Η Θεότητα είναι απεριόριστη σε δύναμη, όμως, αυτή η δύναμη μεταβιβάζεται άμεσα ή έμμεσα μέσω μικρότερων θεοτήτων στο σύμπαν. Πρόκειται για Όντα που αποτελούν τους κρίκους ανάμεσα στον Δημιουργό Λόγο και το εκδηλωμένο σύμπαν και κατέχουν αυτή τη θέση στην Κλίμακα της Εξέλιξης, επειδή αξιολογούνται με βάση τις θείες τους δυνατότητες, τη σοφία και την προσφορά τους στην εφαρμογή του συμπαντικού σχεδίου. Αποτελούν τις Ιεραρχίες του εκδηλωμένου κόσμου και καθεμία απ'αυτές διαδραματίζει τον δικό της ρόλο και παρέχει τη δική της βοήθεια.
Οι ψυχές που έχουν υπερβεί το όριο της ανθρώπινης προσωπικότητας και έχουν αναπτύξει τις θείες τους δυνατότητες, δηλαδή όσες έχουν κατακτήσει θεία αυτοσυνειδητότητα, αυτές αποτελούν τις Θείες, Πνευματικές και Νοήμονες Ιεραρχίες που αναλαμβάνουν την εκτέλεση του συμπαντικού Σχεδίου. Στο έργο τους αυτό επικουρούνται από τις ιεραρχίες του αντικειμενικού κόσμου, που είναι Μονάδες μικρότερης εξέλιξης. Πρόκειται για Νοήμονες Δυνάμεις που δίνουν και ενεργοποιούν στη Φύση τους «νόμους» της, ενώ οι ίδιες δρουν σύμφωνα με νόμους που έχουν εντυπωθεί, με παρόμοιο τρόπο πάνω τους, από ακόμα ανώτερες Δυνάμεις. Αυτή είναι η ιεραρχία των πνευματικών Όντων, μια «Στρατιά» μέσω της οποίας μπαίνει σε δράση ο Συμπαντικός Νους.
Όλες οι θρησκείες και οι εσωτερικές διδασκαλίες αναφέρονται στις ιεραρχίες των Δυνάμεων - μπορεί με διαφορετικούς όρους – όμως πρόκειται για τα ίδια κέντρα Δυνάμεων και θείας αυτοσυνειδητότητας. Στο παρόν πλανητικό μανβαντάρα, υπάρχουν ιεραρχίες, που είναι υπεύθυνες για την πρόοδο της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Υπάρχουν ιεραρχίες που εργάζονται για τις μορφές, και ιεραρχίες που εργάζονται για την ανάπτυξη της νοημοσύνης και την πνευματικότητα του ανθρώπου. Οι Οντότητες που εργάζονται για τη δική μας και στη δική μας ανθρωπότητα, για την πνευματική της πρόοδο, είναι η Ιεραρχία της Συμπόνοιας ή Ιεραρχία του Φωτός.
Οι Οντότητες που την αποτελούν είναι γνωστές σε μας ως Μαχάτμα ή Διδάσκαλοι της Σοφίας, Γιοί του Θεού, Βούδες, Αβατάρ. Είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη της συνειδητότητάς μας στη διάρκεια της συγκεκριμένης πλανητικής αλύσου, και οι Οντότητές της έχουν άμεση σχέση με τη δική μας ανθρωπότητα. Είναι πρώην άνθρωποι που έχουν τελειωθεί πνευματικά από πρόσφατα είτε παλαιότερα πλανητικά μανβαντάρα.
Η Ιεραρχία αυτή ονομάζεται επίσης «Πνευματική Ιεραρχία» ή «Πλανητική Ιεραρχία». Είναι ένας κρίκος μέσα στην τεράστια Κοσμική Αλυσίδα των Όντων, που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Χρυσή Άλυσο του Ερμή ή Ερμητική Άλυσο..... Οι Διδάσκαλοι είναι κρίκοι .... Και συμπερασματικά αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση και το έργο τους στον κόσμο είναι ένα μόνο τμήμα στην κοσμική δομή.»
