Το πρώτο κρούσμα ακούστηκε την εποχή του άρχοντα της Τρανσυλβανίας , τον Δράκουλα , γνωστό για τις εκτελέσεις αιχμάλωτων από τους πόλεμους του . Στην πορεία ακούστηκε για επιθέσεις βρικολάκων στην Ευρώπη . Πολλά βιβλία γράφτηκαν και πολλές ταινίες γυρίστηκαν με βάση αυτόν τον θρύλο . Αλλά πως γεννήθηκε ο θρύλος αυτός ; Για τον Δράκουλα ξέρουμε ότι έπινε το αίμα των αιχμάλωτων του , αλλά όχι από το λαιμό όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε στην οθόνη του σινεμά , αλλά από κάποιο ποτήρι .
Πως γεννήθηκε αυτή η στάση του βρικόλακα , να πίνει το αίμα των θυμάτων του από το λαιμό τους ; Η απάντηση είναι μια . . . κανείς δεν ξέρει ! Iστορίες έχουν ακουστεί κατά καιρούς , για ανθρώπους που χαθήκανε τα βράδια , για πτώματα που βρέθηκαν πνιγμένα στο αίμα . Μαρτυρίες κατοίκων στα δάση της Τρανσυλβανίας ότι ο Δράκουλας ζει και είναι ανάμεσα τους . Γέννημα της φαντασίας τους η τουριστικό κόλπο θα έλεγε κανείς , αλλά πως θα εξηγήσουμε ότι αυτοί οι κάτοικοι κλειδώνονται στα σπίτια τους μετά την δύση του ήλιου ; Μήπως κάτι υπάρχει τελικά και δεν το έχουμε ανακαλύψει ακόμα ;
(φωτογραφία : Mike Bohatch )
Η ιστορία που κυκλοφορεί στις μέρες μας , είναι ότι βρικόλακες υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας σαν κανονικοί άνθρωποι . Έχουν τα καταστήματα τους , προφανώς ο κόσμος εννοεί μπαράκια , στα οποία μαζεύονται . Δηλαδή δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις , γιατί τα δόντια τους μεγαλώνουν μόνο όταν είναι σε ανάγκη τροφής . Μια κοπέλα , η Αθηνά , μας περιέγραψε μια εμπειρία της όπως ισχυρίζεται μ'ένα βρυκόλακα .
''Ήταν βράδυ Σαββάτου και όπως όλοι βγήκα σε κάποιο μπαρ με τις φίλες μου . Ψάχνοντας κάποιο μπαρ , το μάτι μου πήρε ένα μπαράκι το οποίο το είχα δει για πρώτη φορά (στην πόλη που μένει) . Αποφασίσαμε να μπούμε . δυνατή μουσική , χαμηλός φωτισμός .Προσπαθήσαμε να παραγγείλουμε ποτά , αλλά ο μπάρμαν μας είπε πως σερβίρουν μόνο κρασί .
Έτσι πήραμε όλες ένα ποτήρι κόκκινο κρασί . Το κρασί είχε μια περίεργη αλλά συγχρόνως γλυκιά γεύση .
Μας παρέσυραν στην πίστα κάποια άτομα μέσα από το μπαρ και ξεκινήσαμε να χορεύουμε . Κάποια στιγμή ήθελα να ξεκουραστώ και είπα στο παιδί που χορεύαμε μαζί ότι θα είμαι στο μπαρ . Αυτός μου χαμογέλασε και μου έκανε νόημα ότι συμφώνησε . Ζαλισμένη από το περίεργο κρασί που έπινα ζήτησα ένα ποτήρι νερό , αλλά ο μπάρμαν μου είπε πως δεν έχει . Τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά . Ξαφνικά τα μάτια του μπάρμαν άλλαξαν , έγιναν κόκκινα και με ρώτησε αν πεινάω . Τρόμαξα και έβαλα τις φωνές . Γύρισα το βλέμμα μου στην πιστά για τις φίλες μου , αλλά δεν υπήρχαν πλέον . Είχαν χαθεί .
Τότε το βλέμμα μου έπεσε πάλι στον μπάρμαν , του οποίου τα δόντια είχαν μεγαλώσει , όπως ενός βρυκόλακα . Εκείνη την στιγμή έτρεξα προς την έξοδο και με ένα ταξί γύρισα στο σπίτι . Την επόμενη μέρα προσπάθησα να βρω τις φίλες μου , αλλά οι γονείς μου είπαν ότι τις έψαχναν και ότι δεν είχαν γυρίσει από χθες το βράδυ . Τους εξήγησα τι συνέβη και με την αστυνομία πήγαμε στο μπαράκι που ήμασταν χθες . Προς έκπληξη όλων το βρήκαμε κλειστό και οι αστυνομικοί μας είπαν πως είναι κλειστό 10 ολόκληρα χρόνια ! Οι φίλες μου χάθηκαν , ξέρω ότι δεν θα τις ξαναδώ . . . ''
Η Αθηνά τώρα είναι σε κάποιο μοναστήρι , όπου περνάει την ζωή της .
(φωτογραφία : Jason Beam)
Αν τελικά πιστεύετε την ιστορία της Αθηνάς η όχι δεν έχει σημασία . Αυτό που έχει όμως είναι ότι , όταν μας έλεγε την ιστορία της , έτρεμε ολόκληρη . Τελικά υπάρχουν βρικόλακες ; Τα πλάσματα της νύχτας όπως τα αποκαλούν , κυκλοφορούν ανάμεσα μας ;
