Της Νίνας Κουλετάκη
Ομολογία και μακάβρια ευρήματα
Ο Kemper δεν προέβαλε καμία αντίσταση
κατά τη σύλληψή του και ήταν ιδιαίτερα συνεργάσιμος με τους
αστυνομικούς. Πήγε μαζί τους μέχρι το σπίτι της μητέρας του, όπου και
ανακαλύφθηκαν τα πτώματα των δύο τελευταίων θυμάτων του. Τους έδειξε τα
σημεία στον κήπο του σπιτιού, όπου ήταν θαμμένα τα κομμένα κεφάλια της
Cindy Schall και της Aiko Koo και αστειεύτηκε μαζί τους για το γεγονός.
Στο δωμάτιό του ανακαλύπτουν διάφορα «τρόπαια» από τα θύματά του, που ο
Kemper είχε κρατήσει για να θυμάται και να αναβιώνει τα εγκλήματά του.
Το πτώμα του τελευταίου θύματος του Kemper απομακρύνεται από το σπίτι του
Ομολογεί με κάθε λεπτομέρεια όλους τους
φόνους και οδηγεί τους αστυνομικούς σε όλα τα σημεία και τις περιοχές
όπου είχε πετάξει τα κομμάτια από τα διαμελισμένα πτώματα των
κοριτσιών. Δεν δείχνει την παραμικρή μετάνοια, μοιάζει μάλλον
χαρούμενος και περήφανος για τις πράξεις του.
Αστυνομικοί αφαιρούν μαχαίρια και φτυάρι από το αυτοκίνητο του Kemper
O Kemper προφυλακίστηκε και περίμενε τη
δίκη του. Την υπεράσπισή του ανέλαβε ένας επιφανής δικηγόρος και
Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Κομητείας της Santa Cruz, o Jim Jackson. O Jackson ήταν άριστος ποινικολόγος και, μάλιστα, είχε αναλάβει την υπεράσπιση δύο ακόμα διαβόητων δολοφόνων της εποχής: του John Linley Frazier,
ο οποίος είχε δολοφονήσει τον οφθαλμίατρο Victor Ohta και την
οικογένειά του, τρία χρόνια πριν αρχίσει ο Kemper τα εγκλήματά του και
του Herbert Mullin, ενός σειριακού δολοφόνου, ο οποίος δρούσε παράλληλα με τον Kemper.
Τα “τρόπαια” του Ed Kemper
Την ίδια χρονική περίοδο με τους Kemper,
Mullin και Frazier, λίγο πριν ή λίγο μετά, στην περιοχή της California
και ιδιαίτερα στην Santa Cruz, είχαν συμβεί πολλά εγκλήματα, από το
είδος που παραμένει, χρόνια μετά, στη μνήμη των ανθρώπων. Οι δολοφονίες
του Zodiac και της «Οικογένειας» του Charles Manson, οι «Φόνοι του Ζωδιακού Κύκλου», οι δολοφονίες του Richard Ramirez
(γνωστού ως «Ο κυνηγός της νύχτας»), καθώς και μια πλειάδα ακόμη
σειριακών δολοφόνων τρομοκρλατησαν την περιοχή λίγο πριν και λίγο μετά
την αρχή της δεκαετίς του ’70. Όλη αυτή η, σχεδόν ταυτόχρονη,
εγκληματική δραστηριότητα, έδωσε στην μικρή πανεπιστημιούπολη της Santa
Cruz τον τίτλο της «Παγκόσμιας Εγκληματικής Πρωτεύουσας». Κάποια
στιγμή, αργότερα, κατά την διάρκεια του εγκλεισμού τους, ο Kemper και ο
Mullin θα βρεθούν σε διπλανά κελιά και ο πρώτος θα κατηγορεί θυμωμένος
τον δεύτερο ότι του «έκλεβε» τις τοποθεσίες όπου πετούσε τα πτώματα των
θυμάτων του!
