Μεγάλη Πέμπτη, 2 Μαϊου του 2002. Γύρω στις 12 το μεσημέρι η μητέρα μου ξεψυχά από ανακοπή καρδιάς στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα ύστερα από μάχη με τον όγκο στον εγκέφαλο της και την καταβολή των σωματικών της δυνάμεων που αυτός ο όγκος της είχε προκαλέσει. Μεγάλη Παρασκευή πρωί. Στο πατρικό μου σπίτι ο πόνος βουβός. Δεν δεχθήκαμε συλλυπητήριες επισκέψεις κατ' οίκον και η κηδεία της ορίστηκε για την Τετάρτη του Πάσχα, στις 8 Μαϊου θυμάμαι. Μέσα στο σπίτι ησυχία, την ήδη βαριά ατμόσφαιρα έκαναν αφόρητη οι καμπάνες των γύρω εκκλησιών που ηχούσαν πένθιμα λόγω της ημέρας.
Μέσα στην σαλα, ο πατέρας μου καθισμένος σε μια πολυθρόνα να κλαίει βουβά, ο αδελφός μου σιωπηλός στον καναπέ, ενω η γυναίκα του (νύφη μου) και εγω σιωπηλές καθόμασταν γύρω απο το τραπέζι. Κανείς άλλος δεν ήταν στο σπίτι.
Αιφνής, στο βάθος του διαδρόμου ακούστηκε η πόρτα της κρεβατοκάμαρας της μητέρας μου να ανοίγει για μια στιγμή και αμέσως να κλείνει και πάλι.
Μισό δευτερόλεπτο αργότερα το ίδιο συνέβη και με την πόρτα του μπάνιου. Αξίζει να σημειωθεί πως οι πόρτες δεν ήταν μισόκλειστες ή ακουμπισμένες απλά στο κάσωμα, αλλά κλεισμένες κανονικά με την μπετούγια.
Και αμέσως μετά, στο δευτερόλεπτο δηλαδή, ήχος από φλυτζάνια στην κουζίνα.
Ο πατέρας μου μέσα στον πόνο του δεν αντελήφθη το παραμικρό.
Ο αδελφός μου όμως, (γιατρός στο επάγγελμα), η νύφη μου κι εγω κοιταχτήκαμε με έκπληξη και απορία στα μάτια.
Δεν το συζητήσαμε ποτέ, ούτε το αναφέραμε στον πατέρα μας. Άλλωστε το κοίταγμα μας και η έκπληξη στα πρόσωπα μας δήλωνε πολλά.
Ο,τι ακούσαμε εκείνο το πρωί ήταν ακριβώς οι κινήσεις που έκανε καθημερινά η μητέρα μου οταν ζούσε.
Έβγαινε απο το δωμάτιο της, πήγαινε στο μπάνιο και μετά στην κουζίνα για καφέ.
Εκτοτε δεν ξανακούσαμε τίποτε πλέον.
Το όλο περιστατικό κράτησε γύρω στα 5-6 δευτερόλεπτα.
Αναδημοσίευση από: http://paraportal.gr/
