Μέντιουμ και Πνευματιστές

Ένα από τα πιο συνηθισμένα ερω­τήματα που τίθενται από το κοινό όταν έρχεται ενώπιον ανθρώπων που ισχυρίζονται πως διαθέτουν μαντι­κές ιδιότητες είναι το εξής: πώς κάποιο άτομο τις αποκτά και με ποιον τρόπο τις αναγνωρίζει;

Ένα από τα πιο γνωστά μέντιουμ, η Ντόρις Κόλινς, απαντώντας σε αυτό, γράφει: «Υπάρχει μια κατηγορία μέντιουμ που ούτε βλέπουν εικόνες ούτε ακούνε φωνές, μπορούν ωστόσο να λειτουργήσουν σε πολύ υψηλό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι ο εγκέφαλος δέχεται από κόπου πρότυπα σκέψης τα οποία μόνο ένα "ευαίσθητο" άτομο μπορεί να ερμηνεύσει και μάλιστα με πολύ προσωπικό τρόπο. Πρόκειται για αυτούς που είναι ικανοί να απομονώνουν την πληροφόρηση από τον κόσμο που τους περιβάλλει και να ταξιδεύουν με τη σκέψη τους σε άλλα επίπεδα, όπου μπορούν να δουν τι συμβαίνει».

Η Ντόρις Κόλινς πιστεύει ότι τα «ευ­αίσθητα» άτομα λειτουργούν με έναν κοινό παρονομαστή. Αυτοί που ούτε «ακούνε» ούτε «βλέπουν» δεν διαφέρουν από αυτούς που και βλέπουν εικόνες και ακούνε φωνές. Απλώς οι πρώτοι δεν αναγνωρίζουν τις δυνατότητες του εγκεφάλου τους. Ένα αρχάριο μέντιουμ μπορεί να λάβει συγκεχυμένα μηνύματα, αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και σε πεπειραμένο μέντιουμ αν ασχοληθεί βιαστικά με το θέμα του.

 

Πώς αναπτύσσεται η ικανότητα των μέντιουμ;

Εδώ η Ντόρις Κόλινς απαντά:

«Το να έχει ένα μέντιουμ μεγάλη ή μέτρια ικανότητα πρόβλεψης δεν έχει τόση σημασία όση το πώς και για ποιον σκοπό χρησιμοποιεί αυτή την ικανότητα. Οι περισσότεροι άνθρω­ποι, για να μην πούμε όλοι, έχουν διαίσθηση ανεπτυγμένη σε έναν άλφα ή βήτα βαθμό. Σε κάποιους από εμάς βρίσκεται σε ενεργό κατάσταση και σε άλλους σε υπολανθάνουσα. Το χάρισμα αυτό είναι σαν ένα σπάνιο φυτό που χρειάζεται νερό για να μεγαλώσει.

Αν το φροντίσεις σωστά, θα αναπτυχθεί. Αν το αγνοήσεις, θα πεθάνει.

Τα μέντιουμ ενθαρρύνουν τα νεαρά άτομα που έχουν αυτό το χάρισμα να το αναπτύ­ξουν. Επιμένουν όμως και θεωρούν πολύ σημαντικό να τα παροτρύνουν ώστε να προβληματιστούν και για ποιον σκοπό θέ­λουν να αναπτύξουν αυτό το χάρισμα και πού θα το χρησιμοποιήσουν.

Γιατί ποιος ο λόγος να αναπτυχθεί ένα τόσο σπάνιο χάρισμα, που ουσιαστικά αποτελεί δύναμη, αν δεν χρησιμοποιηθεί για καλό σκο­πό; Μπορεί η γνώση να είναι από μόνη της σημαντική, αν χρησιμοποιηθεί για το καλό της ανθρωπότητας όμως μπορεί να είναι κάτι καταπληκτικό. Μπορεί ωστόσο εύκολα, αν χρησιμοποιηθεί λάθος, να γίνει κάτι τερατώ­δες και να προκαλέσει  καταστροφή Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα μέντιουμ. Θα πρέπει να έχουν συναίσθηση αυτού που κάνουν και να χρησιμοποιούν το χάρισμά τους με μέτρο και διακριτικότητα

Γιόγκι και βουδιστές με υπερφυσικές δυνάμεις

«Οι πνευματικοί σύλλογοι και μάλιστα της Εκκλησίας είναι κατάλληλοι χώροι για την ανάπτυξη υπερφυσικών ικανοτήτων. Επικρατεί μια λάθος αντίληψη στον κόσμο: ότι υπερφυσικές δυνάμεις και πνευματισμός έχουν άμεση σχέση με τη νύχτα και το σκοτάδι» συνεχίζει το διάσημο μέντιουμ Ντόρις Κόλινς, η οποία όμως δεν θεωρεί την Εκκλησία τον μοναδικό χώρο για την ανάπτυξη αυτού του χαρίσματος.

