Κατά τη θεοσοφική
άποψη αυτοπεποίθηση είναι η εμπιστοσύνη στον Εαυτό, και αφορά βέβαια
στον ανώτερο Εαυτό. Αυτό δίνει ατομική υπευθυνότητα, ανεξαρτησία και
αυτοδυναμία. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας δεν αποκλείει την εμπιστοσύνη
στους άλλους.
Η εμπιστοσύνη δεν
είναι ποτέ τυφλή όταν συμβαδίζει με τη σοφία. Ένα από τα αποτελέσματά
της είναι να νιώθεις ένα ήρεμο κουράγιο. Αυτό, βέβαια, πηγάζει από τη
γνώση ότι υπάρχει ένας εσωτερικός εαυτός που γνωρίζει, συμπονεί, ωθεί
προς το ορθό και την πραγμάτωση του αρχέτυπου νόμου. Η αυτοπεποίθηση
είναι απόρροια της εμπιστοσύνης μας προς τον Θείο Νόμο.
Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ
λέει πως όταν κάποιος είναι ταυτισμένος με τον ανώτερο Εαυτό, είναι
σταθερά ταυτισμένος με τον Νόμο και με τις όποιες αντισταθμίζουσες
δράσεις του μέσω των οποίων επανακτώνται η ισορροπία και η δικαιοσύνη.
Όταν εμπιστεύεται κανείς τον Νόμο, εμπιστεύεται την ίδια τη Μονάδα του
(άτμα-μπούντι) όπως και τις άλλες Μονάδες. Νόμος, Μονάδες, και σύμπαν
είναι ένα ένα στη διάρκεια της εκδήλωσης. Η εμπιστοσύνη στον νόμο, στη
ζωή και στον ανώτερο
εαυτό δίνει θάρρος
και προσδιορίζει την ατραπό που ακολουθώντας την κανείς σμιλεύει τα
ελαττώματά του και εξελίσσεται πνευματικά.
Νόμος είναι αυτό που
εκφράζει τη Θεία Σκέψη και τη Θεία Καρδιά. Σε μας εκδηλώνεται με
φυσικούς νόμους και με αυτό που το λέμε "ήθος" που είναι ο ρυθμιστής της
δικαιοσύνης, της αδελφότητας, της ανιδιοτέλειας και της θυσίας για τον
συνάνθρωπο. Ο εκφραστής του Νόμου στην εσωτερική μας φύση, είναι ο ανώτερος Εαυτός.
Όσοι εμπιστεύονται
τη Θεοσοφία και τον Εαυτό τους προσπαθούν, ξανά και ξανά, να δρούν
ανάλογα με τον Νόμο. Η προσπάθεια είναι μια σιωπηλή πράξη που φέρνει
πάντοτε ένα αποτέλεσμα και η σταθερή πρόοδος γεννάει πραγματική
εμπιστοσύνη η οποία τελικά καταλήγει σε αυτό που ονομάζουμε «πίστη».
Αυτό το είδος της πίστης επιδιώκει να κατακτήσει ο θεόσοφος, γιατί αυτή
στηρίζεται στην προσωπική του εμπειρία την οποία αποκτά με τη δική του
προσπάθεια και δράση.
Το Εγώ και το στράτευμά του
Ο άνθρωπος είναι ένα
σύνολο στοιχείων φυσικών και ψυχολογικών- ένας οργανισμός - τον οποίο
διατάσσει το Εγώ, ενώ οι διαφορετικές αρχές και τα σώματα με όλες τις
υποδιαιρέσεις τους αποτελούν το στράτευμά του στο οποίο υπάρχουν όλα τα
είδη συνειδητότητας και όλες οι δράσεις που είναι δυνατό να υφίστανται
σε τούτο το ηλιακό σύστημα. Οι Πνευματικοί Διδάσκαλοι είναι Εγώ που
έχουν θέσει το στράτευμά τους υπό πλήρη έλεγχο και πειθαρχία και για
τούτο έχουν τη δύναμη να δρουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση σε κάθε
πεδίο του όντος.
