Εμείς θα σταθούμε στην πρώτη περίπτωση, εξετάζοντας το θέμα από την σκοπιά του υπερφυσικού, και θα προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε τις πτυχές αυτής της ύψιστης προσφοράς, αληθινής βοήθειας ανθρώπου σε άνθρωπο, που έρχεται μέσα από τον αγώνα που δίνουν ιερείς, άνθρωποι ταγμένοι στην πάλη με το κακό, και τον κύριο εκφραστή του, το Διάβολο.. Η κατάληψη της ανθρώπινης ψυχής, και κατ΄ επέκταση και του σώματος από τον Διάβολο διαφέρει από την κατάληψη από κάποιο πνεύμα που επιχειρεί να βγάλει προς τα έξω μέσω ενός σώματος κάποια πράγματα. Η δαιμονική κατοχή ( από έναν ή περισσότερους δαίμονες στο ίδιο σώμα ) οδηγεί στην παράνοια, στην τρέλα και σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Ο εξορκιστής, ο άνθρωπος που αναλαμβάνει το ρίσκο της σύγκρουσης με τον σατανά, " θεραπεύει " τον δαιμονισμένο, αγγίζοντας με τα χέρια του το πρόσωπό του, τα χέρια του, ενώ ταυτόχρονα προσεύχεται γι αυτόν, και ζητάει κι αυτός τη βοήθεια του θεού σε αυτό του το έργο .
Μιλήσαμε για ρίσκο, ακριβώς γιατί πρόκειται για ρίσκο. Οι ιερείς που αναλαμβάνουν να εξορκίσουν κάποιον γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Διάβολος και οι δαίμονες δεν εκδιώχνονται. Απλά "ορκίζονται " ! Ακόμα και από την γραμματική εξέταση της λέξης "εξορκισμός" προκύπτει ότι αυτή είναι μια σύνθετη λέξη, από την ελληνική πρόθεση "εκ" και το ρήμα " ορκίζω". Ο εξορκιστής επιχειρεί να " θέσει " τους δαίμονες σε κάποιο όρκο, να αναγνωρίσουν την ύπαρξη μιας ανώτερης απ'' αυτούς εξουσίας ( Θεός ), και να δεσμευτούν να μην ξαναεπιχειρήσουν να ελέγξουν ή να διατάξουν το πνεύμα και το σώμα του ανθρώπου που κυρίευσαν.. Αλλά γιατί ρίσκο ; Η ιστορία της θρησκείας σε παγκόσμιο επίπεδο έχει δείξει ότι δεν είναι λίγες οι φορές που ιερείς στην προσπάθεια τους να εξορκίσουν κάποιον έγιναν οι ίδιοι αποδέκτες των δαιμόνων, αφού κατά τη διάρκεια της τελετής εκείνοι μετοίκησαν στο δικό τους σώμα. Ακόμα, μετά από κάποια επιτυχή τελετή, υπήρξαν εξορκιστές που βρήκαν ανεξήγητο και φρικτό θάνατο, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αυτός άγγιξε και τις οικογένειές τους.
Στη χριστιανική θρησκεία, η ανώτερη από τους δαίμονες εξουσία που επικαλούνται οι εξορκιστές ιερείς είναι ο Χριστός. Η επίκληση αυτή του Χριστού βασίζεται στη πεποίθηση ότι ο Διάβολος, οι δαίμονες αλλά και όλα τα κακά πνεύματα που μπορεί να έχουν κυριεύσει μια ανθρώπινη ψυχή φοβούνται τον Χριστό. Άλλωστε και η Αγία Γραφή αναφέρεται σ΄ αυτή την καταλυτική δύναμη του Χριστού. Είναι γνωστή η περιγραφή στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, που περιγράφεται η συνάντηση του Χριστού με έναν άνθρωπο κυριευμένο από τον Δαίμονα, η καλύτερα από τους δαίμονες, αφού στην ερώτηση του Χριστού στον δαίμονα για το όνομα του η απάντησή του ήταν ¨το όνομά μου είναι λεγεώνα γιατί είμαστε πολλοί " . Ο Χριστός έστρεψε τους δαίμονες σε έναν χοίρο που βρισκόταν εκεί, και αυτός πήδηξε στη θάλασσα όπου και πνίγηκε. Ο Χριστός εξόρκισε τον άνθρωπο αυτό, και κατάφερε να τον απαλλάξει οριστικά από την κατοχή, χωρίς να επικαλεστεί ανώτερη δύναμη, μια και ήταν ο ίδιος η δύναμη αυτή...
( Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι ο Χριστός μετέδωσε αυτή την δύναμη, του να διώχνει τους δαίμονες, και στους μαθητές του, καθιστώντας τους ικανούς να θεραπεύουν τους κυριευμένους από το Διάβολο και τους δαίμονες ανθρώπους).
Βασιζόμενοι στις παραπάνω Βιβλικές αναφορές, εκτός από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, και οι Καθολικοί και οι προτεστάντες θεωρούν ότι έχουν την δύναμη που απαιτείται για να εκδιώξουν το Διάβολο. Η Καθολική εκκλησία εκτός από την χρήση των ιερών κειμένων και προσευχών έχει ένα ολόκληρο τελετουργικό για να επιτελεστεί ο εξορκισμός, και σε αυτό είναι που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο κώδικας των Καθολικών ιερέων τους επιτρέπει να επιτελούν εξορκισμούς χωρίς να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν δαιμονιστεί, να μην εξετάζουν σε ποια θρησκεία ανήκουν αλλά ούτε και αν πιστεύουν στον Θεό. ( Εξαίρεση, όταν πίσω από έναν δαιμονισμένο υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση από τον ίδιο εις βάρος άλλων, όπως θα δούμε παρακάτω ).
Στην διάρκεια του τελετουργικού γίνεται χρήση του αλατιού που αναπαριστά την αγνότητα, και του κρασιού που αναπαριστά το αίμα του Χριστού. Ο κυριευμένος από τους δαίμονες πρέπει να κρατήσει στα χέρια του ένα σταυρό ενώ οι εξορκιστές κάποιες φορές εκτός από τον αγιασμό κάνουν χρήση και ιερών λειψάνων, κομμάτια οστών Αγίων, ψάλλοντας ταυτόχρονα τμήματα κειμένων της Βίβλου αλλά και ένα πλήθος από άλλες προσευχές.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την διάρκεια του εξορκισμού αφορά τον ίδιο τον εξορκιστή. Ο κίνδυνος δηλαδή να ξεγελαστεί και να παγιδευτεί ο ίδιος από τον διάβολο. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να δείξει ούτε το ελάχιστο δείγμα αδυναμίας και οίκτου απέναντι σε αυτόν.
Ένας Ιησουίτης καθηγητής που ασχολήθηκε με τον εξορκισμό ο Malachi Martin, στο βιβλίο του "΄Ομηρος του Διαβόλου ", υποστήριξε ότι το πιο σημαντικό σε μια ιεροτελεστία εκδίωξης του διαβόλου από κάποιον είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που αναλαμβάνει αυτό το ύψιστο ιερό καθήκον : ο εξορκιστής. Περιγράφει μάλιστα εκείνον τον τύπο του ιερέα που θεωρεί κατάλληλο γι'' αυτό το καθήκον, σαν ένα μέσης ηλικίας άνθρωπο, με καλή φυσική κατάσταση, και που ασκεί τακτικά τα ποιμενικά του καθήκοντα, ενώ θεωρεί σημαντικό να έχει ασχοληθεί με την έρευνα γύρω από τον δαιμονισμό.
