Αγώνας ψυχής σημαίνει, σταθερότητα ηθικού χαρακτήρα, όπως καθιερώθηκε από τον Αριστοτέλη που ονόμασε έτσι τις αρετές, που βασίζονται στις πράξεις μας, και έχουν σχέση με την πνευματική ανάπτυξη, και με την ποιότητα του χαρακτήρα μας. Είναι η επαφή με την εσωτερική φωνή της συνείδησής μας.
Οι σκέψεις μου παλεύουν με τη αντιφατική λογική, είναι φλύαρες, με αναστατώνουν και θυμώνω με τον εαυτό μου .Δυστυχία είναι να μην αποδέχεσαι την απώλεια. Δυστυχία είναι να εξαρτάσαι απο το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, αφου ποτέ και τίποτα δεν θα είναι αρκετό γι'αυτούς.Το μυαλό δεν μπορεί να μείνει σε ησυχία. Ίσως τα καλύτερα συναισθήματα να έρχονται μετά απο επεξεργασία στο μυαλό μας.
Οι κρίσεις , ή οι επικρίσεις που κάνουμε, με προκαταλήψη ή όχι είναι ένα τείχος που υψώνεται ανάμεσα μας και η πραγματικότητα της αλήθειας απέχει μόλις μια ανάσα. Μακριά ή κοντά για μένα δεν υπάρχει,νιώθω τυχερή που έκρυψα μέσα μου,στιγμές αληθινές, να μη μπορεί να τις κλέψει κανείς,και θα'ναι πάντα δικές μου .
Δεν θα πενθήσω μάταια στο όνειρο που ζώ, χαμένους φίλους, μια επίγεια αγάπη που ποτέ δεν θα΄ρθει χαμένη στα σίδερα της φαντασίας. Πένθησα όταν άρχισε ο βιασμός της αληθινής φαντασίας με την παράταιρη συμβατότητα.Την έκλαψα όταν την κάψανε. Πένθησα και θύμωσα για τη χαμένη γνώση που υπήρχε αναπόδεικτα μέσα μου,ψάχνοντας να βρώ το Φως που έχασα. Πένθησα την παράλογη ζωή που έπρεπε να ζήσω χωρίς ίχνος απο εμένα. Μέσα απο τις στάχτες χτυπάει ακόμη η καρδιά και νοιώθω πως θέλει να ξαναζωντανέψει.
Συνειδητοποιώ ότι ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει, η τελευταία ακτίνα χρειάζετε περίπου οχτώ λεπτά μέχρι να φτάσει στη Γη. Ίσως να έχει δύσει εδώ και πολλή ώρα. Προσπαθώ να νιώσω τη μαγεία, αλλά έχει εξαφανιστεί. Κι αν τα γράφω αυτά , ίσως είναι γιατί δεν αφορούν μόνο το μυαλό μου άλλα όλους μας.
Αυτός ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ, είναι μέσα μας, γύρω μας, ειναι στην άδεια ματιά του γκρί περαστικού,με τις πράσινες σκέψεις.Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που προσευχήθηκες από χαρά ευγνωμοσύνη και λύτρωση; Πότε το φως ήρθε πάνω σου,να σε ταξιδέψει σε διαμαντένια χρώματα, να σ'αγκαλιάσει όλη η πλάση, να πετάξεις και να γίνεις ένα με όλη τη δημιουργία.Δεν θυμάσαι. Κι εγω λυπάμαι πολύ που έχασες το κίνητρο, και τον στόχο.
Θέλεις να λές ότι είσαι πνευματικό άτομο αλλά αντί να γίνεις υπηρέτης του φωτεινού και της αιώνιας γνώσης, κατάντησες πομπός κακομοιριάς κι ανάγκης του εγώ. Τι κρίμα!
Ντροπιάζεις τους αγγέλους που σε φροντίζουν και περιφρονείς τον Παντοδύναμο, που δημιούργησε εσένα, με τα μοναδικά χαρίσματα, με σκοπό να δεις το μονοπάτι της επιστροφής στη φωτεινή πατρίδα. Διστάζεις και κρυφοκοιτάς πίσω απο τον ώμο σου το σκοτάδι, ενώ ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου έχει χρυσαφένιο φώς, κι ένα χαμογελαστό πρόσωπο, με ανοιχτή αγκαλιά στο τέρμα του. Η αποφυγή της μάχης δεν είναι συνήθεια των αληθινών Ελλήνων Πολεμιστών της Αγάπης του Θεού. Η στάση μας απέναντι στο φώς καθορίζει την προσωπικότητα και την ψυχή. Άλλο είναι να μελετάς τον πόλεμο, κι άλλο να ζεις τη ζωή ενός πολεμιστή.
Δέσπω prisonplanet