Αυτοί οι σπουδαίοι Άνθρωποι είναι το άνθος της ανθρώπινης φυλής. Αυτοί δημιούργησαν την αρχαία αδελφότητα που λέγεται και Ιεραρχία της Συμπόνιας και τάχθηκαν να ασχολούνται και να επιδιώκουν σταθερά την εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης. Αυτή η αδελφότητα των ΣΟΦΩΝ κατοικεί στη Γη αλλά γενικότερα είναι άγνωστη. Ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένας και μοναδικός κορμός σοφίας και γνώσης των Νόμων της Φύσης. Στο παρελθόν αυτός ο κορμός γνώσης έγινε γνωστός με πολλές ονομασίες, τελευταία δε έγινε γνωστός ως Θεοσοφία.
Η Αρχαία Σοφία λέει ότι σκοπός της εξέλιξης της συμπαντικής μας ζωής είναι η βαθμιαία ανάπτυξη της σπερματικής πνευματικής συνειδητότητας μέσω ενός κύκλου που πηγάζει από το πνευματικό προς το υλικό πεδίο διαμέσου όλων των συμπυκνώσεων και των εξαρτημένων αντιδράσεων και από εκεί πίσω πάλι στην πνευματική κατάσταση – συν τη συγκομιδή εμπειρίας που αποκτά η Μονάδα, αλλιώς η ατομική ζωή, στη διάρκεια του κύκλου.
H Θαυμαστή Ύπαρξη
Σύμφωνα με την απόκρυφη εξέλιξη, η ανθρωπότητα διέρχεται από επτά βασικές φάσεις που ονομάζονται Ρίζες-Φυλές. Στη διάρκεια αυτών η γη καθώς και η ανθρωπότητα υπόκεινται σε αλλαγές που βέβαια η δική μας μνήμη αδυνατεί να συγκρατεί. Όμως τα γεγονότα φθάνουν σε μας είτε ως μύθοι είτε ως μύηση, και προοδευτικά τεκμηριώνονται από τη σύγχρονη φυσική, τη παλαιοντολογία και την ανθρωπολογία.
Η εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι στην αρχή της Τρίτης Ρίζας-Φυλής κατέβηκε από μια ανώτερη περιοχή η «Θαυμαστή Ύπαρξη» - που είναι η Αρχή και η Καρδιά των θείων καθοδηγητών. Στην ίδια φυλή ενσαρκώθηκαν οι Γιοί της Σοφίας, Όντα που είχαν κατακτήσει την πνευματική τους τελείωση από προηγούμενους κύκλους εξέλιξης. Αυτή η Θαυμαστή Ύπαρξη είναι το Δέντρο από το οποίο στις επόμενες εποχές ξεπήδησαν οι Σοφοί και Ιεροφάντες. (Ερμής, Ενώχ, Καπίλα, Ορφέας, Πυθαγόρας, κτλ.) Είναι το μυστηριώδες αόρατο αλλά πάντα παρόν Πρόσωπο, για το οποίο κυκλοφορούν μύθοι και ιστορίες στον χώρο του Αποκρυφισμού.
«Είναι εκείνος που αλλάζει μορφή και όμως παραμένει πάντα ο ίδιος. Και είναι ακόμη αυτός που ασκεί πνευματική εξουσία πάνω στους μυημένους Γνώστες όλου του κόσμου....... Αν και στέκεται στο κατώφλι του Φωτός, κοιτάζει σε αυτό μέσα από τον κύκλο του Σκότους, τον οποίο δεν θα διαβεί ποτέ ούτε και θα εγκαταλείψει τη θέση μέχρι την τελευταία μέρα αυτού του ζωικού κύκλου..... Κάτω από την άμεση, σιωπηλή καθοδήγηση αυτού του ΜΑΧΑ ΓΚΟΥΡΟΥ, όλοι οι άλλοι λιγότερο θείοι Διδάσκαλοι και καθοδηγητές της ανθρωπότητας έγιναν – από την πρώτη αφύπνιση της ανθρώπινης συνειδητότητας – οι οδηγοί της πρώτης Ανθρωπότητας. Μέσω αυτών των «Γιών του Θεού» η ανώριμη ακόμα ανθρωπότητα απέκτησε τις πρώτες ιδέες για τις τέχνες και τις επιστήμες, καθώς και για την πνευματική γνώση. Και αυτοί έθεσαν τους πρώτους θεμέλιους λίθους εκείνων των αρχαίων πολιτισμών που προβληματίζουν τόσο πολύ τους σύγχρονους σπουδαστές και μελετητές.»(1)
"Είναι «ο Ανώνυμος που έχει τόσα πολλά ονόματα,..... Είναι το μυστηριώδες ... και πάντα παρόν Πρόσωπο για το οποίο τόσοι μύθοι κυκλοφορούν στην Ανατολή...
