Οργόνη

...αντίθετα με τον Ισαάκ Νεύτων, ο Ράιχ δεν ήταν πρόθυμος να πατήσει
πάνω στους ώμους γιγάντων. Πάτησε τόσο ψηλά όσο του επέτρεπε η δική
του εμπειρία, και από αυτό το μικρό ύψος φανταζόταν τον εαυτό του να
είναι ένας μοναχικός αετός που πέταγε ψηλότερα απ' όσο είχε φτάσει ποτέ
άνθρωπος. -- Roger M. Wilcox

Η οργόνη είναι ένας υποτιθέμενος τύπος "αρχέγονης κοσμικής ενέργειας" που ανακαλύφθηκε από τον Δρ. Ο Βίχελμ ΡάιχWilhelm Reich (1897-1957) [Βίχελμ Ράιχ] στα τέλη του '30. Ο Ράιχ ήταν ένας Αυστιακός μετανάστης στην Αμερική , που είχε εκπαιδευτεί ως ιατρός, ψυχίατρος και Φροϋδικός ψυχαναλυτής.

Ο Ράιχ ισχυρίστηκε πως η οργόνη είναι πανταχού παρούσα και εξηγεί πράγματα όπως το χρώμα του ουρανού, τη βαρύτητα, τους γαλαξίες, την αποτυχία των περισσοτέρων πολιτκών επαναστάσεων και ένα καλό οργασμό. Στα έμβια όντα, η οργόνη ονομάζεται και βιο-ενέργεια ή Ζωτική Ενέργεια. Ο Ράιχ πίστευε πως η οργόνη είναι "καταδείξιμη οπτικά, θερμικά, ηλεκτροσκοπικά και με τη χρήση μετρητών Geiger-Mueller"*. Όμως, μόνο πραγματικοί πιστοί στην οργόνη (δηλαδή οργονομιστές που εξασκούν την επιστήμη της οργονομίας) έχουν καταφέρει να την καταδείξουν επιτυχώς.

Ο Ράιχ ισχυρίστηκε ότι δημιούργησε μια καινούργια επιστήμη (οργονομία) και ότι ανακάλυψε άλλες οντότητες, όπως τα βιόντα, τα οποία μέχρι σήμερα μόνο οι οργονομιστές έχουν καταφέρει ν' ανιχνεύσουν. Τα βιόντα είναι υποτιθέμενα κυστίδια οργόνης, που δεν είναι ούτε ζωντανά ούτε μη-ζωντανα, αλλά μεταβατικά όντα.

Ο Ράιχ πέθανε στις 3 Νοεμβρίου του 1957, στις Ομοσπονδιακές Φυλακές του Lewisburg στην Pennsylvania, όπου είχε σταλθεί για προσβολή δικαστηρίου. Ο Ράιχ καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να υπακούσει μια εντολή ασφαλιστικών μέτρων για την πώληση κομπογιαννίτικων ιατρικών συσκευών όπως ο Συσσωρευτής Οργόνης και οι "εκτοξευτές" οργόνης, οι οποίες υποτίθεται ότι μπορούσαν να μαζεύουν και να διανέμουν την οργόνη, καθιστώντας έτσι δυνατή τη θεραπεία οποιασδήποτε ασθένειας, εκτός ίσως από τη μεγαλομανία και την αυταπάτη.

ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων της Αμερικής όχι μόνο διακύρηξε ότι δεν υπάρχει η οργόνη, αλλά έκαψε και μερικά βιβλία του Ράιχ--μια σίγουρη μέθοδος για να πυροδοτήσει το ενδιαφέρον κάποιου.

Παρά το γεγονός ότι έχουν μικρό κύρος στην επιστημονική κοινότητα, οι ιδέες του Ράιχ μεταλαμπαδεύτηκαν από έναν αριθμό αφοσιωμένων οπαδών, των οποίων ηγείτο ο ιατρός Elsworth F. Baker, ιδρυτής του Αμερικανικού Κολεγίου Οργονομίας ( The American College of Orgonomy ), και ο Δρ. James DeMeo του Βιοφυσικού Ερευνητικού Εργαστηρίου Οργόνης ( The Orgone Biophysical Research Laboratory, Inc ., ) στο Ashland του Oregon. Οι διάδοχοι του Baker (πέθανε το 1985) και ο DeMeo συνεχίζουν να υπερασπίζονται τόσο τον Ράιχ, σαν επιστήμονα, οσο και την οργονομία. Ο Ράιχ έβλεπε τον εαυτό του σαν μια ιδιοφυία υπο διωγμόν και θεωρούσε τους επικριτές του που τον γελοιοποίησαν, αδαείς ηλιθίους.

skepdic.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κόρο (koro, shook yang)

Το κόρο είναι μια ψυχολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από παραισθήσεις σμίκρυνσης του πέους και σύμπτυξης του προς το σώμα, μαζί με πανικό και φόβο επικείμενου θανάτου. Αυτή η παραίσθηση έχει τις ρίζες της στην Κινεζική μεταφυσική και τις πολιτιστικές πρακτικές. Η διαταραχή σχετίζεται με την ιδέα ότι ανώμαλες ή πρόστυχες σεξουαλικές πράξεις (όπως το σεξ με ιερόδουλες, ο αυνανισμός ή ακόμα και οι ονειρώξεις) διαταράσσουν την ισορροπία του γιν/γιανγκ που υποτίθεται ότι υπάρχει όταν ο σύζυγος κάνει σεξ με τη γυναίκα του, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας "φυσιολογικής συνουσίας". Η διαταραχή αυτή της μεταφυσικής αρμονίας (έλλειψη του γιανγκ), εκδηλώνεται με τη σμίκρυνση του πέους. Το γιανγκ είναι η ζωτική ουσία του αρσενικού και όταν αποβάλλεται ακατάλληλα, το αποτέλεσμα πιστεύεται ότι μπορεί να είναι και μια μοιραία δόση του κόρο.

Επίσης πιστεύεται ότι το κόρο μεταδίδεται και από το φαγητό. Το 1967 ξέσπασε μια επιδημία κόρο στη Σιγκαπούρη όταν μια εφημερίδα ανέφερε περιπτώσεις κόρο που οφείλονταν σε κατανάλωση χοιρινού, το οποίο προερχόταν από ένα γουρούνι που είχε εμβολιαστεί ενάντια στον πυρετό των χοίρων. Όχι μόνο μειώθηκαν οι πωλήσεις χοιρινού, αλλά αναφέρθηκαν και εκατοντάδες περιπτώσεις κόρο. Η δύναμη του τύπου να προκαλλεί πανικό μπορούσε να συγκριθεί από την ίδια δύναμη του να τον εξαφανίσει. Έδωσαν ευρεία πρόσβαση στον Ιατρικό Σύλλογο της Σιγκαπούρης και στο Υπουργείο Υγείας, που έπεισαν τους ανθρώπους ότι το κόρο ήταν αποτέλεσμα του φόβου, δίνοντας τέλος έτσι στον πανικό.

skepdic.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κάρτες Ζένερ

Οι Κάρτες Ζένερ χρησιμοποιούνται από κάποιους παραψυχολόγους για να ελέγξουν τις ψυχικές ικανότητες ατόμων.Υπάρχουν πέντε ειδών κάρτες: το αστέρι, τρείς κατακόρυφες τεθλασμένες γραμμές, ο κύκλος, το τετράγωνο και ο σταυρός.Μια τράπουλα από κάρτες Ζένερ αποτελείται από πέντε φύλλα κάθε είδους, δηλαδή συνολικά 25 κάρτες.Οι κάρτες ανακατεύονται και το υποκείμενο προσπαθεί να μαντέψει την σειρά των καρτών. Ή διαφορετικά, μπορεί κάποιος να δεί μια κάρτα και να προπαθήσει να μεταδώσει αυτό που είδε τηλεπαθητικά.

Μιας και υπάρχουν 25 κάρτες και 5 ειδών κάρτες, υπάρχει 20% πιθανότητα (1 στις 5) να μαντέψει κανείς σωστά την κάρτα.Μια σωστή πρόβλεψη ονομάζεται "επιτυχία".Οτιδήποτε μεγαλύτερο απο 20% ,μακροπρόθεσμα, υποδεικνυει ότι κάτι έχει επηρεάσσει την διαδικασία.Βραχυπρόθεσμα όμως, αναμένονται μεγαλύτερα ποσοστά.Έτσι, αν βρείτε τα 9 από τα 25 (36%) αυτό ΔΕΝ είναι στατιστικά σημαντικό.Αν πετύχετε το 36% σε 100 δοκιμές, αυτό θα ήταν στατιστικά σημαντικό και θα υποδείκνυε ότι το γεγονός δεν οφείλεται στην τύχη.Ίσως να είσαστε μέντιουμ, ίσως να το παίζετε στην τύχη και ίσως απλά να κλέβετε!

skepdic.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αγνωστικισμός

Αγνωστικισμός είναι η θέση του να πιστεύει κανείς οτι η γνώση για την ύπαρξη ή μη-ύπαρξη του θεού είναι αδύνατη.Συχνά προτάσσεται σαν κάτι το ενδιάμεσο μεταξύ θεϊσμού και αθεϊσμού.Υπό αυτό το πρίσμα, ο αγνωστικισμός είναι σκεπτικισμός που αφορά όλα τα θεολογικά θέματα.Ο αγνωστικιστής θεωρεί οτι η ανθρώπινη γνώση περιορίζεται στον φυσικό κόσμο και οτι ο νούς είναι ανίκανος να γνωρίζει περί των υπερφυσικών.Υπό αυτή τη σκοπιά λοιπόν, ο αγνωστικιστής θα μπορούσε να είναι εξίσου θεϊστής ή άθεος.Ο πρώτος ονομάζεται θρησκευτικός ορθολογιστής.Πιστεύει στον θεό βασιζόμενος καθαρά στην πίστη. Ο δεύτερος κατηγορείται συχνά από τους θεϊστές οτι πιστεύει στη μη-ύπαρξη του θεού, αλλά η κατηγορία αυτή είναι παράλογη και η έκφραση αυτή άνευ περιεχομένου. Ο αγνωστικιστή άθεος απλά δεν βρίσκει συγκλονιστικά στοιχεία ώστε να πιστέψει στην ύπαρξη του θεού. Ο όρος 'αγνωστικιστής' δημιουργήθηκε από τον T. H. Huxley (1825-1895), που εμπνεύστηκε την έκφραση από τους David Hume και Immanuel Kant. Ο Huxley λέει οτι εφηύρε τον όρο για να περιγράψει αυτό που νόμιζε οτι τον έκανε μοναδικό ανάμεσα στους συσκέπτοντές του.

