Ο ουρανός ήταν γκρίζος και μπορούσα να ακούσω τις αστραπές που δεν ήταν πλέον πολύ μακρυά.
Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω πρός το αυτοκίνητό μου όταν
παρατήρησα έναν τάφο, τον οποίο δεν είχα ξαναδεί ...
Έμοιαζε με τσιμεντένια πλάκα με 4 ίντσες πάχος γύρω- γύρω και μέσα περίπου 4 ίντσες νερό στο οποίο καθρεφτιζόταν το όνομα και η ημερομηνία της ταφής.
Ήταν κάπως ασυνήθιστο και ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία καθώς άρχισε βρέχει και ίσα που πρόλαβα να μπώ στο αυτοκίνητο.
Αργότερα, το ίδιο βράδυ κατέβασα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή μου και καθώς κοιτούσα την φωτογραφία απο εκείνον τον υγρό τάφο,
παρατήρησα κάτι πολύ φωτεινό και πρός έκπληξή μου, είδα πως ένα παιδί υπήρχε εκεί κοιτάζοντας πρός τα εμένα.
Ως ερευνητής, το πρώτο πράγμα που προσπάθησα να κάνω ήταν να απορρίψω την φωτογραφία...
Σκέφτηκα ότι ίσως κάποιες ακτίνες του ήλιου είχαν εμφανιστεί μέσα απο τα σύννεφα...
Σύντομα όμως απέρριψα την ιδέα επειδή σκέφτηκα πως δεν είχε ήλιο εκείνη την μέρα.
Κι αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί, κοιτάζοντας την φωτογραφία, θα δείτε πως δεν υπάρχει κάποια σκιά.
Στη συνέχεια, σκέφτηκα πως είναι μία οπτική παραίσθηση που οφείλεται στο φως και σκάει επάνω στους θάμνους.
Ήμουν σχεδόν πεπεισμένος αλλά πάλι.... και δεν έχει σημασία πόσο πολύ προσπάθησα, δεν θα μπορούσα να δώσω καμιά εξήγηση για το λευκό χέρι που στηρίζεται επάνω στον τάφο.