Η δίκη
Καθώς ο Kemper είχε ομολογήσει
οικειοθελώς στους αστυνομικούς και χωρίς να ζητήσει την παρουσία
δικηγόρου, τα χέρια της υπεράσπισης ήταν δεμένα. O Jackson δεν είχε
εναλλακτικές κι έτσι ακολούθησε τον μόνο δρόμο που του απέμενε, για να
σώσει τον πελάτη του: επικαλέστηκε παράνοια. Ούτε, όμως, αυτό θα ήταν
εύκολο, καθώς ο Kemper ήταν απόλυτα σαφής και ξεκάθαρος στην κατάθεσή
του και είχε προετοιμάσει κάθε έγκλημα πολύ προσεκτικά. Όμως είχε στα
χέρια του το χαρτί της εισαγωγής του στο ψυχιατρείο κατά την εφηβεία του
και ο Jackson ήλπιζε ότι θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει,
αποδεικνύοντας ότι ο πελάτης του ήταν ένας ψυχωσικός ο οποίος –αν και
είχε αφεθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία- δεν είχε θεραπευτεί εντελώς.
Αστυνομικοί ξεθάβουν μέλη των θυμάτων του Kemper από τα δάση και την αυλή του σπιτιού του
Κατά την διάρκεια των έξι μηνών που ο
Kemper ήταν προφυλακισμένος εν αναμονή της δίκης, προσπάθησε δυο φορές
να αυτοκτονήσει, κόβοντας τις φλέβες του. Η δίκη του άρχισε στις 23
Οκτωβρίου του 1973 και τρεις ψυχίατροι της πολιτικής αγωγής έκριναν πως
είχε «σώας τα φρένας». Ένας από αυτούς, ο Dr Joel Fort,
εξέτασε ενδελεχώς το εφηβικό ιατρικό ιστορικό του Kemper και μίλησε
μαζί του για πολλές ώρες, συζητώντας για τους φόνους. Επίσης του
χορήγησε ορό της αλήθειας και στη συνέχεια κατέθεσε στο δικαστήριο ότι,
πιθανότατα, ο Kemper είχε επιδοθεί και σε κανιβαλιστικές πράξεις καθώς,
όπως προέκυψε από τις κουβέντες του, μετά τον διαμελισμό των πτωμάτων
είχε μαγειρέψει και καταναλώσει μέλη τους. Παρά το ανατριχιαστικό της
υπόθεσης, ο ψυχίατρος τόνισε ότι, σε κάθε στιγμή, ο Kemper γνώριζε
ακριβώς τι έκανε και είχε συνείδηση ότι αυτό που έκανε ήταν κακό και,
επιπροσθέτως, όλες του οι πράξεις προϋπέθεταν προμελέτη και σχεδιασμό.
Η
αδελφή του Kemper κατέθεσε ότι ο αδελφός της ήταν διαταραγμένος από
παιδί και δήλωσε την πεποίθησή της πως ήταν τρελλός. Και την 1η
Νοεμβρίου ο Jackson ανεβάζει τον Kemper στο εδώλιο του μάρτυρα.
Ήρεμος, ψύχραιμος και νηφάλιος μίλησε για όλα, προσπαθώντας να πείσει
τους ενόρκους πως ήταν παράφρων. Δήλωσε πως μετά από κάθε δολοφονία
μετάνοιωνε πικρά, κι αυτό τον έκανε ν’ αναζητά ανακούφιση στο ποτό. Από
την άλλη, όμως, μίλησε και για την ευχαρίστηση που εισέπραττε, καθώς
δολοφονούσε, αποκεφάλιζε και διαμέλιζε τα θύματά του. Αναφορικά με την
νεκροφιλία του, υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας πως «μια νεκρή
κοπέλλα δεν μπορεί να σε απορρίψει» και για τον κανιβαλισμό ισχυρίστηκε
πως, αν και τον είχε παραδεχτεί στον ψυχίατρο, δεν τον θυμόταν.