Ο χώρος που πρέπει να γίνει το τελετουργικό, πρέπει να είναι ένας χώρος που να αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο, μια καθορισμένη σχέση ανάμεσα στον Δαίμονα και το θύμα, και σαν τέτοιος είναι η κρεβατοκάμαρα, η όλο το σπίτι του θύματος. Πολλοί εξορκιστές επιλέγουν κατά την διάρκεια της πάλης με τον διάβολο να έχουν μαζί τους και άλλους τρεις ανθρώπους, που θα πρέπει να έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : να μην κουβαλούν πάνω τους μυστικές αμαρτίες που ο διάβολος ή ο Δαίμονας μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον τους. Έτσι, κατά την στιγμή του τελετουργικού ο διάβολος κάνοντας χρήση του στόματος του θύματός του, μπορεί να φωνάξει και να δημοσιοποιήσει την όποια αμαρτία του βοηθού του εξορκιστή, ντροπιάζοντάς τον και καθιστώντας τον ανίκανο να συμμετέχει στον εξορκισμό, καταστρέφοντάς τον, και παράλληλα κερδίζοντας μια ακόμα παράταση της κυριαρχίας πάνω στο θύμα του. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι ( όπως φυσικά και ο εξορκιστής ) , πρέπει να είναι φυσικά ισχυροί και σχετικά αθώοι. Σαν ιδιότητες ο πρώτος είναι κατώτερος ιερέας που έχει εκπαιδευθεί σε διαδικασίες εξορκισμού, ο δεύτερος γιατρός παθολόγος για την αντιμετώπιση απρόβλεπτων καταστάσεων πάνω στην υγεία του θύματος, και ο τρίτος κάποιο μέλος της οικογένειας.
Αν και ο κάθε εξορκισμός έχει την ιδιαιτερότητά του, υπάρχουν κάποια παρόμοια στάδια στην διάρκεια του τελετουργικού. Ο Martin περιγράφει αυτά τα στάδια :
Η παρουσία : Ο εξορκιστής και οι βοηθοί του ενημερώνονται για την κατάληψη της ψυχής του θύματος από τον Διάβολο ή κάποιο πνεύμα.
Οι προσπάθειες και οι ενέργειες του Διαβόλου ή του πνεύματος το αποκαλύπτουν : Το πρώτο πράγμα που κάνει ο εξορκιστής -και είναι το πιο σημαντικό- είναι να σπάσει την υποκρισία της οντότητας και να ανακαλύψει για ποιόν ακριβώς δαίμονα πρόκειται. Αν πετύχει σ'' αυτό, το κέρδος στην πρόοδο της αποβολής του δαίμονα αυτού είναι καθοριστικό.
Το σημείο της παύσης : Είναι η στιγμή που καταρρέει η υποκρισία του Διαβόλου και αυτός ξεσκεπάζεται. Αυτή συνήθως η στιγμή είναι στιγμή πλήρους πανδαιμόνιου. Έχουμε σε εξέλιξη μια σκηνή πρωτοφανούς πανικού και σύγχυσης. Αυτή συνοδεύεται από μια βαθμιαία άνοδο των ύβρεων στον θεό, των πολύ έντονων θορύβων, ενώ ο αέρας στον γύρω χώρο παίρνει διάφορες οσμές. Εδώ λοιπόν ο διάβολος αρχίζει να μιλά, να κραυγάζει , να υβρίζει, χρησιμοποιώντας το στόμα του θύματός του.
Η φωνή : Σε αυτό το σημείο, του σημείου παύσης, η φωνή του δαίμονα είναι διαρκής και δεν αντέχεται. Για να συνεχιστεί ο εξορκισμός, πρέπει να κατασιγαστεί.
Η διαφωνία : Οι φωνές " πεθαίνουν ", χάνονται, η φυσική και πνευματική πίεση του εξορκιστή πάνω στον δαίμονα είναι πια γεγονός. Η σύγκρουση, η μάχη είναι πια άμεση, και ο Δαίμονας πιέζεται όλο και περισσότερο, να αποκαλύψει πράγματα, ώστε να αποκαλυφθεί, να ελεγχθεί, να ηττηθεί. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, υπάρχει μια άμεση σχέση, ανάμεσα στον Δαίμονα, το θύμα, και τον χώρο που αυτό κατοικεί. Ο Δαίμονας δίνει την τελευταία του μάχη. Ή θα επικρατήσει και θα μείνει στο σώμα που κυρίευσε ή θα αναγκαστεί να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Την Κόλαση.
