Ένα τέτοιο πλάσμα είναι το Windigo. Η λέξη αυτή που χρησιμοποιείται για να το περιγράψει, δεν είναι ένα συγκεκριμένο ουσιαστικό αφού είναι ανύπαρκτη από μόνη της. Η λέξη ' Windigo ', είναι απλά μια λέξη αναφοράς σ΄ αυτό. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη ' Witiku ', και έχει τη ρίζα της στην ομιλία της φυλής Algonquian. Τη χρησιμοποίησαν όμως μέσα στους αιώνες και άλλες φυλές με διάφορες παραλλαγές : Wendigo, Windego, Wetiko, Windago, Windikook, κλπ.
Ο μύθος του Windigo, είναι ευρέως γνωστός ανάμεσα στις γενιές της φυλής Algonquian στην Αμερική, από τις παραθαλάσσιες περιοχές έως τις περιοχές των απέραντων λιβαδιών, και από τις κεντρικές έως τις βορειανατολικές ΗΠΑ. Κανένα 'τέρας' και κανένα ¨κακό πνεύμα' δεν προκάλεσε τόσο πολύ φόβο σ΄ αυτούς τους ανθρώπους.
Ο μύθος διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή στις λεπτομέρειες αλλά η βάση του είναι πάντα η ίδια: οι χαμένοι κυνηγοί ή οι άνθρωποι που έχουν μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τροφή και με την πείνα να τους κυριαρχεί, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με τον κανιβαλισμό να είναι η τελευταία λύση, θα γίνουν Windigo(es) ή θα κυριευτούν από το πνεύμα του και θα οδηγηθούν στο τέλος να τραφούν τρώγοντας άλλους ανθρώπους. Όταν αυτό συμβεί, τότε στη ζωή τους γίνονται βίαιοι και αντικοινωνικοί. Ακόμα και μετά την επιστροφή τους στο πολιτισμό και την κατανάλωση κανονικής τροφής, η ανάγκη για κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας θα επιστρέψει στους ' Windigoes'. Αυτός ο πόθος θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. Θεωρείται ότι ο μόνο τρόπος να σκοτωθεί το Windigo και το κακόβουλο πνεύμα είναι να καεί το σώμα αυτού που το φιλοξενεί στις στάχτες.
Όπως είπαμε και προηγουμένως. ο μύθος ποικίλλει στις λεπτομέρειες. Κάποιες από αυτές είναι οι διαφορετικοί τρόποι που μπορεί κάποιος να μεταμορφωθεί σε Windigo : είτε από μια φανταστική πληγή από κάποιον που ονειρεύεται το δάγκωμα από ένα Windigo, είτε από το δάγκωμα του ίδιοι του windigo, είτε ακόμα και από το γεγονός να ακούσει το θόρυβο από το πέρασμά του.
Έχει υποστηριχτεί ότι όταν γίνεται λόγος για την υπερφυσική διάσταση του Windigo. τότε το θέμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα. Αντίθετα δεν πρέπει να γίνεται απαραίτητα και σε κάθε περίπτωση συσχετισμός ανάμεσα σε ένα άνθρωπο με κανιβαλιστικές τάσεις και στο Windigo.
Οι περισσότερες ιστορίες λένε ότι ο 'οικοδεσπότης' του πνεύματος αυτού είναι ένας είδος ανθρωπόμορφου δράκου, με μεγάλες διαστάσεις που κάθε μέρα αναπτύσσεται με την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας. Ίσως οι ιστορίες αναφέρονται μεταφορικά στα αποκρουστικά εξωτερικά χαρακτηριστικά που έχουν ή αποκτούν άνθρωποι που φτάνουν στο σημείο να τρώνε άλλους ανθρώπους. Αλλά το Windigo δεν είναι αθάνατο. Μερικοί υποστηρίζουν ότι θανατώνεται κατά τρόπο ανάλογο που θανατώνεται και ένας λυκάνθρωπος. Υπάρχει και μια ιστορία στην κεντρική Αμερική που μιλά για ένα γιατρό, που αφού πήρε δυνάμεις από έναν μάγο της φυλής Algoquian, μεταμορφώθηκε σε ένα ¨εξίσου δυνατό, πολύ ψηλό, και ισχυρό πλάσμα' με δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με το Windigo και να το νικήσει. ( Ίσως εδώ να πρόκειται μεταφορικά για μια συνεργασία της σύγχρονης - για την εποχή ιατρικής - με την μαγεία των ινδιάνικο φυλών, με σκοπό τη σωτηρία ενός ανθρώπου που είχε κυριευτεί από το κτηνώδες πνεύμα)
