Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας σας πως
πάντοτε πίστευα στην ύπαρξη των νεράιδων.. μου αρέσει να περπατάω μόνη
μου για να ακούω τους ήχους της φύσης!! είναι κάτι που με ηρεμεί και σας
προτείνω αν δεν το κάνετε ήδη, να ξεκινήσετε!!!! Ήταν καλοκαίρι του
2007, είχα βγει για ποτό με τις φίλες μου, κάποια στιγμή κουραστήκαμε
(όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι) και αποφασίσαμε να φύγουμε!!! Να σας
πω την αλήθεια εκείνο το βράδυ ήταν ιδανικό για τη βόλτα που
προανέφερα!!! έτσι, αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο πριν επιστρέψω στο
σπίτι μου!!
Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω έναν περίπατο στη μισό άδεια πόλη της Λάρισας, κάτι όμως με τράβηξε και έκανα αυτόν τον περίπατο στην καινούργια γέφυρα του Πηνειού… Καθώς προχωρούσα και ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη στους ήχους, ολομόναχη πάνω στη γέφυρα, άκουσα μια γυναικεία φωνή να με φωνάζει με το όνομα μου!! φώναζε συνεχώς!! σα να ζητούσε βοήθεια!! στην αρχή γύρισα και κοίταξα μήπως είναι κάποιος γνωστός μου, όμως τίποτα.. Oι μοναδικοί που ήμασταν εκείνη τη στιγμή στη γέφυρα ήταν, τα φώτα της γέφυρας, το ποτάμι, τα δέντρα και εγώ.. δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα, μπορώ όμως σίγουρα να πω ότι στεναχωρήθηκα!!! χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Η φωνή ήταν τόσο βαθιά, η χροιά της απλώς υπέροχη, μαγευτική, μια φωνή που ειλικρινά δεν έχω ξανακούσει.. Την επόμενη μέρα, συζητούσα με μία φίλη μου αυτό το συμβάν και στην παρέα μας ήταν και μία κυρία.. μόλις άκουσε την ιστορία μου χλόμιασε! και μου λέει.. “γλυκιά μου θα σου πω κάτι”.. θα έλεγα πως το πρόσωπο της είχε αλλάξει 100 χρώματα!! στην αρχή δίσταζε αλλά στην πορεία έκανε την αρχή… “Γλυκιά μου, ξέρεις.. υπάρχει ένας μύθος για τον Πηνειό της Λάρισας, εσύ είσαι μικρούλα και ίσως δεν τον έχεις ακούσει ποτέ.. λέγεται, ότι στον Πηνειό ζούσανε νεράιδες και μάλιστα ήτανε πολύ όμορφες και πολύ καλές.. φορούσε ένα μαντήλι η κάθε μία στο λαιμό της (δεν θυμάμαι εάν ήτανε γυμνές- αυτό δεν το θυμάμαι 100%-). Ακουγότανε πως αν κάποιος καταφέρει να πνίξει με το μαντήλι τη νεράιδα ή να της το κλέψει θα γίνει πάμπλουτος.. Τελικά υπήρξανε άνθρωποι οι οποίοι καταφέρανε να το κάνουνε.. Από τότε οι νεράιδες είναι εγκλωβισμένες σε αυτό το σημείο και ζητάνε βοήθεια από άλλες νεράιδες!! είσαι πολύ τυχερή το ξέρεις;” μας κέρασε τον καφέ και έφυγε σαν αερικό..
Ομολογώ ότι μόλις τελείωσε την ιστορία της είχα βουρκώσει!!! εκείνη την ώρα κατάλαβα γιατί δεν φοβήθηκα αλλά στενοχωρήθηκα!!! μπορώ να πω πως από εκείνη τη μέρα έγινα άλλος άνθρωπος!! είμαι θετική και κάθε φορά που περνάω από το συγκεκριμένο σημείο “χαιρετάω”!! Ελπίζω να τη βοηθάω με τα “λόγια μου” και το χαμόγελό μου!!!