Ηταν αρκετα σίγουροι οτι είχαν κατακτήσει μια κάποια "γνώση"--οτι είχαν επιτυχώς επιλυσει το πρόβλημα της ύπαρξης·ενώ εγώ ήμουν σίγουρος οτι δεν το'χα, και είχα μια πολύ ισχυρή πεποίθηση οτι το πρόβλημα ήταν άλυτο. 

Το 'Αγνωστικιστής' ήρθε στο μυαλό μου,λέει, επειδή ο όρος ήταν "υποδηλωτικά αντίθετος με τον όρο 'γνωστικός' της Εκλησσιαστικής ιστορίας, που διατείνοταν οτι ξέρει τόσο πολλά για τα πράγματα το οποία δεν γνώριζα τίποτα..."Φαίνεται οτι ο Huxley επινόησε τον ορο ώστε να σημαίνει οτι η μεταφυσική είναι,λίγο πολύ, αρλούμπες.Κοντολογίς, φαίνεται να είχε συμφωνήσει με το συμπέρασμα που έφτασε ο Χιούμ (Hume) στο τέλος του Έρευνα για την Ανθρώπινη Αντίληψη (An Enquiry Concerning Human Understanding):

Όταν πάμε σε βιβλιοθήκες,πεπεισμένοι γι'αυτές τις αρχές, τι όλεθρο πρέπει να προκαλέσουμε; Αν πάρουμε στα χέρια μας ένα τόμος θεολογίας ή μεταφυσικής που διδάσκεται στα σχολεία για παράδειγμα
·ας ρωτήσουμε Περιέχει κανένα αφηρημένο συλλογισμό που να αφορά ποσότητες ή αριθμούς; Όχι. Περιέχει κανένα πειραματικό συλλογισμό που να αφορά πράγματα που είναι γεγονότα ή υπάρχουν; Όχι.
Παραδώστε το τότε στις φλόγες: γιατί δεν μπορεί να περιέχει τίποτα άλλο παρά σοφιστείες και ψευδαισθήσεις.

Το Κριτική Καθαρού Λόγου (Critique of Pure Reason) του Καντ (Kant) έλυσε κάποια από τα επιστημολογικά θέματα που τέθηκαν από τον Χιούμ αλλά εις βάρος της δυνατότητας του να γνωρίζουμε οτιδήποτε παραπέρα από το φαίνεσθαι των πραγμάτων.Δεν μπορούμε να ξέρουμε τον Θεό αλλά η ιδέα του Θεού είναι μια πρακτική αναγκαιότητα,σύμφωνα με τον Καντ. 

skepdic.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Βunyips

Τα bunyips είναι μυθικά πνεύματα ή οντότητες των Αβορίγινων της Αυστραλίας. Τα bunyips στοιχειώνουν ποτάμια, έλη, ρυάκια και ποταμόλιμνες. Ο κύριος σκοπός της ζωής τους είναι να προκαλούν νυχτερινό τρόμο με τον να τρώνε ανθρώπους ή ζώα της περιοχής τους. Είναι ξακουστά για τις τρομακτικές μουγκριτές κραυγές τους τη νύχτα και είναι γνωστό πως τρομάζουν τους Αβορίγινες σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πλησιάζουν μια υδάτινη πηγή από φόβο μην τους καταβροχθίσουν.

Υπάρχουν πολλές αναφορές από λευκούς εποίκους που είδαν bunyips, οπότε και οι κρυπτοζωολόγοι μπορεί να τα ψάχνουν ακόμα. Μάλλον όμως θα έχουν κάποιο πρόβλημα στο να τα εντοπίσουν μιας και οι φυλές των Αβορίγινων δεν δίνουν όλες την ίδια οπτική περιγραφή. Κάποιες λένε πως το bunyip μοιάζει με ένα μεγάλο φίδι με γενειάδα και χαίτη. Άλλες λένε πως μοιάζουν με τεράστια τριχωτά μισο-ανθρώπινα κτήνη με μακρύ λαιμό και κεφάλι πουλιού. Όπως και να' χει, οι περισσότεροι Αυστραλοί τώρα, θεωρούν την ύπαρξη των bunyips μυθική. Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν πως το bunyip που τρομοκράτησε τους εποίκους ήταν ένα πραγματικό ζώο, το διπρωτόδοντον (diprotodon), που έχει εξαφανιστεί εδώ και 20,000 χρόνια.

Σύμφωνα με τον Oodgeroo Noonuccal (Kath Walker) στο Stradbroke Dreamtime, το bunyip είναι ένα κακό ή τιμωρό πνεύμα από τον Ονειρόχρονο των Αβορίγινων. Σήμερα το bunyip παρουσιάζεται στην Αυστραλιανή παιδική λογοτεχνία και κάνει και κάποιες εμφανίσεις σε διάφορα διαφημιστικά σπότ.

skepdic.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μάγισσες στον ελληνορωμαϊκό κόσμο

Η έρευνα στις παραδοσιακές μορφές της μάγισσας στη Μεσόγειο -στον ελληνορωμαϊκό κόσμο με άλλα λόγια- αποκαλύπτει τα στερεότυπα των γυναικών που άσκησαν τη μαγεία και τη γοητεία, καθώς και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Σε αυτές τις μάγισσες δεν υπάρχουν βέβαια πεντάγραμμα ή μεγάλες τελετουργίες. Η προστάτιδα θεότητα των μαγισσών ήταν η Εκάτη και η μαγεία ήταν επικεντρωμένη στη συγκέντρωση της δύναμης, δηλαδή υπό μια κοσμική έννοια στον έλεγχο του φύλου, τη γονιμότητα, τη ζωή και τον θάνατο, τη θεραπευτική και τη βλαπτική ιατρική, παρά σε οποιοδήποτε είδους θρησκευτικές δραστηριότητας. Αυτές οι αρχαίες μάγισσες ήταν αρκετά διαφορετικές από τις σύγχρονες μιμήσεις τους και τα στερεότυπα της δύναμής τους άλλαξαν σημαντικά κατά τη μετάβαση από τον ελληνικό στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.

Κατάδεσμοι - καταπασσαλεύσεις

Ο πρωτόγονος άνθρωπος που πίστευε στη δύναμη της «συμπαθητικής μαγείας» και προσπαθούσε να γονιμοποιήσει τη γη, θάβοντας σύμβολα γονιμότητας, χρησιμοποιούσε ανάλογα σύμβολα για να εξαναγκάσει τα άλλα μέλη της κοινότητας σε δράση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι καταπασσαλεύσεις[1] ή οι κατάδεσμοι[2], οι μαγικοί πάπυροι στην Αίγυπτο και την Ελλάδα ή οι ρωμαϊκοί defixiones, είναι τα μέσα για την άσκηση αυτού του είδους της μαγείας μέσω της κατάρας. Οι καταπασσαλεύσεις είναι ομοιώματα του θύματος κατασκευασμένα από κερί, από μόλυβι ή κάποιο άλλο υλικό. Αυτά τα ομοιώματα οι μάγισσες ή οι μάγοι τα έδεναν με δεσμά και τα τρυπούσαν με αιχμηρά αντικείμενα, όπου επιθυμούσαν να προξενήσουν κάποια βλάβη και τα έχωναν σε τάφους ή τα βύθιζαν σε πηγές[3].

Ένα τέτοιο συγκεκριμένο ομοίωμα, που ανακαλύφθηκε σε αττικό τάφο και μελέτησε ο R. Wunsch αποδίδεται στον 3ο περίπου Π.Κ.Ε. αι., έχει 6 εκ. ύψος ως τα γόνατα και είναι κατασκευασμένο από μόλυβδο. Είναι αποκεφαλισμένο, η στάση του είναι γονατιστή, ενώ τα χέρια και τα πόδια είναι δεμένα πίσω με ισχυρά μολύβδινα δεσμά. Δεσμά φαίνονται και στο άνω τμήμα του κορμού, ενώ δύο σιδερένια καρφιά είναι μπηγμένα στο στήθος και την κοιλιά[4].

Από το ίδιο υλικό, το μολύβι, κατασκευάζονταν και οι κατάδεσμοι. Οι κατάδεσμοι, που εκτείνονται σε μια χιλιετία, από το 500 Π.Κ.Ε. έως το 500 Κ.Ε. περίπου[5] και φαίνεται πως είχαν ευρύτατη λαϊκή απήχηση, ήταν πλάκες μεταλλικές, χαραγμένες με μαγικούς χαρακτήρες και κατάρες. Θάβονταν, επίσης, σε τάφους, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η ανακάλυψη ή η καταστροφή τους και συνεπώς να εκτείνεται απεριόριστα η διαιώνιση της γοητείας και του προτιθέμενου κακού.

Ο αρχαιότερος πιθανώς κατάδεσμος ανακαλύφθηκε στη Σικελία και χρονολογήθηκε στα τέλη του 6ου Π.Κ.Ε.αιώνα. Αρκετοί, επίσης, έχουν αποκαλυφθεί σε ανασκαφές της Αττικής, που χρονολογήθηκαν στα μέσα του 5ου Π.Κ.Ε.αιώνα, ενώ η παρουσία τους γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στον 4ο και τον 3ο Π.Κ.Ε.αιώνα.

Ανάλογα με το ζητούμενο αποτέλεσμα, οι κατάδεσμοι στόχευαν στην ερωτική έλξη ή αντίστροφα στην ερωτική απομόνωση του αντιπάλου, στην αποτυχία του σε θέματα προσωπικής ευημερίας και εργασίας, στη φίμωση της γλώσσας του, στην αποτυχία αντιδίκων στο δικαστήριο, στην παράλυση του νου και της γλώσσας κατά τη διάρκεια της δίκης. Οι πρωιμότεροι είναι στραμμένοι προς την κατεύθυνση των δικαιϊκών πρακτικών, ενώ οι μεταγενέστεροι εντοπίζονται σε ερωτικά και αθλητικά θέματα. Σε αρκετές περιπτώσεις γινόταν ευρεία χρήση των κατάδεσμων για νίκη σε αρματοδρομίες[6].

