Ψυχική φωτογραφία



Η ψυχική φωτογραφία είναι η υποτιθέμενη παραγωγή εικόνων σε φωτογραφικά μέσα με τρόπο παραφυσικό όπως η ψυχοκίνηση, ή με παραφυσικά φαινόμενα όπως τα φαντάσματα ή τα αστρικά σώματα.  

Χαλκευμένες φωτογραφίες όπως οι φωτογραφίες UFO του Billy Meier και το φιλμ της νεκροψίας ενός εξωγήινου, ή αυτές των νεράιδων του Cottingly, του τέρατος του Λοχ Νες, ή του Μεγαλοπόδαρου, δεν θεωρούνται ψυχικές φωτογραφίες. Αν και υπάρχουν πολλές ψεύτικες φωτογραφίες, πολλές είναι απλά παραφυσικές ερμηνείες φυσικών φαινομένων όπως διάφορα ελαττώματα της κάμερας ή του φιλμ, λάθη κατά την επεξεργασία του φίλμ, αντανακλάσεις στο φακό (που οφείλονται σε αντανακλάσεις μεταξύ των επιφανειών του φακού), το λουράκι της κάμερας ή του φακού που κρέμεται μπροστά από το φακό, εφφέ που δημιουργούνται από αντανακλάσεις του φλας πάνω σε καθέφτες, κοσμήματα κλπ., σχέδια του φωτός, πόλωση του φωτός, χημικές αντιδράσεις κλπ (Nickell 1994, 1997).

Οι πρώτες ψυχικές ή πνευματικές φωτογραφίες εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά την εμφάνιση της πρώτης φωτογραφίας. 'Τόσο νωρίς όσο το 1856, φωτογραφίες αιθερικών μορφών που κάθονταν δίπλα σ' αυτόν που φωτογραφιζόταν, πουλιόντουσαν σαν αστεία δωράκια' (Williams 2000: 205). Το 1862 ο William Mumler έβγαζε τα προς το ζην στη Βοστόνη χρησιμοποιώντας την τεχνική της διπλής έκθεσης για να παράγει φωτογραφίες με υποτιθέμενα πνεύματα νεκρών (Williams: 326). Πολλοί ακολούθησαν τα βήματα του Mumler.

Κάποιοι ερευνητές του παραφυσικού, προφανώς ή αδαείς ή απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι οι φωτογραφίες με πνεύματα είναι ψεύτικες ή παρερμηνείες απλών φαινομένων, κυνηγούν πνεύματα για να τα φωτογραφίσουν. Ακόμα, άλλοι υποστηρίζουν πως μπορούν να μεταφέρουν τις σκέψεις τους απ' ευθείας πάνω στο φιλμ, κάτι που είναι γνωστό και ως σκεπτογραφία.

Η σκεπτογραφία έγινε δημοφιλής από τον ψυχίατρο Δρ. Jule Eisenbud. Έγραψε ένα βιβλίο για έναν γκρουμ από το Σικάγο, τον Ted Serios, που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να κάνει να εμφανίζονται εικόνες πάνω σε Polaroid φιλμ, μόνο με το να σκέφτεται μια εικόνα. Από την έκδοση και μετά του βιβλίου του Eisenbud, The World of Ted Serios: 'Thoughtographic' Studies of an Extraordinary Mind (1966) [Ο Κόσμος του Ted Serios: 'Σκεπτογραφικές' Μελέτες ενός Εκπληκτικού Νου], και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι μπορούν να καταφέρουν αυτό το κατόρθωμα. Ο Eisenbud ισχυρίστηκε πως ο Serios έκανε τη σκεπτογραφία του μέσω ψυχικίνησης, και πως κάποιες από αυτές γίνονταν κατά τη διάρκεια εξωσωματικών εμπειριών. Ο Charlie Reynolds και ο David Eisendrath, αμφότεροι ερασιτέχνες ταχυδακτυλουργοί και επαγγελματίες φωτογράφοι, αποκάλυψαν τον Serios σαν απατεώνα αφού πέρσαν μαζί του, και με τον Eisenbud, ένα Σαββατοκύριακο. Ο Serios ισχυρίστηκε πως χρειαζόταν ένα μικρό σωλήνα μπροστά απ' την κάμερα για να τον βοηθήσει να αυτοσυγκεντρωθεί, αλλά τον είδανε να βάζει κάτι μέσα στο σωλήνα. Το πιθανότερο να ήταν μια εικόνα από αυτό που θα φωτογράφιζε η κάμερα, αλλά που θα υποστήριζε ο Serios ότι προήρθε από το μυαλό του και όχι από το χέρι του. Η αποκάλυψη τους εμφανίστηκε στο τεύχος Οκτωβριου 1967 του περιοδικού Popular Photography . Οι ψυχοκινητικές ικανότητες του Serios άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν μετά απ' αυτό και κανείς δεν έχει ακούσει τίποτα γι' αυτόν τα τελευταία 30 χρόνια.

Αρκετά χρόνια αφού ο Serios χάθηκε από το παραφυσικό προσκήνιο, ο Uri Geller άρχισε να κάνει ένα τρυκ όπου παρήγαγε σκεπτογραφίες. Ο Geller άφηνε πάνω το καπάκι του φακού στη φωτογραφική μηχανή και επαίρνε φωτογραφίες του μετώπου του. Ισχυριζόταν ότι εμφανιζόμενο φιλμ είχε εικόνες που είχαν έρθει κατευθείαν από το μυαλό του. Δεν υπάρχει αφμιβολία ότι είχαν έρθει από το μυαλό του κ. Geller, αλλά ίσως να είχαν πάρει μια άλλη παρακαμπτήριο οδό απ' αυτή που έλεγε. Ο James Randi, ταχυδακτυλουργός και απομυθοποιητής οτιδήποτε παραφυσικού, ισχυρίζεται ότι η ψυχική φωτογραφία είναι στην πραγματικότητα απάτη που χρησιμοποιεί οπτικές συσκευές χεριού (Randi 1982: 222ff.; 1995: 233), ή με το να παίρνονται φωτογραφίες σε ήδη εκτεθειμένο φιλμ. Έξυπνοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από φωτογραφία, μπορούν να εξαπατηθούν από την ψυχική φωτογραφία αλλά και από φωτογραφίες προϊστορικών τεράτων ή νεράιδων, όπως π.χ. ο Arthur Conan Doyle, δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς.

Φαίνεται παράξενο ότι τα πνεύματα και οι άλλες παραφυσικές δυνάμεις έχουν τη δύναμη να εμφανίζονται σε φιλμ ή σε ηλεκτρονικές συσκευές, ή να επικοινωνούν με εκλεκτούς μέσω αινιγματικών θορύβων που πρέπει να αποκωδικοποιηθούν με βομβαρδισμό πληροφοριών σε ένα παιχνίδι των 20 ερωτήσεων. Τα πνεύματα ποτέ δεν κάθονται απλά κάτω στο τραπέζι να πουν τι τα απασχολεί. Σ' αυτό μοιάζουν πολύ με το Θεό. Αυτό ίσως να εξηγεί την αγάπη που έχουμε για το κρυφτό, το παιδικό παιχνίδι που μπορεί να κατέχει το κλειδί για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των μεγάλων μυστικών του σύμπαντος.

skepdic.gr

Delete this element to display blogger navbar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
 
Powered by alito v2 2013