Είναι ο Σιωπηλός Παρατηρητής, και παραμένει στον πλανητικό μας κόσμο και θα παραμείνει, «επειδή οι μοναχικοί προσκυνητές με τα πληγωμένα πόδια, στον δρόμο της επιστροφής τους πίσω στον οίκο τους ποτέ δεν είναι σίγουροι ούτε μέχρι την τελευταία στιγμή, πως δεν θα χάσουν τον δρόμο τους μέσα σε αυτή την απέραντη έρημο της πλάνης....»(2)
Τον ονομάζουν «η Θαυμαστή Ύπαρξη», «ο Ανώνυμος», «ο Μυσταγωγός», «η Μεγάλη Θυσία», «ο Μοναχικός Παρατηρητής», «ο Σιωπηλός Παρατηρητής».
Είναι ο αρχηγός της θείας δυναστείας. Ο Πλάτωνας είναι ο πρώτος από τους κλασσικούς ο οποίος αναφέρεται δια μακρών στις θείες Δυναστείες και τις τοποθετεί σε μια μεγάλη ήπειρο την οποία ονομάζει Ατλαντίδα, αναφέρει η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ (3)
Λέγεται επίσης, ότι ο Σαμπολιόν, «με κατάπληξη είδε... αποσπάσματα ενός καταλόγου δυναστειών που περιλάμβαναν ... τη Βασιλεία των Θεών και των Ηρώων».
Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση, και όπως ήδη προαναφέρθηκε, οι θείοι Καθοδηγητές προσαρμοζόμενοι στις μεταβολές της εξέλιξης και από ήπειρο σε ήπειρο ακολούθησαν αναγκαστικά τα επόμενα σχήματα ζωής και μορφής ώστε να επικοινωνούν με την εξελισσόμενη ανθρωπότητα και να της μεταδίδουν τη θεία γνώση. Έτσι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στις «θαυμαστές δυναστείες των θεών που προηγήθηκαν της βασιλείας των θνητών, ακολουθήθηκαν από τους ημίθεους, τους ήρωες και τέλος από τους ανθρώπους.» (4)
Τα Όντα αυτά εμφανίστηκαν πρώτα σαν θεοί και δημιουργοί και έπειτα συγχωνεύτηκαν στον γεννημένο άνθρωπο για να αναδυθούν τελικά σαν θείοι βασιλείς και κυβερνήτες. (5)
Από τον Μεγάλο Γκουρού προέρχεται η σειρά των μεγάλων Μυημένων του πλανήτη μας, που ήταν εξαρχής μια ξεχωριστή ομάδα διαφορετική από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Στην ίδια Ιεραρχία ανήκουν και άνθρωποι οι οποίοι κατόρθωσαν να ενεργοποιήσουν πνευματικές δυνάμεις και ουσίες παρόμοιας αγνότητας και φωτεινότητας με εκείνων των Όντων της Ιεραρχίας. Ο Μεγάλος Μυσταγωγός με τη διαρκή παρουσία του στην αντικειμενικότητα δίνει το παράδειγμα της Ύψιστης Θυσίας. Οτιδήποτε αφορά τη νοητική και την πνευματική φύση μας ανήκει στη δική Του φύση.
