Πολλοί άνθρωποι, ίσως και μερικοί από εσάς, πιστεύουν πως δεν υπάρχει καν, η ψυχή βασιζόμενοι στο γεγονός ότι η ψυχή δεν μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στη Μυθολογία μας, γίνονται αναφορές για την ψυχή που δόθηκε στον άνθρωπο για να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα δημιουργήματα των Ολύμπιων Θεών. Συγκεκριμένα, η Μυθολογία μας, αναφέρει πως οι Ολύμπιοι Θεοί δημιούργησαν τον άνθρωπο από χώμα και φωτιά ενώνοντας τα με τη βοήθεια κι άλλων κατάλληλων ουσιών-συστατικών (το ρόλο της ψυχής στη συγκεκριμένη αναφορά τον έχει η φωτιά). Σε μια άλλη εκδοχή της δημιουργίας του πρώτου Ανθρώπου στην Ελληνική Μυθολογία, μας περιγράφει πως ο Προμηθέας, δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, αναμειγνύοντας χώμα και νερό, το δώρο της ψυχής το δίνει η Θεά της Σοφίας, η Θεά Αθηνά, με τη μορφή της πεταλούδας. Κι ας μην ξεχνάμε και την σχετική αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη (που δεν είναι παρά μια μυθολογία, η μυθολογία των Εβραίων) στη Γένεση, που μας περιγράφει πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο (Αδάμ) από χώμα και νερό (!) και τέλος, δίνοντας πνοή-ψυχή (;) στο δημιούργημά του, κάτι που δεν θυμάμαι να έχει κάνει με τα υπόλοιπα δημιουργήματά του.
Όπως προανέφερα, μόλις χαθεί η ζωτικότητα από το υλικό μας σώμα, η ψυχή το εγκαταλείπει. Που πάει όμως; Πάει στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, όπως υποστηρίζουν αρκετές θρησκείες; Ή μήπως πάλι ξαναεπιστρέφει πίσω στον υλικό κόσμο «μπαίνοντας» σε ένα νέο σώμα που την χρειάζεται για να ζήσει;
Ό, τι και να διαλέξουμε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, και αυτό γιατί δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε εργαστηριακά (σύμφωνα πάντα με την συμβατική επιστημονική μέθοδο, δηλαδή μέσα σε ένα κλειστό χώρο/δωμάτιο να πραγματοποιήσουμε αυτό το πείραμα). Το μεγαλύτερο εργαστήριο είναι ο κόσμος που ζούμε και ο μόνος επιστήμονας που μπορεί να έχει την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ο ίδιος ο Δημιουργός μας.
Όμως, αν και δεν είμαι επιστήμονας ούτε κάποιος φιλόσοφος , θα προσπαθήσω να διατυπώσω μια απορία μου, προσπαθώντας παράλληλα να δώσω και μια απάντηση, που όμως, ίσως, να μην είναι λογική και να είναι αρκετά δυσνόητη με την πρώτη ματιά.
Και ύστερα από την μακροσκελή εισαγωγή, στο κυρίως θέμα. Πόσοι από εσάς δεν έχουν πει κάποια στιγμή: «Αυτό το έχω ξαναδεί/ξαναζήσει!», η απλά πάλι, αναφωνήσατε με μπερδεμένα συναισθήματα μόνο με μια έκφραση:
«Deja vu!». Όμως, τι μπορεί να σημαίνει ή καλύτερα τι μπορεί να συμβαίνει και προκαλείται αυτό το φαινόμενο;
Σίγουρα, από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε τη «σκηνή» σαν επαναλαμβανόμενη εμπειρία (Deja vu!), έχει να κάνει με τη λειτουργία της ψυχής μας στα σίγουρα. Η ποιο κοινή ή συνήθης απάντηση είναι πως μάλλον πρόσφατα είδαμε κάποιο όνειρο το οποίο, ύστερα βγήκε πέρα για πέρα αληθινό ή (κατ’ άλλους) προφητικό μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρειά του. Δε λέω όχι, πως δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αν το φαινόμενο του Deja vu είναι τόσο συχνό όσο συχνή είναι η ανάγκη μας να πίνουμε νερό, τότε, κάτι σίγουρα συμβαίνει. Δε νομίζεται;
Ας υποθέσουμε πως όλες οι θεωρίες περί ψυχής αληθεύουν, κι αν όχι όλες, τότε τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές.
