Φθάνουμε έτσι στους χριστιανικούς χρόνους. Τρεις -τέσσερις αιώνες αργότερα, η έρημος καθίσταται και πάλι τόπος δοκιμασίας.
Γνωρίζετε ότι στην έρημο κατέφευγαν, κυρίως από την Αίγυπτο, οι πρώτοι Χριστιανοί και από αυτήν πήραν το προσωνύμιο ερημίτες. Και ο τρόπος της κατά μόνας ασκήσεως σε κελί στην έρημο ονομάστηκε αναχωρητισμός.
Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι η φυγή στην έρημο είχε σαν αιτία την αποφυγή των διωγμών. Αλλοι μελετητές αναφέρουν σαν αίτιο την ανάγκη απομόνωσης και επικοινωνίας με το Θείον.
Η θεολογική άποψη είναι ότι στην έρημο καλλιεργήθηκε η ιδέα του "μαρτυρίου της συνειδήσεως". Επρόκειτο για μία προσομοίωση του σωματικού μαρτυρίου, το οποίο τώρα μεταφερόταν στον πνευματικό τομέα. Όπως οι παλαιοί μάρτυρες κατανίκησαν τα μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν οι διώκτες του Χριστιανισμού, οι "μάρτυρες της συνειδήσεως" έπρεπε να κατανικήσουν τα εγκόσμια, που έφερνε μετά το τέλος των διωγμών η σταδιακή εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού. Μια εκκοσμίκευση που χαρακτηρίστηκε νέο έργο του διαβόλου.
Λέγεται δηλαδή ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, πιστοί στη ρήση του Ιησού από το Σταυρό προς τον μετανοιωμένο ληστή: "Σήμερον μετ΄ εμου έση εν τω παραδείσω", όταν έπαυσαν να θυσιάζονται στο όνομά Του στις ρωμαϊκές αρένες και όπως πίστευαν να πηγαίνουν κατευθείαν στον Παράδεισο, κατέφευγαν στην έρημο. Εκεί υποβάλλονταν σε μύριες στερήσεις, σωματικά βάσανα, νήστευαν - τις πιο πολλές φορές περνούσαν ολόκληρη τη μέρα μόνο με νερό - και προσεύχονταν πιστεύοντας ότι έτσι θα πάνε στον Παράδεισο.
Κάποτε, εξαντλημένοι από τις εθελούσιες αυτές δοκιμασίες έφταναν σε καταστάσεις που δεν περιγράφονται. Κι είχαν εμπειρίες και οράματα, που σήμερα οι επιστήμονες τα τοποθετούν στο χώρο των πνευματικών διαταραχών. Για κείνους όμως ήταν βιώματα πίστης.
Η ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Κι επειδή αναφερθήκαμε στα οράματα των μοναχών επιβάλλεται να θυμίσουμε ότι μοναχοί της ερήμου ειδοποιήθηκαν μέσω οράματος τον 6ο αιώνα, βρήκαν και κατέβασαν από το όρος Σινά το σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης, το οποίο και εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη.
Καθώς ίσως γνωρίζετε, μετά το βασανισμό και την καρατόμηση της Αγίας στην Αλεξάνδρεια γιατί δεν δέχθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, το σώμα της μεταφέρθηκε επί "πτερύγων αγγέλων" στο όρος Σινά όπου, κατά το συναξαριστή, έμενε άταφο επί πέντε περίπου αιώνες.
Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, όταν ενημερώθηκε για το γεγονός της ανεύρεσης του σκηνώματος, έκτισε τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και το καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο οποίο και τοποθετήθηκε η μαρμάρινη θήκη με το λείψανο της Αγίας. Ταυτόχρονα και για την προστασία των μοναχών, ο Ιουστινιανός μετέφερε ως φρουρούς 200 περίπου οικογένειες ελληνικής καταγωγής από την Αλεξάνδρεια και τον Πόντο.
Στη διαδρομή των αιώνων οι απόγονοι των αρχικών φυλάκων, μετά την αραβική κατάκτηση εξισλαμίστηκαν. Αλλά παρά τη διαφορετική πίστη τους, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να ζουν κοντά στους Έλληνες μοναχούς, να τους προστατεύουν και να τους εξυπηρετούν. Αυτό αποδίδεται και στο γεγονός ότι εδώ η Ιουδαϊκή, η Χριστιανική και η Μωαμεθανική πίστη έχουν κάτι κοινό, δεδομένου ότι η Βίβλος και το Κοράνι περιγράφουν με λεπτομέρειες όσα έγιναν στην Έρημο του Σινά ανάμεσα στο 1500 και το 1200 π.Χ., εποχή στην οποία τοποθετείται η έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο.
Οι σημερινοί υπηρέτες της Μονής είναι απόγονοι των οικογενειών που μετέφερε εκεί ο Ιουστινιανός και αποτελούν μια από τις Αραβικές φυλές των Βεδουίνων, την φυλή Γκεμπελία.
Η παρουσία τους και το κοινό των θρησκευτικών τους παραδόσεων εξασφάλισε στη Μονή αδιατάρακτη πορεία αιώνων, γεγονός που συνετέλεσε στο να αναδειχθεί αυτή στο δεύτερο μεγαλύτερο προσκύνημα για το Χριστιανισμό μετά τους Αγίους Τόπους. Και στη Μονή συγκεντρώθηκαν ανεκτίμητοι θησαυροί του πνεύματος και κειμήλια του Χριστιανισμού από τις απαρχές του μέχρι τις μέρες μας. Η ΟΥΝΕΣΚΟ μάλιστα ανακήρυξε τη Μονή μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.
Θα ήταν ουσιώδης παράλειψη να μην αναφερθούμε και στον Αγιο Αντώνιο, ένα Αιγύπτιο χριστιανό χωρικό, που αγίασε στην έρημο.
Ο Αγιος Αντώνιος, ορφανός από μικρός και από τους δύο γονείς του, είχε καταφύγει στην έρημο όπου αντιμετώπισε απίστευτους πειρασμούς. Νύχτα και ημέρα έκανε ασκητικούς αγώνες και κατάφερε, υπερβαίνοντας τα όρια της ανθρώπινης φύσης, να νεκρώσει κάθε τι το ανθρώπινο.
Έγινε έτσι ό ασκητής, τον οποίο η Εκκλησία ονόμασε Μέγα και από κάθε μέρος χριστιανικής γης έφθαναν άνθρωποι για να τον ακούσουν και να τον συμβουλευθούν. Μεταξύ αυτών ήταν ό Μ. Βασίλειος και ό Μ. Αθανάσιος, ο οποίος και κατέγραψε τη βιογραφία του. Σε ηλικία περίπου 105 χρόνων, ό Μέγας Αντώνιος μετέστη πλήρης ημερών στα ουράνια δώματα.
Φθάνουμε έτσι, στο σύγχρονο κόσμο, στον αντίποδα της αγιοσύνης, στον Αλιστερ Κρόουλυ και την ανάκληση των δαιμονικών μορφών, των οποίων η έρημος υπήρξε καταφύγιο.
Και διαπιστώνουμε ότι η έρημος υπήρξε ενδιαίτημα δαιμόνων αλλά παράλληλα και μήτρα πνευματικής κύησης θεών του παρελθόντος, προφητών, αγίων και μεγάλων διδασκάλων της ανθρωπότητας.