Ο Μυσταγωγός και η Ιεραρχία Του
Καθώς οι δερμάτινοι χιτώνες των ανθρώπων πύκνωναν και έπεφταν όλο και περισσότερο στη φυσική αμαρτία, η επαφή ανάμεσα στο φυσικό και τον αιθερικό θείο άνθρωπο σταμάτησε. Το πέπλο της ύλης ανάμεσα στα δύο πεδία έγινε τόσο πυκνό, ώστε ακόμα και ο εσωτερικός άνθρωπος δεν μπορούσε να το διαπεράσει. Τα μυστήρια του Ουρανού και της Γης – που είχαν αποκαλυφθεί στην Τρίτη Φυλή από τους ουράνιους δασκάλους της τις μέρες της αγιότητάς της – έγιναν μια μεγάλη εστία φωτός, οι ακτίνες της οποίας γίνονταν αναγκαστικά πιο αδύναμες, καθώς διαχέονταν και έπεφταν πάνω σε ένα απρόσφορο, εξαιτίας της υλικότητάς του έδαφος. Για τους πολλούς υποβιβάστηκαν σε μαγγανεία, παίρνοντας αργότερα τη μορφή των εξωτερικών θρησκειών, της ειδωλολατρείας της γεμάτης δεισιδαιμονίες και της ανθρωπολατρείας ή της ηρωολατρείας. Μόνο ελάχιστοι αρχέγονοι άνθρωποι – στους οποίους ο σπινθήρας της θείας Σοφίας έκαιγε λαμπρός, ενισχύοντας μόνο την έντασή του, παρέμειναν εκλεκτοί φύλακες των Μυστηρίων που είχαν αποκαλυφθεί στην ανθρωπότητα από τους θείους Δασκάλους. Μεταξύ αυτών υπήρχαν εκείνοι που εξαρχής παρέμειναν στη βουδική (κουμάρα) τους κατάσταση. Και η παράδοση ψιθυρίζει αυτό που η μυστική διδασκαλία βεβαιώνει, δηλαδή ότι αυτοί οι Εκλεκτοί ήταν το σπέρμα μιας Ιεραρχίας η οποία ποτέ δεν πέθανε από εκείνη την περίοδο: Ο εσωτερικός άνθρωπος της πρώτης ... αλλάζει μόνο το σώμα του από καιρό σε καιρό. Παραμένει πάντα ο ίδιος, μη γνωρίζοντας ανάπαυση ούτε Νιρβάνα, απορρίπτοντας το Ντεβαχάν και παραμένοντας συνεχώς πάνω στη Γη για τη σωτηρία της ανθρωπότητας...
«Από τους επτά παρθένους Κουμάρα, τέσσερεις θυσιάστηκαν για τα αμαρτήματα του κόσμου και την καθοδήγηση των αδαών, (αποφασίζοντας) να παραμείνουν μέχρι το τέλος του τωρινού Μανβαντάρα, πάνω στη γη. Αν και αόρατοι είναι πάντα παρόντες. Όταν οι άνθρωποι λένε για έναν απ'αυτούς 'Είναι νεκρός' κοίταξε, αυτός ζεί κάτω από μια άλλη μορφή. Αυτοί είναι το Κεφάλι, η Καρδιά, η Ψυχή και το Σπέρμα της αθάνατης γνώσης (Γκνάνα). Μη μιλήσεις ποτέ, ω Λανού, γι'αυτούς τους μεγάλους (Μάχα) μπροστά στο πλήθος, αναφέροντάς τους με το όνομά τους. Μόνο οι σοφοί θα κατανοήσουν. (Κατήχηση των εσωτερικών σχολών) (6)
Η φυλή στην οποία ενσαρκώθηκαν οι ανώτεροι Ντυάνι (Νοήμονες Οντότητες) ονομάστηκε «αθάνατη φυλή». Λέγεται ότι η ίδια φυλή ονομάζεται άγονη γιατί ο Νάραντα τους απέτρεψε από το να πολλαπλασιάσουν το είδος τους λέγοντας ότι «Γεννημένοι στη μήτρα, δεν θα υπάρξει τόπος ανάπαυσης για σας σε όλες τις περιοχές». Μετά απ'αυτό ο Νάραντα, ο αντιπρόσωπος αυτής της φυλής των άτεκνων ασκητών, λέγεται ότι, μόλις πεθαίνει σε ένα σώμα, ξαναγεννιέται σε ένα άλλο.»(7)
