Τότε ήταν που όλοι γύρω του άρχισαν να βλέπουν μια μικρή σπινθηροβόλα λάμψη στην άκρη του ματιού του και να τον θεωρούν λίγο περισσότερο παράξενο από το συνηθισμένο. Ωστόσο, όπως έχει πει και ο ίδιος, υπήρξε τυχερός που δεν τον υποχρέωσαν να υποστεί ιατρική παρακολούθηση, κι έτσι παρέμεινε ελεύθερος για να χτίσει το παλάτι του, απλώς μεταφέροντας την ταμπέλα του τρελλού της περιοχής.
Ο Φέρντιναντ είχε μόλις δει ολοκληρωμένο το έργο του σε εκείνο το μικροσκοπικό κομμάτι του κόσμου, και μάλλον δεν ήξερε ούτε ο ίδιος τότε, το 1879, ότι 33 χρόνια αργότερα θα στεκόταν μπροστά στο- υλοποιημένο πλέον- ονειρικό του δημιούργημα. Έχτιζε υπομονετικά και ταπεινά το αριστούργημά του επί 33 ολόκληρα χρόνια.
Καθημερινά ο φέρντινατ σεβάλ διένυε μια απόσταση 32 χιλιομέτρων, κάνοντας τις ταχυδρομικές του διανομές, μέσα από δύσβατους δρόμους της περιοχής και κακές καιρικές συνθήκες, με τα οράματά του, αυτά των περίεργων κόσμων και τόπων που κατασκεύαζε με τη φαντασία του, να τον συντροφεύουν πάντα. Στην πορεία πολλές φορές διανυκτέρευε σε κάποιο σπίτι φιλόξενο όπου του πρόσφεραν και ένα πιάτο φαγητό, άλλοτε πάλι σε κάποιο στάβλο για να αποφύγει τους ψυχρούς αέρηδες τη νύχτα. Σε μια από αυτές τις διαδρομές βρήκε την πολύτιμη πέτρα του, που ήταν το ξεκίνημα αυτού που έμελλε να δημιουργήσει.
Από τότε , συχνή ήτανε η παρουσία αυτού του μοναχικού ανθρώπου στους χωματόδρομους της περιοχής, να περιπλανιέται με ένα καροτσάκι και να μαζεύει μικρά αντικείμενα με κάποια ιστορία, που το καθένα τους με μυστικότητα αφηγούταν στον φέρντιναντ….
«υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση από το όνειρο στην πραγματικότητα» έλεγε ο ίδιος, και αυτά τα λόγια του υπάρχουν γραμμένα κάπου πάνω στο Palais Ideal. Ο σεβάλ μάζευε από παντού όλες τις «ιδιαίτερες» πέτρες που έβρισκε (συχνά simulacra), και τις μετέφερε με το αγαπημένο καροτσάκι του στο μέρος των ονείρων του, κι έπειτα τις ενσωμάτωνε στο ονειρικό, απίστευτο, εξωτικό του κτίσμα. Όταν το ολοκλήρωσε, στο υπόγειό του έφτιαξε μια κρύπτη και τοποθέτησε τιμητικά εκεί τον πιστό του σύντροφο για τόσα χρόνια και κόπους, το πιστό του καροτσάκι, το μοναδικό του φίλο. Ο σεβάλ είχε φτιάξει γύρω του το παλάτι των ιδεών του, είχε εξωτερικεύσει τον ονειρικό του κόσμο με στοιχεία που περισυνέλεξε από τον υλικό κόσμο, και βαθιά μέσα στην κρύπτη του υποσυνειδήτου του παλατιού έβαλε το μέσον που αντιπροσώπευε το νου του, το καροτσάκι του.
ο αντρέ μπρετόν τον ονόμασε «αδιαμφισβήτητο δεξιοτέχνη της διαμεσιτικής (mediumistic) αρχιτεκτονικής και γλυπτικής…». Ο πάμπλο πικάσο επισκέφθηκε το ανάκτορο του φέρντιναντ και το θαύμασε. Σήμερα το palais ideal φιλοξενεί 120.000 επισκέπτες ετησίως και αποτελεί ένα μεγάλο οικονομικό πόρο εισοδήματος της τοπικής κοινότητας. Κερδίζουν λεφτά από εκείνο που κάποτε κορόιδευαν.
παρόλα αυτά, το όνειρο του φέρντιναντ να ταφεί εκεί μέσα μετά το θάνατό του δεν του επιτράπηκε από τις τοπικές αρχές. Έτσι ο ίδιος αφιέρωσε άλλα 8 χρόνια στη δημιουργία ενός ακόμη αξιόλογου μνημείου της περιοχής, στο νεκροταφείο της ενορίας. Ήταν 78 χρονών όταν άρχισε την κατασκευή του εξωτικού και ονειρικού τάφου του. Στα 88 πέθανε αφήνοντας πίσω του αυτά τα απερίγραπτα αξιοθαύμαστα κτίσματα φτιαγμένα από ιδιαίτερες πέτρες, σύρμα, τσιμέντο και ασβέστη, ποιήματα και όνειρα.