Ο άνθρωπος δεν έχει
πετύχει ακόμη την πειθαρχία του συνόλου του εαυτού του. Ο οργανισμός του
έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, όμως, ο ίδιος δεν είναι σίγουρος για
τον εαυτό του και το στράτευμα που είναι στη διάθεσή του. Του λείπει
κυρίως η εμπιστοσύνη στον εαυτό του και η γνώση του τί να κάνει και το
πώς να το κάνει. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει στη διάθεσή του το
στράτευμα και ότι δεν έχει γίνει ακόμη ο στρατηγός του. Μπορεί να
προστάζει και να έχει δύναμη του δικού του στρατεύματος, γιατί μόνον
αυτός έχει στρατολογηθεί για τούτο και κανένας άλλος. Μόνο σ αυτόν έχει
δοθεί η κλήτευση να πολεμήσει τα άτακτα στοιχεία του, να τα ελέγξει, να
τα κυριαρχήσει, να τα υποτάξει στον εσωτερικό Εαυτό και στον Θείο
Νόμο. Πότε είναι θρασύς και πότε συνεσταλμένος, πότε αποφασιστικός ή
ταλαντευόμενος, άλλοτε πολύ αυστηρός ή πολύ χαλαρός.
Αυτός είναι ο μέσος
άνθρωπος ο οποίος με πολύ κόπο και προσωπική οδύνη αρχίζει να
αναγνωρίζει την εσωτερική του πραγματικότητα και να προσανατολίζεται
προς το φως της ψυχής του. Στο Μπαγκαβάτ Γκιτά, το «Το Θείο ’σμα», με
τον Αρτζούνα να εκπροσωπεί τον άνθρωπο της ανάγκης και τον πόλεμο που
στήνει με το στράτευμα του κατώτερου εαυτού του, παρουσιάζεται ο αγώνας
ανάμεσα στην προσωπικότητα και την ψυχή.
Ο Αρτζούνα είναι ο
άνθρωπος ή η ψυχή που αναζητά το φως, ενώ ο Κρίσνα είναι ένα από τα
αβατάρ ή τις εκδηλώσεις του θεού ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι
επίσης ο Ανώτερος Εαυτός. Ο Αρτζούνα ως ένας άνθρωπος με αισθήσεις
βρίσκεται στην ανάγκη είτε να πολεμά είτε να αρχίζει μια μάχη και
βρίσκεται πάντοτε στην ανάγκη να ζητά συμβουλή. Αυτήν μπορεί να την
πάρει μόνον από τον ανώτερο Εαυτό ή τη "Φωνή της Συνείδησης".
Ο Αρτζούνα είναι ο
άνθρωπος στον κόσμο εξαιτίας του κάρμα του και πρέπει να πολεμήσει στη
μάχη που ο ίδιος έχει προκαλέσει. Ο στόχος του Αρτζούνα είναι να
ξανακερδίσει ένα βασίλειο - αυτό είναι το θείο βασίλειο από το οποίο
κατέβηκε και στο οποίο θα πρέπει να ξαναβρεθεί - αφού προηγουμένως
αποσπαστεί από όλες τις προσκολλήσεις που έχει σχηματίσει η
προσωπικότητά του. Ο διάλογος ανάμεσα στον Αρτζούνα - που είναι η
προσωπικότητα με το στράτευμά της - και τον Κρίσνα που είναι ο ανώτερος
Εαυτός ή ο Δάσκαλος - μας διδάσκει ότι ο αγώνας μας για την κατάκτηση
του ουράνιου βασιλείου είναι ένας προσωπικός αγώνας, μια ατομική
προσπάθεια που καθοδηγείται και εμπνέεται από τη συμπόνια Εκείνων που
θυσιάζονται για την πνευματική εξέλιξη των δέσμιων της ύλης.