Και ας αρχίσουμε με αυτή που αναφέρεται σε μια Καρμική συνοχή των ψυχών μάς. Πολλές φορές, για παράδειγμα, μπορεί να τύχει να δούμε ένα τυχαίο πρόσωπο στο δρόμο, στο τρένο, στο λεωφορείο ή οπουδήποτε αλλού συχνάζουν πολλοί άνθρωποι καθημερινά και ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, και να νομίσουμε πως το γνωρίζουμε από πολύ παλιά και νιώθουμε μια ανεξήγητη οικειότητα προς αυτό το πρόσωπο, ενώ στην πραγματικότητα δεν το έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας εκτός από αυτή τη χρονική στιγμή. Αυτό συμβαίνει διότι (όπως τουλάχιστον λέει η θεωρία) η ψυχή μας αναγνωρίζει μια άλλη ψυχή που γνωρίζει από προηγούμενή της ζωή. Απλό και συνηθισμένο, καθώς και αρκετά καθημερινό φαινόμενο.
Το να αναγνωρίζουμε ανθρώπους που συναντάμε, χωρίς όμως να τους ξέρουμε από πριν, κατά ένα τρόπο ακούγεται (σύμφωνα με αυτή την Καρμική θεωρία) κάπως λογικό, ίσως και τα μέρη που πάμε για πρώτη φορά και μας ξυπνάνε αναμνήσεις από την προηγούμενη ζωή (που όμως γνωρίζουμε ότι στο παρελθόν υπήρξαν με την σημερινή τους μορφή ή τουλάχιστον σχεδόν με την σημερινή τους μορφή), «ακούγεται» και πάλι σχεδόν λογικό. Αλλά το να αναγνωρίζουμε μέρη στα οποία πάμε για πρώτη φορά στη ζωή μας (και σε αυτήν, αλλά και σε σύγκριση και με τις προηγούμενες) τότε κάτι άλλο συμβαίνει, εκτός και αν όλοι μας είμαστε προφήτες!
Τέτοιου τύπου επαναλαμβανόμενες εμπειρίες του χώρου και του χρόνου, με βάζουν σε σκέψεις πως, κάτι πολύ πιο περίεργο και πολύπλοκο συμβαίνει με την ανθρώπινη ψυχή, αλλά και γιατί όχι, ακόμα και με την ύπαρξή μας σαν φυσικά σώματα σε αυτό το περιβάλλον. Στο συμπέρασμα που καταλήγω όμως, ανήκει εντελώς στην σφαίρα της φαντασίας. Ίσως μετά το θάνατό μας, αφού το πνεύμα (ψυχή) εγκαταλείψει το φυσικό μας σώμα, ο Δημιουργός μας, μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα σε 5 (ίσως) επιλογές:
· Να ενσαρκωθούμε, ξανά, σε κάποια εποχή στο παρελθόν, με την προϋπόθεση όμως, να μην έχουμε ξαναενσαρκωθεί σε αυτή την εποχή, εκτός αν θέλουμε να ξαναζήσουμε μια ενσάρκωσή μας στο παρελθόν που μας άρεσε ή θέλουμε να ανατρέψουμε καταστάσεις που, κατά τη γνώμη μας, δεν έπρεπε να συμβούν.
· Να ενσαρκωθούμε, ξανά, σε κάποια εποχή του μέλλοντος, ακολουθώντας κανονικά τη ροή της Ιστορίας που πλάθει με τη δική του φαντασία ο Δημιουργός μας. · Να ενσαρκωθούμε, ξανά, στο παρόν, δηλαδή να ζήσουμε τις ίδιες ακριβώς εμπειρίες που ζήσαμε ή μάλλον (μιας και δεν έχουμε πεθάνει όλοι… ακόμα) της ζωής που ζούμε αυτή τη στιγμή, και πάλι με σκοπό να κάνουμε βελτιώσεις, με την εμπειρία που έχουμε από πριν, προς το καλύτερο, όχι μόνο για μας αλλά και για αυτούς που μας υποστήριζαν και μας γνώριζαν σε αυτή τη ζωή.
