Η ιστορία προέρχεται από μια πόλη της Αργολίδας και εκτυλίχθηκε περίπου 10 χρόνια νωρίτερα. Το μάρτυρα τον γνωρίζω προσωπικά και εγγυώμαι για τη σοβαρότητα του χαρακτήρα του αλλά και για την εκτεταμένη του μόρφωση.
Η ιστορία
Ήταν βράδυ του Ιουλίου, ζεστό όπως όλες οι νύχτες του μήνα αυτού. Ο νεαρός, αφού παρακολούθησε τηλεόραση, νύσταξε και αποφάσισε να πέσει για ύπνο. Πράγματι, μέσα σε λίγα λεπτά κοιμόταν βαριά, σε έναν ύπνο δίχως όνειρα. Κάποια στιγμή, κάτι τον ενόχλησε και ξύπνησε. Συγκεκριμένα ήταν ο ήχος από τη συρόμενη μπαλκονόπορτα του δωματίου του, που ακουγόταν σαν να άνοιγε σιγά σιγά (έχει έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο η πόρτα αυτή όταν ανοίγει).
Ο νεαρός τρόμαξε διότι σκέφτηκε πως κάποιος διαρρήκτης προσπαθούσε να μπει στο σπίτι και το σκεφτόταν πολύ αν θα έπρεπε να γυρίσει να κοιτάξει την πόρτα (ήταν γυρισμένος με την πλάτη σε αυτή). Ο ήχος όμως συνεχιζόταν, το τζάμι από το εσωτερικό της μπαλκονόπορτας ήταν ανοιχτό και η πρόσβαση στον επίδοξο διαρρήκτη θα ήταν ελεύθερη, εκτός και αν ο νέος σηκωνόταν και έβαζε τις φωνές, οι οποίες περίμενε πως θα τον έδιωχναν μακριά.
Επιστρατεύοντας κάθε δυνατό θάρρος που του βρισκόταν, σε μια απελπισμένη κίνηση, πετάχτηκε από το κρεβάτι και γύρισε στη μεριά της πόρτας. Η πόρτα, προς μεγάλη του έκπληξη, ήταν κλειστή και σφραγισμένη. Ο νεαρός, ανακουφισμένος, γέλασε με τον εαυτό του, καθώς νόμιζε πως είχε κάποιου είδους παραίσθηση μέσα στον ύπνο του και έπεσε πάλι να κοιμηθεί.
Σε δευτερόλεπτα, όμως και ενώ ήταν πάλι γυρισμένος προς την αντίθετη κατεύθυνση, η πόρτα ακούστηκε ξανά κι εκείνος, αν και πριν λίγο είχε γελάσει, το ξανασκέφτηκε να κοιτάξει αλλά τελικά μετά από λίγο αναγκάστηκε, καθώς η πόρτα πλέον ακούστηκε να ανοίγει – για πρώτη φορά απότομα και δυνατά! Ο νεαρός πετάχτηκε επάνω, έτοιμος να βάλει τις φωνές αλλά και πάλι, σαν ένα αλλοκοσμικό αστείο, ήταν κλειστή και καλά κλειδωμένη…
Το μαρτύριο αυτό συνεχίστηκε όλες τις υπόλοιπες νύχτες του μήνα. Ο νεαρός παρατήρησε πως συνέβαινε συγκεκριμένη ώρα και τελείωνε πάλι συγκεκριμένη και επαναλαμβανόταν ακόμη και όταν έκλεινε τα παράθυρα. Έφτασε σε σημείο να κόβει βόλτες όλη τη νύχτα και όταν άκουγε τον ίδιο ήχο, ξεπερνώντας το φόβο του, έβγαινε έξω και έψαχνε αλαφιασμένος τα μπαλκόνια και όλο το σπίτι.
Μετά την τελευταία νύχτα του Ιουλίου το φαινόμενο σταματούσε για ολόκληρο το χρόνο αλλά συνεχίστηκε αμείωτο τους επόμενους 2 – 3 Ιούλιους, πάντοτε από τα μέσα τους μέχρι τα τέλη. Την τελευταία φορά, ο νεαρός έξαλλος ρώτησε στον αέρα ποιός ήταν και τι ήθελε: δεν πήρε απολύτως καμία απάντηση αλλά το φαινόμενο σταμάτησε και έως τώρα δεν έχει ακουστεί ξανά…
Ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να το εξηγήσει. Σκίζει όμως τα ιμάτιά του ότι ήταν ξύπνιος και όλα όσα διηγείται είναι αληθινά. Θα μας απασχολήσει και στο μέλλον, όμως, γιατί είναι ένας από εκείνους που φαίνεται πως πολλά του έχουν συμβεί…
Πηγή
