Ορνιθολόγους, ζωολόγους ( του τομέα της κρυπτοζωολογίας ), απλούς ερευνητές, αλλά και όλους αυτούς που στην ύπαρξη ή όχι αυτών των πουλιών, σχηματίζουν στην σκέψη τους το παλιό κόσμο, την παλιά μορφή που είχε ο πλανήτης μας, όχι απαραίτητα πολύ παλιά, αλλά σίγουρα πριν η εξάπλωση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων αλλοιώσουν τους χώρους καταφύγιο αυτών των πλασμάτων.
Οι εμφανίσεις μεγάλων πουλιών τον τελευταίο αιώνα αν και ακολουθούν μια πτωτική πορεία δεν είναι σπάνιες.
Κατά την διάρκεια του 1ου και 2ου παγκοσμίου πολέμου, στρατιώτες ανέφεραν ότι πανικοβλήθηκαν όταν κατά την διάρκεια στρατιωτικών επιχειρήσεων και στην προσπάθειά τους να διαφύγουν ή να εκτελέσουν έναν στρατιωτικό ελιγμό, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε απρόσιτα σημεία ορεινών όγκων, ή σε πυκνά δάση, όπου και αντίκρυσαν τεραστίων διαστάσεων αρπακτικά πουλιά. Στην προσπάθειά τους να τα αποφύγουν τα πυροβόλησαν χωρίς να διευκρινίζεται αν τα σκότωσαν.
Κατά την διάρκεια του Αμερικανοϊαπωνικού πολέμου, αμερικανοί στρατιώτες ισχυρίζονταν ότι είχαν δει μεγάλα πουλιά να πετούν πάνω από τα τροπικά δάση των νησιών του Ειρηνικού όπου διεξάγονταν συγκρούσεις. Μάλιστα ανθρωπολόγοι που μελέτησαν αργότερα τις φυλές που κατοικούσαν σε κάποια από τα νησιά αυτά, αναφέρουν στις σημειώσεις τους ότι οι ιθαγενείς θεοποιούσαν αυτά τα μεγάλα πουλιά, τα οποία σαφώς δεν είχαν καμιά σχέση με τα γνωστά αρπακτικά και άλλα πουλιά που ήταν κάτι το δεδομένο, το συγκεκριμένο.
Στα ενδότερα της Ινδονησίας, πάνω στην οροσειρά του Μπάρισον στην νησί Τζακάρτα, μέσα στα πυκνά δάση, υπάρχει μια φυλή, που λάτρευε το μεγάλο πουλί, το μεγάλο Κούτσι όπως το αποκαλούσαν. Σ' αυτό θυσίαζαν κατά την διάρκεια τελετών αιγοειδή, που τα έδεναν σε ξέφωτα του δάσους, για να τα βρουν αργότερα κατασπαραγμένα. Βέβαια, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι τα ζώα κατασπαράχτηκαν από κάποιο άλλο ζώο, ένα σαρκοφάγο θηλαστικό για παράδειγμα. Όμως αν πράγματι συνέβαινε αυτό, τότε για ποιο λόγο θα μιλούσαν, θα λάτρευαν, και θα θυσίαζαν σε ένα πτηνό και όχι σε αυτό το ζώο ;
Στην δεκαετία του 1930, στην περιοχή της Κεντρικής Εύβοιας, οι μαρτυρίες μιλούν για ένα αρπακτικό τεραστίων διαστάσεων που σκορπούσε τον πανικό στις αγροτικές περιοχές όταν εφορμούσε για τροφή. Στόχος του, κυρίως τα κοπάδια των αιγοπροβάτων. αλλά και άλλα ζώα που είχαν οι αγρότες. Είχε την δυνατότητα να σηκώνει με ιδιαίτερη ευκολία ζώα στο μέγεθος ενός μεγάλου προβάτου, ενώ όταν εφορμούσε σε αγριόγιδα που έβοσκαν στις γυμνές πλαγιές των γύρω βουνών, πολλές φορές τα γκρέμιζε στις χαράδρες σκοτώνοντάς τα με αυτόν το τρόπο. Η περιγραφή του έμοιαζε με του γύπα , - με την διαφορά ότι αυτός είναι καθαρά πτωματοφάγο πτηνό, και δεν επιτίθεται σε ζωντανά-. Κάποιες φορές, το τεράστιο αυτό πτηνό που δέσποζε στους ουρανούς της Κεντρικής Εύβοιας, είχε επιτεθεί και είχε τραυματίσει μικρά άλογα και γαϊδούρια.