· Να βρούμε την αιώνια γαλήνη, αυτή που όλοι αναζητούν σε αυτή τη ζωή, στα Ηλύσια Πεδία ή στον «Παράδεισο» (διαλέξτε εσείς την ονομασία), μιας και η ο Τάρταρος ή η Κόλαση δεν υπάρχουν (είναι απλά ένα παραμύθι για όσος κάνουν κακές πράξεις στη ζωή τους υποβιβάζοντας τη νοημοσύνη που έχουν).
· Να σταθούμε στο πλευρό του Δημιουργού μας, ως προέκταση της δύναμής του, και να τον βοηθάμε να κάνει τον Κόσμο ένα καλύτερο μέρος για όλους εμάς που ζούμε ακόμα στο φυσικό μας σώμα. Κι εδώ προκύπτουν πολλά ερωτήματα, όπως π.χ.: Αν η ψυχή επιλέξει να ενσαρκωθεί για δεύτερη φορά στο ίδιο το σώμα, την ίδια χρονική περίοδο, στην οποία είχε ενσαρκωθεί πριν, τότε… τι συμβαίνει; Ή τι μπορεί να συμβεί σε αυτό το άτομο; Θα έχει συνεχή Deja vu; Ή θα έχει πλήρη άγνοια για την προηγούμενη ενσάρκωση της ψυχής του, που κρύβεται μέσα του;
Αν επιχειρήσουμε να δώσουμε έστω και κάποια υποτιθέμενη απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα συνεχώς θα προκύπτουν και άλλα πιο δύσκολα και ακατανόητα, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα να μας δυσκολέψουν στην αναζήτησή μας στον άγνωστο και άδυτο κόσμο της ψυχής που όλοι μας έχουμε κάπου… κρυμμένη!!!
το παρακάτω είναι παρμένο από την πηγή του
Τώρα σχετικά με το Déjà vu…
Η έκφραση είναι γαλλική και σημαίνει «το έχω ξαναδεί». Όπως λοιπόν το ορίζει και η έκφραση, σημαίνει εκείνη την κατάσταση κατά την οποία για μερικά δευτερόλεπτα ή και κλάσματα δευτερολέπτων, έχουμε την εντύπωση πως κάποια κατάσταση που ζούμε αυτή τη στιγμή, την έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν.
Άλλοι το ζουν καθημερινά, άλλοι όχι τόσο συχνά και για άλλους συμβαίνει πολύ σπάνια, αλλά όλοι οι άνθρωποι έχουν αισθανθεί το Deja vu τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους, είναι κάτι το ιδιαίτερα συνηθισμένο.
Οι επιστήμονες, όντας πιο ορθολογιστές, επεξηγούν το Deja vu ως μια προσωρινή «βλάβη» του εγκεφάλου κατά την οποία μπερδεύεται το παρελθόν με το παρόν.
Για να το πούμε πιο απλά, φανταστείτε τον εγκέφαλο σαν έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ο υπολογιστής αυτός «αποθηκεύει» στην μνήμη του τα όλα όσα συμβαίνουν, σαν «αρχεία» με ημερομηνίες. Μέσα στην μνήμη του βρίσκονται δισεκατομμύρια αρχεία, τα οποία όλα τα λαμβάνει ως παλιά. Κάθε αρχείο «παλιώνει» μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μιας και συνέχεια λαμβάνονται καινούργια. Το Deja vu είναι μια μικρή και προσωρινή βλάβη, κατά την οποία ο υπολογιστής αντί να αποθηκεύσει το καινούργιο αρχείο ως καινούργιο, «μπλοκάρει» και το αναγνωρίζει σαν παλιό που ξανανοίχτηκε μόλις, σαν ανάμνηση δηλαδή. Κι έτσι, ενώ εμείς θα έπρεπε να αισθανόμαστε πως κάτι συμβαίνει αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά, μας δίνεται η εντύπωση πως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και το ξαναζούμε ίδιο και απαράλλαχτο πάλι.