Βέβαια, η επιγραφή από μόνη της δεν είχε την ιδιαίτερη μαγική δύναμη, που συμπληρωνόταν με τις «γοητείες», επικλήσεις που ψάλλονταν στους τάφους προς τους νεκρούς ή τους χθόνιους δαίμονες. Σε αυτή την ιδιαίτερη μεταγλώσσα έχουν μεγάλη δύναμη τα ονόματα θεοτήτων που προαναφέραμε, όπως η Εκάτη, σύμβολο της σκοτεινής σελήνης, ο Ερμής, η Περσεφόνη, η Δήμητρα, η Κόρη, η επίσης σεληνιακή Άρτεμις[7] και άλλες υποχθόνιες θεότητες ή δαιμονικά όντα, όπως οι Ερινύες ή οι νεκυο-δαίμονες του Κάτω Κόσμου.

Έρως και Φιλία

Οι αρχαίοι Έλληνες διέκριναν μεταξύ του έρωτα και της αγάπης ή φιλίας. Ενώ είναι εύκολο να γίνει κατανοητή η αγάπη ως ψυχική διάθεση που κατευθύνεται προς τους φίλους, την οικογένεια, ή τα ζώα, τη χρησιμοποιούμε σήμερα για να περιγράψουμε και τα συναισθήματα αμοιβαίας αγάπης που αισθανόμαστε προς τους συντρόφους μας. Η αγάπη ή η φιλία των Ελλήνων περιελάμβανε επίσης το σεξουαλικό πάθος σύμφωνα με τον Christopher A. Faraone του πανεπιστημίου του Chicago[8]. Ο έρωτας, όμως, ήταν ένα νέο, αποπροσανατολιστικό κι επιθετικό πάθος, αντιληπτό ως επίθεση μιας ανεπιθύμητης σφοδρής επιθυμίας, που απεικονιζόταν μάλιστα από το βέλος που τόξευε ο φτερωτός θεός.

Όταν μιλάμε για βλαπτική μαγεία, εννοούμε ξόρκια και μαγικές πρακτικές σχεδιασμένες για να βλάψουν ή να δεσμεύσουν. Με τον όρο αγαθοεργός μαγεία, εννούμε τις γοητείες εκείνες ή τα βοτάνια που έχουν ως στόχο τους τη θεραπεία και συνδέονται συχνά με θεραπευτικά βότανα και άλλες μη παραδοσιακές θεραπευτικές πρακτικές. Στη βάση των παραπάνω, οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τόσο τη βλαπτική, όσο και την αγαθοεργό μαγεία ως όπλο στην ερωτική τους δραστηριότητα. Οι κατάδεσμοι και οι καταπασσαλεύσεις, ήταν τα συνήθη εργαλεία τους, σε ό, τι αφορά στη βλαπτική μαγεία. Ο γόητας αυτής της επιθετικής μαγείας επικαλείτο τις δυνάμεις και κάρφωνε ή έκαιγε το ομοίωμα προσπαθώντας να επηρεάσει το άτομο που αντιπροσώπευε. Η πρόθεση ήταν να υποστεί ο άνδρας ή η γυναίκα που αντιπροσώπευε το ομοίωμα τους πόνους της λαγνείας σε τέτοιο βαθμό που να εγκαταλείψει την οικογένεια του ή της. Ο γόητας-μάγος επικαλείτο τον Έρωτα, τον Πάνα, την Εκάτη, ή την Αφροδίτη. Εκείνοι που ασκούσαν την αγαθοεργό μαγεία χρησιμοποιούσαν βότανα για να ωθήσουν τον άπιστο εραστή να επιστρέψει ή να αποκαταστήσουν την αρμονία μιας δυσλειτουργικής σχέσης. Σε αυτή την περίπτωση επικαλούνταν τη Σελήνη, τον Ήλιο ή την Αφροδίτη. Και οι δύο τύποι ερωτικής μαγείας περιελάμβαναν συνήθως ξόρκια ή επικλήσεις, αλλά ο πρώτος συνδέεται στενότερα με τους κατάδεσμους. Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο τύπων μαγείας είναι βασισμένη στη διαφορά μεταξύ των δύο τύπων αγάπης, του έρωτα και της φιλίας.

Ο Faraone διακρίνει αυτούς τους δύο τύπους αγάπης και τη μαγεία που χρησιμοποιούν και θεωρεί ότι είναι βασισμένη στη διάκριση του γένους. Οι άνδρες χρησιμοποιούσαν ξόρκια βασισμένα στην αγωγή του έρωτος [άγω=οδηγώ] προορισμένα να ελκύσουν τις γυναίκες προς το μέρος τους. Οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν τα ξόρκια της φιλίας. Οι άνδρες χρησιμοποιούσαν τα ξόρκια για να κάνουν τις γυναίκες να φλέγονται από πάθος, ενώ οι γυναίκες ως αφροδισιακά. Οι άνδρες έδεναν τα ομοιώματα και τα βασάνιζαν. Χρησιμοποιούσαν επικλήσεις, βασανισμένα ζώα, φωτιά και μήλα. Οι γυναίκες εμπότιζαν με έλαια τα ρούχα των συντρόφων τους ή έριχναν ειδικά βότανα στην τροφή. Χρησιμοποιούσαν επίσης επικλήσεις, κόμβους, και ερωτικά φίλτρα.

Ωστόσο, τούτη, η διάκριση με βάση το γένος δεν είναι απόλυτη. Κλασικό θέμα για την αρχαία μαγεία είναι φυσικά το δεύτερο ειδύλλιο του Θεόκριτου[9], όπου η Σιμαίθα η μάγισσα, προκειμένου να φέρει πίσω τον Μύνδιο Δέλφη που την εγκατέλειψε, ετοιμάζει τα μαγικά της φίλτρα δίπλα στη θάλασσα. Επικαλείται το Μαγικό Πτηνό[10] ως ενδιάμεσο αγγελιαφόρο και την Αρτέμιδα, αυτή που δύναται να σείσει τις κολώνες του Aδη, τονίζοντας έτσι την υποχθόνια δύναμή της[11].

Ενώ τα ξόρκια της αγωγής μοιάζουν με πρακτικές βλαπτικής μαγείας, αυτό δε σημαίνει ότι σημαίνει ότι οι πρακτικές της φιλίας δεν μπορούσαν να είναι θανατηφόρες. Όταν η Διηάνειρα χρησιμοποίησε την αλοιφή του κένταυρου στο ένδυμα του Ηρακλή, στην πραγματικότητα ασκούσε μια πρακτική της φιλίας, ώστε να αποτρέψει τον Ηρακλή να την εγκαταλείψει για τη νέα του ερωμένη, την Ιόλη[12]. Το τέχνασμά της αποδείχθηκε μοιραίο. Οι αρχαίοι Έλληνες δε διέκριναν τη μαγεία από την ιατρική, όπως σήμερα. Η ανάγκη για ερωτική μαγεία (αγωγή ή φιλία) είχε επεκταθεί από καιρό στην οικιακή ζωή, όπου η σύζυγος κάποιου ανίκανου άνδρα -ή και ο ίδιος ο άνδρας- μπορούσε να επικαλεσθεί τη μαγεία της φιλίας. Βέβαια τέτοιου είδους «θαυματουργές» θεραπείες δεν απέχουν και πολύ από τη σύγχρονη πραγματικότητα, με όλα αυτά τα «ερωτογόνα» φάρμακα που εξωθούν όλα τα υπόγεια ρεύματα του ερωτισμού στις κοινωνίες του 21ου αι.

Φιλολογικές μαρτυρίες

Τα αρχαία ελληνικά έπη, όπως η Οδύσσεια και η Αργοναυτική εκστρατεία, μιλούν για ήρωες που αναζητούν θρυλικές μάγισσες και τη μαγική δύναμή τους χάριν της βασιλικής διαδοχής και της τέλεσης των άθλων τους. Οι μάγισσες κατείχαν τους κεντρικούς ρόλους σε αυτές τις ιστορίες, ως οδηγοί ηρώων όπως ο Οδυσσεύς και ο Ιάσων. Άνδρες που χρειάστηκε να κατέλθουν στη θηλυκή μήτρα του κάτω κόσμου ή να ταξιδέψουν στα πέρατα της γης, ως δοκιμασία του ταξιδιού τους[13]. Αργότερα, σε ρωμαϊκές φιλολογικές μαρτυρίες, όπως του Οράτιου (Επωδές, 5 και 17)[14] ή τα Pharsalia[15], απεικονίζονται εκφυλισμένες μάγισσες να ψάχνουν στα απομεινάρια των νεκροταφείων. Δε στέλνουν πια τους ήρωες στο κάτω κόσμο, για να ολοκληρώσουν την αναζήτησή τους, αλλά αντίθετα φέρνουν τον κόσμο των νεκρών πίσω στους ζωντανούς, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των πελατών τους με νεκρομαντικά τυπικά.

Αναφέρονται πολλές μάγισσες στην ελληνορωμαϊκή λογοτεχνία, κάποιες από τις οποίες είναι γνωστές, όπως η Κίρκη και η Μήδεια, και άλλες λιγότερο γνωστές όπως η Σιμαίθα, η Περιμήδη, η Αγαμήδη, η Παμφίλη, η Εριχθώ, η Κανιδία, η Διοτίμα, η Οινοθέα κ.α. Αναγκαστικά θα περιοριστούμε στις γνωστότερεςς μορφές με τις περισσότερες φιλολογικές μαρτυρίες, δηλαδή την Κίρκη, τη Μήδεια, την Κανιδία και την Εριχθώ. Η Κίρκη και η Μήδεια μοιάζουν μάλλον για αρχαίες υποβιβασμένες θεές, ενώ η Κανιδία είναι πιθανώς βασισμένη σε υπαρκτό πρόσωπο. Η Εριχθώ, μάλλον φανταστικό πρόσωπο, είναι μια σύνθεση των αρνητικών χαρακτήρων αρκετών μαγισσών με μια φοβική αντίληψη της θεάς Εκάτης.