Ήταν μοναδικός ο φόβος και το δέος που προκαλούσε στους αγρότες όταν το έβλεπαν να γυροπετά πάνω από τα χωράφια που δούλευαν, αλλά και όταν κάποια πρωινά το έβλεπαν να κάθεται πάνω στις μπάλες από άχυρο που συσσώρευαν σε αυτά. Εννοείται φυσικά ότι η εμφάνισή του σήμαινε την άρον - άρον διακοπή των εργασιών στα κτήματα και την εύρεση καταφυγίου, κυρίως σε δασοσκεπή σημεία. Μάλιστα υπάρχει ένα περιστατικό, όταν σε μια εφόρμησή του εναντίον δύο μικρών παιδιών που δούλευαν στην συγκομιδή του σιταριού, αυτά σώθηκαν την τελευταία στιγμή όταν καλύφθηκαν κάτω από ένα κάρο. Το πουλί επιτέθηκε στο ζώο που το έσερνε, αυτό πανικοβλήθηκε, ξεκίνησε και οι ρόδες του κάρου τραυμάτισαν σοβαρά το ένα από τα δύο παιδιά. Ποτέ δε στάθηκε δυνατό να προσδιοριστεί αν το πουλί ήταν μόνο του ( δεν εθεάθη ποτέ δεύτερο ), αλλά ούτε και το μέρος που φώλιαζε. Από υποθέσεις προέκυπτε ότι η πιθανή " αφετηρία " των εφορμήσεων του, ήταν κάποιες βραχώδης κορυφές του όρους Κανδήλι.
Το τέλος της δράσης του ήρθε όταν κάποιοι κυνηγοί κατάφεραν να το σκοτώσουν, όταν το πυροβόλησαν την στιγμή που αυτό βρισκόταν στο έδαφος και μπόρεσαν με ιδιαίτερο ρίσκο να το πλησιάσουν.
Το σοκ στη θέα του νεκρού πουλιού ήταν μοναδικό. " Ένα τεράστιο πουλί , με πυκνό μαύρο πούπουλο, τεράστια γυαλιστερά φτερά, με κεφάλι που μαζί με το ράμφος έφτανε αυτό του αλόγου, πόδια χοντρά σαν του ανθρώπου, και με νύχια γαμψά, τεράστια, και σε μέγεθος σαν το δρεπάνι που χρησιμοποιούσαν για το θέρισμα του σιταριού ! " ( χρησιμοποιούμε αυτές τις περιγραφές γιατί με αυτή την μορφή έφτασαν σε μας ). Ήταν τέτοιος ο όγκος του, που δεν διανοήθηκαν καν να το φορτώσουν σε ένα από τα κάρα που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη. Οι κυνηγοί εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι το πλάσμα αυτό προξενούσε εκτός από τον φόβο και σημαντικές ζημιές στο ζωικό πληθυσμό των αγροτών. Έτσι αφού το έδεσαν από τα φτερά σε δύο ζώα ( μουλάρια ), το περιέφεραν σέρνοντάς το στα χωριά της Βόρειας και Κεντρικής Εύβοιας όπου τους δόθηκαν πολλά χρήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κανένα από τα χωριά δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει το πουλί με ανοιγμένα τα φτερά του. Απλά να επισημάνουμε ότι το άνοιγμα σε κεντρικούς δρόμους των χωριών έφτανε τα 6,5 μέτρα........!