Οι ψυχολόγοι πάλι διαχωρίζονται σε 2 απόψεις.
Οι πιο ορθολογιστές, επεξηγούν το Deja vu ως μια αστραπιαία ανάκληση κάποιας ξεχασμένης μνήμης, που όμως δεν είναι ίδια και απαράλλαχτη με αυτήν που ζούμε την στιγμή εκείνη, αλλά έχει κάποια κοινά γνωρίσματα εκ των οποίων κάποιο «ξύπνησε» την ξεχασμένη μνήμη…
Ας υποθέσουμε ότι κάποτε πριν πολλά χρόνια, είχατε πάει μια βόλτα στην εξοχή και είδατε ένα δέντρο το οποίο δεν είχατε ξαναδεί και το οποίο σας εντυπωσίασε ιδιαίτερα λόγω των μεγάλων μοβ λουλουδιών του. Σύντομα όμως η μνήμη αυτή ξεχάστηκε και μετά από πολλά χρόνια, δεν είστε πλέον σε θέση να θυμηθείτε αυτό το συμβάν καθόλου. Και τυχαίνει να ξανάπατε μια βόλτα στην εξοχή και να δείτε και πάλι ένα ίδιο δέντρο ή παρόμοιο… αστραπιαία ο νους ανακαλεί την ξεχασμένη μνήμη, τόσο όμως βίαια που αντί να θυμηθείτε το παλαιότερο συμβάν, να το μπερδέψετε με το παρόν. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί κι αν το δέντρο αυτό μοιάζει καταπληκτικά με κάποιο δέντρο που είδατε σε όνειρο το οποίο όμως έχετε ξεχάσει.
Η δεύτερη άποψη των ψυχολόγων είναι λίγο λιγότερο ορθολογιστή, και αφήνει κάποια «παραθυράκια» ανεξήγητου. Μερικοί ψυχολόγοι δεν απορρίπτουν το ενδεχόμενο του να δρα προφητικά το ένστικτο κατά την διάρκεια του ύπνου και να εκφράζεται με όνειρα. Έτσι, επεξηγούν το φαινόμενο του Deja vu ως μια στιγμιαία ανάκληση προφητικού ονείρου που είχε ξεχαστεί.
Οι μυστικιστές απορρίπτουν κάθετα την επιστημονική άποψη, δέχονται μέρος της ψυχολογικής αλλά το συμπέρασμα είναι άλλο. Ίσως όλοι έχουμε συχνά ακούσει ότι το Deja vu είναι ξεχασμένη μνήμη παλαιότερης ενσαρκώσεως η οποία ανακλήθηκε χάρη σε κάποιο ερέθισμα. Αυτό όμως φυσικά προϋποθέτει ότι όντως ζούμε παραπάνω από μια ζωές.
Σίγουρα βρίσκονται «κενά» και στις 3 θεωρίες. Προσωπικά τουλάχιστον δεν μπορεί καμία να με ικανοποιήσει απόλυτα. Από προσωπική εμπειρία αλλά και από όσα έχω ακούσει και διαβάσει για ανθρώπους που είχαν κάποιο εντυπωσιακό Deja vu, παρατηρώ ότι οι θεωρίες, άλλοτε αποδεικνύονται σωστές και άλλοτε παντελώς λανθασμένες.
Παρατηρώντας τα Deja vu μικρών παιδιών θα δούμε ότι πολλά είναι εκείνα που μπορούν να επιβεβαιώσουν την μυστικιστική θεωρία, ενώ αντίθετα οι ενήλικες στο σύνολό τους, παρουσιάζουν κυρίως Deja vu τα οποία μπορούν να εξηγηθούν είτε με την ψυχολογική είτε με την επιστημονική θεωρία. Μια «μερίδα» έφηβων και ανθρώπων τρίτης ηλικίας παρουσιάζουν συχνά Deja vu που μπορούν να υποστηρίξουν την «προφητική» θεωρία. Η ηλικία του ανθρώπου σίγουρα επηρεάζει την λειτουργία του εγκεφάλου όπως και των συναισθημάτων. Μήπως επηρεάζει και το φαινόμενο Deja vu;
alitoteam