«Ευτυχώς για την ανθρώπινη φυλή, η 'Εκλεκτή Φυλή' είχε ήδη γίνει φορέας ενσάρκωσης για τις ανώτερες (διανοητικά και πνευματικά) Οντότητες (Ντυάνι) πριν η Ανθρωπότητα γίνει ολότελα υλική. Όταν οι τελευταίες υποφυλές – εκτός από μερικές κατώτερες – της Τρίτης Φυλής χάθηκαν μαζί με τη μεγάλη Λεμουρία Ήπειρο, «τα σπέρματα της Τριάδας της Σοφίας» είχαν ήδη αποκτήσει το μυστικό της αθανασίας πάνω στη Γη, το δώρο εκείνο που επιτρέπει στην ίδια μεγάλη προσωπικότητα να μεταφέρεται κατ'αρέσκεια από ένα φθαρμένο σώμα σε ένα άλλο. (8)
Αυτή η παράγραφος αναφέρεται στο μυστήριο της ύπαρξης και της συνεχούς παρουσίας των πνευματικών Διδασκάλων στην ανθρωπότητα. Η εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι εμφανίζονται και επικοινωνούν α) μέσω αιθέριων σωμάτων που λέγονται «μαγιάβι-ρούπα». Δηλαδή διαμορφώνουν ένα σώμα με τη δύναμη του Κριγιασάκτι, (9) που χρησιμοποιούν όταν το κρίνουν σκόπιμο. β) μέσω φυσικών σωμάτων που κατέχουν με τη μέθοδο τούλκου (10) γ) μέσω επιλεγμένων πνευματικών ανθρώπων πάνω στη γη, που είναι οι Μαθητές τους και τους οποίους χρησιμοποιούν ως αγγελιαφόρους τους που μεταδίδουν την παγκόσμια εσωτερική διδασκαλία πάντα ρέουσα από τον ένα και αιώνιο κορμό της Θείας Γνώσης. Κάθε ευγενικό έργο, επιστημονική ανακάλυψη, σπάνια καλλιτεχνική δημιουργία, μεγάλο κοινωφελές έργο πραγματοποιείται από έμπνευση που συλλαμβάνει η σκέψη μας, σταλμένη από την ιεραρχία του Φωτός.
Λέγεται ότι οι Διδάσκαλοι προετοιμάζουν τον νου των ανθρώπων μέσω του Θεοσοφικού Μηνύματος για την πραγματική παρουσία Τους ανάμεσά μας. Το πότε θα γίνει αυτό εξαρτάται από την ανθρωπότητα. Η ευθύνη τους και η συμπαράσταση στην ίδρυση του Θεοσοφικού Κινήματος, η ανάθεση του έργου στην Μπλαβάτσκυ και η επιτήρηση της καταγραφής της διδασκαλίας, έκανε την παρουσία τους αισθητή μετά ίσως από κάποιες χιλιάδες χρόνια.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, «η εκλεκτή φυλή», «η θεία δυναστεία» προσαρμοζόταν στις αλλαγές της φύσης και της ανθρωπότητας. Πρώτα θεοί, μετά ημίθεοι, βασιλείς και ήρωες. Καθώς η ανθρωπότητα θα εξελίσσεται που σημαίνει ότι θα γίνεται πιο πνευματική και πιο αιθέρια, η εκλεκτή φυλή θα επανεμφανίζεται με τα πρότερά της σχήματα. Με την εμφανή παρουσία των Διδασκάλων στο Θεοσοφικό Κίνημα ο κόσμος της Δύσης έμαθε ότι υπάρχει μια Ιεραρχία πνευματικών δυνάμεων που επιδιώκει και προστατεύει την εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μπορούμε να δούμε έναν Διδάσκαλο της Σοφίας;
Το θέμα αυτό απασχόλησε και απασχολεί δεκάδες ατόμων, γιατί η ψυχική φύση του ανθρώπου συνδέεται με το αστρικό πεδίο του οποίου η ύλη παρέχει το πρώτο άμεσο κάλυμμα της γης και του ανθρώπινου σώματος. Ο άνθρωπος είναι μια αστρικοφυσική μονάδα με μάνας – κατώτερο νοητικό – και το μάνας δίνει τη δυνατότητα της σύνδεσης της υπο-εξέλιξη ανθρώπινης ύπαρξης με τον Ανώτερο Εαυτό της (την ψυχή) και γενικότερα με την αιώνια πνευματική Αρχή της.