Η ύπαρξη ενός μεγάλου πουλιού αναφέρεται και στην Πελοπόννησο, στην Μάνη, και πιο συγκεκριμένα κοντά στο χωριό Κηπούλα, που ανήκει στον Δήμο Οίτύλου. Συγκεκριμένα ανάμεσα στο 1951-1953. τα καλοκαιρινά βράδια ( δεν εμφανιζόταν άλλη εποχή ), σε ένα σχετικά μικρού υψομέτρου άγονο λόφο, που λέγεται Άνω Πούλα. ένα μυστηριώδες πουλί έκανε την εμφάνισή του. Η ανατριχιαστική κραυγή του προκαλούσε τον φόβο, και το να προσεγγίσει κάποιος το λόφο εκείνη την εποχή ήθελε ιδιαίτερη τόλμη. Κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι το είχαν δει από μακριά το περιγράφουν σαν ένα ογκώδες πτηνό, που όταν ήταν στο έδαφος είχε το μέγεθος ενός μετρίου ύψους ανθρώπου. Όταν απομακρυνόταν είχε κατεύθυνση πάντα προς την θάλασσα. Δεν έχει διευκρινιστεί εάν επρόκειτο για ένα αρπακτικό ή κάτι άλλο. Πάντως αυτοί που το είχαν δει ( άνθρωποι γεννημένοι μέσα στη φύση ), υποστηρίζουν ότι ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι που απ' ότι φαίνεται δεν έχει αναφερθεί και φυσικά ταξινομηθεί στην ζωολογία - ορνιθολογία.
Στην Κρήτη, στα Χανιά, η εμφάνιση το 1985 σε ακριανά σπίτια της πόλης δύο πουλιών με πολύ μεγάλες διαστάσεις, ήρθε να αποδείξει ότι οι Ζάρες, δεν ήταν απλά ένας θρύλος για άγρια αρπακτικά, αλλά υπαρκτά πλάσματα. Η εμφάνισή τους αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για το τι μπορεί να κρύβουν τα άγρια βουνά και τα φαράγγια του νησιού.
Και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι μαρτυρίες για εμφανίσεις μεγάλων πουλιών είναι αρκετές.
Το 1967 κοντά στην πόλη Middletown στο Οχάιο, ένα τεράστιο πουλί εθεάθη να πετά πάνω από τα αγροκτήματα που βρίσκονταν στις παρυφές της. Ο James Morgan περιέγραψε το πουλί , υποστηρίζοντας ότι ήταν μαύρο και το άνοιγμα των φτερών του ξεπερνούσε τα 5,5 μέτρα. Το ίδιο υποστήριξαν και άλλοι 4 μάρτυρες που βεβαίωσαν το περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα.
Από το 1972 - 1976 τα φτερωτά πλάσματα φαίνεται να κάνουν συχνές εμφανίσεις στην περιοχή του Τέξας. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1976, τρεις δάσκαλοι σε σχολείο του San Antonio αργά το απόγευμα είδαν στον ουρανό δύο μεγάλα πουλιά. Ένας από αυτούς , ο Tom Bryant, είπε ότι μπόρεσε να διακρίνει τον σκελετό των πουλιών μέσα από το δέρμα, καθώς ήταν μαύρος σε σχέση με τα γκρίζα φτερά.
Ένα μήνα αργότερα ένα άλλο πουλί που έδινε την εντύπωση ενός γιγαντιαίου πελαργού ή πελεκάνου, παρατηρήθηκε να πετά πάνω από ένα φράγμα, από τους Arturi Radillo και Homero Galvan άνδρες του αστυνομικού τμήματος της πόλης San Benito. Τον Μάιο του 1977 ένα μεγάλο πουλί αρπάζει ζώα από αγροκτήματα που βρίσκονται κατά μήκος του ποταμού Οχάιο στο Κεντάκι.
