Το κείμενο που ακολουθεί είναι παρουσίαση άρθρου που δημοσιεύτηκε στο Λατινοαμερικάνικο περιοδικό RESUMEN (2/2003) και ειδήσεων από το δικτυακό τόπο Rebelion και περιγράφει μια ακραία έκφραση της συνάρθρωσης του καπιταλισμού με την πατριαρχία. . Το Χουάρες είναι η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη του Μεξικού (2 εκατομμύρια κάτοικοι), στα σύνορα με τις Η.Π.Α.(Τέξας). Τα τελευταία χρόνια, λόγω του φθηνού, ποσοτικά απεριόριστου και χωρίς εργασιακά δικαιώματα εργατικού δυναμικού, των σημαντικών φορολογικών απαλλαγών και της ανυπαρξίας νομοθεσίας σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος, πολλές ξένες εταιρείες, κατά κύριο λόγο βορειοαμερικανικές, έχουν εγκαταστήσει στην πόλη αυτή εργοστάσιά τους (Ford, General Motors/Electric, Dupont, κ. ά.). Το 70% του εργατικού δυναμικού που απασχολείται στα εργοστάσια αυτά είναι νέα κορίτσια, στην πλειοψηφία τους 16-24 ετών αλλά και πολύ μικρότερης ηλικίας, που έχουν έλθει με τις οικογένειές τους στην πόλη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ορισμένοι αποκαλούν το Χουάρες εργαστήριο του εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης, μια 'πόλη του μέλλοντος'. Το Χουάρες είναι επίσης σημαντικό κέντρο διακίνησης κρακ και κοκαΐνης. Το ιδιαίτερα κερδοφόρο ναρκο-εμπόριο ανθεί και στις δύο πλευρές των συνόρων προσδίδοντας οικονομική και κοινωνική ισχύ στις ανταγωνιστικές ομάδες εμπόρων. Όταν ο ανταγωνισμός οξύνεται και αρχίζουν τα φονικά ξεκαθαρίσματα, οι νεκροί, τυχαία θύματα των διασταυρούμενων πυρών, θεωρούνται σαν αναπόφευκτο μέρος της. δουλειάς. Σε τούτη την 'πόλη του μέλλοντος' φτάνουν καθημερινά καμιόνια από όλο το Μεξικό γεμάτα από απελπισμένους αγρότες και αγρότισσες που αναζητούν καλύτερη τύχη. Η συμφωνία για την απελευθέρωση των εμπορικών συναλλαγών (ALCA) που τέθηκε σε λειτουργία από την 1.1.1994 χειροτέρεψε την κατάσταση στην ύπαιθρο και οι μεξικανοί αγρότες και αγρότισσες γίνονται όλο και πιο φτωχοί, ενώ το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο και αδιέξοδο. Έτσι, χιλιάδες αγρότες/ισσες - κατά κύριο λόγο ιθαγενείς- αναγκάζονται για να επιβιώσουν να εγκαταλείπουν τις κοινότητές τους και τη γη στην οποία οι οικογένειές τους έζησαν για πολλές γενιές και να πηγαίνουν στις πόλεις. Η υπόσχεση για 3-4 δολάρια μεροκάματο προσέλκυσαν χιλιάδες από αυτούς/ές στο Χουάρες. Οι οικογένειες που έρχονται στην πόλη κατασκευάζουν τα νέα τους σπίτια - παράγκες με υλικά που πετούν τα εργοστάσια (σανίδες, λαμαρίνες, χαρτόνια και πέτρες ). Στις εργατικές αυτές 'συνοικίες', που είναι κοντά στο μολυσμένο από τα χημικά απόβλητα των εργοστασίων ποτάμι - σύνορο με το Ελ Πάσο, δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο ούτε πόσιμο νερό και πολλά μικρά παιδιά πεθαίνουν από δυσεντερία. Επίσης, το ποσοστό των παιδιών που γεννιούνται με γενετικές ανωμαλίες είναι εντυπωσιακό.
