Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Η κούκλα που ακούει στο όνομα Robert είναι τρομακτική. Δεν είναι δηλαδή ένα παιχνίδι για μικρά παιδιά, αλλά υλικό για μια ταινία τρόμου.
Η ιστορία της είναι ακόμα πιο τρομακτική από την όψη της. Γεμάτη τρύπες, σαν ουλές, ντυμένη ναύτης και ένα πρόσωπο που δεν θυμίζει ανθρώπινο, κι όμως η ιστορία της ξεπερνά ακόμα και το υποχθόνιο χαμόγελό της.
Η μοναδική στο είδος της κούκλα είναι 113 ετών και αυτή την στιγμή βρίσκεται στο Μουσείο Fort East Martello της Φλόριντα. Η ιστορία της άρχισε το 1906, όταν δόθηκε σε ένα μικρό αγόρι ως παιχνίδι, τον Robert Eugene Otto. Οι δυο τους έγιναν αμέσως αχώριστοι. Κάπου εκεί όμως ξεκίνησαν τα προβλήματα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως η κούκλα ήταν ο τρόπος που διάλεξε ένας υπηρέτης, ώστε να κάνει μάγια βουντού στην οικογένεια Otto που του είχε φερθεί άσχημα. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως ο μικρός Gene, δέθηκε συναισθηματικά μαζί της σε τέτοιο βαθμό, που κάποια στιγμή εκείνη ζωντάνεψε!
Σε κάθε περίπτωση, οι ανατριχιαστικές ιστορίες που συνοδεύουν την κούκλα ξεκίνησαν από τότε. Ο Eugene την κατηγορούσε όποτε γινόταν ένα ατύχημα, ενώ της καταλόγιζε κακή συμπεριφορά. Οι γονείς του πίστευαν ότι πήγαινε να φορτώσει στην κούκλα τις δικές του αταξίες. Όμως κάποιες στιγμές άκουγαν τον γιο τους να της μιλάει και λίγο αργότερα μια παράξενη και μη αναγνωρίσιμη φωνή, να απαντάει. Τα υπόλοιπα παιχνίδια του καταστρέφονταν το ένα μετά το άλλο, με δράστη την κούκλα, όπως έλεγε το μικρό αγόρι.
Τα παιδιά της γειτονιάς, από την άλλη, έλεγαν πως είχαν δει την κούκλα να τους παρακολουθεί την στιγμή που έπαιζαν, από διάφορα σημεία του σπιτιού. Μια θεία του μικρού έπεισε τους γονείς του να βάλουν την κούκλα στην σοφίτα της. Λίγο μετά από την μεταφορά της στην σοφίτα, η θεία πέθανε από εγκεφαλικό.
Ο Eugene ξαναβρήκε την κούκλα όταν μεγάλωσε και της αφιέρωσε ένα ολόκληρο δωμάτιο. Μετά τον θάνατό του το 1974, οι ενοικιαστές άκουγαν βήματα στην σοφίτα. Βρήκαν τον Robert και τον έδωσαν στην μικρή τους κόρη. Λίγες μέρες αργότερα το μικρό κορίτσι ήταν τρομοκρατημένο και με κλάματα έλεγε ότι η κούκλα απείλησε ότι θα την σκοτώσει.
Το 1994, δόθηκε στο Μουσείο της Φλόριντα. Κάπου εκεί ίσως φαντάζεστε ότι τελείωσε η ιστόρία. Δεν είναι όμως έτσι. Οι υπάλληλοι παρατήρησαν αμέσως μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα από την στιγμή που η κούκλα έγινε ένα από τα εκθέματά του μουσείου. Οι επισκέπτες παραπονιούνταν ότι οι φωτογραφικές τους μηχανές δεν λειτουργούν όταν τις στρέφουν προς τον Robert. Μόλις απομακρυνθούν, δουλεύουν ξανά σαν να μην συνέβη τίποτα. Κάποιοι πάλι λένε ότι κατάφεραν να τραβήξουν φωτογραφία, αλλά άκουσαν την κούκλα να τους καταριέται, επειδή δεν τους έδωσε άδεια!
Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά, στο μουσείο άρχισαν να φτάνουν γράμματα που απευθύνονταν στον Robert, την κούκλα, από ανθρώπους που είχαν ήδη επισκεφτεί το μουσείο. Στα γράμματα ζητούσαν από τον Robert να συγχωρήσει την αγενή συμπεριφορά τους. Μερικοί παρακαλούσαν κιόλας!
Τι συμβαίνει με αυτή την κούκλα; Φταίει η όψη της που κάνει τον κόσμο να αυθυποβάλλεται; Ή λέτε να είναι πραγματικά σατανική; Πάντως το προσωπικό του μουσείου όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, προτείνει στους επισκέπτες να συστηθούν πριν την πλησιάσουν, ελπίζοντας πως με την ευγένεια θα είναι ασφαλείς...