Αυτές οι ραδιούργες μάγισσες κατοικούσαν στα περιθώρια της κοινωνίας, προσωποποιούσαν την περιφέρεια του πολιτισμού, τα άκρα, τα όρια και ήταν περιθωριακές με όλη τη σημασία της λέξης και είτε κατοικούσαν στην άκρη του κόσμου ή έρχονταν από άλλες χώρες, όπως η Μήδεια και η Εριχθώ, ή ενοικούσαν στις παρυφές της «αξιοπρεπούς κοινωνίας». Ήταν παρόλα αυτά κεντρικά πρόσωπα στη δομή του μύθου και κανένας πολιτισμός δεν μπορούσε να τις αγνοήσει. Μπορούσε να τις καταπιέσει, όπως καταπιέζει κάθε κοινωνία τις υποθετικές αρνητικές της όψεις. Αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί τις δυνάμεις της. Δυνάμεις ανεξέλεγκτες που προκαλούσαν το φόβο της αδυναμίας μπροστά στο επέκεινα και την απώθηση του «ξένου». Η συνάντηση με τη μαγεία απαιτούσε ένα βήμα πιο πέρα από τα όρια της κανονικότητας, τόσο για τον μυθικό ήρωα όσο και για τον απλό πολίτη. Ήταν μια περιπέτεια σε κόσμους στους οποίους η μεταμόρφωση -επιθυμητή ή μη- ήταν πιθανή. Εκτός από θέες και βασίλισσες, οι μάγισσες ήταν πρακτικά οι μόνες γυναίκες με ανεξάρτητη προσωπικότητα στον αρχαίο κόσμο. Ο ρόλος τους στην κλασική λογοτεχνία αναδεικνύεται σημαντικός και οι χαρακτήρες τους λειτούργησαν ως πρότυπα για την απεικόνιση των μαγισσών στην παγκόσμια λογοτεχνία στους επόμενους αιώνες.

Κίρκη

[...] ως άρα φωνήσας πόρε φάρμακον αργειφόντης
εκ γαίης ερύσας, και μοι φύσιν αυτού έδειξε
ρίζη μεν μέλαν έσκε, γάλακτι δε είκελον άνθος:
μώλυ δε μιν καλέουσιν θεοί: χαλεπόν δε τ’ ορύσσειν
ανδράσι δε θνητοίσι, θεοί δε τε πάντα δύνανται [...].
τεύχε δε οι κυκεώ χρυσέω δέπαι, όφρα πίοιμι,
εν δε τε φάρμακον ήκε κακά φρονέουσ’ ενί θυμώ
αυτάρ δε επεί δώκεν τε και έκπιον, ουδέ μ’ έθελξε,
ράβδω πεπληγυία έπος τ’ έφατ’ εκ τ’ ονόμαζεν.
«έρχεο νυν συφεόνδε, μετ’ άλλων λέξο εταίρων»[...][16].

Η πρώτη μαγική λειτουργία που έχει καταγραφεί στην αρχαιοελληνική λογοτεχνία αναφέρεται στο 10ο βιβλίο της Οδύσσειας. Τη μαγική λειτουργία εκτέλεσε η Κίρκη, μια μάγισσα που ζούσε στο νησί Αιαία στις παρυφές του γνωστού κόσμου. Η αρχαιοελληνική κοσμολογία απεικόνιζε τον κόσμο επίπεδο, γύρω από τον οποίο κυλούσε ο ποταμός του ωκεανού. Η Κίρκη ζούσε στα σύνορα αυτού του κόσμου - όσο μακρύτερα γινόταν από το εννοιολογικό πλαίσιο του πολιτισμού- κοντά στην είσοδο του Άδη, του κάτω κόσμου. Ήταν Ηλιάδα, κόρη του θεού Ήλιου, και ήταν αδελφή του Αιήτη, του πατέρα της Μήδειας, και της Πασιφάης, της μητέρας του Μινώταυρου. Το πιθανότερο είναι ότι η Κίρκη ήταν κάποια αρχαία θεά, πιθανώς μια Πότνια Θηρών, αφιερωμένη στο ζωικό βασίλειο. Είναι επίσης αρπακτική πλανεύτρα, και το όνομά της, Κίρκη, συνδέεται με τον κίρκο, το αρπακτικό που κυκλώνει την πτήση του, ή τον λύκο και συνδέεται στον Όμηρο με το γεράκι.

Στο δρόμο της επιστροφής από τον Τρωικό πόλεμο ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του έφθασαν σε ένα νησί, στο οποίο « [...] υπήρχαν γύρω τους λιοντάρια και λύκοι του βουνού, θηριά μαγεμένα από τα βοτάνια της θεάς, που δεν επιτίθονταν σε ανθρώπους, αλλά ήλθαν κατά πάνω τους, κουνώντας τις μακριές ουρές τους [...] »[17]. Η Κίρκη με τα μαγικά της τεχνάσματα μεταμόρφωσε τους σύντροφους του Οδυσσέα σε χοίρους, ζώα που σύμφωνα με την παράδοση ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα και την Περσεφόνη και συνδέονταν με τη γονιμότητα της γης. Ως μάγισσα, λοιπόν, η Κίρκη πρόσφερε στις χθόνιες θηλυκές θεότητες, όσους δοκίμασαν τα μαγικά της βοτάνια.

Με τη βοήθεια του θεού Ερμή, που έδωσε στον Οδυσσέα το μαγικό φυτό ‘μώλυ’ με τη μαύρη ρίζα και τα λευκά άνθη, ο ήρωας έγινε άτρωτος στα μαγικά τεχνάσματα της Κίρκης, υποχρεώνοντας τη μάγισσα σε όρκο ιερόπρεπο να μην τον πειράξει με τις γητειές της. Τελικά ο Οδυσσέας την έπεισε να επαναφέρει τους συντρόφους του πίσω στην ανθρώπινη μορφή τους, και όλοι παρέμειναν στο νησί για ένα χρόνο. Όμως, ο Οδυσσέας χρειαζόταν τη συμβουλή του μάντη Τειρεσία, για το πώς ακριβώς θα επέστρεφε σπίτι του και θα διεκδικούσε το βασίλειό του. Η Κίρκη του εξηγεί όλες τις τελετουργικές διαδικασίες που απαιτούνται για να εισέλθει στον κάτω κόσμο και εδώ φαίνεται πλέον ως φύλακας της πύλης και το νησί της μια πύλη για τον κόσμο των νεκρών[18].

Άλλες φιλολογικές μαρτυρίες για κάποιες μαγικές δραστηριότητες και τη γενεαλογία της Κίρκης μπορεί κανείς να αναζητήσει στον Παυσανία και τον Απολλόδωρο, όπου επιβεβαιώνεται ότι ήταν αδελφή του Αιήτη[19], ότι εξάγνισε τους Αργοναύτες για το φόνο του Άψυρτου[20], όπως επίσης και τον Οδυσσέα[21], όπου αναφέρεται η ηλιακή της γενεαλογία και το γεγονός ότι μετέτρεψε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοίρους, χωρίς όμως να καταφέρει τον ήρωα, γενόμενη τελικά ερωμένη του[22]. Ο καρπός αυτού του έρωτα ήταν ο Τηλέγονος[23], που θα συναντηθεί αργότερα με τον Οδυσσέα και θα αποδειχθεί μοιραίος για τη ζωή του.

Μήδεια

[...] το μαγικό τραγούδι μου αγριεύει την ήρεμη,
ηρεμεί την ταραγμένη θάλασσα,
κινώ τα δάση, προσφέρω το σεισμό στα όρη,
βογγάει η βαθιά γη,
φαντάσματα σηκώνονται απ’ τους τάφους.
κι εσένα λαμπερή σελήνη, αφορίζω [...]

Οβίδιος, Μεταμορφώσεις.

Παρά τη δυναμική περιγραφή του Οβίδιου, καλύτερη πηγή για να μελετηθεί ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι πιθανώς η γνωστή τραγωδία του Ευριπίδη και πιο συγκεκριμένα ένας αγώνας λόγων μεταξύ του Ιάσονα και της Μήδειας, όπου αποκαλύπτεται το υπόβαθρο του μύθου. Ο τραγικός ποιητής επεξεργάζεται έναν από τους μαγικότερους ως προς τη φύση του μύθους, ακολουθώντας ουσιαστικά την πλοκή του μύθου όπως διασώθηκε για εμάς αργότερα στα Αργοναυτικά, παρόλο που πριν από αυτόν ο Πίνδαρος αναφέρεται στο ίδιο θέμα στις Πύθιες Ωδές του[24]. Η Μήδεια είναι μια βάρβαρη μάγισσα, που έχει προδώσει την οικογένειά της για να βοηθήσει τον εραστή της Ιάσονα, παίρνοντας ταυτόχρονα έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Το όνομά της ως προς την ετυμολογία του αποδίδεται στο ρήμα μέδομαι[25]. Συχνά, λοιπόν, αποδίδεται ως «σκεπτόμενη γυναίκα». Τώρα ανακαλύπτει πως ο σύντροφος που της ορκίστηκε αιώνια πίστη[26] επιθυμεί μια άλλη γυναίκα, την κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου και «πραγματική Ελληνίδα». Η Μήδεια είναι σύνθετος και συναρπαστικός χαρακτήρας, αλλά σχεδόν στο σύνολό της η φιλολογική ή θεατρική κριτική αρκείται στον ψυχοδραματικό χαρακτήρα της εσωτερικής της σύγκρουσης και στις πολιτικο-κοινωνικές προεκτάσεις που αναμφίβολα οδηγεί η εκφορά του λόγου και τα επιχειρήματά της. Όμως, η κυρίαρχη ιδιότητά της είναι εκείνη της μάγισσας, της φαρμακίδας. Είναι η νέα που ανατράφηκε στα δώματα του Αιήτη, εκείνη που τη δίδαξε η ίδια η Εκάτη να φτιάχνει τα μαγικά βοτάνια με μεγάλη επιδεξιότητα[27].

Χαρακτήρες σαν την «ξένη» Μήδεια του Ευριπίδη διεκδικούν μια αξιοσημείωτη γυναικεία σοφία, και φυσικά έναν ρόλο ηρωικό σύμφωνα με τα πρότυπα του ανδρικού ηρωισμού και της εκδίκησης[28], εντελώς αντίθετο προς τα δεδομένα της θηλυκής παρουσίας στην κλασική Ελλάδα, όπου η γυναίκα περιορίζεται στα του οίκου της, δίχως ιδιαίτερη παρουσία ή ρητορικές δυνατότητες[29]. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει η Μήδεια, προκειμένου να χειριστεί τον Κρέοντα και να κερδίσει το χρόνο που χρειάζεται. Η απώλεια του Ιάσονα είναι απλά θέμα πάθους. Αυτό που εξοργίζει περισσότερα κατά την άποψή μας τη Μήδεια είναι η ταπείνωση και η λύση του όρκου -για την τήρηση του οποίου θα φροντίσει με τρόπο βίαιο και απεχθή για τη χριστιανική ηθική μας[30]. Ως ιέρεια της Εκάτης δεν ανέχεται τη λύση του όρκου, ενός σημαντικού δεσμού ανάμεσα στους ανθρώπους και τους ανθρώπους ή τους δαίμονες[31].