Σ' αυτό 'το εργαστήριο του εκσυγχρονισμού' το νήμα της πολιτισμικής ζωής των ανθρώπων, ιδιαίτερα όταν είναι ιθαγενείς, είναι σαν να ξηλώνεται μ' ένα απότομα τράβηγμα. Ξεριζωμένοι/ες κυριολεκτικά. Οι γυναίκες ειδικότερα, από έναν κόσμο κλειστό, φεουδαρχικής πατριαρχίας, βρίσκονται ξαφνικά στον τόσο διαφορετικό κόσμο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πατριαρχίας. Μεταξύ άλλων, από την πρώτη μέρα που θα πάνε για δουλειά στο εργοστάσιο οφείλουν να απαντήσουν στις ερωτήσεις των αφεντικών για τη σεξουαλική τους ζωή, πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν περίοδο και δεν είναι έγκυες. Έχουν μόλις πέντε λεπτά για να πάνε στην τουαλέτα, δέκα για πρωινό και μισή ώρα για το μεσημεριανό γεύμα. Αν για τους καπιταλιστές η 'πόλη του μέλλοντος' γεννά υπερκέρδη (16δισ. $ το χρόνο, ενώ οι φόροι που καταβλήθηκαν το 2000 ήσαν μόνο 1, 5 εκατ. $) για τις φτωχές νεαρές εργάτριες γεννά τον τρόμο, αφού μέχρι σήμερα έχουν βιαστεί, βασανιστεί απάνθρωπα και στη συνέχεια δολοφονηθεί άγρια 450 από αυτές.
Ο μαρτυρικός θάνατος των θυμάτων
Αν και δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισαν οι δολοφονίες γυναικών, μέχρι σήμερα έχουν εξαφανιστεί πάνω από 450. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν δολοφονηθεί στην πόλη και τα περίχωρά της 350 γυναίκες. Πολλές ήσαν 10 έως 22 χρονών και δούλευαν στα εργοστάσια. Σχεδόν όλες ήσαν λεπτές, με μακριά μαλλιά και σκούρο δέρμα. Η αγριότητα των δολοφονιών προκαλεί πόνο αλλά και οργή. Τις βίασαν, τις μαχαίρωσαν, τις στραγγάλισαν, τις διαμέλισαν και τις ακρωτηρίασαν. Έκοψαν το ένα στήθος ή με δαγκωνιά ξερίζωσαν μια θηλή του μαστού. Γέμισαν το κορμί τους με δαγκωματιές. Τους έσπασαν το κρανίο και το πρόσωπο. Τις μαχαίρωσαν 23, 24 φορές. τις έκαψαν. Ξερίζωσαν τα μαλλιά τους. Ακραία έκφραση μισογυνισμού, που θέλει να διαγράψει την ανθρώπινη υπόσταση του γυναικείου φύλου. Οι αρχές δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξαφανίσεις των κοριτσιών ούτε προσπάθησαν να βρουν τα πτώματα, τα οποία τις περισσότερες φορές ανακαλύφτηκαν από τις μανάδες των δολοφονημένων κοριτσιών θαμμένα στην έρημο, λίγο έξω από την πόλη. Δικαιολογούν την αδιαφορία τους αντιστρέφοντας τους ρόλους θύμα-θύτης και ενοχοποιούν τα θύματα. Η τοπική αστυνομία μιλά για πόρνες, ο κυβερνήτης της πολιτείας δηλώνει ότι 'το ντύσιμό τους ήταν προκλητικό', 'περπατούσαν μόνες τη νύχτα στο δρόμο' και ο εισαγγελέας ότι 'αν είχαν μείνει στο σπίτι τους δεν θα τους είχε συμβεί τίποτα'. Οι δολοφονίες συνεχίζονται ακόμα και μέρα μεσημέρι και οι αρχές εξακολουθούν να μην κάνουν τίποτα. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οικογένειες των θυμάτων, γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες, διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποφάσισαν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Κάτω από την ισχυρή πίεσή τους οι αρχές αναγκάστηκαν να δείξουν ότι κινούνται.
Έτσι, το 1995 συνέλαβαν έναν νεαρό αιγύπτιο, χημικό που εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο. Κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για πέντε δολοφονίες. Ωστόσο, λίγες βδομάδες αργότερα αποκαλύφθηκε στην έρημο το πτώμα ενός κοριτσιού 15 ετών. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε άλλο και άλλο.
Τον Απρίλη του 1996, η αστυνομία, μετά τη σύλληψη 11 ανδρών, κατηγορούμενοι για 7 φόνους, δήλωσε ότι το θέμα λύθηκε. Παρόλα αυτά, οι δολοφονίες συνεχίζονταν. Το Μάρτιο του 1999 συνελήφθησαν 5 οδηγοί φορτηγών, οι οποίοι ομολόγησαν ότι είχαν διαπράξει 12 εγκλήματα. Λίγες μέρες αργότερα, οι οδηγοί -από τη φυλακή- δήλωσαν στον Τύπο ότι είναι αθώοι και ότι τους βασάνισαν για να ομολογήσουν Ένα περιοδικό εμφάνισε φωτογραφίες τους, στις οποίες οι πληγές από καμένα τσιγάρα στο στομάχι και στις γάμπες ήσαν εμφανείς. Το Φεβρουάριο του 2003 ο δικηγόρος ενός οδηγού βρίσκεται νεκρός. Ειπώθηκε πως τον μπέρδεψαν με ένα φυγάδα όμως, ο πατέρας του δηλώνει ότι τον απειλούσαν τηλεφωνικά ότι θα τον σκοτώσουν αν δεν εγκατέλειπε την υπόθεση. Τώρα, απειλείται δεύτερος δικηγόρος της ίδιας υπόθεσης.