Οι βουδιστές, για παράδειγμα, αναπτύσ­σουν τις υπερφυσικές τους ικανότητες μέσω του διαλογισμού, ενώ οι γιόγκι με τον αφαιρετικό διαλογισμό και την πνευματική αυτοσυγκέντρωση έχουν αναπτύξει υπερ­φυσικές ικανότητες σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Οι Εβραίοι, είτε θέλουν είτε όχι να αναγνωρίσουν το γεγονός, έχουν αποδείξει τις πολύ μεγάλες υπερφυσικές τους ικανότη­τες. Αν μάλιστα διαβάσει κανείς την Παλαιό Διαθήκη, θα βρει αναφορές σε άτομα που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι σε θέσεις - κλειδιά για να προβλέπουν το μέλλον.

 

Παράξενες γνώσεις

Υπάρχουν πολλά κανάλια επικοινωνίας που μπορεί να ακολουθήσει ένα μέντιουμ, που ωστόσο δεν είναι αντιληπτά σε έναν κοινό άνθρωπο, παρά μόνο όταν του τα εξηγήσουν. Είναι σαν να προσπαθεί ένας Έλληνας να καταλάβει μια ρωσική ταινία χωρίς να γνωρίζει αυτή τη γλώσσα. Θα την καταλάβει μόνο αν μάθει ρωσικά ή αν υπάρχει κάποιος δίπλα του εκείνη τη στιγμή που θα του εξηγεί.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η ποιότητα ερμη­νείας του κάθε μέντιουμ ποικίλλει, γιατί το καθένα λειτουργεί με διαφορετικούς τρόπους, ασχέτως αν οι τρόποι αυτοί έχουν, όπως ήδη είπαμε, έναν κοινό παρονομαστή.

Ένα μέντιουμ που έχει, για παράδειγμα, καλλιτεχνική φύση θα εκφραστεί αναλόγως. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ασπρόμαυρα όνειρα και άλλοι έγχρωμα, έτσι και ο μέντιουμ - «καλλιτέ­χνης» θα ερμηνεύσει τα πράγματα... με χρώμα. Και μάλιστα, κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν βλέπει με τα μάτια του αυτά τα χρώματα, αλλά τα νιώθει ή τα «βλέπει» στο μυαλό του. Η γνώση έρχεται από την αίσθηση!

 

Μέντιουμ και ευσυνειδησία

Όσοι έχουν αναπτύξει τη διορατική τους ικανότητα, επισημαίνει το μέντιουμ Ντόρις Κόλινς, πρέπει πάντα να θυμούνται να τη χρησιμοποιούν με επαγγελματισμό και ευ­συνειδησία. Το μέντιουμ κρατά στα χέρια του όχι μόνο το μυαλό του ατόμου με το οποίο ασχολείται, αλλά πολλές φορές και την ίδια του τη ζωή. Το μέντιουμ μπορεί να ξεχάσει όσα θα κάνει και θα πει. Το άτομο όμως που θα το συμβουλευτεί δεν θα ξεχάσει ποτέ. Ο τρόπος με τον οποίο το μέντιουμ χρησιμοποιεί την ικανότητά του ενέχει πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη. Οι γιατροί, για παράδειγμα, έχουν κανόνες πάνω στους οποίους βασίζονται και λειτουργούν με τους ασθενείς τους. Τα μέντιουμ έχουν λιγότερο συγκεκριμένους κανόνες, γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να λειτουργούν με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Αν κάνουν κάποιο λάθος, ας το ομολο­γήσουν. Είναι προτιμότερο από το να το κρύψουν.