Η Μήδεια φαίνεται να έχει μια ισχυρή επίδραση στον χορό, τον εκπρόσωπο του λαού ουσιαστικά, που παίρνει το μέρος της, σχεδόν ως τριταγωνιστής, παρά την κριτική του Αριστοτέλη για την απομόνωση που επέβαλε κατά την άποψή του ο Ευριπίδης στο χορό[32]. Εδώ ο Ευριπίδης εξετάζει τις θεμελιώδεις αξίες του πολιτισμού του, επισημαίνοντας πως η ο πολιτισμός εξελίσσεται μέσα σε ένα εννοιολογικό πλαίσιο σχέσεων δύναμης. Για κάθε πολιτισμική έκφανση υπάρχει μια καθοδηγητική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία κάτι κερδίζει κανείς και κάτι χάνει. Οι αυτορρυθμιστικές δυνάμεις του πολιτισμού -η τέχνη, ο μύθος και η συλλογική πίστη- είναι εκείνες που βοηθούν στην επούλωση των πληγών, στην αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών και στην προκειμένη περίπτωση ο τραγικός ποιητής αναλαμβάνει έναν τέτοιο θεραπευτικό ρόλο για μια κοινωνία που συστηματικά υποβάθμισε την γυναικεία παρουσία στη διαδικασία της κοινωνικής εξέλιξης.

Ο Ιάσων, έτσι όπως παρουσιάζεται στο έργο του, δεν είναι παρά το άδειο κέλυφος ενός προγενέστερου ήρωα. Είναι υπολογιστής, αυτάρεσκος και ωφελιμιστής. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για να υπερασπιστεί τις ενέργειές του, δείχνουν ότι έχει μελετήσει τη ρητορική τέχνη, αλλά αυτός ακριβώς ο επαγγελματισμός των επιχειρημάτων του είναι κενός νοήματος. Οι λόγοι του εκφέρονται με ακρίβεια και οι δικαιολογίες του, αν και καλά οργανωμένες, φαίνονται πως αποφεύγουν τα σημαντικά ζητήματα. Χρησιμοποιεί τη ρητορική για να αναδημιουργήσει την αλήθεια όπως εκείνος επιθυμεί να είναι. Όταν ο χορός λέγει πως καλά μιλά ο Ιάσων, αλλά εξακολουθεί να έχει προδώσει τη σύζυγό του, εκφράζει ταυτόχρονα την κοινή γνώμη του ακροατήριου. Η προδοσία του Ιάσονα είναι ιδιαίτερα ειδεχθής, επειδή οφείλει πολλά στη γυναίκα του. Επανειλημμένα εκείνη έσωσε τη ζωή του και ολοκλήρωσε για χάρη του τους άθλους που εκείνος δεν μπορούσε να κατορθώσει. Είναι καιροσκόπος, καθώς χρησιμοποιεί τώρα τη βασιλική οικογένεια της Κορίνθου για το κέρδος, όπως στο παρελθόν χρησιμοποίησε τη Μήδεια. Στον αγώνα λόγων ο Ιάσων και η Μήδεια παρουσιάζουν δύο διαφορετικές ιδέες για το γάμο. Ο Ιάσων θεωρεί το γάμο ως κοινωνική και οικονομική σύμβαση, θυμίζοντάς μας τον Οικονομικό του Ξενοφώντα[33], καθώς μιλά με όρους υλικής ευημερίας και ασφάλειας. Η Μήδεια, αν και περιέγραφε νωρίτερα στις Κορίνθιες γυναίκες το γάμο ως είδος δουλείας, ακόμα μιλά με ιδεαλιστικό τρόπο, αναφέροντας όρκους και αμοιβαιότητες. Ο Ιάσων όλα αυτά τα παραμερίζει και χαρακτηρίζει τη Μήδεια παράλογη.

Κάπως έτσι το βάθος του πάθους της Μήδειας γίνεται απροκάλυπτη οργή. Ο σύζυγος που της χρωστά τα πάντα, την παραμερίζει. Εκείνη, μια γυναίκα που διεκδικεί στη γενεαλογία του μύθου θεϊκή καταγωγή[34], -κόρη ενός βασιλιά που πιθανώς υπήρξε στο παρελθόν βασιλιάς της Κορίνθου και συνεπώς εν δυνάμει επικίνδυνη για τη βασιλική γενιά του Κρέοντα στον αγώνα της διαδοχής[35]- βρίσκεται διαρκώς στο έλεος ανθρώπων ανόητων και αδύναμων. Αν και με πολλούς τρόπους το δίκαιο είναι με το μέρος της, τα επιχειρήματά της απορρίπτονται ως απότοκα γυναικείου παραλογισμού. Η εκδίκηση ή η ιεροδικία της -ανάλογα από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς το θέμα- είναι ένα σημαντικό θέμα και προκαλεί ίσως κατάπληξη το γεγονός ότι παρά τη θηριώδη φύση του εγκλήματός της, η έλξη του θεατή προς την πλευρά της Μήδειας είναι τόσο ισχυρή όσο και η γοητεία που ασκεί στο χορό. Η υπερηφάνειά της την ωθεί να απορρίψει τις προσφορές του και προτιμά το θάνατο από μια δεύτερη εξορία. Μια υπερηφάνεια αξιοθαύμαστη και δικαιολογημένη, η οποία, όμως, θα οδηγήσει τη Μήδεια σε πράξεις ανείπωτες. Μετά την εκδίκησή της η μάγισσα εντέλει χάνεται με το ηλιακό άρμα του παππού της, θυμίζοντας στην ανθρώπινη αυταρέσκεια πως η ιερόπρεπη υπόσχεση δεν είναι κάτι που ο κοινός θνητός -ακόμα κι αν υπήρξε ήρωας- μπορεί να ξεχάσει ατιμώρητα.

Κανιδία

Στην αφήγηση του Οράτιου η Κανιδία, η φαρμακίς, είναι έτοιμη να βασανίσει μέχρι θανάτου ένα νέο αγόρι με τη βοήθεια άλλων τριών μαγισσών, προκειμένου να παρασκευάσει από το συκώτι του ένα ερωτικό φίλτρο (37-38) για τον άπιστο ερωμένο της, τον γέροντα Βάρο (73). Η σκηνή του φρικτού δράματος είναι ένα σπίτι στη Ρώμη. Ακολουθούν οι γραμμές 1-10, στις οποίες περιγράφονται οι παρακλήσεις του παιδιού, που διαισθάνεται αμυδρά τι του επιφυλάσσει η μοίρα. Κατόπιν (15-24) η Κανιδία περιγράφεται να ρίχνει στις μαγικές φλόγες συστατικά που μοιάζουν με εκείνα της χύτρας των μαγισσών στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ. Αργότερα (25-28) η Σαγκάνα ραντίζει το σπίτι με ανίερο ύδωρ, προφανώς για να επικαλεστεί τις σκοτεινές δυνάμεις. Η Βέια είναι εκείνη που σκάβει το λάκκο (29-40) μέσα στον οποίο θα τοποθετηθεί το παιδί γυμνό μέχρι το πηγούνι, για να πεθάνει από την πείνα με τα μάτια καρφωμένα στην τροφή που δεν μπορεί να φθάσει. Αργότερα (41-46) αναφέρεται η παρουσία, που επιβεβαιώνεται από τα κουτσομπολιά της Νεάπολης, της άσεμνης Φόλιας, που μπορεί να σύρει το φεγγάρι και τα άστρα σαν Θεσσαλή μάγισσα. Πιο κάτω επαναλαμβάνονται οι επικλήσεις της Κανιδίας (49-82) στις δυνάμεις του σκότους, οι ασωτείες του κακόφημου πρώην εραστή της που επιμένει να μένει ανεπηρέαστος από τις επικλήσεις της και οι σκοτεινοί υπαινιγμοί της για ακόμα φοβερότερα ξόρκια στα οποία μπορεί να καταφύγει. Τέλος, (83-102), το απελπιμένο παιδί ξεσπά σε κατάρες, και απειλεί ότι το φάντασμά του θα τη στοιχειώσει. Το σύνολο του έργου αντιπροσωπεύει μια δραματική μελέτη από τις φοβερές δεισιδαιμονίες που επικρατούσαν στα κατώτερα στρώματα της κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας. Τόσο η αναφορά στον Απουλήιο[36], όσο και η επιγραφή του Corpus inscriptionum Latinarum[37] μιλούν για ένα αγόρι που υπέστη παρόμοιο θάνατο από μια μάγισσα, γεγονός που επιβεβαιώνει την αληθοφάνεια των λόγων του ποιητή.

Η Κανιδία, όπως και η Εριχθώ -την οποία θα εξετάσουμε πιο κάτω- κάνουν μεν την εμφάνισή τους στη ρωμαϊκή ποίηση, αλλά όχι ως επικοί χαρακτήρες ή σε θεατρικά έργα. Είναι προφανές, λοιπόν, πως οι χαρακτήρες τους είναι λιγότερο ανεπτυγμένοι από εκείνους της Κίρκης ή της Μήδειας. Προορίζονται να είναι αποκρουστικές, φοβικές, μη θηλυκές, ανήθικες μάγισσες. Φαίνεται πως αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι ρωμαίοι συγγραφείς τις μάγισσες. Εντούτοις, αυτοί οι τύποι μαγισσών φαίνεται πως έκαναν μεγάλη εντύπωση στους αναγνώστες αυτού του είδους λογοτεχνίας και το ρωμαϊκό στερεότυπο διατηρήθηκε για τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια, ως την εποχή μας.