Το Windigo συνδέεται άμεσα με τον χειμώνα, επειδή οι περισσότερες περιπτώσεις 'εμφανίσεών' του ακούγονται κατά την περίοδο αυτών των κρύων μηνών. Τους μήνες αυτού είναι αισθητή η έλλειψη τροφών κάτι που θα μπορούσε σε ειδικές συνθήκες να προκαλέσει τάσεις κανιβαλισμού. Οι ιστορίες λένε ότι αυτό κινείται μαζί με τον χειμωνιάτικο κρύο αέρα, με τις απάνθρωπες κραυγές του να σχίζουν την ατμόσφαιρα. Άλλες αναφέρουν ότι το Windigo αποτελείται από πάγο και κρύο. Και πράγματι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε έναν οικοδεσπότη του, με μια καρδιά παγωμένη , ανίκανη στα ανθρώπινα αισθήματα και τις συγκινήσεις. Οι περισσότερες αναφορές μιλούν για σκληρά αντικοινωνικές, βίαιες και κανιβαλιστικές συμπεριφορές των ατόμων που είχαν κυριευτεί από το Windigo. Εν τούτοις ορισμένα από τα άτομα αυτά, συνειδητοποιώντας την κατάσταση που βρίσκονταν επέλεξαν να φύγουν και να χαθούν στα δάση, προκειμένου να μην βλάψουν κάποιον συνάνθρωπό τους. Κάποια μάλιστα κατέληγαν στη αυτοκτονία λυτρώνοντας έτσι τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους στην κοινωνία που ζούσαν.
Όπως συνέβη με τις μάγισσες και τους λυκάνθρωπους στην Ευρώπη, με αντίστοιχο τρόπο αντιμετωπίστηκαν οι Windigoes στον Καναδά την περίοδο των αποίκων. Πολλά τέτοια περιστατικά καταγράφηκαν. Ο εξερευνητής David Thompson αναφέρεται σε ένα τέτοιο περιστατικό - εξουδωτέρωσης ενός τέτοιου ατόμου σε δασική περιοχή στις μεγάλες λίμνες του Καναδά, στα τέλη του 1700. Ένας νεαρός ινδιάνος κυνηγός, είπε ότι ένιωθε μια ισχυρή ανάγκη να φάει την σάρκα της αδερφής τους, αλλά και οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Ανήσυχο το συμβούλιο της φυλής αποφάσισε ότι ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να πεθάνει και μάλιστα να θανατωθεί από τον ίδιο του το πατέρα. Όταν του το ανακοίνωσαν, ο νεαρός κυνηγός δήλωσε πρόθυμος να πεθάνει αφού αυτό έπρεπε να γίνει. Λίγο αργότερα κρεμάστηκε, και στη συνέχεια αποτεφρώθηκε σε μια μεγάλη φωτιά μέχρι του σημείου να χαθούν ακόμα και τα κόκαλά του. Μόνο έτσι θα χανόταν εντελώς το κακό πνεύμα που τον είχε κυριεύσει και να μην επιστρέψει σ΄ αυτόν τον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ή ότι οι Windigoes δεν υπήρξαν ποτέ ή ότι υπήρξαν σε παλιά εποχή αλλά όχι τώρα. Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά την «ψύχωση Windigoes» όπως την αποκαλούν. Στην κατάσταση αυτή οι ασθενείς παρουσιάζουν σημάδια κανιβαλιστικών τάσεων και ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά. Ένα ξέσπασμα τέτοιων περιπτώσεων υπήρξε την δεκαετία του 1970.
Μήπως όμως το Windigo είναι και ένα υπαρκτό πλάσμα που υπάγεται στην κατηγορία της κρυπτοζωολογίας ; Θα μπορεί να συμβαίνει και αυτό, και να αποτελεί την τρίτη περίπτωση. Οι προηγούμενες δύο είναι αυτές που αναφέραμε προηγουμένως : η πρώτη, ένα κακό πνεύμα που κινείται κατά τη διάρκεια του πολικού ψύχους μέσα στα δάση, αναζητώντας ένα ανθρώπινο σώμα να το δεχτεί και να το βοηθήσει να ικανοποιήσει τον φυσικό του πόθο για την ανθρώπινη σάρκα. Η δεύτερη, μια ψύχωση της οποίας οι ασθενείς παρουσιάζουν σημάδια αντικοινωνικότητας και κανιβαλισμού. Η τρίτη περίπτωση είναι ένα είδος ανθρωποειδούς πλάσματος όπως ο Sasquatch. Είναι τόσο βίαιο και κτηνώδες που σκοτώνει κάθε ζωντανό οργανισμό που θα φέρει στα χέρια του συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Είναι πλάσμα της νύκτας. Αναζητά τα θύματά του την αυγή και τα τρώει όταν πέφτει το σκοτάδι. Η διατροφή του είναι κυρίως η σάρκα, αλλά όταν δεν μπορεί να τη βρει τρώει σάπιο ξύλο, τα βρύα των ελών και τα μανιτάρια.