Όσοι έχουν αναπτύξει διορατική ικανότητα πρέπει πάντα να τη χρησιμοποιούν με επαγγελματισμό και ευσυνειδησία. Το μέντιουμ κρατά στα χέρια του όχι μόνο το μυαλό του ατόμου με το οποίο ασχολείται, αλλά πολλέ5 ψορέ5 και την ίδια του τη ζωή. Το μέντιουμ μπορεί να ξεχάσει όσα θα κάνει και θα πει. Το άτομο όμως που θα το συμβουλευτεί δεν θα ξεχάσει ποτέ...

 

Τι σημαίνει υπερφυσικό;

Πώς εξηγούν οι φιλόσοφοι, οι μυστικιστές, αλλά και η ίδια η επιστήμη τις ανθρώπινες υπερφυσικές ιδιότητες; Ας σταθούμε σε ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: τι είναι υπερφυσικό; Και ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με υπευθυνότητα, παίρνοντας ως παράδειγμα την παρακάτω μαρτυρία:

«Μια μέρα, μετά το μεσημεριανό φαγητό μου, μπήκα βιαστικά στο γραφείο που μοιρα­ζόμουν με τη δεσποινίδα Α και τη δεσποινίδα Β. Λοιπόν μια παράξενη γυναίκα στεκόταν εκεί και μιλούσε μαζί τους. Παρατήρησα μια δυνατή μυρωδιά υγραερίου και είπα: "Τι τρομερή μυρωδιά! Ανοίξτε το παράθυρο να βγει έξω. Ποιος αυτοκτόνησε εδώ;"...

Τρία πρόσωπα άσπρα σαν σεντόνια γύρισαν προς το μέρος μου και η δεσποινίς Α ταλα­ντεύτηκε και τρίκλισε. Η παράξενη γυναίκα με τράβηξε παράμερα και με κατσάδιασε. Όταν ξαναγύρισα στο δωμάτιο, τρομερά ντροπιασμένη, είδα ότι η δεσποινίς Α έκλαιγε. Η αστυνομία μόλις της είχε τηλεφωνήσει για να της πει ότι η αδελφή της είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στο διαμέρισμά της, στην άλλη άκρη της πόλης. Πέθανε από γκάζι, αλλά δεν ήταν σαφές αν ήταν ατύχημα ή αυτοκτονία».

Για να εξετάσουμε τη συγκεκριμένη μαρτυ­ρία, θα πρέπει παράλληλα να «εξετάσου­με» και διάφορες παραμέτρους, όπως...

1. Συνέβη πραγματικά το φαινόμενο; Η γυ­ναίκα δηλαδή στο παραπάνω παράδειγμα είχε πραγματικά την εμπειρία που περιγράφεται ή μήπως απλώς τη φαντάστηκε; Περιγράφηκαν ακριβώς οι άμεσες περιστά­σεις και το περιβάλλον;

2. Μήπως η γυναίκα της περίπτωσής μας έχει μια ικανότητα να βγάζει συμπεράσματα από τη συμπεριφορά των άλλων; Μήπως έχει ασυνήθιστα οξεία ακοή, ώστε να ακούσει αποσπάσματα της συνομιλίας από τον διάδρομο; Μήπως ακόμα δεν ήταν παρά μια απλή σύμπτωση;

Αν ελεγχθούν και απορριφθούν τα παραπά­νω, τότε έχουμε ένα παράδειγμα εμπειρίας που δεν ταιριάζει στην εικόνα του πώς συνήθως λαμβάνουμε πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο.

Ως εκ τούτου, τέτοιου είδους εμπειρίες ονο­μάζονται υπερφυσικές, καθώς δεν μπορούν να εξηγηθούν με τους νόμους της φύσης. Δεν σημαίνει αυτό υποχρεωτικά ότι τα φαινόμενα αυτά πάνε ενάντια στους νόμους της φύσης.

Μια πιο ακριβής εξήγηση είναι ότι οι γνώσεις μας για τους νόμους της φύσης είναι ακόμη ατελείς. Με πλήρεις γνώσεις θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε αυτά τα φαινόμενα, και σε αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν πλέον υπερφυσικά.

Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα διδασκαλι­ών με βάση την επικοινωνία μεταξύ ορατού και αόρατου κόσμου. Επικοινωνία όχι με την έννοια που της δίνουν οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις, τα λεγάμενα «τραπεζάκια», που και με αυτά όμως θα ασχοληθούμε σε επόμενη φάση της έρευνάς μας, για να δούμε πώς και τι ακριβώς συμβαίνει.

