Almas

Εκτός από αυτή την ονομασία μπορούν να συναντηθούν και σαν Almasty και Albasty. Είναι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, παράξενα πλάσματα, σαν μεγάλοι πίθηκοι, που προσεγγίζουν όμως την μορφή του ανθρώπου του Νεάτερνταλ. Οι πληροφορίες και οι μαρτυρίες δείχνουν σαν το μέρος που ζoυν τα βουνά του Καυκάσου στη δημοκρατία του Καζακστάν στην Κεντρική Ασία.

Ακόμα αναφέρθηκαν σε περιοχές της εξωτερικής Μογγολίας, και στα βουνά Altai Mts, Pamir Mts, Tien San Mts. Στον Καύκασο η λέξη Almas ερμηνεύεται στα μογγολικά σαν ο "άγριος άνθρωπος". Εδώ είναι πολυάριθμες οι ιστορίες που μιλούν για μια ξεχωριστή προσέγγιση και οικειότητα μεταξύ των ανθρώπων και αυτών των πλασμάτων. Πολλές αναφορές οδηγούν εκατοντάδες χρόνια πίσω, όπου η επικοινωνία των Almas με τους κατοίκους γινόταν με χειρονομίες και νοήματα. Μάλιστα κάποιες ιστορίες μιλούν για ανταλλαγές τροφίμων με απλά κοσμήματα.


Ένα ενήλικο alma έχει ύψος περίπου 1,68 με 1,70 cm, είναι "ντροπαλό", έντονα τριχωτό, με τις κορυφές των φρυδιών του να προεξέχουν, και με το σαγόνι του να προεξέχει και αυτό. Ανάλογα με την περιοχή οι κάτοικοι των χωριών του Καυκάσου έχουν δώσει στα almas και άλλα ονόματα εκτός από αυτά που αναφέραμε πρίν, όπως : άνθρωπος του αέρα, Abnuaaya, Bok,Guli, Biavan, Yavan, Dhan,Kaptar, Giik, Mirygdy, Mulen, Voita.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το almas γίνεται το 1420 από έναν Βαυαρό, τον Hans Schiltberger. Ο Schiltberger διέσχισε τα βουνά της Τιέν Σαν καθώς μεταφερόταν (άγνωστο γιατί), σαν αιχμάλωτος στη Μογγολία.

Κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, έγραψε ένα βιβλίο, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει : " Στα βουνά αυτά ζουν άγριοι άνθρωποι, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα. Το δέρμα τους καλύπτεται από χοντρές τρίχες. Εκτός από το πρόσωπο και τα χέρια. Τρέχουν στους λόφους όπως τα ζώα, και τρώνε φύλλα, χορτάρι και οτιδήποτε άλλο βρουν. Εκτός από αυτά διέκρινα και πολλά άγνωστα στην Γερμανία ζώα, μεταξύ των οποίων και κάποια άγρια άλογα που είχαν το μέγεθος των γαιδάρων."

(Από μαρτυρίες προκύπτει επίσης ότι τα almas τρέφονται και με μικρά ζώα, έχουν ιδιαίτερη νυxτερινή δράση, τα ζευγάρια ζουν μαζί σε τρύπες στο εδάφους και σε σπηλιές, και ότι έχουν μια χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή ).

Ανάμεσα στο 1807 - 1867 υπάρχουν πολλές αναγνωρίσεις στις περιοχές Khalkna, Galbin Gobi, Dzakh Soudjin Gobi, όπως και στο εσωτερικό της Μογγολίας στις περιοχές Gourban Bogdin Gobi, Chardzyn Gobi και στην έρημο Alachan.