Ένα από τα πιο γνωστά περιστατικά που αφορούν επιθέσεις μεγάλων πουλιών, συνέβη στις 25 Ιουλίου του 1977 στην πόλη Lawndale του Ιλινόις. Δύο μεγάλα αρπακτικά που πετούσαν πάνω από το κήπο της οικογένειας Lowe, κατέβηκαν χαμηλά και ένα από αυτά άρπαξε και έσυρε για αρκετά μέτρα τον 10χρονο γιο της οικογένειας Marlan. Το παιδί αν και πληγωμένο από τα νύχια των πουλιών, σώθηκε χάρη στην αστραπιαία αντίδραση τόσο της μητέρας όσο και των γειτόνων που έσπευσαν ακούγοντας τα ουρλιαχτά του πανικόβλητου παιδιού, και κυριολεκτικά το τράβηξαν την τελευταία στιγμή. ( Τα πουλιά απομακρύνθηκαν προς την μεριά του κολπίσκου Kickapoo ) Οι εκτιμήσεις που έγιναν στο αστυνομικό τμήμα, ήταν ότι μάλλον τα πουλιά ήταν βασιλικοί κόνδορες, ένα γηγενές είδος στην νότια Καλιφόρνια, αλλά και απειλούμενο είδος.
Πτερόσαυροι
Οι αναφορές στα μεγάλα πουλιά εύκολα παραπέμπουν τα ερωτήματα που προκαλεί η πιθανή ύπαρξή τους στο παρελθόν. Στο μακρινό παρελθόν. Στους πτερόσαυρους. Ίσως να ακούγεται υπερβολικό αλλά οι ερευνητές αυτού του φαινομένου μελετούν τις πιθανές μεταλλάξεις αυτού του είδους, και την προσαρμογή στις σημερινές συνθήκες του περιβάλλοντος της γης. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στην Αμερική, όπου οι ορνιθολόγοι έχουν κληθεί να ερμηνεύσουν τις θεάσεις υπερβολικά μεγάλων διαστάσεων πτηνών στους ουρανούς κυρίως στα νοτιοδυτικά της Ηπείρου. Οι περισσότερες αναφορές έχουν να κάνουν με ένα πουλί που το άνοιγμα των φτερών του πλησιάζει τα 7 μέτρα . Φαίνεται ότι έχει ένα ιδιαίτερα μεγάλο ράμφος ενώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού του υπάρχει ένα μεγάλο οστέινο λοφίο. Είναι ορατή η απουσία φτερών αφού το σώμα του είναι καλυμμένο με γυαλιστερό δέρμα για να κυλά και κα εκμεταλλεύεται τα ρεύματα του αέρα, ενώ ένα μεγάλο γαμψό νύχι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στην άκρη του ποδιού του. Οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι ισχυρίζονται ότι οι πτερόσαυροι ( πτεροδάκτυλοι και πτερανόδοντες ) , πουλιά της μεσοζωικής περιόδου, έχουν εξαφανιστεί εδώ και 60 εκατομμύρια χρόνια. Δεν είναι σε θέση όμως να δώσουν αποτελεσματική και αξιόπιστη μαρτυρία για τις πρόσφατες αναγνωρίσεις που ίσως δείχνουν ότι τα πλάσματα αυτά ενδέχεται να είναι ζωντανά !
