Το Άργος είναι μια πανάρχαια ελληνική πόλη στην Πελοπόννησο και σύμφωνα με κάποιες απόψεις, πρόκειται για την αρχαιότερη πόλη της Ελλάδας που κατοικείται συνεχώς από αρχαιοτάτων χρόνων, χωρίς διακοπή. Είναι ένας τόπος που χιλιάδες άνθρωποι έζησαν, πόνεσαν, χάρηκαν, πέθαναν, γεννήθηκαν, σκοτώθηκαν και φόρτισαν το χώρο με την τεράστια ενέργειά τους. Αποτέλεσμα όλων αυτών ίσως είναι και οι παρακάτω ιστορίες μας που συνέβησαν ή και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή της φωτογραφίας. Για την αξιοπιστία των μαρτύρων μπορώ να εγγυηθώ προσωπικά.
Ο Ναός Κοίμησης της Θεοτόκου
Πρόκειται για τον αρχαιότερο χριστιανικό ναό της πόλης, που χρονολογείται στις αρχές του 12ου μ. Χ αιώνα. Όπως μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ο επισκέπτης, για τη ναοδόμηση έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένοι και εγχάρακτοι λίθοι από τους κοντινούς αρχαιολογικούς χώρους. Στον ίδιο ναό φυλάσσονταν τα οστά του πολιούχου Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους μέχρι το 1421, ενώ επίσης εκεί ορκίστηκαν οι πληρεξούσιοι της Τέταρτης Και Πέμπτης Εθνοσυνέλευσης. Στη βορινή πλευρά του ναού, ο οποίος περιβάλλεται και από το μεγαλύτερο νεκροταφείο της πόλης, υπήρχε σύμφωνα με μαρτυρίες παλιών κατοίκων, ένα πολύ μεγάλο ρέμα, το οποίο πλέον έχει σκεπαστεί με έναν διπλό δρόμο και πολλά σπίτια. Κάπου στη νότια πλευρά του σημερινού ναού υπήρχε η νότια πύλη της αρχαίας πόλης και τα τείχη, ενώ σε ολόκληρη την περιοχή, όπως και σε ολόκληρη την πόλη, έχουν ανακαλυφθεί αρχαιολογικά μνημεία και πολλοί τάφοι. Αυτά ως προς την περιοχή και ας τα λάβουμε υπόψη στις ιστορίες που ακολουθούν.
Κάποιοι ερευνητές τονίζουν ότι οριακά φαινόμενα συμβαίνουν κοντά σε παλιά ρέματα ή πάνω σε αυτά. Οι λόγοι δεν είναι ακριβώς κατανοητοί αλλά τέτοιες τοποθεσίες θεωρούνται ως “μεταβατικές” και μάλιστα θεωρείται ιδιαίτερα άσχημο το να περνάει κάποιο υπόγειο ρέμα – ποταμός κάτω από ένα σπίτι. Η προέκταση του αρχαίου ρέματος που αναφέρθηκε, είναι η οδόςπου βλέπετε αμέσως δεξιά από το νεκροταφείο, στην οποία έχουν σημειωθεί πολλά συμβάντα εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια.
Αρκετοί κάτοικοι έχουν αναφέρει την ύπαρξη περίεργων θορύβων κατά τις νυχτερινές ώρες. Οι θόρυβοι αυτοί περιγράφονται σαν μεγάλες “σβούρες” που ακούγονται για μερικά δευτερόλεπτα ιδιαίτερα έντονα. Επίσης έχει αναφερθεί θόρυβος σαν “οχλαγωγία”, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι ακούν ήχους κανονικών βημάτων στις ταράτσες των σπιτιών τους τις νυχτερινές ώρες, χωρίς φυσικά να μπορούν να εξηγηθούν με κάποιον άλλο λογικότερο τρόπο. Στον ίδιο δρόμο, σε μια απόσταση περίπου 100 μέτρων από το ναό, έχουν διαπιστωθεί και φασματικές παρουσίες να προέρχονται από την περιοχή του ναού και να χάνονται στο δεύτερο σταυροδρόμι. Περίπου στην ίδια απόσταση αναφέρονται και τα ακουστικά φαινόμενα, τα οποία είναι πολύ γνωστά σε Μοναχούς και Μοναχές εάν το ερευνήσετε λίγο, οπότε και θα διαπιστώσετε τι εξήγηση δίνουν. Ας περάσουμε όμως να δούμε μερικές ενδεικτικές ιστορίες όπως μου τις διηγήθηκαν αλλά και όπως τις βίωσα εγώ ο ίδιος σε σχετική έρευνα.
Πριν από περισσότερα από 50 χρόνια δύο αδερφές σηκώθηκαν νωρίς το πρωί για να πάνε στη Λειτουργία των Χριστουγέννων. Η περιοχή τότε ήταν πολύ διαφορετική και υπήρχαν ελάχιστες αγροικίες, ενώ οι κάτοικοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους, ξέροντας τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Λίγα μέτρα πριν φτάσουν στην εκκλησία, είδαν έναν τράγο να πηδάει πάνω στη μάντρα και να ξεφυσάει δυνατά κοιτάζοντάς τες. Ήξεραν καλά πως οι ιδιοκτήτες του σπιτιού που βρισκόταν πίσω από τη μάντρα δεν διέθεταν τέτοια ζώα, όμως ο τράγος τις έβγαλε γρήγορα από την απορία του τι συμβαίνει, καθώς ξαφνικά χάθηκε από τα μάτια τους το ίδιο απότομα όσο είχε εμφανιστεί. Τι μπορεί να ήταν αυτό που είδαν εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκέμβρη;
Παλιοί κάτοικοι της περιοχής μου διηγήθηκαν πως κάποτε στον περίβολο του ναού υπήρχαν μερικά δωμάτια τα οποία παραχωρούσε το συμβούλιο του ναού στους εκάστοτε νεωκόρους, ώστε να διαμένουν με την οικογένειά τους. Στα χρόνια μετά τους μεγάλους πολέμους ο τότε νεωκόρος (για τον οποίο δεν κατάφερα να βρω στοιχεία), πλησίασε έναν κάτοικο της περιοχής, ο οποίος νοίκιαζε δωμάτια δίπλα από το σπίτι του. Στην εύλογη απορία του γιατί να νοικιάσει δωμάτιο τη στιγμή που διέμενε δωρεάν, ο νεωκόρος δεν απάντησε. Ήταν μετά από αρκετό καιρό που νοίκιασε το σπίτι που εκμυστηρεύτηκε στον ιδιοκτήτη πως τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα και τα παιδιά του αναγκάζονταν να κλειδώνονται στο σπίτι τους μόλις έπεφτε ο ήλιος γιατί φοβούνταν με αυτά που έβλεπαν κι άκουγαν. Φωνές, κλάματα, φασματικές παρουσίες, περίεργοι ήχοι, όλα ισχυριζόταν πως δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με κάποιον άλλο τρόπο. Έλεγε αλήθεια ή είχε επηρεαστεί από τη δεισιδαιμονία της εποχής και από το οπωσδήποτε όχι ευχάριστο περιβάλλον που διέμενε; Ποτέ κανείς δεν θα μάθει.
(συνεχίζεται)
Αναδημοσίευση από: http://fireoffohat.wordpress.com/
.jpg)