Στα μέσα του 18ου αιώνα, γύρω στο 1848 η παγίδευση και αιχμαλωσία μιας γυναίκας έρχεται να δώσει συγκλονιστικά στοιχεία γύρω από τα almas. Η γυναίκα αυτή αιχμαλωτίστηκε στα δυτικά του Καυκάσου στην περιοχή της Αμπχαζίας. Ήταν καλυμμένη από άγρια πυκνή κοκκινόμαυρη τρίχα, είχε έντονα ένα συνδυασμό μογγολικών και νεγροειδών χαρακτηριστικών, σκούρο δέρμα, ανοιχτό φαρδύ σώμα, μεγάλα χέρια και πόδια και ένα κεκλιμένο μέτωπο.

Είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση, μεγάλη μυϊκή δύναμη και θα χαρακτήριζε κανείς άθλους τα όσα μπορούσε και πετύχαινε μ'' αυτήν. Της δόθηκε το όνομα Zana ή Zanya. Η Zana σαν αιχμάλωτη, άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες συμπεριλαμβανομένων και ευγενών. Είχε μια τάση στο κρασί, κάτι που (υποθετικά τουλάχιστον) πρέπει να έπαιξε ρόλο στις 6 συνολικά εγκυμοσύνες της. Από τα 6 παιδιά της, τα δύο πρώτα πέθαναν σχεδόν αμέσως αφού ατυχώς πλύθηκαν από τη Zana με κρύο νερό μετά τον τοκετό.Τα άλλα 4 κατάφεραν να επιζήσουν αφού τη βοήθησαν στις γέννες οι γυναίκες των χωριών που έτυχε να βρίσκεται η Zana, οι οποίες τα φρόντισαν και στη συνέχεια. Τα παιδιά μεγάλωσαν κανονικά, και μολονότι είχαν σκούρο δέρμα και πάρα πολύ μεγάλη μυική δύναμη, έγιναν αποδεκτά από τις κοινωνίες των χωριών που μεγάλωσαν. Τα παιδιά αυτά αναπαρήγαγαν και σύμφωνα με τις πληροφορίες απόγονοί τους βρίσκονται στις περιοχές αυτές έως σήμερα. Η Zana φέρεται να πέθανε γύρω στο 1880.



Υπάρχουν αναφορές ότι almas έχουν πυροβοληθεί και σκοτωθεί. Μια τέτοια αφορά αποτελεί ένα περιστατικό κατά την διάρκεια αψιμαχίας ανάμεσα σε Ιάπωνες και μιας Ρωσικής μονάδας αναγνώρισης στη Μογγολία. Δύο σκοτεινές φιγούρες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν όταν δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αναγνώρισης των σκοπών. Οι δύο φιγούρες που περιγράφηκαν σαν "παράξενοι ανθρωποειδής πίθηκοι", είχαν το μέγεθος ενός ανθρώπου, και ήταν καλυμμένοι από κοκκινωπό τρίχωμα. Εξαιτίας όμως του πολέμου δεν μπόρεσαν να σταλούν στην Μόσχα για να εξεταστούν.

Υπάρχει η άποψη ότι τα almas έχουν επιζήσει από τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ, με τον οποίο φαίνεται να έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Και αν όντως προέρχονται από αυτόν τότε εξαιτίας των χιλιάδων χρόνων που μεσολάβησαν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Νεατερνταλοειδή, αφού σίγουρα αυτό το διάστημα θα επέφερε πάνω τους κάποιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι κινήθηκαν προς την Ευρώπη (το ανθρώπινο είδος δεν εξελίχθηκε παντού το ίδιο), κινούμενοι από τα εδάφη των Νεάτερνταλ, τα almas αναγκάστηκαν να κινηθούν σε περιοχές πιo απρόσιτες, με αποτέλεσμα εκεί να υποστούν μια πολιτιστική παρέκκλιση, η ακόμα και παρέκκλιση νοημοσύνης. Μερικοί ακόμη υποστηρίζουν ότι τα almas προέρχονται από τον τύπο του Homo Erectus, πράγμα πιθανό, όπως και ότι είναι απομονωμένες ομάδες των νεολιθικών λαών που δεν εξελίχθηκαν. Ακόμα γίνεται σύνδεση των almas με τα yeti, αλλά αυτό δεν ισχύει αφού τα almas είναι "ανθρώπινα".

Το 1881 επιβεβαιώνεται το βιβλίο του Hans Schiltbergerμ καθώς ο Ρώσσος Nicholai Przewalski σε έκθεση του αναφέρει την παρατήρηση - ανακάλυψή του (εκ νέου μετά τον Schiltberger) των άγριων αλόγων, που είχαν το μέγεθος του γαϊδάρου. Τα άλογα αυτά ονομάστηκαν "άλογα Przewalski". Έτσι το βιβλίο του Schiltberger έγινε αποδεκτό σε όλο του το περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένων και των αναφορών του για τα almas.

Το 1906 ο Badzare Baradyine έχοντας στήσει ένα είδος τροχόσπιτου στην έρημο Alachan προβαίνει σε πλήθος παρατηρήσεων και μελετών τις οποίες και καταγράφει. Σε μια από αυτές αναφέρει το δέος που ένοιωσε για την παρατήρηση ενός τριχωτού μυώδους πλάσματος σε έναν παρακείμενο λόφο. Όταν αυτή την παρατήρηση την μετέφερε στον πρόεδρο της Αυτοκρατορικής Ρωσικής Γεωγραφικής Ένωσης, αυτός του ζητά να μην το δημοσιεύσει και να το αποσιωπήσει. Ο Badzare συμμορφώνεται σε αυτή την υπόδειξη, αλλά σε μια μετέπειτα χρονική στιγμή εξομολογείται την παρατήρησή του στον Μογγολικής καταγωγής καθηγητή και προσωπικό του φίλο Tsyben Zhamtsarano. Αυτός στην συνέχεια ξεκινά μια μεγάλη και οργανωμένη έρευνα για τα almas.

Ανάμεσα στο 1907 - 1940 ο καθηγητής Tsyben Zhamtsarano συγκεντρώνοντας και ανακεφαλαιώνοντας το πλήθος των μαρτυριών που είχε συγκεντρώσει, και με την βοήθεια ενός ζωγράφου, δίνει για πρώτη φορά στην δημοσιότητα ένα σκίτσο του alma. Σημειώνει επίσης σε ένα χάρτη της περιοχές τις τοποθεσίες και τις ημερομηνίες που έγιναν οι παρατηρήσεις. Στα επόμενα χρόνια ο καθηγητής φυλακίζεται από τις Ρωσικές αρχές πολλές φορές και για πολλά χρόνια, και πεθαίνει το 1940. Τα αρχεία των ερευνών του εξαφανίστηκαν και το πιο πιθανό είναι να κατασχέθηκαν από τις αρχές.

Το 1925 ο Σοβιετικός Ταγματάρχης Mikhail Stephanovitch Topilski, διοικητής συντάγματος σε περιοχή του Καυκάσου, καταδιώκει με δυνάμεις του Ρώσους αντικαθεστωτικούς (τους οποίους και χαρακτηρίζει συμμορία) και περιγράφει :

"Ακολουθώντας τα ίχνη τους προφθάσαμε το αριστερό τμήμα της συμμορίας που είχε εξαντληθεί. Είχαν σταματήσει σε ένα σημείο όπου ο παγετώνας χωριζόταν από ένα απότομο βράχο. Ο παγετώνας σκέπαζε το πάνω μέρος του βράχου, όπου διέκρινες μια σπηλιά. Περικυκλώσαμε τη συμμορία και τοποθετήσαμε λίγο πιο ψηλά και πιο πέρα από το βράχο ένα πολυβόλο. Όταν ρίξαμε την πρώτη χειροβομβίδα ένα άτομο (όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν ανώτερος Ρώσος) βγήκε έξω από τη σπηλιά και άρχισε να σκαρφαλώνει τον παγετώνα, πιστεύοντας ότι από την έκρηξη αυτός θα κυλήσει και θα καλύψει την σπηλιά με όσους ήταν μέσα. Σε κάποια στιγμή παγιδεύτηκε καθώς δεν είχε την δυνατότητα να προχωρήσει άλλο. Του ζητήσαμε να παραδοθεί και αυτός συμφώνησε, ζήτησε όμως να το μεταφέρει και στους υπόλοιπους που βρίσκονταν μέσα στην σπηλιά και κινήθηκε πάλι προς το εσωτερικό της. Την ίδια στιγμή ακούστηκε ένα θόρυβος που καταλάβαμε ότι ήταν ένα τμήμα του παγετώνα που αποκολλήθηκε και άρχισε να κυλάει προς τα κάτω.

Ταυτόχρονα είχαμε έναρξη πυροβολισμών και μη ξέροντας τι συμβαίνει υποθέσαμε ότι δεχόμασταν κάποια επίθεση. Τα κομμάτια του χιονιού και του πάγου άρχισαν να πέφτουν στον απότομο βράχο και σταδιακά σκέπαζαν την είσοδο της σπηλιάς. Τρία άτομα κατάφεραν να διαφύγουν από την σπηλιά ενώ τα υπόλοιπα 2 (συνολικά ήταν 5) θάφτηκαν κάτω από τους παγωμένους όγκους. Αρχίσαμε να πυροβολούμε τους τρεις που διέφευγαν και σκοτώσαμε τους δύο ενώ τραυματίσαμε σοβαρά τον τρίτο. Όταν τον πλησιάσαμε αυτός μας υπέδειξε ένα σημείο που βρισκόταν θαμμένος από τα χιόνια ένας σύντροφός του. Σκάψαμε και τον βγάλαμε έξω (ο τραυματίας διαπιστώσαμε ότι ήταν από το Ουζπμεκισταν και ήταν ιδιοκτήτης καφενείου στο Σάμαρκαντ). Ανακρίνοντας τον μας εξήγησε το τι ακριβώς συνέβη μέσα στην σπηλιά. Την στιγμή που αυτός και οι σύντροφοί του συζητούσαν την παράδοσή τους, ξαφνικά δέχτηκαν επίθεση από μερικά τριχωτά πλάσματα, που ουρλιάζοντας άναρθρα, βγήκαν από το βάθος της. Κάποια από αυτά κρατούσαν στα χέρια τους ραβδιά.

Πυροβόλησαν εναντίον τους, αλλά ένας από τους συντρόφους του σκοτώθηκε από τα χτυπήματα των ραβδιών. Ο ίδιος έτρεξε προς τα έξω προσπαθώντας να αποφύγει ένα από τα πλάσματα που τον κυνηγούσε, τόσο με το ραβδί του όσο και τα χτυπήματα από τα δυνατά χέρια του. Κατάφερε να φτάσει μέχρι την έξοδο και στο σημείο αυτό γύρισε προς τα πίσω και το πυροβόλησε πετυχαίνοντάς το. Την ίδια στιγμή μεγάλα κομμάτια χιονιού έπεφταν πάνω στο πλάσμα θαβοντάς το. Για να επιβεβαιώσουμε τα όσα μας έλεγε τον αναγκάσαμε και μας υπέδειξε ακριβώς το σημείο που αναφερόταν. Φτάνοντας εκεί οι στρατιώτες μου άρχισαν να σκάβουν και τελικά ανακάλυψαν το σώμα του πλάσματος.

Είχε πληγές από τρεις σφαίρες. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν ένα ραβδί φτιαγμένο από πολύ σκληρό ξύλο. Κοιτάζοντας το σώμα το πρώτο που πέρασε από το μυαλό μας ήταν ότι επρόκειτο για έναν πίθηκο.

Ήταν παντού καλυμμένο από τρίχα. Ξέραμε όμως ότι στην περιοχή που βρισκόμασταν, το Παμίρ δεν υπάρχουν πίθηκοι. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά καταλάβαμε ότι το σώμα ήταν παρόμοιο με ενός ανθρώπου. Προσπαθήσαμε να ανασηκώσουμε την τρίχα, μήπως και ήταν κάποια γούνα που χρησιμοποιήθηκε για μεταμφίεση και παραλλαγή, αλλά διαπιστώσαμε ότι ήταν μια απόλυτα φυσική τρίχα. Γυρίσαμε το σώμα πολλές φορές για να το μετρήσουμε σε όλες τις πλευρές. Ο γιατρός μας (που σκοτώθηκε το ίδιος έτος), προέβη σε μια λεπτομερή εξέταση του σώματος και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν άνθρωπος.

Το σώμα ανήκε σε ένα αρσενικό πλάσμα περίπου 1,75 εκατ. ψηλό, ηλικιωμένο κρίνοντας από το γκρι της τρίχας σε διάφορα σημεία. Το στήθος καλυπτόταν από καφετιά τρίχα, ενώ η κοιλιά από γκρίζα. Η τρίχα ήταν μακρύτερη αλλά αραιότερη στο στήθος, ενώ στην κοιλιά πολύ πυκνή.

Υπήρχε περισσότερη τρίχα στα ισχία, αλλά λιγότερη στους γλουτούς, κάτι από το οποία ο γιατρός συμπέρανε ότι αυτό καθόταν σαν άνθρωπος. Τα πόδια ήταν ελαφρά τριχωτά, τα γόνατα γυμνά, ενώ το πέλμα καλυπτόταν από σκληρό καφετί δέρμα. Το ίδιο (ελαφρά τριχωτά) συνέβαινε και με τα χέρια, με την τυλώδη δερμάτινη κατάληξη.

Το χρώμα του προσώπου ήταν σκοτεινό, σκούρο, και δεν είχε καθόλου γένια ή μουστάκια. Οι κρόταφοι ήταν φαλακροί ενώ το πίσω μέρος του κεφαλιού του καλυπτόταν από παχιά μπερδεμένη τρίχα. Το νεκρό πλάσμα είχε τα μάτια του ανοιχτά ενώ φαίνονταν τα δόντια του. Τα μάτια ήταν σκοτεινά ενώ τα δόντια του αν και μεγαλύτερα έμοιαζαν με του ανθρώπου. Το μέτωπο είχε μια κλίση, και τα φρύδια έδειχναν πολύ ισχυρά και προεξείχαν. Οι γνάθοι που προεξείχαν και αυτοί έδειχναν το πρόσωπο να είναι μογγολικού τύπου. Η μύτη ήταν επίπεδη με ένα βύθισμα στο πάνω μέρος. Τα αυτιά ήταν άτριχα, έμοιαζαν με αυτά ενός ανθρώπου με μεγάλο λοβό. Το σαγόνι του ήταν χαμηλά και αρκετά ογκώδες.

Το πλάσμα είχε ένα πολύ ισχυρό στήθος και γενικά οι μυς του ήταν πολύ ανεπτυγμένοι. Δεν βρήκαμε κάποια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο πλάσμα και σε έναν άνθρωπο. Τα γεννητικά του όργανα ήταν σαν του ανθρώπου. Τα νύχια του κανονικά, τα χέρια του πιο χοντρά, τα πόδια του πιο χοντρά αλλά πιο κοντά από τα ανθρώπινα.

Το 1937 ο Dordji Meiren, συνεργάτης του καθηγητή Zhamtsarano, σε μια έκθεσή του κάνει λόγο για ένα περιστατικό,όταν επισκέφτηκε ένα μοναστήρι και έκπληκτος αντίκρισε τους λάμα να χρησιμοποιούν κατά την διάρκεια τελετουργιών ένα χαλί από το δέρμα ενός alma.