 

Η εμπειρία του μεγάλου Π. Ντ. Ουσπένσκι

Έχουμε ήδη αναφερθεί σε άτομα που έζησαν μυστικι­στικές εμπειρίες σε ειδικές στιγμές της ζωής τους. Αν όμως για τους συνηθισμέ­νους ανθρώπους οι κατα­στάσεις αυτές είναι στιγμι­αίες και προσωρινές, για τους «μυημένους» αποτελούν τρόπο ζωής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο στοχαστής και συγγραφέας Π. Ντ. Ουσπένσκι, ο οποίος υπήρξε οπαδός του Ρώσου φιλοσόφου και μυστικιστή Γκουρτζίεφ, που χρησιμοποί­ησε μεθόδους γιόγκα και μαγείας για να περιέλθει σε καταστάσεις «μυστικιστικής αντίληψης».

Στο βιβλίο του με τίτλο «Ένα μοντέλο του σύμπαντος» ο Ουσπένσκι παραδέχεται ότι με αυτούς τους τρόπους η επιθυμητή μετάβαση στην κατάσταση μυστικισμού επερχόταν πιο γρήγορα και πιο εύκολα απ' ό,τι περίμενε. Ο Ουσπένσκι στην πραγ­ματικότητα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ακολουθεί μεθόδους γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων, τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι μάγοι των φυλών, οι μάντεις, οι μύστες και οι ιερείς.

Ας θυμηθούμε την Πυθία, που πριν από κάθε μαντεία μασούσε φύλλα δάφνης, τους δρυΐδες, που έπιναν ένα «μαγικό» ποτό για να «διαβάσουν» τα μυστικά σημάδια στο δάσος, τους μάγους των αφρικανικών φυλών και τις θρησκευτικές τελετουργίες τους, όπου με τον ρυθμό της μουσικής έφταναν σε καταστάσεις υπέρβασης και επικοινωνούσαν με τα πνεύματα των προγόνων τους - αν και σε όλα αυτά βέβαια προκύπτουν πολλά ερωτήματα.

Ο Ουσπένσκι ωστόσο στο βιβλίο του πε­ριγράφει με γλαφυρότητα τη μυστικιστική εμπειρία που έζησε. Πρόκειται για μια περι­γραφή που θεωρείται από τις πιο σημαντικές και πιο λεπτομερείς στο σύνολο της βιβλιο­γραφίας σχετικά με τον μυστικισμό.

 

Το καθετί είναι «ένα»

«Το άγνωστο» παρατηρεί ο στοχαστής Ουσπένσκι «δεν μοιάζει σε τίποτα με ό,τι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε γι' αυτό. Η απόλυτα απρόσμενη φύση σε καθετί που απαντάται στο πλαίσιο αυτών των εμπειρι­ών, από το μεγαλύτερο ως το μικρότερο, καθιστά την περιγραφή τους δύσκολη».

Και συνεχίζει κάνοντας μια παρατήρηση κεντρικής σημασίας:

«Πρώτα απ' όλα, το καθετί είναι ενοποιη­μένο, τα πάντα συνδυάζονται μεταξύ τους, το καθετί εξηγείται από κάτι άλλο και εξηγεί με τη σειρά του ένα τρίτο πράγμα. Λεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό, δηλαδή τίποτα δεν μπορεί να κατονομαστεί ή να περιγρά­φει χωριστά. Για να περιγράφει κανείς τις πρώτες εντυπώσεις, τις πρώτες αισθήσεις, είναι απαραίτητο να τις περιγράφει όλες μεμιάς. Ο νέος κόσμος με τον οποίο έρχεται κανείς σε επαφή δεν έχει πλευρές, οπότε είναι αδύνατον να περιγράφει κανείς πρώτα τη μία πλευρά και μετά την άλλη. Το πάντα είναι ορατά από οποιοδήποτε σημείο...».

 

Οι χρησμοί της Πυθίας: Παραληρήματα ή θείες εμπνεύσεις;

Η Πυθία των Δελφών κάθε φορά που έπρε­πε να χρησμοδοτήσει υποβαλλόταν προπα­ρασκευαστικά σε νηστεία και καθαρμούς. Την ημέρα της χρησμοδοσίας λουζόταν στα νερά της Κασταλίας, κατέβαινε στο άδυτο του ναού, έπινε νερό από την πηγή, μασούσε φύλλα δάφνης και ανέβαινε σε τρίποδο για να πει τον χρησμό.