Ο
Kemper κατέθεσε: «ήταν σαν μέσα μου να κατοικούν δύο άνθρωποι, ένας
καλός και ένας δολοφόνος. Η εμφάνισή τους εναλλάσσεται κι όταν
αναλαμβάνει ο δολοφόνος ο άλλος εξαφανίζεται». Είπε ότι το ίδιο είχε
συμβεί και όταν σκότωσε τους παππούδες του.
Η δίκη διήρκεσε λιγότερο από τρεις
εβδομάδες και οι ένορκοι χρειάστηκαν πέντε ώρες για να βρουν τον Kemper
«έχοντα σώας τας φρένας και ένοχο για οκτώ ανθρωποκτονίες πρώτου
βαθμού». Παρόλο που ο Kemper ήλπιζε διακαώς να καταδικαστεί σε θάνατο
(είχε μάλιστα δηλώσει στον δικαστή ότι του άξιζε να πεθάνει
υποφέροντας), η καταδίκη του συνέπεσε με την εποχή που το Ανώτατο
Δικαστήριο, με μορατόριο, είχε μετατρέψει, προσωρινά, τις θανατικές
ποινές σε ισόβια κράτηση. Η θανατική ποινή επανήλθε για εγκλήματα που
είχαν διαπραχθεί μετά την 1η Ιανουαρίου του 1974. Ο Ed
Kemper καταδικάστηκε σε ισόβια, με δυνατότητα αναστολής. Αρχικά τον
έστειλαν στην Κρατική Ιατρική Φυλακή της California, βόρεια του San
Francisco, και στη συνέχεια στην Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας του Folsom,
όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Στη φυλακή
Λίγα χρόνια μετά την καταδίκη του, ο
Kemper ζήτησε να του γίνει ψυχιατρική χειρουργική, να του βάλουν δηλαδή
ένα ακροσωλήνιο στο κεφάλι, προκειμένου να καταστρέψουν ένα μέρος του
εγκεφαλικού ιστού και, πιθανώς, να τον θεραπεύσουν από την σεξουαλική
επιθετικότητα. Η αίτησή του απορρίφθηκε, με πιθανότερο λόγο τον φόβο
των αρχών ότι μετά θα ακολουθούσε αίτηση για απελευθέρωσή του.
Έγινε
υπόδειγμα φυλακισμένου, διάβαζε βιβλία σε μαγνητοταινίες ώστε να
μπορούν να τα απολαύσουν οι τυφλοί αλλά, όταν εμφανίστηκε μπροστά στην
επιτροπή αναστολών δήλωσε ότι δεν ήταν έτοιμος να επιστρέψει στην
κοινωνία. Μέχρι σήμερα παραμένει συνεργάσιμος κι ευγενικός, δείχνει να
θέλει να ξεχάσει το παρελθόν του. Δέχτηκε να συμμετέχει σε πολλές
συνεντεύξεις και εξετάσεις, προκειμένου οι επιστήμονες να μάθουν
πράγματα για ανθρώπους σαν κι αυτόν αν και, ορισμένες φορές, αντέδρασε
με τα όσα έγραψαν. Ήταν ένας από τους 36 πρώτους καταδίκους από τους
οποίους πήρε συνέντευξη ο Ομάδα Ανάλυσης Συμπεριφοράς. Μάλιστα, στην
τηλεοπτική σειρά CriminalMinds, η οποία βασίζεται ακριβώς στη δράση αυτής της ομάδας, οι αναφορές στον Kemper είναι συχνές.