Σύμφωνα με το δοκίμιο του Georg Luck[38], ο Οράτιος εσκεμμένα σατιρίζει την Κανιδία ως διεφθαρμένη ιέρεια των μαύρων τεχνών, σε μια προσπάθεια να απογυμνώσει τη λαϊκή δεισιδαιμονία και πίστη στη μαγεία και να αποθαρρύνει τους αναγνώστες του από το να πληρώνουν μάγισσες για τις υπηρεσίες τους. Το πόσο το κατόρθωσε, είναι ένα άλλο θέμα. Ακριβώς όπως και στη βόρεια Ευρώπη, οι νοτιοευρωπαίες μάγισσες ήταν πάντα έτοιμες να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με κάποιο ελιξίριο ή δηλητήριο και πολλοί αναζητούσαν τη βοήθειά τους. Οι ερωτοχτυπημένοι επιθυμούσαν να ελκύσουν το αντικείμενοτου πόθου τους ή να καταστρέψουν τον ανταγωνιστή τους. Νέες γυναίκες, ανίκανες να συλλάβουν, παρακαλούσαν τις μάγισσες να τις ευλογήσουν με ξόρκια γονιμότητας και άνδρες με προβλήματα ανικανότητας εκλιπαρούσαν μάγισσες για να επιλύσουν το πρόβλημά τους.

Βέβαια στον αρχαίο -όπως και στον χριστιανικό κόσμο- υπήρχε και το επίσημο κυνήγι των μαγισσών. Στο ελληνικό κόσμο, εκτός από τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει από τη δική του οπτική γωνία το θέμα ο Πλάτων και η θανατική ποινή που προτείνει, είναι ίσως το μοναδικό δείγμα πρόθεσης νομοθέτησης[39], καθώς ούτε ο δρακόντειος, μήτε ο σολώνειος κώδικας περιείχαν νόμους σχετιζόμενους με τους ψυχοειδείς μηχανισμούς της πρόθεσης τέλεσης εγκλήματος μέσω της μαγείας. Ωστόσο, παρόλο που ο νομοθέτης δεν είχε προβλέψει μια τέτοια δικαιϊκή πρακτική, από τον Κλαύδιο Αιλιανό[40] μαθαίνουμε ότι το εθιμικό δίκαιο τιμωρούσε αυστηρά τα εγκλήματα μαγείας και φαρμακείας, όπως στην περίπτωση μιας φαρμακίδας που συνελήφθη στην Αθήνα και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Aρειο Πάγο. Μάλιστα, επειδή ήταν έγγυος, η ποινή εκτελέστηκε μετά τη γέννηση του παιδιού της.

Σύμφωνα με μια άλλη αφήγηση του Δημοσθένη[41], μια γυναίκα από τη Λήμνο με το όνομα Θεωρίδα καταδικάστηκε σε θάνατο με όλη την οικογένειά της εξαιτίας φαρμακείας και της γνώσης της για τις μαγικές επωδούς. Η καταδίκη της είναι σαφώς δηλωτική του φόβου που προκαλούσε η γνώση και ο χειρισμός μαγικών δυνάμεων, αλλά και μια σύγχυση ανάμεσα στα όρια των θρησκευτικών και των θεραπευτικών πρακτικών, καθώς η Θεωρίδα αναφέρεται ως ιέρεια και μάντιδα κάποιας μυστηριακής θεότητας, την οποία χρησιμοποιούσε ως εμπνευστική δύναμη, προκειμένου να θεραπεύει με μαγικό-θρησκευτικό τρόπο.

Πραγματική νομοθεσία απαντάται στους Ρωμαίους με τον νόμο του Σύλλα, lex Cornelia de sicariis et veneficis[42], (81 Π.Κ.Ε.), ο οποίος θεωρείται θεμελιώδης νομική δράση αναλαμβανόμενη ενάντια στη μαγεία. Βέβαια, ο νόμος δεν καταδικάζει τη μαγεία per se, αλλά στοχεύει σε περιπτώσεις αιφνίδιων και εν πολλοίς ανεξήγητων θανάτων πολιτών, οι οποίοι εμπίπτουν στην περιοχή της μαγείας[43]. Ωστόσο, αυτό που λείπει από το ρωμαϊκό νόμο είναι ο προσδιορισμός του γόητα, του αγύρτη, ή του μάγου, που ασκεί τη μαγεία και συνεπώς η διάκριση ανάμεσα στην πρακτική θεραπεία και τη φαρμακεία. Αυτά τα στοιχεία μπορούμε βέβαια να τα αντλήσουμε από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο οποίος διακρίνει ανάμεσα στην medicina και την magia, την ψευδοθεραπευτική[44], παρέχοντάς μας τα αναγκαία στοιχεία για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι Ρωμαίοι, στο δικό τους πολιτισμικό περίβλημα, την ιδέα της μαγείας, της γοητείας και της φαρμακείας. Στα έτη 184, 180-179 Π.Κ.Ε., πριν την εποχή της Κανιδίας, οι ρωμαίοι magistrates διέταξαν την εκτέλεση χιλιάδων ανθρώπων με την κατηγορία της veneficia (δηλητηρίασης) ή της βλαπτικής μαγείας. Η άσκηση της μαγείας, ιδιαίτερα για φημισμένες μάγισσες όπως η Κανιδία, ήταν επικίνδυνη υπόθεση εξαιτίας των εκδικητικών προθέσεων των ανικανοποίητων πελατών.

Εριχθώ

Όχι, αν και η μάγισσα είχε τη δύναμη
τις σκιές να καλέσει από τα βάθη,
ήταν αμφίβολο να μην ήταν η σπηλιά τόπος της κόλασης.
Χρώματα μανικά φλέγονταν στο φόρεμά της,
γυμνό ήταν το πρόσωπό της, κι επάνω στο μέτωπό της
σύριζαν οχιές μανιασμένες,
κάτω από τον χείμαρο των μαλλιών της.

Λουκανός, Pharsalia

Τέτοια είναι η περιγραφή της μάγισσας, Eριχθούς, στα Pharsalia του ρωμαίου ποιητή Marcus Annaeus Lucanus (39-65 Κ.Ε.). Στο τεράστιο σε έκταση επικό ποίημά του για τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπηΐο, συναντάμε μια τρομακτική μορφή, που φαίνεται να είναι συνδυασμός όλων των προηγούμενων μαγισσών, και θυμίζει πολύ την περιγραφή του Βιργίλιου για την Εκάτη στην Αινειάδα. Η Εριχθώ ζει στη Θεσσαλία, την κλασική γη της μαγείας, και τη συμβουλεύεται εκεί ο γιος του Πομπηΐου την παραμονή της μάχης των Φαρσάλων (48 Π.Κ.Ε.). Έχει τεράστιες δυνάμεις, και μοιάζει περισσότερο με θεά παρά με μάγισσα και προβάλλει ως ένα είδος της μεγάλης μητέρας Κάλι, να μαζεύει τα οστά και τις στάκτες των νεκρών. Στα Pharsalia, αντί να καθοδηγήσει τον νέο στον κάτω κόσμο, η Εριχθώ φέρνει τον κάτω κόσμο στους ζωντανούς, μέσω της νεκρομαντείας και εμψυχώνει ένα πτώμα, που προφητεύει το αποτέλεσμα της μάχης. Τέτοιες πρακτικές, βέβαια, συζητούνταν ως τον 19ο αι. στους επιστημονικούς κύκλους και ο Georg Luck αναφέρει ότι ο Shelley διάβασε τον Λουκανό μαζί με τη γυναίκα του Mary, και ότι έτσι άντλησε εκείνη την έμπνευση για να γράψει τον Frankenstein.

[...] Αν τα χείλη μου που σας καλούν (απευθύνεται στους θεούς του κάτω κόσμου) μολύνθηκαν αρκετά με το έγκλημα, αν πάντα έτρωγα σάρκα ανθρώπινη πριν τα ξόρκια μου προφέρω, [...] ευοδώστε την προσευχή μου! Δε ζητώ καμιά σκιά κρυμμένη στα βάθη του Τάρταρου, σκιά που συνήθισε στα σκοτάδια πριν πολύ καιρό. Όχι, ζητώ κάποιον που μόλις άφησε το φως και βρίσκεται ακόμη στο δρόμο [...] Ας μιλήσει μια σκιά που πρόσφατα τον Πομπηΐο υπηρέτησε σα στρατιώτης κι όλο το μέλλον να αποκαλύψει στο γιο του. Και να θυμάστε πως θα ‘πρεπε να ‘στε ευγνώμονες για τον εμφύλιο σπαραγμό![45]. Λίγο πολύ αυτά είναι τα λόγια της νεκρομαντείας. Όποιος έχει γερό στομάχι, μπορεί να διαβάσει το πλήρες κείμενο, για το οποίο ο Λουκανός εξετάζεται σήμερα ακόμη και ως σχιζοφρενής, εξαιτίας της τολμηρής φαντασίας του.

Θεσσαλία, η μαγική γη

Αντίθετα από το Πήλιο, που περιγράφεται ως τόπος θεραπείας, η Θεσσαλία ήταν πάντα γνωστή για τη μαγεία και τη γοητεία της. Σε όλη την αρχαιότητα θεραπευτές, φιλόσοφοι, συγγραφείς και λαϊκοί, ήρθαν εδώ για να βιώσουν τη μαγική γη. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, ταξίδεψε ως εδώ, όπως και ο Πυθαγόρας. Ο Ιπποκράτης λέγεται μάλιστα πως πέθανε στη Θεσσαλία, στην πόλη της Λάρισσας, βόρεια του Πηλίου. Ο Λούκιος Απουλήιος, ένας άλλος συγγραφέας που ανακατεύτηκε απ’ ό, τι φαίνεται με τη μαγεία, ενδιαφερόταν πολύ για τις μαγικές πρακτικές της θεσσαλικής γης. Για ορισμένους ερευνητές τούτη η περιοχή της Ελλάδας ήταν ένα αρχαίο πέρασμα για εκείνους που ταξίδευαν βόρεια, προκειμένου να βιώσουν εκ του σύνεγγυς τις σαμανικές τελετουργίες των νομαδικών φυλών. Οι πρακτικές αυτών των σαμάνων πιθανώς έφθασαν στην περιοχή μέσω της ανταλλαγής της εμπειρίας επέστρεφαν από τις περιπέτειές τους με αυτές τις νομαδικές φυλές[46].