Το τι συνέβαινε από εκεί και πέρα έχει απα­σχολήσει κατά καιρούς πολλούς ερευνητές. Στους κύκλους των φιλολόγων επικρατεί η άποψη ότι η Πυθία υπό την επίδραση των αναθυμιάσεων έπεφτε σε κατάστα­ση μανιακής διέγερσης, λέγοντας λόγια εντελώς ασυνάρτητα και ακατάληπτα. Οι ιερείς που παρακολουθούσαν ωστόσο τα ερμήνευαν, συντάσσοντας τον ανάλογο χρησμό σε στίχους ή πεζό λόγο.

Στη θεωρία που θέλει την Πυθία άτομο υστερικό, με συχνές νευρικές διεγέρσεις, ενισχυόμενες με πρακτικές που προκαλούσαν με διάφορες μεθόδους οι ιερείς, αντι­τάσσονται οι μαρτυρίες που υποστηρίζουν ότι η Πυθία έλεγε η ίδια τους χρησμούς στα ερωτήματα που της υποβάλλονταν και η προφητική της έκσταση ήταν θεία έμπνευση.

Το θέμα έλκει τους ερευνητές, που εξακο­λουθούν να συλλέγουν στοιχεία από την εποχή που το μαντείο των Δελφών σίγησε οριστικά με τον τελευταίο χρησμό του προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Παραβάτη: «Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν; ου  μαντίδα δάφνην, ου παγόν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ». Δηλαδή: «Πείτε στον βασιλιά πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλούν νερό στέρεψε».

Χρησμός ωστόσο που σήμερα αμφι­σβητείται, καθώς θεωρείται χριστια­νικό εύρημα με σκοπό τη «μείωση» της αξίας του μαντείου των Δελφών. Καλώς ή κακώς, η προσφορά του μαντείου εξετάζεται με κριτήρια εγκεφαλικά, που ίσως στο μέλλον οδηγήσουν σε ασφαλέστερα συ­μπεράσματα.

Η άλλη τροχιά του χρόνου

Ο Ουσπένσκι, συνεχίζοντας τη διήγησή του, σημειώνει ότι η φυσιολογική αίσθηση της διάκρισης ανάμεσα στο αντικειμενικό και το υποκειμενικό εξαφανιζόταν σε αυτές τις στιγμές. Εδώ έχουμε έναν από τους πιο βασικούς ισχυρισμούς, που είναι κοινός σε όλες τις περιγραφές μυστικιστικής εμπειρίας: βλέπει κανείς τα πάντα να συσχετίζονται μεταξύ τους. Και η λέξη «βλέπει» όμως αξίζει να υπογραμμιστεί. Αυτός ο κόσμος των άπειρων σχέσεων, στον οποίο τα πάντα συνδέονται με κάτι άλλο, γίνεται ορατός μεμιάς, σαν να ήταν μέσα από το μάτι ενός πουλιού. Και η γλώσσα γίνεται στη στιγμή άχρηστη, γιατί δεν μπορεί να αποτυπώσει παρά ένα ένα τα πράγματα.

«Ο άνθρωπος χάνεται ανάμεσα στον απέρα­ντο αριθμό των τελείως νέων εντυπώσεων, για την έκφραση των οποίων δεν διαθέτει ούτε λέγεις ούτε φόρμες».

Το αντικειμενικό και το υποκειμενικό θα μπορούσαν να αλλάξουν θέση. Το ένα θα μπορούσε να πάρει τη θέση του άλλου. Είναι πολύ δύσκολο να εκφραστεί αυτό. Η συνηθισμένη δυσπιστία του υποκειμενικού εμφανιζόταν σε κάθε σκέψη, κάθε αίσθηση, κάθε εικόνα, «αντικειμενικοποιόταν» αμέσως σε πραγματικά ουσιαστικές μορφές, που δεν διέφεραν κατά κανέναν τρόπο από τις μορφές των αντικειμενικών φαινομένων, και ταυτόχρονα τα αντικειμενικά φαινόμενα εξαφανίζονταν με κάποιον τρόπο, έχαναν κάθε πραγματική υφή, έμοιαζαν τελείως υποκειμενικά, φανταστικά, επινοημένα, χωρίς πραγματική υπόσταση.

Αυτός ο περίεργος κόσμος έμοιαζε περισσό­τερο από οτιδήποτε άλλο με «έναν κόσμο εξαιρετικά πολύπλοκων μαθηματικών σχέσεων».

Κάτι περίεργο συνέβαινε επίσης με την αίσθηση του χρόνου, καθώς έμοιαζε να υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον καθένα και στα λόγια του.

«Όταν είχε τελειώσει μια σύντομη πρόταση» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ουσπένσκι «την έννοια της οποίας δεν μπορούσα καθόλου να συλλάβω, ένιωθα ότι είχα ζήσει τόσο πολλά κατά τη διάρκεια εκείνης της ώρας, που δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω πάλι έναν άλλον άνθρωπο. Αισθανόμουν ότι είχα προχωρήσει πολύ γρήγορα γι' αυτόν...»

 

«Ένα τασάκι μπορεί να τρελάνει έναν άντρα»

Όλα αυτά, λέει ο Ουσπένσκι, συνοδεύονταν από τρομακτικά δυνατές συναισθηματικές καταστάσεις: «Τα δεχόμουνα όλα μέσω των αισθήσεων και ένιωθα συναισθήματα που δεν είχα αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου». Έτσι, ο εσωτερικός του κόσμος έγινε ένα «καλειδοσκόπιο ευχαρίστησης, θαύματος, απορίας, έξαλλης χαράς και τρόμου, που εναλλάσσονταν διαρκώς το ένα με το άλλο». Η κατάσταση έμοιαζε να επιτρέπει την προσέγγιση στην άπειρη γνώση, αλλά όταν αναζητούσε μια απάντηση σε ένα συγκεκριμένο ερώτημα «άρχιζε από πολύ μακριά, και προοδευτικά διευρυνόταν, συμπεριλαμβάνοντας... τα πάντα, οπότε στο τέλος η απάντηση στο ερώτημα περιελάμβανε τις απαντήσεις σε κάθε δυνατό ερώτημα».

Το ίδιο πρόβλημα συναντούσε και όταν κοίταζε φυσικά αντικείμενα: ένα τασάκι, για παράδειγμα, έμοιαζε να οδηγεί σε απειράριθ­μη διαδοχή εννοιών και συσχετισμών, οπότε έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί: «Ένα τασάκι μπορεί να τρελάνει έναν άντρα».

Γιατί ο Ουσπένσκι κατέγραψε κάτι τέτοιο; Γιατί «απλούστατα» ακόμα και το τασάκι, όπως και καθετί άλλο, έμοιαζε να επικοι­νωνεί μαζί του, σχεδόν σαν να είχε φωνή!

 

Ξυπνώντας στο άχρωμο κενό

Τα πειράματα του Ουσπένσκι κατέληγαν συ­νήθως σε ύπνο, το ξύπνημά του ωστόσο το επόμενο πρωί αποτελούσε μια τρομακτική και απογοητευτική εμπειρία, την οποία ο ίδιος περιέγραφε ως εξής:

«Ο κόσμος στον οποίο ήμουν αναγκασμένος να ξυπνώ ένιωθα πλέον πως περιελάμβανε κάτι το εξαιρετικά πιεστικό και τυραννικό, ενώ ταυτοχρόνως έμοιαζε απίστευτα κενός, άχρωμος και δίχως ζωή. Ήταν σαν τα πάντα μέσα του να ήταν ξύλινα, σαν να ήταν μια τεράστια ξύλινη μηχανή με ξύλινους τροχούς που έτριζαν, ξύλινες σκέψεις, ξύλινες αισθή­σεις... Ήταν όλα τρομερά αργά, μόλις που κινούνταν ή κινούνταν με ένα μελαγχολικό ξύλινο τρίξιμο. Όλα ήταν νεκρά, άψυχα, χωρίς αισθήματα. Ήταν φρικτές αυτές οι στιγμές του ξυπνήματος σε έναν ψεύτικο κόσμο μετά τον αληθινό, σε έναν νεκρό κό­σμο μετά τον ζωντανό, σε έναν περιορισμένο κόσμο, κομμένο σε μικρά κομμάτια, μετά τον άπειρο και ολόκληρο κόσμο».