Για να υπάρξει σύνδεσμος και επομένως αντίληψη των πνευματικών πεδίων, θα πρέπει ο άνθρωπος να έχει διαμορφώσει με αυτόβουλες προσπάθειες που ακολουθούν τον Νόμο και υποτάσσονται σε Αυτόν, τα ανάλογα σώματα που αντιστοιχούν στις συχνότητες των ανώτερων νοητικών και πνευματικών επιπέδων.
«.. Όταν οι άνθρωποι εκφράζουν την επιθυμία να «δουν έναν ΜΑΧΑΤΜΑ», δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν πράγματι, τί ακριβώς ζητούν. Πώς μπορούν με τα φυσικά τους μάτια να ελπίζουν ότι θα δουν αυτό που υπερβαίνει αυτή την όραση;.... Και αν υποθέσουμε ότι βλέπουν το σώμα ενός ΜΑΧΑΤΜΑ, πώς μπορούν να ξέρουν ότι πίσω από αυτή τη μάσκα καλύπτεται μία εξελιγμένη οντότητα; Με ποιό κριτήριο θα κρίνουν εάν η Μάγια που βρίσκεται μπροστά τους αντανακλά την εικόνα ενός αληθινού ΜΑΧΑΤΜΑ ή όχι;.... Τα ανώτερα πράγματα μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο από ανάλογη αίσθηση.... Πρέπει (ο άνθρωπος) τόσο να εξυψώσει το Μάνας του ώστε η αντίληψη του Μάνας να είναι διαυγής και κάθε ομιχλώδες που δημιουργήθηκε από τη Μάγια να διαλυθεί. Η όρασή του τότε θα είναι καθαρή και θα δει τους ΜΑΧΑΤΜΑ όπου κι αν βρίσκεται, γιατί, έχοντας συγχωνευθεί με την 6η και 7η αρχή, που είναι διαρκώς πανταχού παρούσες, οι ΜΑΧΑΤΜΑ μπορούν να θεωρηθούν ότι υπάρχουν παντού.
Συγχρόνως, όμως, όπως ακριβώς ευρισκόμενοι στην κορυφή ενός βουνού βλέπουμε πανοραμικά μια ολόκληρη πεδιάδα αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάποιο συγκεκριμένο δέντρο ή σημείο, γιατί από τόσο ψηλά όλα κάτω μοιάζουν σχεδόν ίδια και κάτι διαφορετικό προς το περιβάλλον δεν τραβά την προσοχή μας – κατά τον ίδιο τρόπο, αν και όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται μέσα στο νοητικό πεδίο των ΜΑΧΑΤΜΑ, δεν είναι δυνατό να περιμένουμε από αυτούς να προσέχουν ξεχωριστά κάθε ανθρώπινο ον, εκτός αν αυτό το ον προκαλέσει την προσοχή τους με τις ιδιαίτερες πράξεις του.
Το ύψιστο ενδιαφέρον της ανθρωπότητας, συνολικά, είναι η ξεχωριστή μέριμνά τους, γιατί έχει ταυτισθεί με την Παγκόσμια Ψυχή που διαποτίζει την Ανθρωπότητα, και όποιος τραβήξει την προσοχή τους πρέπει να το κάνει μέσω της Ψυχής αυτής που διαπερνά τα πάντα. Αυτή η αίσθηση του Μάνας μπορεί να ονομασθεί «πίστη» που, όμως, δεν θα πρέπει να συγχέεται με την «τυφλή πίστη». Η «τυφλή πίστη» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται ενίοτε για να υποδηλώσει την χωρίς αντίληψη πίστη ή κατανόηση, ενώ η αληθινή αντίληψη του Μάνας είναι εκείνη η φωτισμένη πίστη που αποδίδει το πραγματικό νόημα της λέξης. Η πίστη αυτή πρέπει να συνοδεύεται παράλληλα με γνώση δηλαδή εμπειρία, γιατί «η αληθής γνώση συνεπάγεται πίστη...τα θεία μπορούν να γίνουν αισθητά μόνο με θείες ιδιότητες.
