Οι Βαβυλώνιοι διαιρούσαν το σεληνιακό μήνα σε τέσσερις φάσεις των εφτά ημερών, συν μία ή δύο μέρες που περίσσευαν. Οι Χαλδαίοι ήταν αυτοί που συσχέτιζαν τις εφτά μέρες μ'' εκείνους που θεωρούσαν εκείνη την εποχή πλανήτες εκτός από τη Σελήνη -στην πραγματικότητα είναι δορυφόρος-, τον Άρη, τον Ερμή, τον Δία, την Αφροδίτη, τον Κρόνο και τον Ήλιο - είναι άστρο.
Η Αγία Γραφή στο βιβλίο της Γενέσεως εισάγει το συμβατικό χωρισμό των έξι ημερών συν μίας μέρας ανάπαυσης: το Sabbath (ησυχία). Οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες, αν και ξεκίνησαν με το σεληνιακό μήνα, στη συνέχεια διαίρεσαν το χρόνο σε δεκαήμερα. Η διαίρεση του χρόνου σε βδομάδες διαδόθηκε στη Δύση τον 3ο αιώνα μ.Χ. Στην Ιαπωνία διαδόθηκε μεταξύ 7ου-9ου αιώνα.