Παρόλο που η περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο γνωστή όσο οι δύο προηγούμενες, εν τούτοις θέλει το πλάσμα απόλυτα υπαρκτό, τουλάχιστον στο παρελθόν. Ένα τέτοιο άγνωστο πλάσμα της κρυπτοζωολογίας δεν είναι κάτι το παράδοξο.
Υπάρχουν μερικές αναφορές για βίαιες επιθέσεις ενός πλάσματος που έμοιαζε ή θα μπορούσε να είναι ο Sasquatch. Πολλές αναφέρονται στο περιβόητο από τα γεγονότα Φαράγγι των Πιθήκων στον Καναδά, απ’ όπου φαίνεται να πήρε και το όνομα αυτό. Σε ένα περιστατικό ένας κυνηγός πυροβόλησε ένα Sasquatch. Το πλάσμα έπεσε στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα άλλα πλάσματα βγήκαν από το δάσος και τον καταδίωξαν. Αυτός βρήκε καταφύγια σε μια καλύβα που είχε εγκαταστήσει μαζί με άλλους κυνηγούς χρησιμοποιώντας την σαν βάση για κυνήγι. Λίγο αργότερα μια μικρή ομάδα Sasquatch άρχισε να πολιορκεί βίαια την καλύβα η οποία άντεξε λόγω της ισχυρής κατασκευής της. Τα πλάσματα παρέμειναν όλη τη νύχτα προσπαθώντας να πιάσουν τους κυνηγούς. Την αυγή όμως απομακρύνθηκαν κάτι που έδωσε την ευκαιρία στους έντρομους εγκλωβισμένους ανθρώπους να απομακρυνθούν όπως - όπως και να μην επιστρέψουν ποτέ εκεί.
Μια ακόμα αναφορά έχει να κάνει με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Theodore Roosevelt. Ο Αμερικανός πρόεδρος σε ένα βιβλίο του, το «κυνήγι των αγρίων ζώων», αναφέρεται σε μια ιστορία που του είπε ένας έμπειρος κυνηγός των βουνών με το όνομα Bauman. Ο κυνηγός του εξιστόρησε γιο το πως ένας φίλος του, και αυτός κυνηγός, σκοτώθηκε από ένας πλάσμα μισό άνθρωπος και μισό κτήνος κατά την διάρκεια ενός από τα κυνήγια τους. Ο σύντροφός του βρέθηκε νεκρός με τέσσερα ευδιάκριτα σημάδια από κυνόδοντες στο λαιμό του. Εκτός από αυτές τις τελευταίες ιστορίες και εκείνες που τον θέλουν να τρώει ελάφια και μικρά ζώα ο Sasquatch θεωρείται ειρηνικό πλάσμα.
Και τι συμβαίνει με τα chupacampras και τα συγγενικά του πλάσματα σε όλο τον κόσμο ; Τι συμβαίνει με τον Bigfoot, το Yeti και τα παρόμοια πλάσματα όπως αναφέρει στο βιβλίο του ¨ ο πίθηκοι του μυστηρίου στον κόσμο¨ ο Loren Koleman. Αν πράγματι ο Windigo είναι υπαρκτός (δηλαδή αληθεύει η τρίτη εκδοχή ) τότε πρόκειται για το πιο φονικό πλάσμα που ακρωτηριάζει με μοναδική ευκολία κάθε ζωντανό οργανισμό.
