Όσο περνά ο καιρός, η διάσταση του χρόνου γίνεται όλο και πιο σχετική. Με την άποψη αυτή φαίνεται – και μάλιστα με ριζοσπαστικότερο τρόπο – να συμφωνεί ο τζούλιαν μπάρμπουρ στο νέο του βιβλίο.
Το τέλος του χρόνου, όπου υποστηρίζει ότι ζούμε σε ένα σύμπαν χωρίς παρελθόν και μέλλον, άρα είμαστε συγχρόνως ζωντανοί και νεκροί! Έτσι η γνώση που έχουμε για το χρόνο, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία τεράστια πλάνη, κάθε στιγμή περιέχει άπειρο αριθμό δυνατοτήτων, αλλά εμείς γνωρίζουμε μόνο μία.
Αν ισχύουν όλα αυτά, τότε θα πρέπει να υπάρχουν αμέτρητα σύμπαντα και εμείς να ζούμε συγχρόνως με τους αρχαίους έλληνες και όλους τους ανθρώπους που πέρασαν στη γη. Πριν όμως βρούμε αποδείξεις για τα μεγάλα αυτά ερωτήματα, η τεχνολογία άνοιξε μια νέα διάσταση στο θέμα. Σκεφτήκατε ποτέ πως θα ήταν να τριγυρίζατε ανάμεσα στους κίονες του παρθενώνα, που από τον τουρκοβενετικό πόλεμο του 1687 βρίσκονται κομματιασμένοι στο έδαφος της ακρόπολης; Ή να ανακαλύπτατε άγνωστες κρύπτες στη notre dame του παρισιού, που αν και είχαν σχεδιαστεί από τους αρχιτέκτονες της εποχής, δεν δημιουργήθηκαν ποτέ; Ή πάλι να αντικρίζατε χαμένα στο χρόνο αγάλματα του ιανού και της ντιάνα στο πάνθεον της ρώμης και να θυσιάζατε στους μυστικούς βωμούς τους;
Το κέντρο εικονικής πραγματικότητας του πανεπιστημίου της αϊόβα προσφέρει μια σπάνια μέχρι στιγμής δυνατότητα: φοιτητές και επισκέπτες, φορώντας ένα ζευγάρι 3-d γυαλιά, μπορούν να κάνουν ένα άλμα στο παρελθόν και να βρεθούν «μέσα» σε γνωστά οικοδομήματα της αρχαιότητας. Και μάλιστα όχι μόνον όπως τα ξέρουμε από αναπαραστάσεις, αλλά και με τμήματα ή άλλες λεπτομέρειες, που παρέμειναν στα σχέδια του μηχανικού, αφού δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Η ιδέα ξεκίνησε όταν η Carolina cruz – neira, βοηθός στην έδρα μηχανολογίας και πληροφορικής του πανεπιστημίου, αφιέρωσε πολλούς μήνες ψάχνοντας για πληροφορίες πάνω στην κατασκευή αρχαίων κτισμάτων.
ξανακτίσαμε το εσωτερικό και εξωτερικό τους μέρος με όσα περισσότερα στοιχεία μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε από τις διαθέσιμες γραπτές πηγές, είπε σε συνέντευξη της. Οι εικόνες που επεξεργάζεται ο υπολογιστής, προβάλλονται πάνω στους τρεις τοίχους και στο πάτωμα του κέντρου, δημιουργώντας έναν κλειστό χώρο μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να κινηθεί ελεύθερα. Το μηχάνημα προβολής βρίσκεται πίσω από τους τοίχους, δίνοντας στις εικόνες τη δυνατότητα να αλλάζουν διαρκώς.
Αν υπάρχει ακόμη αμφιβολία για την ανεπάρκεια της γραμμικής αντίληψης του χρόνου, ίσως αυτή διαλυθεί από μία άλλη είδηση: το ινστιτούτο cad του φοίνιξ στις ηπα μας προσκαλεί να επισκεφθούμε εικονικές αναπαραστάσεις κτιρίων, που δεν έχουν ακόμη κατασκευασθεί!
alitoteam
