Μία από αυτές είναι και η μέθοδος που χρησιμοποιεί η Ινδονήσια μαραθωνοδρόμος Ruwiyati, η οποία μετά το τέλος κάθε εξαντλητικού αγώνα πίνει το αίμα του προπονητή της! Η Ruwiyati είναι αθλήτρια διεθνούς κλάσης και παλιότερα πήρε το χρυσό μετάλλιο στο μαραθώνιο γυναικών που έγινε στην Τζακάρτα της Ινδονησίας, με χρόνο 2 ώρες και 46 λεπτά. Φυσικά, μετά το τέλος του αγώνα δεν παρέλειψε να δαγκώσει το χέρι του προπονητή της και να βυζάξει το αίμα του, όπως κάνει πάντοτε εδώ και αρκετά χρόνια.
«η πρώτη φορά που δάγκωσε το δάχτυλό μου ήταν το 1991…», λέει ο «αιμοδότης» προπονητής της Ruwiyati, Alwi Mugiyanto. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς άρχισε αυτή η περίεργη συμπεριφορά της αθλήτριας, η οποία πιστεύει ότι πίνοντας το αίμα του προπονητή της αναπληρώνει τα ζωτικά υγρά και μέταλλα του οργανισμού της. Η ίδια δηλώνει: «δεν ξέρω γιατί, αλλά όποτε φτάνω στη γραμμή του τερματισμού, γλύφω το αίμα του προπονητή μου και αισθάνομαι αναζωογονημένη…»
η υπόθεση αυτή θυμίζει έντονα τις ιστορίες με βρικόλακες και σίγουρα η πρακτική που χρησιμοποιεί η Ruwiyati δεν απέχει πολύ από το βαμπιρισμό. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, η αθλήτρια φάνηκε να χάνει προσωρινά τον έλεγχο της και να μην αρκείται στο ρούφηγμα του αίματος από το δάχτυλο του προπονητή της. Πριν από έναν αγώνα σε εθνικό επίπεδο, στην πατρίδα της το 1993, η Ruwiyati όρμησε αυθόρμητα στο λαιμό του Mugiyanto. Το τραύμα που προκλήθηκε από το δάγκωμα έστειλε βέβαια τον προπονητή στο νοσοκομείο για αρκετές μέρες, όμως η αθλήτρια μετά την αυτοσχέδια μετάγγιση κέρδισε τόσο στο μαραθώνιο, όσο και στον αγώνα των 10 χιλιομέτρων.
Οι ειδικοί πιστεύουν πως τουλάχιστον στην περίπτωση της Ruwiyati η δίψα της για αίμα λειτουργεί καταλυτικά στον οργανισμό της. Η αιμογλοβίνη φαίνεται να λειτουργεί γι’ αυτήν ως φυσικό στεροειδές που αυξάνει τις δυνατότητές της σε πολύ υψηλά επίπεδα. Όμως, η Ινδονήσια αθλήτρια είναι καλυμμένη και από άποψη αθλητικών κανονισμών, αφού κανείς δεν απαγορεύει τη χρήση αίματος, θεωρώντας το αναβολικό.
alitoteam
.jpg)