Ο μύθος, επίσης, μας πληροφορεί πως η βοτανική παράδοση και οι μαγικές τελετουργίες επηρέασαν την περιοχή. Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου, όταν η Μήδεια ταξίδευε στις πεδιάδες της θεσσαλικής γης το σακούλι με τα βοτάνά της έσπασε, σκορπίζοντας τους μαγικούς και θεραπευτικούς σπόρους στη Θεσσαλία. Ο μύθος του Ιάσονα και της Μήδειας θεωρούμενος από την οπτική γωνία της ανθρωπολογίας της μαγείας υπονοεί την ανατολική βοτανική παράδοση που έφθασε ως εδώ από την Ανατολή, χάρη στη φαρμακίδα και γητεύτρα Μήδεια. Η Μήδεια ήταν θεραπεύτρια και μάγισσα, που έφερε μαζί της τις αρχαίες γυναικείες παραδόσεις των βοτάνων και της μαγείας από την πατρίδα της την Κολχίδα της Μ. Ασίας στο Πήλιο της Θεσσαλίας, γνωστής ακόμα και σήμερα ως «γη των μαγισσών».

Θα είναι ενδιαφέρον, λοιπόν, σε αυτή την έρευνά μας για την ανθρωπολογία της μαγείας στον αρχαίο κόσμο, να δούμε ποιες ήταν οι επιδράσεις που δέχθηκε ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός από τους σαμάνους του βορρά και της ανατολής, αν ένας τέτοιος γεωγραφικός προσδιορισμός είναι δόκιμος.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Ποιά είναι άραγε η Μόνα Λίζα;

Μετά την πτώση των Σφόρτσα, ο Λεονάρδος Ντα Βίντσι επιστρέφει για μερικά χρόνια στη Φλωρεντία. Και στα 1503 παίρνει παραγγελία από έναν πλούσιο Φλωρεντίνο, τον Φραγκίσκο ντελ Tζoκόντo, να ζωγραφίσει το πορτραίτο της νεαράς και ωραίας συζύγου του.

Αλλά, ενώ εργάζεται σε αυτό επί τέσσερα χρόνια, το αφήνει ατελείωτο', λέει ο βιογράφος, απαισιόδοξος όπως πάντα. Αλλά και ο Λεovάρδος πρέπει να είχε θεωρήσει ημιτελές το πορτραίτο, αφού το πήρε μαζί με άλλα έργα στη Γαλλία, αντί να το παραδώσει στον πελάτη του, που θα το είχε οπωσδήποτε πληρώσει.

Κι εδώ αρχίζει το ακανθώδες θέμα της 'Τζοκόντα'. Πρόκειται πραγματικά για την προσωπογραφία της ωραιότατης συζύγου του Φραγκίσκου ντελ Τζοκόντο; Ο Αδόλφος Βεντούρ υποστηρίζει ότι γυναίκα που εικονίζεται στο πορτραίτο είναι η Κωνσταντία ντ' Αβάλος, δούκισσα της Φρανκαβίλα, 'κάτω από το μαύρο πέπλο της χηρείας'. 'Ένας άλλος κριτικός υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια μυστηριώδη κυρία από τη Νεάπολη, που ο Λεovάρδος ζωγράφισε για τον Τζουλιάνο των Μεδίκων. Κι ο Τζουλιάνο άφησε τον πίνακα στα χέρια του καλλιτέχνη, για να μην στενοχωρήσει με τη θύμηση μιας παλιάς ερωμένης τη σύζυγό του, Φιλμπέρτα της Σαβοΐας που είχε μόλις παντρευτεί.

Διατυπώθηκε και μια άλλη υπόθεση: ότι η Τζοκόντα είναι στην πραγματικότητα το πορτραίτο ενός μεταμφιεσμένου άνδρα. Γύρω από τον μυστηριώδη αυτό πίνακα υφαίνεται ένα πολύπλοκο μυθιστόρημα, που ενέπνευσε συγγραφείς και ποιητές. Τελευταίος ο Γκαμπριέλε ντ' Αvvoύντσιο, που με αφορμή την κλοπή της 'Τζοκόντα' από το Λούβρο, το 1911, από έναν Ιταλό χτίστη, εμπνεύστηκε την ιστορία ενός 'απαγορευμένου έρωτα', στο διήγημά του 'Ο άνθρωπος που έκλεψε την Τζοκόντα'

Ποία είναι η αλήθεια; Ο Βαζάρι γράφει όσα άκουσε και περιγράφει τον πίνακα, χωρίς να τον έχει δει ποτέ του, αφού μετά το θάνατο του Λεονάρδου, η Τζοκόντα αγοράστηκε για τέσσερις χιλιάδες δουκάτα από τον Φραγκίσκο Α' και παρέμεινε στη βασιλική συλλογή του Φοντεναιμπλό, πριν τοποθετηθεί οριστικά στο Λούβρο.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Ο γίγαντας του Cardiff

Ο γίγαντας του Cardiff είναι ένα ψεύτικο απολίθωμα ενός προκατακλυσμιαίου γίγαντα, ύψους τριών περίπου μέτρων και με πόδια μήκους 53 εκατοστών. Το 'απολίθωμα' είναι στην πραγματικότητα μια σμιλευμένη πλάκα γύψου που δημιουργήθηκε ένα με δυο χρόνια πριν την 'ανακάλυψη' του το 1869

Το πλαστογράφημα αυτό ήταν ιδέα του George Hull, ενός άθεου κατασκευαστή πούρων και μακρινού συγγενή του Stubb Newell, ιδιοκτήτη της φάρμας στο Cardiff της Νέας Υόρκης όπου 'διαπράχθηκε' η φάρσα αυτή. Οι ειδικοί υποπτεύθηκαν αμέσως ότι το 'απολίθωμα' δεν είναι απολίθωμα, αλλά οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν. Επιστήμονες που διακήρυτταν ως ψεύτικο το ψεύτικο, δεν μείωσαν τους επισκέπτες που πλήρωναν 50 cents για να δουν τον 'Γολιάθ'. Υπήρχε φήμη πως το 'απολίθωμα' ήταν απόδειξη της ακρίβειας της Βίβλου για τους γίγαντες όπως ο Γολιάθ. Οι περίεργοι συνέρρεαν στη φάρμα κατά εκατοντάδες την ημέρα για να πάρουν μια ματιά της Βιβλικής ιστορίας.

Μέσα σε μια εβδομάδα από την 'ανακάλυψη' του, ο Newell πούλησε τα 3/4 του μεριδίου του από το γίγαντα σε ένα συνδικάτο στο Syracuse της Νέας Υόρκης για $30.000. Οι δουλειές πηγαίνανε τόσο καλά ώστε και ο P.T. Barnum ήθελε να μπει στο παιχνίδι. Προσφέρθηκε να νοικιάσει το γίγαντα για τρεις μήνες και να τον πάρει μαζί του στην περιοδεία του τσίρκου του, αλλά ο Newell και το Συνδικάτο δεν δέχτηκαν. Έτσι, ο Barnum έβαλε να φτιάξουν ένα αντίγραφο και χρέωνε ανθρώπους για να δουν το πλαστογράφημα ενός πλαστογραφήματος. Λέγεται πως όταν και οι δυο γίγαντες ήταν ταυτόχρονα σε επίδειξη στη Νέα Υόρκη, το πλαστό του πλαστού του Barnum ξεπέρασε το πραγματικό πλαστό (Feder, 36).

Ο Kenneth Feder στο βιβλίο του για τους μύθους και τις απάτες στην αρχαιολογία, βλέπει το επεισόδια με το γίγαντα του Cardiff σαν κάτι το οικείο:

Εκπαιδευμένοι παρατηρητές, όπως επαγγελματίες επιστήμονες, είχαν δει το Γίγαντα και συμπέραναν ότι είναι κάτι το αδύνατο, ένα άγαλμα, μια αδέξια απάτη και απλά ανόητο. Όμως, τέτοια αντικειμενικά, λογικά και επιστημονικά συμπεράσματα, είχαν μικρό αντίκρυσμα. Μια ευαίσθητη χορδή είχε χτυπήσει στην καρδιά και στο μυαλό πολλών, κατά τα άλλα προσγειωμένων, ανθρώπων και λίγα πράγματα μπορούσαν να τους μεταπείσουν. Η αποδοχή της εγκυρότητας του Γίγαντα στηριζόταν στην επιθυμία τους...να το πιστέψουν (Feder, 37).

Κοντολογία, συχνά ο σκεπτικιστμός απέναντι σε ειδικούς της επιστήμης δεν οφείλεται στην επιθυμία μας να πιστέψουμε μόνο αυτό που υποστηρίζεται από τα δεδομένα, αλλά σε μια επιθυμία να πιστέψουμε αυτό που θέλουμε, ασχέτως δεδομένων.

Το 'απολίθωμα' βρίσκεται τώρα σε επίδειξη στο μουσείο Farmer's Museum στο Cooperstown της Νέας Υόρκης, όπου έχει καταχωρηθεί ως 'Η Μεγαλύτερη Φάρσα της Αμερικής'.

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Φωτογραφία μικρού κοριτσιού φάντασμα σε νεκροταφείο

Ένα αντρόγυνο από την Αμερική, μόλις είχανε πάρει μια καινούρια ψηφιακή κάμερα δώρο από την θεία τους, θέλοντας να την δοκιμάσουν, περνούσανε από το νεκροταφείο τα χαράματα (το σπίτι τους ήταν μισό χιλιόμετρο από το νεκροταφείο όχι μακριά) η γυναίκα του είπε να σταματήσει γιατί είδε κάτι παράξενο, και η γυναίκα του φωτογράφισε αυτό εδώ..... .

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2

 

alitoteam

Διαβάστε περισσότερα

Ο Έλβις ζει;

Στις αρχές του 2001, ένας ψυχίατρος, ο δρ.ντον χάμιλτον αποκάλυψε μια συγκλονιστική αλήθεια:ο έλβις πλίσλευ η φωνή που πούλησε πάνω απο 508 εκατομμύρια δίσκους!!δεν είχε πεθάνει στίς 16 αυγούστου 1977, όπως έχει γραφτεί στήν ιστορία άλλα είναι ακόμα ζωντανός.. .