Μια από τις πιο αξιόπιστες αναγνωρίσεις είναι αυτή που περιγράφεται από τον James Thompson και συνέβη στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982. Ο Thompson οδηγούσε νωρίς το πρωί στον δρόμο προς το Φρένσο του Τέξας. Στα δεξιά του δρόμου είδε να κάθεται στο έδαφος ένα γκρίζο πουλί που δεν είχε φτερά αλλά έδινε την εντύπωση ότι το σώμα του καλυπτόταν από ένα ψιλό δέρμα. Στη θέα του αυτοκινήτου το πουλί πέταξε αποκαλύπτοντας ένα άνοιγμα φτερών περίπου 5 μέτρα. Και σε άλλες αναφορές που συνδέονται με πιθανούς πτεροδάκτυλους ή μια μεταλλαγμένη μορφή τους, οι μάρτυρες σε πολλές από τις περιπτώσεις ισχυρίζονται ότι αντίκρυσαν το πουλί αρχικά στο έδαφος,
Στην Αφρική αναφέρεται ένα παρόμοιο πλάσμα γνωστό σαν Kongamato που σημαίνει " ο καταστροφέας των βαρκών " . Πήρε αυτή την ονομασία από κάποιες επιθέσεις που φέρεται να πραγματοποίησε σε ιθαγενείς που επέβαιναν σε βάρκες και προσπαθούσαν να διασχίσουν ποταμούς. Οι ντόπιοι το περιγράφουν σαν ένα πλάσμα που έδινε την εντύπωση σαύρας που πετούσε, με φτερά που έφταναν τα 2,5 μέτρα το καθένα, και με το χαρακτηριστικό οστέινο λοφίο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο Frank Melland, αγγλικής καταγωγής που εργαζόταν σε μια Βρετανικών συμφερόντων επιχείρηση στην περιοχή, παρουσίασε στους ντόπιους σχέδια παλαιοντολόγων για τον πτερόσαυρο. Οι ιθαγενείς ταύτισαν απόλυτα τα σχέδια με το Kongamato !
Σίγουρα υπάρχουν πολλές θεωρίες και αμφισβητήσεις για την ύπαρξη του πτερόσαυρου. Δυστυχώς εκτός των μαρτυριών δεν υπάρχουν κάποια αξιόπιστα στοιχεία όπως κάποιες φωτογραφίες η κάποιο video που να πιστοποιούν την ύπαρξή του. Έτσι για τους δύσπιστους οι αναφορές δεν είναι τίποτα άλλο από κάποιες λανθασμένες αναγνωρίσεις.
Γι' αυτούς που ασχολούνται πιο σχολαστικά με το θέμα, ή ύπαρξη των πτερόσαυρων έχει παρόμοια δεδομένα με την ύπαρξη του προιστορικού Sauropods στην Αφρική και του Plesiosaurs στη λίμνη Ness αλλά και σε άλλες λίμνες του κόσμου. Ίσως αυτά τα πλάσματα να κατάφεραν να ξεφύγουν της μοίρας των δεινοσαύρων, να μεταλλάχτηκαν, να προσαρμόστηκαν, να επέζησαν.......!
Υπάρχουν τελικά μεγάλα μυστηριώδη πουλιά, και εάν ναι γιατί δεν τα βλέπουμε; Η πληθώρα των αναφορών λέει ναι. Δυστυχώς όμως η έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων δημιουργεί αμφισβητήσεις. Γιατί όμως δεν μπορούμε να τα δούμε αν όντως υπάρχουν ; Και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι δύσκολη. Κρίνουμε όμως σκόπιμο να αναφέρουμε ένα περιστατικό το οποίο το βιώσαμε άμεσα, και κατά κάποιο τρόπο ίσως να δίνει μια εξήγηση από την ίδια του την εξέλιξη :
Στα βόρεια της πόλης της Χαλκίδας, στις παρυφές της πόλης , περίπου 5 χιλιόμετρα από το κέντρο της υπάρχει ένα λατομείο. Η γύρω περιοχή έχει μικρούς λόφους που είναι τελείως γυμνοί ή έχουν χαμηλή, θαμνώδη βλάστηση. Την άνοιξη του 2001 κυκλοφόρησε η φήμη ότι πετούσε πάνω από το λατομείο ένα μεγάλο πουλί. Αν και διασχίσαμε τον δρόμο που περνάει ακριβώς δίπλα περίπου 700 μέτρα από το λατομείο, - ο δρόμος είναι κεντρικός και συνδέει την Χαλκίδα με το Αφράτι, τα Αμπέλια και άλλες περιοχές -, ποτέ δεν το είδαμε. Πρέπει να σημειώσουμε ότι χρησιμοποιούμε τον δρόμο αρκετά συχνά και διάφορες ώρες της μέρας. Ποτέ δεν είδαμε κάτι όσο και να το θέλαμε και πιστέψαμε ότι επρόκειτο για ένα τυχαίο γεγονός ή μια απλή φήμη.
