει την αδερφή του με μαχαίρι. Πέρα από αυτά τα δύο περιστατικά δεν υπήρχαν άλλες ενδείξεις βίαιης συμπεριφοράς.

• Τζον Πίτζερ (John Pizer)

Ο Τζον Πίτζερ ήταν Εβραίος από την Πολωνία και δούλευε ως παπουτσής στο Γουάιτσαπελ. Μετά τους δύο φόνους του Αντεροβγάλτη κλήθηκε στην αστυνομία για ερωτήσεις. Πιστεύεται ότι ο Πίτζερ ήταν ο άνδρας που ονομάζονταν «Δερμάτινη Ποδιά» και ήταν περιβόητος για μικροεπιθέσεις σε πόρνες. Τις πρώτες μέρες των φόνων αρκετοί πίστευαν ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος. Οι υποψίες διαλύθηκαν όταν την ώρα που συνέβαινε ένας από τους φόνους, εκείνος συζητούσε με κάποιον αστυνόμο.

• Φράνσις Τάμπλετι (Francis Tumblety)

Ο «γιατρός» Φράνσις Τάμπλετι, ήταν ένας φαινομενικά αμόρφωτος ή ημιμαθής Αμερικάνος που γεννήθηκε το 1833 και δημιούργησε μια μικρή περιουσία παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως μεγάλο γιατρό σε ΗΠΑ, Καναδά και Ευρώπη. Θεωρούνταν μισογύνης, είχε κατηγορηθεί για τον θάνατο μερικών ασθενών του και το 1888 βρίσκονταν στο Λονδίνο. Στις 7 Νοεμβρίου του 1888 είχε συλληφθεί για «πράξεις μεγάλης ανηθικότητας», πέραν των κατηγοριών για ομοφυλοφιλικές πράξεις. Αφέθηκε με περιοριστικούς όρους στις 16 Νοεμβρίου. Αντί να περιμένει να εκδικαστεί η υπόθεσή του, έφυγε για την Γαλλία στις 24 Νοεμβρίου του 1888 και από εκέι πέρασε στην Αμερική και μετά στον Καναδά. Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός, ότι την περίοδο που ο Τάμπλετι βρίσκεται στην Αμερική δολοφονούνται ιερόδουλες με παρόμοιο τρόπο με αυτόν του Αντεροβγάλτη και λίγο αργότερα παρόμοιες δολοφονίες συμβαίνουν και στον Καναδά. Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να συνδέσει με το πρόσωπό του τις παραπάνω δολοφονίες, αν και ο ίδιος βρίσκονταν και στους δύο τόπους την περίοδο που συνέβαιναν τα εγκλήματα. Υποστηρίζεται ότι μάλλον είχε αποφυλακιστεί την ημέρα της δολοφονίας της Μαίρη Τζέιν Κέλλυ (9 Νοεμβρίου), αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία να τεκμηριώνουν την παραπάνω άποψη. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ήταν δολοφόνος ή ένας εκκεντρικός που εσφαλμένα κατηγορήθηκε. Λέγεται ότι αρκετά χρόνια μετά τους φόνους, ένας αξιωματικός της Σκότλαντ Γιάρντ, έστειλε γράμμα σε κάποιον δημοσιογράφο και σε αυτό παρουσίαζε τον Τάμπλετι ως τον βασικό ύποπτο της υπόθεσης. Κανείς όμως δεν ξέρει αν ο συγκεκριμένος αξιωματικός είχε λάβει μέρος στις τότε έρευνες. Βασική ένσταση στο ενδεχόμενο να είναι ο Τάμπλετι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, αποτελεί το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος και κατά κύριο λόγο οι ομοφυλόφιλοι άνδρες σειριακοί δολοφόνοι σκοτώνουν άνδρες και όχι γυναίκες. Παρόλα αυτά αξίζει να σημειωθεί ότι ο Τάμπλετι είχε παντρευτεί σε πολύ νεαρή ηλικία και χώρισε τη γυναίκα του, την οποία αγαπούσε πολύ, όταν έμαθε ότι ήταν πόρνη...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης έμεινε στη ιστορία για πολλούς λόγους. Δεν ήταν ο πρώτος σειριακός δολοφόνος αλλά ήταν ίσως ο πρώτος που εμφανίστηκε σε μια μία μεγάλη μητρόπολη την εποχή που ο γενικός πληθυσμός μπορούσε να διαβάζει και να γράφει και ο Τύπος μετατρέπονταν σε μέσο πίεσης για κοινωνική αλλαγή. Εμφανίστηκε την εποχή μεγάλων πολιτικών αναταραχών όπου τόσο οι φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές μεταρρυθμιστές, όσο και οι Ιρλανδοί επαναστάτες προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τα εγκλήματα που συνέβαιναν για δικούς τους σκοπούς. Η εφημερίδες κατέγραφαν βήμα προς βήμα τη δράση του και τις έρευνες της αστυνομίας για την αποκάλυψή και σύλληψή του. Καθημερινά δημοσιεύονταν άρθρα που αναφέρονταν στο κλίμα φόβου που επικρατούσε στο Γουέστ Εντ ενώ δεν ήταν λίγα και τα άρθρα που με αφορμή την τότε κατάσταση έκαναν επίθεση σε κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Ο κόσμος του Λονδίνου, αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος είχε στραφεί και παρακολουθούσε την υπόθεση και τις προεκτάσεις της. Η δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος ήταν αυτό που έδωσε νέες διαστάσεις, διαστάσεις που μέχρι τότε ήταν άγνωστες, στην κατά συρροή δράση ενός δολοφόνου. Ο Τύπος ήταν επίσης εν μέρει υπεύθυνος για τη δημιουργία αρκετών μύθων γύρω από το όνομα του Τζακ του Αντεροβγάλτη, οι οποίοι τον μετέτρεψαν από έναν θλιβερό δολοφόνο γυναικών σε μια από τις πιο σκοτεινές φιγούρες της ιστορίας. Αλλά και ο ίδιος ο δολοφόνος ήταν υπεύθυνος για την φήμη που τελικά απέκτησε. Στις μέρες μας θα μπορούσε απλώς να είναι ένας τυπικός σειριακός δολοφόνος με σεξουαλικά κίνητρα. Εκείνος όμως, ευνοημένος και από την τότε απουσία της σήμανσης και των υπόλοιπων επιστημονικών μεθόδων διαλεύκανσης εγκλημάτων, κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη πόλη και να στρέψει την προσοχή επάνω του αφήνοντας στο πέρασμά του κατακρεουργημένα πτώματα γυναικών. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης δεν πιάστηκε ποτέ. Αυτό σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μυστήρια που περιέβαλαν το όνομά του δημιούργησε έναν διανοητικό γρίφο που οι άνθρωποι ακόμα προσπαθούν να λύσουν…

της Μαίρης Μαρούλη,

ασκούμενης δικηγόρου

 

Διαβάστε περισσότερα