Έτσι η επιθυμία που πρέπει να ωθεί κάποιον να θέλει να γίνει Τσέλα (μαθητής) είναι να καταλάβει τόσο βαθειά τις λειτουργίες του Νόμου της Κοσμικής Εξέλιξης, ώστε να καταστεί ικανός να συνεργάζεται αρμονικά με τη Φύση αντί να αντιβαίνει στους σκοπούς της λόγω άγνοιας.» (11)
Σαμπάλα, η Ακατάστρεφτη Ιερή Χώρα
Υπάρχει άραγε τόπος που διαμένει η Ιεραρχία του Φωτός; Η εσωτερική διδασκαλία αναφέρει ότι υπάρχει ο τόπος της ευδαιμονίας, η Σαμπάλα, που βρίσκεται στο Ανώτερο Νοητικό-Βουδδικό και ο αντικατοπτρισμός της υπάρχει στο αστρικό και φυσικό κάλυμμα του πλανήτη. Ονομάζεται « Το Ιερό Νησί».
«Η Σαμπάλα είναι ένα Ιερό Μέρος, όπου ο γήινος κόσμος ενώνεται με το ανώτερο επίπεδο της συνειδητότητας» εξηγεί στο βιβλίο του «Heart of Asia» ο Ν.Ρέριχ, και συνεχίζει: «...στην Ασία ξέρουν ότι υπάρχουν δύο Σαμπάλα, η μία υλική και η άλλη αόρατη».
Ως προς την εξωτερική της έννοια, η Σαμπάλα υπάρχει σε κάποιο φυσικό χώρο, αν και μόνο τα άτομα με ιδιαίτερο κάρμα μπορούν να την δουν και να την αντιληφθούν. Πρόκειται για έναν αγνό τόπο που υπάρχει στο ανθρώπινο πεδίο και μόνο κάποιος που έχει τη «χάρη» μπορεί να την δει.
Υπάρχει άραγε κάποια γεω-επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή της ως νησί στην περιοχή της σημερινής ερήμου Γκόμπι? Αυτό το ερώτημα έθεσε η Kara LeBeau στο άρθρο της «Roerich's Shambhala» που είναι δημοσιευμένο στο Theosophy Watch: http://theosophywatch.com/ σε κάποιο καθηγητή στο τμήμα επιστημών για τη Γη και το Διάστημα στο UCLA. Αυτός απάντησε ότι η έρημος Gobi η οποία εκτείνεται μεταξύ Κίνας και Μογγολίας ήταν καλυμμένη κάποτε με νερό! Έτσι ο μύθος μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Η Έλενα Π. Μπλαβάτσκυ, πριν από 140 χρόνια περίπου, εισήγαγε στους δυτικούς ερευνητές τη Σαμπάλα (Shambhala), που διαφορετικά θα παρέμενε κρυφή και στη γνώση μόνο μερικών μαθητών. Η λέξη είναι σανσκριτική και σημαίνει «η πηγή της ευδαιμονίας» ή διαφορετικά «ο τόπος της ειρήνης και της ηρεμίας».
Όπως αναφέρεται στη Μυστική Δοξασία, η ηλικία της ανθρωπότητας πάνω στη γη είναι περίπου 18 με 19 εκατομμύρια χρόνια. Και ότι πριν από την εμφάνιση της ανθρωπότητας είχε ήδη σχηματιστεί το ιερό κέντρο των Θείων Καθοδηγητών οι οποίοι θα ήταν οι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση και την πρόοδό της.
Η Μυστική Δοξασία (12)όπου καταγράφονται οι ήπειροι που έδωσαν καταφύγιο στην ανθρωπότητα στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξής της, αναφέρεται στην πρώτη ήπειρο την οποία ονομάζει «Ακατάστρεφτη Ιερή Χώρα». Λέει ότι αυτή δεν συμμερίστηκε ποτέ τη μοίρα των άλλων ηπείρων, δηλαδή δεν καταβυθίστηκε, και ότι είναι η μόνη που το πεπρωμένο της είναι να διαρκέσει από την αρχή μέχρι το τέλος του μανβαντάρα κατά τη διάρκεια κάθε Γύρου. Είναι το λίκνο του πρώτου ανθρώπου και η κατοικία του τελευταίου θείου θνητού... Για τη μυστηριώδη και ιερή αυτή χώρα πολύ λίγα μπορούν να ειπωθούν, εκτός ίσως .... Ότι «ο πολικός αστέρας έχει την προσεχτική ματιά του πάνω της, από την αυγή μέχρι τη δύση του λυκόφωτος «μιας μέρας» της Μεγάλης Πνοής. Και στο συγκεκριμένο απόσπασμα(13) λέει ότι «πρώτη ήπειρος ή νήσος, αν προτιμάτε, «ο θόλος του Βόρειου Πόλου», δεν καταστράφηκε ποτέ, ούτε και θα καταστραφεί μέχρι το τέλος των Επτά Φυλών.»