Περίπου ένα χρόνο μετά κάπου τον Φεβρουάριο του 2002 κάποιοι κάτοικοι της περιοχής ισχυρίστηκαν ότι το ξαναείδαν. Εμείς αν και περάσαμε πολλές φορές από εκεί, ακόμα και γι' αυτόν αποκλειστικά τον λόγο, πάλι δεν είδαμε κάτι. Τον Μάιο του 2003 κάπου στις 4.30 το μεσημέρι και ενώ είχαμε ξεχάσει εντελώς το περιστατικό, διασχίζοντας τον δρόμο αυτό με κατεύθυνση προς Αφράτι, στο ύψος που βρίσκεται το κοιμητήριο της Χαλκίδας είδαμε αυτό που δεν περιμέναμε. Στην κορφή μια τσιμεντένιας κολώνας μεταφοράς ρεύματος βρισκόταν το πουλί που την ύπαρξή του είχαμε και εμείς αμφισβητήσει. Ήταν σε μια απόσταση περίπου 100 μέτρα από εμάς. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και το παρακολουθούσαμε για περίπου δέκα λεπτά. Επρόκειτο για ένα μεγάλο αρπακτικό.
Στην προσπάθειά μας να πλησιάσουμε περισσότερο αυτό απομακρύνθηκε προς το λατομείο με ένα εντυπωσιακό πέταγμα. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που το είδαμε. Αν και επισκεφτήκαμε και άλλες φορές την περιοχή και το λατομείο δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. ( Το περιστατικό αυτό μας έκανε να έχουμε πλέον πάντα μαζί μας, αναπόσπαστο κομμάτι μια φωτογραφική μηχανή ). Αν και από την στιγμή που πρωτοαντρικρίσαμε το πουλί σχεδόν καταλάβαμε γιατί επρόκειτο, αναζητήσαμε φωτογραφικό υλικό και περιγραφές σε βιβλία ορνιθολογίας. Πράγματι δεν πέσαμε έξω στις εκτιμήσεις μας. Επρόκειτο για ένα γυπαετό ! Ένα είδος υπό εξαφάνιση, που τα τελευταία ζευγάρια του - θεωρητικά - βρίσκονται στην Κρήτη και στην Δαδιά.
Έτσι λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε, και όπως φαίνεται να καταλήξουμε, πώς πράγματι, για δυόμισι περίπου χρόνια, είναι δυνατόν σε μια περιοχή όπου σε μια ακτίνα 10 χιλιομέτρων να κατοικούν 80000 άνθρωποι, δίπλα σε μια βιομηχανική περιοχή, δίπλα σε ένα κεντρικό περιφερειακό δρόμο, ένα τόσο σπάνιο μεγάλο πουλί, να ζει και να κινείται και να μην γίνεται αντιληπτό, ακόμα και αν κάποιος επιδιώκει συνειδητά να το δει ! Έτσι ίσως και να καταλήξουμε, ότι σε διάφορα σημεία της γης, σε αχανείς εκτάσεις, ατέλειωτες ερήμους, πυκνά δάση, απροσπέλαστες περιοχές, πανύψηλες κορυφές, μακριά από το πολιτισμό αλλά και κάποιες φορές κοντά σε αυτόν, υπάρχουν πλάσματα, πιθανότατα ερχόμενα από το παρελθόν και προσαρμοζόμενα στο παρόν, πλάσματα που η μορφή τους και η δυνατότητές τους, προκαλούν εκτός από τον φόβο, το δέος αλλά και την κρυφή ελπίδα όλων μας, πράγματι να υπάρχουν, να ζουν, να είναι αληθινά : ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΥΛΙΑ
