Η γοητεία των ζόμπι φαίνεται να μην έχει τέλος. Από την εμφάνισή τους το 1968 στην ταινία Night of the Living Dead, σενάριο και σκηνοθεσία του George Α. Romero, τα ζόμπι συνεχίζουν να είναι από τις πιο παραγωγικές ταινίες όλων των εποχών, και όλες παράγονται από το έργο του Ρομέρο. Αλλά τα ζόμπι έχουν γίνει επίσεις οι πρωταγωνιστές των video games, κόμικς, και στις τηλεοπτικές σειρές, όπως η επιτυχημένη ιστορία The Walking Dead.
Πώς να εξηγήσει κάποιος αυτό το πάθος για τα ζόμπι ως μέρος του σύγχρονου πολιτισμού. Σύμφωνα με τον Vidergar, υποψήφιο διδάκτωρ στη συγκριτική λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, η δημοτικότητα της αποκάλυψης των ζόμπι θα μπορούσε να είναι ένα ασυνείδητο κίνητρο μίας απρόσμενης βοήθειας στην αντιμετώπιση και τις συνέπειες μίας παγκόσμιας αποκαλυπτικής καταστροφής.
Στη μελέτη του ο Vidergar εξέτασε τις μεγάλες καταστροφές στην μάζα και στην ιστορία του εικοστού αιώνα, όπως το Ολοκαύτωμα, ο πυρηνικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και την 11η Σεπτεμβρίου, σημειώνοντας πως τα γεγονότα αυτά τόνισαν την βίαιη φύση του ανθρώπου και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σχετικά με τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Το τραύμα που παράγεται από αυτά τα γεγονότα έχει αναγκάσει την ανθρωπότητα της εποχής μας να έχει σταματήσει να σκέφτεται για το μέλλον ως κάτι θετικό, σε αντίθεση με την εποχή του διαφωτισμού και της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Παρά το γεγονός ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με την υπόσχεση μιας διαρκούς ειρήνης, και μιας νέας εποχής δικαιοσύνης και ευημερίας, τα επόμενα 60 χρόνια ήταν η σκηνή για πολλά άλλα δράματα: "Υπήρξαν φρικαλεότητες, γενοκτονίες και άλλες καταστροφές" "Εξακολουθούμε να αγωνίζομαστε για να απαντήσουμε σε αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με το νόημα της ζωής του ανθρώπου, και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστροφές από το παρόν μας και το μέλλον."
Σύμφωνα με τον μεταπτυχιακό φοιτητή, η ιδέα ότι η ανθρωπότητα μπορεί μια μέρα να εξαφανιστεί ή να αποδεκατισθεί σοβαρά, έχει κάνει τον τρόπο σκέψης και την αντίληψη των ανθρώπων της εποχής μας, μαζί και το γεγονός ότι η ιδέα αυτή περιλαμβάνεται επίσης στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, ότι τα σενάρια εισβολής ζόμπι, μπορεί να μην είναι κακό πράγμα. (Στην ψυχολογία της Αποκάλυψης: μπορούμε να διαβάσουμε ότι το "τέλος του κόσμου" είναι μια καθησυχαστική σκέψη!)
Η τηλεοπτική σειρά όπως το The Walking Dead και ταινίες όπως το Night of the Living Dead βοηθούν τους ανθρώπους να φανταστούν τον εαυτό τους σε μια κατάσταση επιβίωσης. Χρησιμοποιούμε τα μυθιστορήματα, όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε συναισθηματικά το ενδεχόμενο μιας επικείμενης καταστροφής, αλλά ακόμα περισσότερο για να επαναλάβουμε τις ηθικές αναφορές στις καταστροφές ως αποτέλεσμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου», λέει ο Vidergar.
"Ζόμπι είναι μια αντανάκλαση του εαυτού μας. Οι ηθικές αποφάσεις που λαμβάνουν οι επιζώντες σε ακραίες συνθήκες ενώ είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες που θα είχαν στην κανονική ζωή τους."
Επιπλέον, σύμφωνα με τον ερευνητή: Οι ιστορίες για την Αποκάλυψη των ζόμπι έχουν την εξουσία να επικαλούνται την ελπίδα σε έναν κόσμο που συνεχώς απειλείται από το ενδεχόμενο ενός πολέμου, περιβαλλοντικής καταστροφής, ή οικονομικής κατάρρευσης ή από ένα παγκόσμιο κατακλυσμό: Αυτό είναι που δίνει περισσότερες ελπίδες στους επιζώντες για τη μάχη της ζωής τους.
"Παρά το γεγονός ότι ως κοινωνία έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας σε ένα θετικό μέλλον, αναμένοντας περισσότερο μια καταστροφή που θα έρθει, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι θα επιβιώσουμε, και εξακολουθούμε να θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε."
Και δεν είναι μόνο η επιβίωση του εαυτού μας ως άτομα, αλλά και η επιβίωση ολόκληρων κοινοτήτων, ως ένα σύμβολο της ανθρωπότητας στο σύνολό της. Νομίζω ότι εξακολουθούμε να θέλουμε να πιστεύουμε, ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια αναβίωση, όπως ο φοίνικας που θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του, και ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, και να ανακατασκευάσουμε τον κόσμο μας σε ένα καλύτερο μέρος.
Για τη διεξαγωγή της έρευνας του, ο ερευνητής εξέτασε το σύνολο της μετα-αποκαλυπτικής λογοτεχνίας που παράγεται από το 1945, και διαπίστωσε ότι πολλές από τις καλλιτεχνικές παραγωγές με αυτό το θέμα επικεντρώθηκαν γύρω από τους χρόνους της κρίσης, και ιδιαίτερα σοβαρές απειλές, όπως η πυρηνική απειλή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και οι επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους το 2001.
Κατά τη γνώμη του Vidergar, αυτά τα τραυματικά γεγονότα λειτούργησαν ως καταλύτες για το σχηματισμό μιας συλλογικής φαντασίας της καταστροφής, με αποτέλεσμα τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τα παιχνίδια.