Θεωρείται και είναι ο ομφαλός του κόσμου, σημείο αποκατάστασης της γεωδυναμικής ισορροπίας του πλανήτη και μία Πύλη, όπου υπάρχει και εκδηλώνεται η ιεραρχία των θείων καθοδηγητών. Στη Μυστική Δοξασία αναφέρεται ότι «Οι εκλεκτοί της Λεμουρίας βρήκαν καταφύγιο στο ιερό Νησί ... στη (σύγχρονη) έρημο Γκόμπι.»(14)
Η αντιστοιχία της αόρατης Σαμπάλα στον φυσικό μας κόσμο, είναι γνωστή ως το Ιερό Νησί και το σημείο αυτό μεταφέρεται από την προηγούμενη βυθισμένη ήπειρο στην αναδυόμενη, όταν η γη υπόκειται σε μεγάλες αλλαγές εξαιτίας ηφαιστειακών εκρήξεων και άλλων λόγων.
Και «... ζήτησαν καταφύγιο στη μεγάλη έρημο Γκόμπι, όπου διαμένουν ακόμα αόρατοι για όλους...».(15)
«Όταν η γεωλογία θα ανακαλύψει πριν από πόσες χιλιάδες χρόνια τα ταραγμένα νερά του Ινδικού Ωκεανού έφτασαν στα ψηλότερα οροπέδια της Κεντρικής Ασίας, όταν η Κασπία θάλασσα και ο Περσικός κόλπος ήταν ενωμένα μαζί της, μόνο τότε θα γνωρίσει την ηλικία του Άριου μπραχμανικού έθνους και την εποχή της καθόδου του στις πεδιάδες του Ινδουστάν, που συνέβη χιλιετίες αργότερα.»(16)
Η Σαμπάλα είναι «η πόλη των θεών» που αλλάζει θέση μετά από έναν μεγάλο κατακλυσμό – έχουν γίνει τέσσερεις έως τώρα μας λέει η Μυστική Δοξασία.
Στον Ινδουϊσμό ο όρος Σαμπάλα έχει τρεις σημασίες:
Shambhal: είναι ο τόπος όπου υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια
Άλλη σημασία είναι «αυτό που ελκύει τους άλλους» ή «αυτό που δίνει διάκριση»
Η τρίτη σημασία είναι «ένας τόπος κοντά σε νερό», όπου το νερό αποδίδει την έννοια της φυσικής ύλης.
Κατά τη Θεοσοφία, η Σαμπάλα είναι ο τόπος της θείας διακυβέρνησης της Γης. Είναι ο κρίκος που συνδέει τη συλλογική ανθρωπότητα με την ουράνια φύση της. Είναι η έδρα των Διδασκάλων της Συμπόνοιας που αγρυπνούν για τη νοητική και πνευματική πρόοδο της ανθρωπότητας. Εκεί, στέκεται «ο Μυσταγωγός...επειδή οι μοναχικοί προσκυνητές με τα πληγωμένα πόδια, στο δρόμο της επιστροφής πίσω στον οίκο τους ποτέ δεν είναι σίγουροι ούτε μέχρι την τελευταία στιγμή, πως δεν θα χάσουν το δρόμο τους μέσα σε αυτή την απέραντη έρημο της πλάνης και της ύλης που ονομάζεται Γήινη Ζωή».(17)
! Η Ασπασία Παπαδομιχελάκη είναι συγγραφέας και ιδρύτρια του ελληνικού τμήματος του Θεοσοφικού Κινήματος.