 

Ο «άλλος» μας εαυτός

Ένα ακόμα ενδιαφέρον κεφάλαιο για την κρυμμένη πλευρά του ανθρώπινου εγκεφάλου και τις δυνατότητές του είναι αυτό με το οποίο έχουν ασχοληθεί από παλιά οι φιλόσοφοι και οι επιστήμο­νες. Εισχωρώντας πιο βαθιά στον «άλλο» εαυτό μας, διαπιστώνουμε ότι τα όνειρα δεν είναι παρά εικόνες και οράματά του. Το ίδιο και η ύπνωση, που πολλοί ειδικοί της παραψυχολογίας χρησιμοποίησαν ως πειραματική μέθοδο για να δουν με ποιον ακριβώς τρόπο λειτουργεί το «αγνοημένο» τμήμα του εγκεφάλου μας.

Τα παράξενα πειράματα Κάρπεντερ & Σαρκό

Οι υπνωτιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αφυπνίζουν αυτή την κρυμμένη πτυχή μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ένα από τα πειράματα του δι­άσημου Γάλλου καθηγητή Σαρκό και ένα άλλο του καθηγητή Κάρπεντερ, τα οποία είχαν αναπτυχθεί ευρέως κατά τη δεκαετία του 1980.

Ειδικότερα, στο παρισινό νοσοκομείο Σαλπετριέρ ο Σαρκό αρεσκόταν να κάνει τους υπνωτισμένους ασθενείς του να γαβγίζουν σαν σκύλοι ή να ανοιγοκλείνουν τα χέρια τους στο πλάι σαν πουλιά. Από την άλλη, ο καθηγητής Κάρπεντερ προτιμούσε πιο πολιτισμένες, ας πούμε, εκδηλώσεις: του άρεσε, για παράδειγμα, να επιδεικνύει ότι η ύπνωση μπορεί να εντείνει τις δυνάμεις του ανθρώπινου νου.

 

Ο Κάρπεντερ και ο... Σωκράτης

Μία από τις πιο εντυπωσιακές παρουσιάσεις του καθηγητή Κάρπεντερ έλαβε χώρα στην Ουάσιγκτον, παρουσία ενός ακροατηρίου «κυριών και κυρίων υψηλής καλλιέργειας», που περιελάμβανε έναν απόφοιτο ανώτερης σχολής, ο οποίος αναφέρεται μόνο ως «Κ». Ο «Κ» λοιπόν τέθηκε σε ύπνωση και μετά ρωτήθηκε από τον Κάρπεντερ αν ήθελε να συναντήσει τον αρχαίο φιλόσοφο Σωκρά­τη. Εκείνος απάντησε ότι θα το θεωρούσε μεγάλη τιμή αν ο... Σωκράτης ζούσε ακόμα. Ο Κάρπεντερ του εξήγησε πως είχε τη δύ­ναμη να καλέσει το πνεύμα του Σωκράτη και δείχνοντας μια γωνία του δωματίου αναφώνησε: «Να τος».

Ο «Κ» κοίταξε στο σημείο που του υπέδειξε και το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση δέους και σεβασμού. Ο Κάρπεντερ έκανε τις συστάσεις και ο «Κ» κοιτούσε άφωνος, σε αμηχανία, αν και διατηρούσε ακόμα αρ­κετά την ψυχραιμία του ώστε να προσφέρει στον Σωκράτη μια καρέκλα. Ο Κάρπεντερ εξήγησε στη συνέχεια ότι ο Σωκράτης είχε τη διάθεση να απαντήσει σε οποιεσδήποτε ερωτήσεις και έτσι ο «Κ» προχώρησε, αν και με κάποιον δισταγμό, για να αρχίσει η συζήτηση. Αφού ο Κάρπεντερ είχε εξηγήσει ότι δεν ήταν σε θέση να ακούσει τις απαντή­σεις του φιλόσοφου, ο «Κ» λειτουργούσε πλέον ως μεσάζων και επαναλάμβανε καθετί που έλεγε ο Σωκράτης. Αυτή η καταπλη­κτική «συζήτηση» συνεχίστηκε επί δύο ώρες και οι απαντήσεις ήταν τόσο φαεινές και ευλογοφανείς, που ένα μέρος από το ακροατήριο άρχισε να αναρωτιέται μήπως υπήρχε πραγματικά κάποιο αόρατο πνεύμα στο δωμάτιο.

 

alitoteam