Η αποβολή : Ο θρίαμβος, η νίκη , η επιβολή της θέλησης του Θεού πάνω στους δαίμονες και στα πνεύματα, στον όνομα του Χριστού. Όλος ο χώρος και οι καταστάσεις δείχνουν ότι η ύπαρξη της οντότητας είναι πια παρελθόν . Ούτε θόρυβοι, ούτε κραυγές. Μια σιωπή, μια ηρεμία. Το θύμα μπορεί να θυμάται την όλη διαδικασία, αλλά μπορεί και να μη θυμάται ούτε το ελάχιστο από αυτή.
Το τελετουργικό του εξορκισμού υιοθετείται σήμερα πιο προσεκτικά από την Καθολική Εκκλησία απ'' ότι γινόταν στο παρελθόν. Αναθεωρώντας τους όρους για τους δαιμονισμένους ανθρώπους, συνιστά ιδιαίτερη προσοχή, καθώς μέχρι πριν γινόταν μια πολύ εύκολη σύγχυση ανάμεσα σε δαιμονισμένους και σε ανθρώπους που εκδήλωναν συμπτώματα επιληψίας, υστερίας, σχιζοφρένειας, και άλλων ψυχολογικών αναταραχών. Έτσι λοιπόν, οι άτυχοι αυτοί και ψυχικά άρρωστοι άνθρωποι, αλλού έπρεπε να βρεθούν και αλλού βρίσκονταν, με ότι μπορεί να σήμαινε αυτό για την εξέλιξη της υγείας τους.. Επίσης μπαίνει φραγμός στην άσκηση τελετουργίας εξορκισμού σε ανθρώπους που ασχολούνται με επικλήσεις πνευμάτων, προβλέψεις, μαγεία, καθώς θεωρούνται ότι πρόκειται για τρόπους οικονομικής εκμετάλλευσης απογοητευμένων και απελπισμένων ανθρώπων, άσχετα αν κάποιες φορές η άσκηση αυτών των μορφών αποκρυφισμού στέφεται ενάντια στους λειτουργούς της.
Το θέμα του δαιμονισμού, της κατάληψης των ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών από δαίμονες και πνεύματα, και φυσικά και η εκδίωξή τους από αυτά με τον εξορκισμό, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο και απασχολούσε πάντα και άλλες θρησκείες , όπως ο Ιουδαϊσμός, ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός, το Ισλάμ κλπ.
Στον Ιουδαϊσμό, όπως περιγράφεται σε κείμενα της λογοτεχνίας των ραβίνων στις αρχές του 1ου αιώνα, ακολουθείται ένα συγκεκριμένο τελετουργικό για την απομάκρυνση ενός δαίμονα, που έχει κυριεύσει ένα θύμα, και που του προκαλεί διανοητική ασθένεια και αλλαγή της προσωπικότητάς του. Η απομάκρυνσή του γίνεται διαμέσου του μικρού δαχτύλου από το πόδι του θύματος, και στη συνέχεια ή εξαγοράζεται ή στέλνεται στην κόλαση.
Στις ανατολικές θρησκείες, οι δαίμονες και τα κακά πνεύματα είναι η αιτία για τα διάφορα δεινά. Αυτά μάλιστα εγκαθίστανται σε ανθρώπους που είναι μέλη των κοινωνιών, αποδεκτών της κακής και καταστροφικής επίδρασης των δαιμόνων. Οι πρακτικές εξορκισμού σε αυτές τις χώρες έχει διάφορες μορφές. Για παράδειγμα, στην Ινδία έχουμε το φύσημα του καπνού που προέρχεται από την κοπριά της αγελάδας ( ιερό ζώο στην Ινδία ), το τρίψιμο κομματιών από αλάτι ανάμεσα στα δάχτυλα του θύματος, το κάψιμο των περιττωμάτων των χοίρων, το κάψιμο ή το τράβηγμα των τριχών από το σώμα του ασθενούς, και τέλος, ακόμα και το δέλεαρ, την προσφορά δηλαδή διαφόρων ανταλλαγμάτων - δώρων στο Δαίμονα ή στο πνεύμα για να εγκαταλείψει το σώμα και το πνεύμα εκείνου που βασανίζει.
