Κατά καιρούς, θεοί, ήρωες και πολεμιστές, αλλά και τεχνίτες του χρωστήρα της σμίλης και της πέννας, ήρθαν στο λατρευτικό προσκήνιο. Άλλοτε με την αξία τους άλλοτε τυχαία ή επίτηδες, σπρωγμένοι από περιστασιακές καταστάσεις. Ο μύθος πάντως αποτελεί την πίστη και η λατρεία, τον τρόπο θεραπείας του τιμωμένου.
Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, εξαιρετικές μορφές του παρελθόντος εξυψώθηκαν, σε επίπεδο συμβόλου διαχρονικά ή εφήμερα, όπως ευμετάβλητη είναι και η συμπεριφορά του ανθρώπου στις προτιμήσεις της. Στην ελληνική θρησκεία (και ιστορικά ελληνική θρησκεία είναι η Αρχαία Ελληνική) και ελληνική ηρωική μυθολογία, ένα παραστατικό πλούσιο σε περιεχόμενο, ξεχωρίζει. Η ελληνική μυθολογία δεν είναι μόνο η αφήγηση, αλλά και η μούσα για ποίηση και τέχνη. Συνάμα δε, η αλληγορική υπόσταση της δίνει διαχρονική επιβίωση, αλλά μαζί και αίτηση για παιδευτική διεκδίκηση και συμμετοχή σε ένα κοινωνικό πλάσιμο, έστω μήνυμα, στις επερχόμενες γενιές. Δεν γνωρίζω πόσες φορές έχετε εντυπωσιαστεί ή έχετε διαβάσει ελληνική μυθολογία. Σας συνιστώ όμως, να αρχίσετε από τώρα. Η μυθολογία η δική μας, είναι μέρος από τις παραδόσεις μας, είναι μέρος από την παιδεία μας. Και μην ξεχνάτε πως αυτή η γοητεία της, την έκανε να γίνει γνωστή και αγαπητή, στα πέρατα της οικουμένης. Ίσως σε όλους, εκτός από μας τους Έλληνες.
Στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ., η Κόρινθος άρχισε να αναπτύσσεται. Ήταν όμως θλιμμένη, σε σύγκριση με το Άργος, γιατί υστερούσε σε τοπικούς μύθους και ήρωες. Τότε επινοήθηκε ο “Κόρινθος”, ένας χτίστης το επάγγελμα, σαν γιός του Δία. Καταγόταν από την κοντινή πόλη Εθύρα και είχε μάλιστα συμβάλει στο χτίσιμο της Κορίνθου. Ιδρυτής και κατά άλλους και βασιλιάς της Εφύρας ήταν ο Σίσσυφος, γιός του Αιόλου και εγγονός του Βελερεφόντη. Ο Όμηρος τον περιγράφει πανούργο, πανουργότατο και σύμφωνα με τα λόγια του «κέρδιστον των ανδρών». Ειχε πολύ κακή φήμη και οι παρέες του τον βοηθούσαν σε αυτό. Ο Αυτόλυκος, γιός του Ερμή, σεσημασμενος απατεώνας, ήταν ο καθημερινός του φίλος. Μαζι στον Κιθαιρώνα βοσκούσαν τα βόδια τους. Αλλά ο Αυτόλυκος πάντοτε, του τα έκλεβε, σβήνοντας μάλιστα και τα διακριτικά σημάδια ιδιοκτησίας που υπήρχαν στη ράχη των ζώων με κοκκινισμένο στη φωτιά σίδερο.
Κάποτε ο Σίσσυφος το ανακάλυψε και βάζοντας κρυφά σημάδια στις οπλές των ζώων διέσωσε τα βόδια του. Ο Σίσσυφος έκανε και άλλα πράγματα. Λέγεται ότι όταν κάποτε ήρθε η ώρα του να πεθανει, κατάφερε να αναβάλει το θάνατο του. Παγίδευσε με τέχνασμα τον Δαίμονα του θανάτου, τον απεσταλμένο των θεών, τον έδεσε με χονδρές αλυσσίδες και τον φυλάκισε. Από τότε κανείς δεν πέθαινε στη γη. Το έμαθε όμως ο Άρης και θύμωσε· θύμωσε και τον ελευθέρωσε. Το πρώτο μέλημα του δαίμονα του θανάτου ήταν να επαναφέρει την τάξη στον κόσμο: Να οδηγήσει τον Σίσσυφο στον Άδη.
