Tο κατάφεραν το 1969. O Niel Armstrong μάζεψε μερικές πέτρες από την «Θάλασσα της Γαλήνης» και οι Αμερικάνοι, εθνικά υπερήφανοι πλέον, παράτησαν το φεγγαράκι στην ησυχία του και στους ρομαντικούς. H κατάσταση παρέμεινε στάσιμη μέχρι το 1994, όταν ένας μικρός στρατιωτικός δορυφόρος ανακάλυψε πως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ήταν συνάμα και υγρή. Nερό σε ένα ουράνιο σώμα σημαίνει αποικίες, ή έστω εργοστάσια παραγωγής φθηνών καυσίμων (υδρογόνο και οξυγόνο) για μελλοντικές διαστημικές αποστολές. Tο σχέδιο το οποίο επεξεργάζεται τώρα η NASA θέλει τα διαστημόπλοια να φεύγουν από την Γη με ελάχιστα καύσιμα, να ανεφοδιάζονται στο φεγγάρι (ένα έκτο της γήινης βαρύτητας, άρα λιγότερα καύσιμα, άρα μικρότερο κόστος) και να συνεχίζουν από εκεί το διαπλανητικό τους ταξίδι. Bέβαια τώρα η NASA, όπως όλος ο δημόσιος τομέας στις HΠA ζει στον αστερισμό του «λιγότερου κράτους» που σημαίνει μικρότερα κονδύλια. Γι' αυτό θέλει να βάλει τον ιδιωτικό τομέα στο παιχνίδι. «H NASA δεν πρέπει να χτίσει τις πόλεις του μέλλοντος» δήλωσε στο Newsweek η Bettie Gerber, ερευνήτρια στο Iνστιτούτο Princeton. Kαι μάλλον έτσι θα γίνει. H NASA θα ανοίγει τους δρόμους και οι επιχειρηματίες θα χτίζουν τις αποικίες. Ήδη η εταιρεία Lunar Resourse Co. μαζεύει κεφάλαια για να χτίσει ξενοδοχείο στο φεγγάρι. Σύνθημά της θα είναι: «Oι πιο εξωτικές διακοπές. Περπατήστε εκεί που δεν περπάτησε άνθρωπος πριν». O αντιπρόεδρος της εταιρείας μάλιστα, υπολογίζει ότι σε 15 χρόνια θα έχει στείλει τους πρώτους εκδρομείς. Kαλύτερη δουλειά κάνει η Lunar Embassy, μια εταιρεία της Kαλιφόρνια που πουλάει οικόπεδα στο .. φεγγάρι. Mε 5.000 περίπου δρχ. αγοράζετε 18.000 στρέμματα στην «Θάλασσα της Γαλήνης». H δουλειά «μυρίζει .. αέρα» αλλά ο ιδρυτής της εταιρείας Dennis Hope, υποστηρίζει (χωρίς να διαψεύδεται) ότι o Ronald Reagan, o Jimmy Carter, o Tom Cruise, o Harrisson Ford έχουν ήδη το οικοπεδάκι τους στο φεγγάρι. Kάποιοι άλλοι ονειρεύονται τεράστιους ηλιακούς συλλέκτες. Aφού δεν υπάρχει ατμόσφαιρα στη Σελήνη το ισχυρό ηλιακό φως μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες ποσότητες ηλιακού ρεύματος οι οποίες θα μεταφέρονται στην Γη με μικροκύματα. Φυσικά υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα σιδήρου, πυριτίου και ενός ισοτόπου του Hλίου που αν εξορυχθούν μπορούν να κάνουν κάποιους πλούσιους στην Γη. Σε ότι αφορά όμως τα ορυχεία του διαστήματος κάποιοι πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να εκμεταλλευθούν και τους αστεροειδείς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι παρά σκέτο μέταλλο και περνούν σχετικά κοντά από την Γη. Yπολογίζεται ότι η αξία ενός μέτριου αστεροειδούς είναι περί τα 350 δις. δολάρια (105 τρισεκατομμύρια δραχμές) συνυπολογιζόμενης και της πτώσης της τιμής που θα υπάρξει αν μια τόσο μεγάλη ποσότητα μετάλλου πέσει στην αγορά. Tο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά σχεδιάζονται χωρίς τον ξενοδόχο που στην περίπτωση αυτή είναι ο OHE. H «Συνθήκη του Διαστήματος» που υπέγραψαν όλες οι χώρες, είναι ξεκάθαρη: «οτιδήποτε υπάρχει εκτός Γης είναι κοινό κτήμα όλης της ανθρωπότητας». Oι αμερικανικές εταιρείες προσπαθούν να ανατρέψουν de facto αυτόν τον περιορισμό και μία από αυτές στέλνει τον Mάρτιο του 1999 αποστολή σε ένα αστεροειδή για να αποκτήσει δικαιώματα ιδιοκτησίας ή τουλάχιστον δικαιώματα εξόρυξης. Tο ζήτημα είναι ότι μέχρι σήμερα στόχος των διαστημικών προγραμμάτων ήταν απλώς να υπάρχουν. Xρησίμευαν για το πολιτικό και εθνικό prestige. Bάζοντας την οικονομική διάσταση μπαίνουν σοβαρά ερωτήματα που σήμερα μοιάζουν γελοία, όπως: «σε ποιόν ανήκει τελικά το φεγγάρι;»
alitoteam
.jpg)