Συνήθως συμβολίζουν τους μύχιους φόβους μας. ίσως πάλι η δημιουργία τους να συνδέεται με την παρατήρηση ζώων τα οποία υπήρξαν κάποτε, αφού έχουμε βρει απολιθώματά τους.
Το βλέμμα του θανάτου
Στην ελληνική μυθολογία η Μέδουσα ήταν γοργόνα όπως και οι αδερφές της, Σθενώ και Ευρυάλη. Ζούσαν στη μακρινή Δύση, γύρω από τα κεφάλια τους τυλίγονταν φίδια και όποιος τολμούσε να τις κοιτάξει κατάματα πέτρωνε.
Αποκεφαλισμός.
Η Μέδουσα και οι αδερφές της προκαλούσαν τρόμο ακόμα και στους θεούς, αφού ήταν το απόλυτο σύμβολο του Κακού. Σε αντίθεση με τη Σθενώ και την Ευρυάλη, η Μέδουσα ήταν θνητή. Η μοίρα της συνδέθηκε με το μυθικό ήρωα Περσέα, ο οποίος με τη βοήθεια ενός καθρέφτη κατάφερε να αποφύγει το βλέμμα της και να την αποκεφαλίσει.
Ομαδικά όργια.
Την εικόνα μιας κεφαλής με φίδια τη συναντάμε και στη φύση. Κατά την εποχή της αναπαραγωγής κάποια είδη ερπετών επιδίδονται σε ομαδικές περιπτύξεις. Η εικόνα τους θυμίζει τρίχες μαλλιών.
Εν αρχή ην τα απολιθώματα
Σύμφωνα με ορισμένους παλαιοντολόγους, ο μύθος των Kυκλώπων συνδέεται με τα απολιθωμένα κρανία νάνων ελεφάντων που εντοπίστηκαν στη Σικελία. Το κρανίο τους διατρέχει μια κεντρική τρύπα συνδεδεμένη με την προβοσκίδα τους. Ιστορίες με γίγαντες δε συναντάμε μόνο στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η Αγγλίδα παλαιοντολόγος Αντριέν Μαγιόρ υποστηρίζει ότι και άλλοι αρχαίοι λαοί που ανακάλυπταν απολιθωμένα οστά ζώων δημιουργούσαν θρύλους για υπερμεγέθη πλάσματα όπως τα μαμούθ, οστά των οποίων βρέθηκαν στη Σιβηρία στις αρχές του 20ού αιώνα.
Σειρήνες. Από τον ουρανό, στο βυθό
Ήταν καλές ή κακές; Οι Σειρήνες, όπως και πλήθος άλλα όντα που δανείστηκαν τα μέλη τους από διάφορα άλλα ζώα, φέρουν αμφίσημα χαρακτηριστικά. Αφού σαγηνεύσουν τους ναυτικούς, στη συνέχεια τους αιχμαλωτίζουν. Τις συναντάμε για πρώτη φορά στην Οδύσσεια, όπου ο Όμηρος τις περιγράφει σαν πουλιά με ανθρώπινο κεφάλι και στήθος.
Η αλλαγή.
Σήμερα οι Σειρήνες μετατράπηκαν σε πλάσματα με χαρακτηριστικά ανθρώπου και ψαριού, αφού την εποχή του Μεσαίωνα η μορφή τους μεταλλάχθηκε από την επιρροή μύθων του Βορρά. Στους μύθους διαφόρων λαών εμφανίζονται ως όντα με γυναικεία χαρακτηριστικά, με σώμα ψαριών ή ερπετών που ζούσαν σε ποταμούς, λίμνες και θάλασσες. Η διάδοσή τους συνδέεται με την εμφάνιση της φώκιας Μονάχους-Μονάχους ή άλλων συγγενικών ειδών όπως ο θαλάσσιος ελέφαντας στη Μεσόγειο και στα παράλιά της.
Τι φοίνικας, τι φοινικόπτερο!
Ο μύθος του φοίνικα ανάγεται στην αφρικανική φύση. Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, το πτηνό συνδεόταν με τη λατρεία του Ήλιου. Κάθε πεντακόσια χρόνια –κάποιες εκδοχές του μύθου αναφέρουν 1.461 ή 12.954 χρόνια– ο φοίνικας πετάει στην Αραβία για να χτίσει τη φωλιά του, στην οποία αργότερα βάζει φωτιά. Κατόπιν αναγεννάται από τις στάχτες του. Η ιδέα ενός πουλιού που αναγεννάται από τις στάχτες του σχετίζεται με ορισμένα είδη φοινικόπτερων τα οποία ζουν γύρω από ηφαιστειογενείς λίμνες στην Αφρική και πετούν ανάμεσα σε σύννεφα από θειώδεις καπνούς.