Η σχέση της αστυνομίας με τις δολοφονίες
Πολλοί από τους συγγενείς των δολοφονημένων γυναικών αλλά και πολλές οργανώσεις που ερευνούν το φαινόμενο αυτό έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί τόσοι φόνοι και σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη συνενοχή της αστυνομίας. Τα παραδείγματα που ενισχύουν αυτήν την άποψη είναι πολλά. Μητέρες δολοφονημένων γυναικών προσφεύγουν στην αστυνομία, η οποία δεν διενεργεί καμία έρευνα. Φίλες των νεκρών κοριτσιών, ξεπερνώντας το φόβο, καταθέτουν ως μάρτυρες σε αστυνομικές ακόμα και δικαστικές αρχές και οι καταθέσεις τους εξαφανίζονται. Το τραγικό: κάποιες από αυτές δολοφονούνται λίγο αργότερα.
Τα εργοστάσια, είναι μόνο χώροι δουλειάς;
Πολλές οι συμπτώσεις για να απαντηθεί καταφατικά το πιο πάνω ερώτημα. Η πιο οφθαλμοφανής είναι ότι πολλά από τα κορίτσια - θύματα ήσαν εργάτριες και εξαφανίστηκαν είτε πηγαίνοντας είτε φεύγοντας από το εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι δούλευε με τον αδελφό της και τον πατέρα της. Μια μέρα χωρίς προφανή λόγο της άλλαξαν τη βάρδια, έφυγε μόνη της και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι της. Την επομένη βρέθηκε το πτώμα της. Μια άλλη, καθυστέρησε τέσσερα λεπτά και δεν της επέτρεψαν να πιάσει δουλειά. Στην επιστροφή για το σπίτι της εξαφανίστηκε. Πολλές εξαφανίστηκαν την επομένη ακριβώς ημέρα από τότε που άρχισαν να δουλεύουν.
Μια συνέντευξη - καταγγελία
Η Μαρία Ταλαμάντες και ο σύζυγός της καυγάδισαν με τους γείτονες και κάλεσαν την αστυνομία. Όταν πήγαν στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσουν μήνυση, τους κράτησαν 24 ώρες και βίασαν τη Μαρία. Τη μετέφεραν σε ένα κελί γεμάτο με γυναικεία ρούχα. Όταν ρώτησε για τα ρούχα της απάντησαν ότι 'είναι των γυναικών που μεταφέρουμε'. Με τρόμο θυμήθηκε ότι πολλές από τις δολοφονημένες γυναίκες φορούσαν ρούχα άλλων εξαφανισμένων.(Λίγο αργότερα, όταν η κυβέρνηση όρισε ειδικό εισαγγελέα για να ερευνήσει τις δολοφονίες, η αστυνομία έκαψε 100 λίμπρες ρούχα, προφανώς γυναικεία). Τη φωτογράφησαν και της απείλησαν ότι αν τους καταγγείλει θα σκοτώσουν αυτήν και την οικογένειά της. Η Μαρία διηγείται ότι οι αστυνομικοί της έδειξαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Φωτογραφίες με ένα κορίτσι στη μέση ενός κύκλου αντρών, άλλες όπου τη βίαζαν ένας -ένας και μετά την κτυπούσαν….Οι άντρες γελούσαν στις φωτογραφίες. Τα κορίτσια 'είχαν μια έκφραση πόνου και καταλάβαινες ότι κραύγαζαν. Έβλεπες στο πρόσωπό τους το πόσο υπέφεραν'.
Η Μαρία τόλμησε να καταγγείλει και να αναγνωρίσει τους αστυνομικούς που τη βίασαν. Τους συνέλαβαν αλλά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Αρκετά αργότερα, έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και από την πρώτη μέρα αισθάνθηκε κάποιο βλέμμα καρφωμένο επάνω της. Γύρισε και αναγνώρισε ότι ο άντρας της ασφάλειας του εργοστασίου ήταν ένας από τους άντρες που είχε δει στις φωτογραφίες.
alitoteam