Η
υπεράσπιση του Kemper, δεν σταμάτησε να υποβάλλει αιτήσεις
αποφυλάκισης, λόγω της υποδειγματικής του συμπεριφοράς. Μία που έγινε
το 2007 απορρίφθηκε, λόγω του ειδεχθούς των εγκλημάτων του. Η επόμενη
ήταν για τον Ιούλιο εφέτος, όμως τον Φεβρουάριο ο ίδιος ο Kemper
παραιτήθηκε του δικαιώματός του για αναστολή. Ίσως μέσα στη φυλακή να
έχει βρει τις ισορροπίες του και η επανένταξη στην κοινωνία τον
τρομάζει. Εκεί είναι ίσος ανάμεσα σε ίσους, κανείς δεν τον υποτιμά και
δεν τον υποβιβάζει.
Η γνώμη των άλλων
Μέσα από τις αλλεπάλληλες ψυχιατρικές
εξετάσεις και τις συνεντεύξεις που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια ο Kemper,
έχει διαμορφωθεί μια επιστημονική θεώρηση για την περίπτωσή του. Οι
ειδικοί αποφαίνονται ότι η απόρριψη του πατέρα και η διαρκώς υποτιμητική
συμπεριφορά της μητέρας, σε συνδυασμό με την ψύχωση που σαφέστατα
υπήρχε στον Kemper από τα παιδικά του χρόνια, ήταν αυτά που τον οδήγησαν
στο δολοφονικό του δρόμο.
Πιστεύουν
ότι οι δολοφονίες των κοριτσιών δεν ήταν παρά πρόβες για τον ένα και
μοναδικό φόνο που ήθελε, πραγματικά, να κάνει, αυτόν της μητέρας του.
Όταν ο πρωταρχικός του στόχος έπαψε να αναπνέει, o Kemper δεν είχε λόγο
να συνεχίσει να σκοτώνει: σταμάτησε και παραδόθηκε.
Χαρακτηρίζουν τον Kemper ως ιδιαίτερα
έξυπνο, κοινωνικό, ομιλητικό, που προσπαθεί να γοητεύσει τον συνομιλητή
του αλλά, όταν συνειδητοποιήσει ότι ο άλλος ξέρει τόσα γι αυτόν, ακόμα
κι αυτή του την τάση, αφήνεται και μιλάει ανοιχτά και με ειλικρίνεια.
Κατά την περιγραφή των εγκλημάτων παραμένει απόμακρος και εξαιρετικά
αναλυτικός, χωρίς ίχνος συγκίνησης. Μόνο όταν μιλάει για τον φόνο της
μητέρας του, η φωνή του σπάει. Την θεωρεί υπεύθυνη για ό,τι έγινε
εκείνος, επισημαίνει ότι ήταν η αχαρακτήριστη συμπεριφορά της που τον
οδήγησε να μισεί όλες τις γυναίκες, ακόμα και τις θηλυκές γάτες που
σκότωνε μικρός.
Μουσική
Για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, ο Ed Kemper
είναι αρκετά δημοφιλής στη μουσική σκηνή. Πολλά συγκροτήματα, στους
στίχους των τραγουδιών τους, περιγράφουν τα εγκλήματα του Kemper ή
χρησιμοποιούν αποσπάσματα από την κατάθεσή του. Ενδεικτικά αναφέρω:
Το “Forever”, των Berzerker
Το “Killfornia”, των Church of Misery
To “Crave”, των Optimum Wound Profile
To “Edmund Kemper Had A Horrible Temper”, των Macabre
Το “Fortress”, των System Of Down
To “Urge To Kill”, των Throbbing Gristle
To “I’m Destructive”, του Dr Octagon
Το “The Glorious Dead”, των Gorefest και άλλα.
Επίσης η μπάντα The Ed Kemper Trio, πήρε το όνομά της από αυτόν.
Βιβλία
Αναφορές στον Kemper και τη δράση του, καθώς και ήρωες βασισμένοι ή εμπνευσμένοι από αυτόν, υπάρχουν σε αρκετά βιβλία, όπως στα:
“American Psycho”, του Bret Easton Ellis
“The Silence Of The Lambs”, του Thomas Harris
“Black House”, των Stephen King και Peter Straub