Ο Ελβις ζεί με άλλο όνομα, μακριά απο την δημοσιότητα, κουρασμένος απο την δόξα, με άσπρα μαλλιά και καταπιεσμένος απο την αρθρίτιδα, άλλα ζει ευτυχισμένος.ο θάνατος του ήταν σκηνοθετημένος, μια συνωμοσία με τους συνεργάτες του, για να αποσυρθεί και να απολαύσει με την υσηχία του τους καρπούς της επιτυχίας.Αλλα αποκάλυπτε ο Δρ.χάμιλτον, ο 'βασιλιάς ' σύντομα θα επέστρεφε για να ανακτήσει το θρόνο του και να αγγίξει ξανά τις καρδιές των θαυμαστών του.


Ο θρύλος Ελβις πρίσλευ όπως γράφει η ιστορία πέθανε τον άυγουστο του 1977, χοντρός πλέον και παρακμασμένος, βρέθηκε πεθαμένος στήν βίλλα του γκρέισλαντ στο μένφις τενεσί, απο υψηλή δόση διάφορων ναρκωτικών, σωριασμένος πάνω στην τουαλέτα όπου περνούσε πλέον τις περισσότερες ώρες της ημέρας.


Κάποιες πληροφορίες, σχετικά με τον θάνατο του έλβις που αποκάλυπταν εκατοντάδες περίεργες ανακρίβειες έκαναν την εμφάνιση τους σε διάφορες σελίδες του ίντερνετ.


1)Την ημέρα της κηδείας του, οι συγγενείς του έλβις δεν επέτρεψαν στους φωτογράφους να παραβρεθούν στήν κηδεία, μοναχά ένας φωτογράφος, κατάφερε να εισβάλει κρυφά στην αίθουσα και φωτογράφησε το πτώμα του Ελβις. Όταν, όμως, αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε, δημιουργήθηκε πανικός!Η μύτη του Ελβις που βρισκόταν μέσα στο φέρετρο ήταν ολοφάνερα διαφορετική απο την μύτη του πραγματικού Ελβις!(στη φωτογραφία φαίνεται ένα πρόσωπο που έχει μία στρόγγυλη 'γαλλική ' μύτη, ενώ ο πραγματικός Ελβις είχε μακριά και σπαστή μύτη.Επίσης ο Ελβις μέσα στο φέρετρο φαινόταν τουλάχιστον 30 κιλά πιο αδύνατος απο τον πραγματικό Ελβις των τελευταίων ημερών του!

2)Στόν τάφο του Ελβις, το όνομα πάνω στήν ταφόπλακα είναι λανθασμένο.Γράφει Ελβις Ααρών Πρίσλε'ι'(Elvis Aaron Presley), ενώ το πραγματικό όνομα του ήταν Ελβις Αρον Πρίσλε'ι' (Elvis Aron Presley) στην προφανή εξήγηση οτι έγινε κάποιο ορθογραφικό λάθος, οι υποστηρικτές της θεωρίας του σκηνοθετημένου θανάτου ανταπαντούν οτι η οικογένεια πρίσλε'ι' σίγουρα είχε τα χρήματα να διορθώσει την ταφόπλακα, αλλά δεν το έκανε ποτέ.Ως αντίθεση μάλιστα με αυτήν την αδιαφορία, υπάρχει καταγεγραμμένη μια περίπτωση που ο πατέρας του Ελβις έκανε ολόκληρο αγώνα για να διορθώσει το ίδιο τυπογραφικό λάθος σε ένα δημόσιο έγγραφο.Μια δεύτερη παράξενη λεπτομέρεια είναι ότι ο τάφος του Ελβις δεν τοποθετήθηκε δίπλα στον τάφο της μητέρας του όπως είχε ζητήσει επανειλημμένα ο ίδιος, αλλά ανάμεσα στον τάφο του πατέρα του και της γιαγιάς του.Ο Ελβις, εξηγούν οι συνωμοσιολόγοι, ήταν πολύ δεισιδαίμονας για να βάλει το αληθινό του όνομα σε έναν ψέυτικο τάφο ή να βεβηλώσει με έναν ψεύτικο τάφο το έδαφος δίπλα στη μητέρα του.

3)Ο Ελβις ήταν πολύ ματαιόδοξος και ντρεπόταν για το βάρος του, το μήνα πρίν πεθάνει είχε βάλει περίπου 25 κιλά!Οταν πέθανε ζύγιζε 130 κιλά, άλλα το πιστοποιητικό θανάτου του έγραφε οτι το βάρος του σώματος την ώρα του θανάτου ήταν μόνο 85 κιλά!και όχι μόνον αυτό, αλλά έπειτα απο κάποιο χρονικό διάστημα το πρωτυπο πιστοποιητικό εξαφανίστηκε!για να αναπληρωθεί η έλλειψη του εκδόθηκε ένα άλλο, το οποίο έχει ημερομηνία δύο μήνες μετά τον θάνατο του.

4)Η κηδεία του Ελβις έγινε πολύ βιαστικά, την αμέσως επόμενη ημέρα του θανάτου.οι συνωμοσιολόγοι λένε οτι αυτό συνέβη, γιατί οι 'σκηνοθέτες ' της φοβούνταν οτι, αν καθηστερούσαν λίγο ακόμα, πολλοί οπαδοί του Ελβις θα έβλεπαν τις διαφορές του πτώματος ή θα παρατηρούσαν τα λάθη στο κέρινο ομοίωμα, οπότε θα καταλάβαιναν τι συμβαίνει!κάποιοι άλλοι παρατήρησαν οτι ο Ελβις είχε μαύρη ζώνη(και 8 ντάν) στις πολεμικές τέχνες και τα χέρια του ήταν μακριά, γεροδεμένα και γεμάτα κάλους.όμως το πτώμα στο φέρετρο είχε μαλακά, κοντόχοντρα και σχεδόν παιδικά χέρια.επίσης, μια απο τις θρυλικές φαβορίτες του Ελβις, σύμφωνα με έναν απο τους κομμωτές που ανέλαβαν τον καλλωπισμό του πτώματος, ξεκκόλησε απο το κεφάλι και εκείνος αναγκάστηκε να την ξανακολλήσει!οι διάσημες, όμως, φαβορίτες του Ελβις δεν μπορούσαν παρά να είναι αυθεντικές...

5)Δύο ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, ένας άνδρας που έμοιαζε καταπληκτικά στον Ελβις, αγόρασε ένα εισιτήριο για το μπουένος α'ι'ρες, πλήρωσε σε μετρητά και επιβιβάστηκε με το όνομα τζόν μπάρροους(john barrows).το όνομα, όμως, αυτό είναι το όνομα που ο Ελβις είχε δηλώσει στο FBI και χρησιμοποιούσε 'ιγκόγκνιτο ' για να αποφύγει τους θαυμαστές του.

6)Ορισμένα προσωπικά αντικείμενα, τα οποία είχαν πολύ μεγάλη προσωπική αξία για τον Ελβις, δεν βρέθηκαν ποτέ, γιατί πιθανότατα αυτός τα είχε πάρει μαζί του.

7)Ο Ελβις φερόταν τις τελευταίες ημέρες σαν να προετοιμαζόταν για κάτι.αν και είχε παχύνει αρκετά και ετοιμαζόταν για καινούρια περιοδεία, δεν είχε παραγγείλει καινούρια ρούχα.στο τελευταίο του σόου στην χαβάη αποχαιρέτησε για πρώτη φορά το κοινό του λέγοντας 'αντιό '.υπέγραψε μια συμφωνία με το κανάλι NBC για μια τηλεοπτική εμφάνιση, αλλά απαίτησε να πληρωθεί προκαταβολικά ένα τεράστιο ποσό σε μετρητά.απέλυσε επίσης αρκετούς συνεργάτες με τους οποίους συνεργαζόταν για πολύ καιρό.μια φίλη του, η Μις Φόστερ, ισχυρίστηκε οτι της τηλεφώνησε και της αποκάλυψε ότι δεν σκόπευε να ξεκινήσει καινούρια περιοδεία, ότι ο ίδιος ήταν καλά και αυτή δεν έπρεπε να πιστέψει τίποτα απ όσα θα άκουγε τις επόμενες ημέρες. 'Τα προβλήματα μου τελειώνουν σύντομα και θα σου ξανατηλεφωνήσω σε μερικές εβδομάδες ', της είπε, η Μις Φόστερ πέρασε με επτυχία απο ανιχνευτή ψέυδους για αυτόν τον ισχυρισμό.

8)Η RCA η εταιρεία διανομής του Ελβις, ακριβώς τις ημέρες του θανάτου του Ελβις είχε ανατυπώσει και προωθήσει στα μαγαζιά εκατομμύρια παλιούς δίσκους του Ελβις, 'τελείως απο τύχη '. μόλις ο ελβις 'πέθανε ', οι πωλήσεις των δίσκων εξακοντίστηκαν στα ουράνια!τις αμέσως επόμενες ημέρες απο τον θάνατο του, πουλήθηκαν οκτώ εκετομμύρια παλιοί δίσκοι του!

Στην αμερικανική απογραφή του 1990, το γραφείο απογραφής του Χάντσβιλ της Αλαμπάμα έλαβε έν φύλλο απογραφής, το οποίο ήταν υπογεγραμμένο και συμπληρωμένο απο τον ίδιο τον Ελβις!φυσικά ο άνθρωπος που το συμπλήρωσε δεν βρέθηκε ποτέ, οπότε μια εφημερίδα έγραψε στις 5 ιουνίου του ίδιου έτους: 'Ο Ελβις ζεί, έστω και στα χαρτιά '.Μια έρευνα που έγινε τον ίδιο καιρό απο τον τύπο σε ένα στατιστικό δείγμα 30.000 ατόμων, έδειξε ότι περίπου το 84% του αμερικανικού πληθυσμού πιστεύει ότι ο Ελβις είναι ζωντανός!

Αν ο θάνατος του Ελβις είναι μια σκηνοθετημένη συνωμοσία τελικά, είναι απο τις πιο πετυχημένες όλων των εποχών.ο συνομώτης ελβις οχι μόνο κατάφερε να πείσει όλον τον πλανήτη οτι πέθανε, αλλά κατάφερε να πυροδοτήσει προβληματισμό και σκέψεις σχεδόν ανάλογες με αυτές για την ανάσταση του Χριστού.και μέσα απο τους σωσίες του, τους μιμητές του, τους αφοσιωμένους οπαδούς του και τους δίσκους του, κατάφερε να κερδίσει την αιώνια ζωή!

alito team

Διαβάστε περισσότερα