Στο Σαμανισμό, ο ιερέας προσπαθεί να ανιχνεύσει την αιτία του προβλήματος του θύματος, όπου - κατά τον Σαμανισμό - αυτή θεωρείται συνδεδεμένη με ένα νεκρό πρόσωπο.
Η Καθολική Εκκλησία σήμερα έχει τουλάχιστον δέκα επίσημα διορισμένους εξορκιστές στην Αμερική. Ο Αρχιεπίσκοπος της Καλκούτας, Henry Sebastian D''Souza, λέγεται ότι διέταξε έναν ιερέα να εκτελέσει εξορκισμό στην γνωστή μητέρα Τερέζα λίγο πριν αυτή πεθάνει το 1997, καθώς υπέθεσε ότι η γυναίκα δεχόταν μια ανελέητη επίθεση από τον σατανά.
Και οι Προτεστάντες πιστεύουν στην δαιμονική κατοχή και τον εξορκισμό σαν την μόνη θεραπεία της ψυχής. Ο Michael Cuneo, κοινωνιολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης , που αφιέρωσε μεγάλο τμήμα των ερευνών του για την έρευνα του εξορκισμού, εκτιμά ότι σε όλο των κόσμο, υπάρχουν τουλάχιστον 700 Ευαγγελιστές εξορκιστές.
Ο εξορκισμός έχει προκαλέσει διάφορες πραγματικές τραγωδίες στα χρόνια που ασκείται, ακόμα και θανάτους.
Το 1995 στο Σαν Φραντζίσκο, μια γυναίκα πέθανε από τα χτυπήματα που προκάλεσε η ίδια στον εαυτό της, την στιγμή που εξορκιστές προσπαθούσαν να διώξουν από πάνω της τον Σατανά. Το 1997 μιας Κορεατικής καταγωγής γυναίκα, χριστιανή στο θρήσκευμα, αυτοκτόνησε κατά τη διάρκεια του τελετουργικού στο Glendale της Καλιφόρνιας.
Πάλι το 1997 στο Bronx της Νέας Υόρκης, ένα 5χρονο κοριτσάκι, υποχρεώθηκε από κάποιους που νόμιζαν ότι ήταν σε θέση να το εξορκίσουν, να καταπιεί ένα μείγμα αμμωνίας και ξυδιού. Το σώμα τού κοριτσιού σφραγίστηκε με ταινία και φυσικά πέθανε.
Το 1998 ένα 17χρονο κορίτσι δολοφονήθηκε από τη μητέρα του όταν αυτή του προκάλεσε ασφυξία με μια πλαστική σακούλα, στην προσπάθειά της να καταστρέψει ένα δαίμονα που πίστευε ότι βρισκόταν μέσα του.
Το 2001, ένας Κορεάτης εξορκιστής , που εργαζόταν στην Νέα Ζηλανδία, ο Luke Lee, καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία, καθώς κατά την διάρκεια ενός εξορκισμού στραγγάλισε μια 37χρονη γυναίκα. ( Σε αυτό το σημείο ας θυμηθούμε κάτι που αναφέραμε προηγουμένως, περί της μεταπήδησης του διαβόλου από το θύμα στον εξορκιστή )
Ο δαιμονισμός, η κατάληψη της ψυχής από όλους τους φορείς του κακού, με κυριότερο τον Διάβολο, είναι κάτι που έρχεται σήμερα σε γνώση μας μέσα από τους αιώνες, σαν αναφορές, σαν έγγραφες περιγραφές. Και σήμερα όμως, για κάποιους που βρίσκονται κοντά στην Εκκλησία και τους εκπροσώπους της, ο δαιμονισμός και ο εξορκισμός είναι εκρηκτικές, πραγματικές, αληθινές καταστάσεις. Ανεξάρτητα από την διαφοροποίηση των μεθόδων άμυνας που ασκούν διάφοροι λαοί και θρησκείες, είναι κοινός ο παρανομαστής που ταυτοποιεί τον αγώνα του Καλού και τη επικράτηση τού Θεού σ'' αυτόν τον αγώνα για τη λύτρωση των ανθρώπων, μέσω των εκπροσώπων του, που αναλαμβάνουν αυτό το ιερό, ύψιστο καθήκον. Των εξορκιστών.