(Στην Μογγολία τα Almas θεωρήθηκαν για κάποια περίοδο ιδιαίτερα επικίνδυνα και κανιβαλιστικά . Αυτό μπορεί να τα συνδέει και με τον «ξαδερφό» τους, τον Sasquatch, κατατάσσοντάς τα στην πραγματικότητα σαν τους τελευταίους neanderthals)
Σχεδόν όλες οι περιοχές της Βορείου Αμερικής φαίνεται να φιλοξενούν πιθηκοειδή πλάσματα. Στον Δυτικό Καναδά λέγεται Sasquatch, στην Φλώριδα Everglades, κπλ. Αυτό όμως που παρουσιάζει ιδιαιτερότητα είναι η περιγραφή τους. Κάθε περιοχή παρουσιάζει κάτι το ξεχωριστό. Άλλα είναι λεπτότερα, άλλα πιο ψηλά, άλλα κοντά και χοντρά, άλλα εμφανίζονται συχνότερα και άλλα πιο αραιά. Έτσι γεννιέται το ερώτημα : μπορεί το Windigo να είναι απλά μια «παραλλαγή» των Αμερικανικών πιθήκων ή ταυτίζεται ακριβώς με το Sasquatch που επεκτείνεται μόνο μέχρι την ανατολή. Μια άμεση σύγκριση ανάμεσα στα δύο πλάσματα θα έδινε την απάντηση.
Είναι όμως στην πραγματικότητα το Windigo επικίνδυνο ; Μερικά «θρυλικά]» πλάσματα ήταν άγρια μέχρι που η ανακάλυψή τους απέδειξε το αντίθετο. Κάτι τέτοιο συνέβη με τον γορίλλα. Ίσως η φοβερή φήμη του Windigo να σχετίζεται με το γεγονός ότι εμφανίζεται σπάνια και έτσι προκαλεί τον φόβο στους κατοίκους που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ίσως σε αυτές τις περιοχές της Βορείου Αμερικής οι φήμες και οι διαδόσεις να έχουν δώσει αυτή την σκληρή εικόνα για το πλάσμα, σε αντίθεση με τις περιοχές της Δυτικής ακτής όπου τόσο οι παλιές φυλές όσο και οι σύγχρονοι κάτοικοι θεωρούν τον Sasquatch φιλικό πλάσμα, τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό και ευελπιστούν να τον αντικρίσουν.
Μήπως όμως το Windigo αξίζει αυτό που το χαρακτηρίζουν και η σκληρή του φήμη είναι μια ρεαλιστική απόρροια της κτηνώδους συμπεριφοράς του ; Αν δεν υπάρχουν πηγές από «πρώτο χέρι» ίσως δεν μάθουμε ποτέ.
Υπάρχουν θεάσεις του σήμερα ; Έτσι φαίνεται. Στο Οντάριο, αν και δεν είναι μια επαρχία σαν την Αλμπέρτα και την Βρετανική Κολούμπια που μπορεί να κρυφτεί ο Bigfoot, εν τούτοις υπάρχουν σποραδικές αλλά ακριβείς αναφορές και άλλα μυστηριώδη πλάσματα που κινούνται γύρω και μέσα από τα δάση. Η πιο πρόσφατη αναγνώριση ενός τέτοιου πλάσματος έγινε στο Οντάριο το 1997 από έναν Αμερικανό οδηγό φορτηγού κοντά στην Αγία Αικατερίνη.
Σε όλες τις αναγνωρίσεις οι περιγραφές πλησιάζουν με αυτές του Bigfoot. Πλάσματα με μαύρο, ή σκούρο καφέ τρίχωμα, με ένα πιο ανοιχτό χρωματισμό προς το μέρος του προσώπου. Σε όλες όμως τις περιγραφές συμπεριλαμβανομένων και αυτών γύρω από το Οντάριο, κανένα από τα πλάσματα δεν φάνηκε τόσο επικίνδυνο όσο είχε αφήσει να διαφαίνεται το σύνολο των ιστοριών για το Windigo.
Ανεξάρτητα από το μέγεθος της αλήθειας για όλα αυτά και το προσδιορισμό του ποια από τις τρεις εκδοχές εκφράζει αυτή την αλήθεια, το Windigo αφήνει τα σημάδια του και στον σύγχρονο κόσμο. Έτσι πολλές λίμνες, ποτάμια, βουνά και περιοχές παίρνουν το όνομά τους από αυτό. Παράδειγμα το Εθνικό Πάρκο Windigo στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπερασματικά, εάν πρόκειται για έναν υπερφυσικό δαίμονα του δάσους, το πνεύμα του κανιβαλισμού, ένα zombi του πολικού ψύχους, το φάντασμα της πείνας, μια αναταραχή της προσωπικότητας, ένα κτηνώδες, άγριο πλάσμα, η απλά τις συνέπειες της μοναξιάς που νιώθουν έντονα στο δάσος οι χαμένοι κυνηγοί δύσκολα θα αποδειχτεί. Το σίγουρο είναι ότι με όποια μορφή και να το αντιμετωπίσει κανείς, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος μετά, όταν αυτό θα έχει ήδη συμβεί..
supernatural.gr