Το 1941 μια μονάδα του Ρωσικού στρατού συγκρούεται με Γερμανική δύναμη στον Καύκασο κοντά στην περιοχή Buinakst. Σε μια ανάπαυλα της μάχης οι αντάρτες που πολεμούν μαζί με τους Ρώσους στρατιώτες, καλούν τον επικεφαλή τους να σπεύσει σε ένα σπίτι του παρακείμενου χωριού επειδή είχαν συλλάβει κάτι ! Ο διοικητής της Ρωσικής δύναμης, υπολοχαγός Vargen Karapetyan που μετέβη εκεί έκπληκτος αντίκρυσε τον περίεργο "αιχμάλωτο". Ήταν ένα πλάσμα γυμνό, καλυμμένο με πυκνές τρίχες που είχαν ψείρες. Δεν καταλάβαινε φυσικά την ομιλία των ανθρώπων και έδινε την εντύπωση ότι είχε πολύ "φτωχό πνεύμα". Έδειχνε πολύ φοβισμένο και δεν αντέδρασε ακόμα και όταν ο Ρώσος υπολοχαγός τράβηξε τρίχες από το σώμα του για να δει πως θα αντιδράσει. Αρχικά κρατήθηκε σε ένα δωμάτιο όπου έκαιγε τζάκι. Επειδή όμως ανέδυε μια άσχημη οσμή και ίδρωνε διαρκώς το μετέφεραν σε μια αποθήκη σιταριού. Ο υπολοχαγός μη θέλοντας να ανακατευτεί είπε στους αντάρτες να κάνουν ότι νομίζουν με το πλάσμα. Ύστερα από μέρες άκουσε ότι αυτό δραπέτευσε. Όμως μια πρόσφατη έρευνα στα ιστορικά αρχεία του Υπουργείου Εσωτερικών του Νταγκεστάν θέλει το πλάσμα αυτό να εκτελέστηκε από τους αντάρτες.

Το 1963 ένας Ρώσος παιδίατρος. ο Ivan Ivlov, παρατηρεί με τα κιάλια του πάνω σε μια βουνοπλαγιά μια οικογένεια από περίεργα τριχωτά πλάσματα. Όπως εκτίμησε ήταν ένα αρσενικό, ένα θηλυκό, και ένα παιδί. Τα παρατήρησε για αρκετή ώρα μέχρι που αυτά εξαφανίσθηκαν πίσω από έναν βράχο που προεξείχε. Ο Μογγόλος οδηγός του Ivan που τα είδε και αυτός, τον διαβεβαίωσε ότι τα πλάσματα αυτά ήταν συνηθισμένα στην περιοχή.

Το 1964 ο Ρώσος καθηγητής της ιστορίας Boris Porshnev επισκέφτηκε την περιοχή όπου είχε ζήσει σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες η Zana. Διάφοροι ηλικιωμένοι (οι κάτοικοι του Καυκάσου φημίζονται για την μακροζωία τους), υποστήριξαν ότι τη γνώρισαν και παραβρέθησαν και στην κηδεία της. Ο καθηγητής Porshnev συνάντησε ορισμένα άτομα που ενδεχομένως ήταν απόγονοι της άγριας αυτής γυναίκας (εγγόνια της). Αργότερα σε μια μελέτη του έγραψε το εξής γι αυτές τις συναντήσεις :

¨"Από τη στιγμή που είδα τα εγγόνια της Zana, εντυπωσιάστηκα από το χρώμα που είχε το δέρμα τους, από τα μαύρα μάτια τους και τα μυστηριώδη βλέμματά τους. Ένα από τα εγγόνια της, ο Shalikuta, ένα ιδιαίτερα δυνατό άτομο, μας άφησε άφωνους όταν με τα γεμάτα μυς ισχυρά σαγόνια του, μπορούσε και σήκωνε πολύ εύκολα μια βαριά καρέκλα, την περιέφερε, αφήνοντας πάνω της τα σημάδια των δοντιών του με τα οποία την κρατούσε ".