Ο τρόμος των επτά θαλασσών; Ένα καλαμάρι-γίγαντας.
«Κάτω από τη φουρτούνα, στα βάθη της αβυσσαλέας θάλασσας, το Κράκεν κοιμάται τον αρχαίο αδιατάρακτο ύπνο χωρίς όνειρα». Μ’ αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Βρετανός ποιητής Άλφρεντ Τένισον (1809-1892) το θρυλικό αυτό θαλάσσιο πλάσμα το οποίο υποτίθεται ότι θα φανερωνόταν τη Δευτέρα Παρουσία.
Ολόκληρο νησί.
Πριν απ’ αυτόν, ο Δανός Έρικ Ποντοπιντάν στη Φυσική Ιστορία της Νορβηγίας (1752) είχε γράψει ότι «τα πλοκάμια του μπορούν να αρπάξουν ακόμα και τα μεγαλύτερα πλοία». Επίσης ότι «όταν αναδύεται, η πλάτη του μοιάζει με νησί». Τόσο οι αφηγήσεις της αραβικής παράδοσης για τα θαλάσσια ερπετά όσο και ο θρύλος του Κράκεν συνδέονται με τις σποραδικές εμφανίσεις γιγαντιαίων καλαμαριών που κρύβονταν στις κρύες θάλασσες του Βορρά.
Το κέρατό μου!
Οι πρώτες αναφορές στους μονόκερους έγιναν το 400 π.Χ. σε διηγήσεις του αρχαίου Έλληνα γιατρού Κτησία περί μικρών λευκών γαϊδουριών με ένα κέρατο στη μέση του μετώπου τους, τα οποία προέρχονταν από την Ασία. Ο Λατίνος Πλίνιος ανέφερε ότι επρόκειτο για ζώο της Ινδίας. Ο μονόκερως ήταν έμπνευση των Ελλήνων, οι οποίοι ερμήνευσαν με ατυχή τρόπο τα ανάγλυφα σχέδια που απεικόνιζαν περσικές αντιλόπες που διαβιούσαν σε ξηρά κλίματα. Τις έβλεπαν προφίλ, με αποτέλεσμα να είναι ορατό μόνο το ένα τους κέρατο.
Δράκε, δράκε, είσαι εδώ;
Μέχρι και το 16ο αιώνα οι περισσότεροι πίστευαν ότι πολλά απ’ αυτά τα πλάσματα υπήρχαν πραγματικά. Αρχικά θεωρούσαν ότι οι δράκοι φέρνουν μεγάλη τύχη. Στη συνέχεια οι ηρωικές αφηγήσεις του Βορρά και η χριστιανική παράδοση μετέτρεψαν τους δράκους σε ένα από τα σύμβολα του Σατανά.
Κροκόδειλος & Σία.
Υπήρχαν διάφοροι τύποι δράκων. Άλλοι είχαν γαμψά νύχια που πετούσαν φωτιές, άλλοι διέθεταν φτερά κι άλλοι όχι και άλλοι ήταν μαύροι ή λαμπυρίζοντες. Δράκοι υπάρχουν εν αφθονία και στις παραδόσεις της Ανατολής, στις οποίες θεωρούνται ευοίωνοι.
Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν δράκους όλα τα ερπετά μεγάλων διαστάσεων. Η γέννηση των μυθικών δράκων συνδέεται με τις διηγήσεις ταξιδιωτών σε εξωτικές χώρες. Αυτοί έλεγαν ιστορίες για μεγάλα ερπετά, κυρίως κροκοδείλους ή σαύρες. Κάπως έτσι προέκυψαν οι θρύλοι γύρω από τις αναμετρήσεις τους με ήρωες όπως ο Ηρακλής ή ο Άγιος Γεώργιος. Οι δράκοι της Ανατολής συσχετίζονται με τα ευρήματα μεγάλων απολιθωμένων οστών στις εκεί περιοχές.
Το όνομά μου είναι γρύπας…
Ο γρύπας είναι ένα μυθικό ζώο με σώμα λιονταριού και κεφάλι αετού. Οι Έλληνες ήταν εξοικειωμένοι με τη μορφή του χάρη στην επαφή τους με τους λαούς της Μεσοποταμίας. Σύμφωνα με παλαιοντολόγους, οι πρώτες αναφορές ταυτίζονται χρονικά με την ανεύρεση κρανίων δεινοσαύρων με ράμφος παπαγάλου. Καθώς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής δεν ήταν σε θέση να εξηγήσουν σε ποια συνομοταξία ζώων ανήκαν αυτοί οι αινιγματικοί σκελετοί, θεώρησαν ότι επρόκειτο για μυθικά ζώα. Ας μην ξεχνάμε ότι η παλαιοντολογία αναπτύχθηκε μόλις το 18ο αιώνα.
πηγή
.jpg)