O Σίσσυφος, προτού ακολουθήσει τον δαίμονα του Θανάτου, στο τελευταίο του ταξείδι, κατάφερε να συναντηθεί με τη γυναίκα του και να την πείσει να μην τηρήσει τις καθιερωμένες εξόδιες τελετουργικές διαδικασίες, νεκρικής προσφοράς στους θεούς, ταφής και λοιπά. Αυτό όμως θεωρήθηκε από τους θεούς προσβολή μεγάλη και κατηγορήθηκε γι’ αυτό. Εκείνος όμως απέδωσε λάθος, αμέλεια και ενοχή στη γυναίκα του, αποσιωπώντας την πραγματικότητα. Ζήτησε λοιπόν ειδική άδεια για να επανέλθει με σκοπό να επανορθώσει τα της ταφής του σώματός του. Πήρε την έγκριση, επέστρεψε στη γη, αλλά ...ξέχασε να ξαναγυρίσει στον Άδη. Τελικά, ο ίδιος ο Ερμής τον συμμάζεψε και τον οδήγησε στον κάτω κόσμο.
Ο Σίσσυφος πέθανε σε βαθειά γηρατειά, κερδίζοντας και τη φήμη του πιο πανούργου ανθρώπου και όπως το τονίζει ο Ομηρος τη φήμη του «κέρδιστου των ανδρών», του πιο δηλαδή, δολίου.
Εκεί, στον Άδη όμως, ξανάκανε πάλι την βρωμοδουλειά του. Αντιλήφθηκε πως ο Δίας είχε αρπάξει την Αίγινα, την κόρη του Ασωπού και είχε μαζί της εξαφανιστεί στο πρόγραμμα των συνηθισμένων του σεξουαλικών δραστηριοτήτων. Ετσι, άρχισε να το διαδίδει. Το έμαθε ο Ασωπός και έτρεξε στον Σίσσυφο, να του πάρει λόγια· πληροφορίες. Ο Σίσσυφος έβαλε τους όρους του: «Θα σου πω, αν μου φτιάξεις, μια πηγή με δροσερό νερό στον Ακροκόρινθο». Η συμφωνία κλείστηκε. Η δροσοπηγή φτιάχτηκε, ο Δίας αποκαλύφθηκε και διασύρθηκε, χωρίς βέβαια και να τον πολυνοιάζει γιατί δεν ήταν και η πρώτη του αταξία.
Ηθελε όμως να εκδικηθεί τον προδότη μαρτυριάρη. Τον υποχρέωσε να σηκώνει στην πλάτη του, ένα βαρύ βράχο και να τον ανεβάζει στην κορυφή του λόφου. Και μόλις φτάνει τον βράχο στην κορυφή, ο βράχος να ξεγλυστρά από τα χέρια του, να κυλά πίσω, στους πρόποδες. Και ο Σίσσυφος να ξαναρχίζει την προσπάθεια του.
Η τιμωρία θα τέλειωνε, μόνο αν κατάφερνε να στεριώσει το βράχο στην κορυφή. Λέγεται πάλι πως οι λόγοι της τιμωρίας ήταν άλλοι, που οι θεοί εσκεμμένα τους αποσιώπησαν. Δηλαδή, πως ο Σίσσυφος πονηρός ών, ανακάλυπτε τα κακά σχέδια των θεών και τα αποκάλυπτε στους ανθρώπους, δίνοντας έτσι την ευκαιρία να προφυλάσσονται και να ζουν καλύτερα.
Ο μύθος του Σίσσυφου αγκαλιάστηκε από τη δυτική κουλτούρα στο πρόσωπο του Καμύ. Ο Σισσύφειος μύθος έγραψε ο Αλμπέρτ Καμύ, μας δίνει την εικόνα του αγώνα που κάνει ο άνθρωπος κάθε μέρα για να απαλλαγεί από τη μιζέρια του και την κακομοιριά του.
.jpg)