Τα επόμενα χρόνια ο Porshnev μαζί με έναν άλλο συνάδελφό του, προσπάθησε να βρεί τα κόκκαλα της Zana (με το επώνυμο των απογόνων της), στο νεκροταφείο Genada. Παρόλο που βρήκε οστά νεατερνταλικού τύπου, αυτά αποδόθηκαν σε ένα από τα παιδιά της. Δεν κατάφεραν όμως να βρουν του ίδιου του Alma, της Zana.

Το 1972 ο Βρετανός ανθρωπολόγος Myra Shackley υποστήριξε πως από τη συνεργασία που είχε με ένα Ρώσο γιατρό έβγαλαν το συμπέρασμα ότι “ ο πολύ απλός τρόπος ζωής τους και η εμφάνισή τους, δείχνει ότι τα Almas αντιπροσωπεύουν την επιβίωση ενός προιστορικού τρόπου ζωής, ίσως ακόμα και την ύπαρξη ενός προγενέστερου είδους ανθρώπων. Σε αυτή την περίπτωση το πιο πιθανό είδος είναι ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ". (Στην περιοχή που έχουν υπάρξει θεάσεις almas, έχουν κατα καιρούς βρεθεί διάφορα χειροποίητα αντικείμενα που παραπέμπουν στον άνθρωπο του Νεάτερνταλ, κάτι που θεωρούσε πάρα πολύ πιθανόν και ο Porshnev στις μελέτες του).

Το 1985 ο Maya Bykova, α άνθρωπος που βοήθησε τον καθηγητή Boris Porshnev στις έρευνές του το 1964, μιλώντας στο μουσείο του Δαρβίνου στην Μόσχα, υποστήριξε ότι κατά τη διάρκεια των δικών του ερευνών, παρατήρησε ένα ανθρωποειδές αγνώστου ταυτότητας πλάσμα, που του έχει δοθεί η ονομασία Mnasi ή Mecheny. Ένα από τα γνωρίσματά του είναι το υπόλευκο τμήμα του δέρματός του στην περιοχή του αντίχειρα, το μόνο σημείο του σώματός του που δεν καλύπτεται από κοκκινοκαφετιά τρίχα.

Αν τα almas εξακολουθούν να ζουν ακόμα, η μοίρα τους δεν είναι και τόσο φωτεινή. Οι αναγνωρίσεις γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Το πιθανότερο είναι αυτά να κινούνται σε πιο απομακρυσμένες και δύσβατες περιοχές, ώστε να αποφύγουν τους διαρκώς αυξανόμενους ανθρώπινους πληθυσμούς και την επέκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Υπολογίζεται ότι με τους ρυθμούς αυτούς οι δύσβατοι βιότοποι θα "καταληφθούν" από τον άνθρωπο, το αργότερο μέχρι το 2030. Ίσως αυτή η ημερομηνία αποτελέσει και το τέλος της ύπαρξής τους, ανάλογα με το πως θα αντιμετωπιστεί η πιστοποίηση της ύπαρξής τους . Από τη στιγμή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, λίγα πράγματα φαίνεται να έχουν γίνει στο θέμα της συνέχισης των ερευνών για τα almas.

Οι περιοχές απ'' όπου προέρχονται οι μαρτυρίες είναι πολιτικά ασταθείς και οι οικονομικές συνθήκες στην Ρωσία η οποία και κληρονόμησε πολλά από τα επιστημονικά ιδρύματα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δεν είναι σε τέτοιο επίπεδο που να επιτρέπουν την χορήγηση κονδυλίων για την μελέτη αυτών των ανθρωποειδών.

Αντίθετα με ότι συμβαίνει σε πολλά μέρη του κόσμου, τα almas δεν αντιμετωπίστηκαν από τους ντόπιους μέσα στα πλαίσια της δεισιδαιμονίας, αλλά σαν μέρος της κανονικής πανίδας της περιοχής.

alitoteam

Delete this element to display blogger navbar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
 
Powered by alito v2 2013