όπου ίσως παραμονεύει ένας εφιάλτης αντάξιος του Γιόζεφ Μένγκελε. Δημοσιεύματα στα μέσα της δεκαετίας του ΄ 90 έκαναν για πρώτη φορά λόγο για γενετικά πειράματα που αποσκοπούσαν στη δημιουργία ενός βιολογικού όπλου, το οποίο θα στόχευε σε συγκεκριμένες φυλές ανθρώπων, στη συγκεκριμένη περίπτωση των Αράβων. Οι έρευνες γύρω από πιθανές χρωματοσωμικές διαφορές μεταξύ διαφορετικών φυλών παρέχουν την πιθανότητα να δημιουργηθεί ένας τροποποιημένος ιός που θα επιτίθεται σε ένα κύτταρο, μόνο αν υπάρχει στον πυρήνα μια συγκεκριμένη γονιδιακή ακολουθία.
Το Ισραήλ, πάντως, αρνείται την ύπαρξη του προγράμματός του, γεγονός που αποτελεί μιας πρώτης τάξης δικαιολογία για κάποια αραβικά κράτη, όπως το Ιράκ, να αποκτήσουν τα δικά τους βιολογικά όπλα. Αν το Ισραήλ έχει αποφασίσει να αποκτήσει βιο-όπλα υψηλής τεχνολογίας, δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο να το εμποδίσει. Η χώρα είναι εξαιρετικά προοδευμένη στη γενετική και ο πακτωλός των αμερικανικών χρημάτων που εισρέει για στρατιωτικούς σκοπούς, είναι πρακτικά ανεξέλεγκτος. Την εξειδικευμένη τεχνογνωσία μπορεί να την έχουν προμηθευτεί είτε από πρώην Σοβιετικούς επιστήμονες, είτε από τη ρωσική μαφία που εμπορεύεται τέτοιου είδους υλικά ή μπορεί ακόμη να έχει εγχώρια προέλευση. Κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια υπάρχει το βιολογικό πρόγραμμα του Ισραήλ και τι έχει επιτύχει.
Η επιδίωξη αυτής της διεστραμμένης άποψης για εκλεκτικότητα δεν είναι αποκλειστικότητα του ισραηλινού κράτους. Οι Ρώσοι και οι Αμερικάνοι πειραματίστηκαν με λιγότερο εξωτικές, αλλά το ίδιο αποτρόπαιες λύσεις στο πρόβλημα. Το ερώτημα τίθεται ως εξής: Αν κάποια μυστική υπηρεσία θέλει να εξοντώσει κάποιον που φυλάσσεται πάρα πολύ καλά, τι μπορεί να κάνει γι αυτό; Ενας αποτελεσματικός και δοκιμασμένος τρόπος είναι η χρησιμοποίηση κάποιου δηλητηρίου. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να έχει τη μορφή ή τη δράση των κλασικών δηλητηρίων.
Πρέπει να είναι δύσκολο στον εντοπισμό, εύκολο στη μεταφορά, να είναι δραστικό σε μικρή ποσότητα, να μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα και να μην αφήνει ίχνη. Αυτές τις ιδιότητες τις βρήκαν οι σχεδιαστές των βιολογικών όπλων στη Φύση. Υπάρχουν συγκεκριμένα ζώα στην πανίδα της Γης που έχουν αναπτύξει πολύ δραστικά δηλητήρια. Κάποια όστρακα, έντομα, φυτά, βακτηρίδια αλλά και ορισμένοι μύκητες συνθέτουν για την προστασία τους τοξίνες πολύ υψηλής δραστικότητας. Επειδή το μέγεθος αυτών των όντων είναι μικρό, οι τοξίνες τους πρέπει να είναι τόσο δραστικές, ώστε να αποτρέπουν μεγαλύτερα ζώα να τα φάνε.
Λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε τόσο στο Βιετνάμ όσο και στο Αφγανιστάν, αλλά, όπως πάντα, είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθούν οι κατηγορίες των θυμάτων. Αντίθετα, έχουν επανειλημμένα κινηματογραφηθεί ελικόπτερα και αεροπλάνα των υπερδυνάμεων να κάνουν χρήση δύο άλλων, πιο ήπιων, τοξινών. Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν ευρέως στο Βιετνάμ μία φυλλοκτόνο τοξίνη (που σκοτώνει όλα τα φυτά) με το όνομα Πορτοκαλί Παράγοντας - Agent Orange. Βασίζεται στη χημική σύσταση κάποιων εμπορικών παρασιτοκτόνων, με τα οποία έχει εμφανείς ομοιότητες, ακόμη και για κάποιο μη σχετικό με το θέμα. Υποτίθεται ότι είναι μια ακίνδυνη για τα θηλαστικά τοξίνη, όμως χιλιάδες βετεράνοι του Βιετνάμ έχουν κατηγορήσει το Πεντάγωνο για καρκίνους, τόσο σε αυτούς όσο και στα παιδιά τους. Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι όχι μόνο έχει καρκινογόνο δράση, αλλά προκαλεί και γενετικές ανωμαλίες που κληρονομούνται στους απογόνους, ακόμη και πολλά χρόνια μετά την έκθεση σε αυτή.
Η τοξίνη που χρησιμοποίησαν οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, είναι ακόμη, σε μεγάλο βαθμό, αίνιγμα. Ονομάζεται ''''Κίτρινη Ομίχλη'''' και έχει κατηγορηθεί για πληθώρα συμπτωμάτων. Κάποιες αναφορές μιλούν για ασφυξιογόνα δράση, άλλες την περιγράφουν ως φυλλοκτόνο και άλλες υποστηρίζουν ότι είναι ένα εξειδικευμένο όπλο που προκαλεί στείρωση στους άνδρες. Η ποικιλία των αναφορών μπορεί να αποδοθεί σε τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, οι τοξίνες συχνά συγχέονται με κάποια χημικά όπλα (ειδικά αέρια νεύρων) των Σοβιετικών που έχουν παρόμοια συμπτώματα. Δεύτερον, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην πρόκειται για μία και μόνη ουσία, αλλά για ένα είδος ''''πούδρας'''', κοινό για πολλές τοξίνες.
Τρίτον είναι όπως πάντα εξαιρετικά δύσκολο να συλλεχθούν υπολείμματα για εξέταση μιας τόσο επικίνδυνης ουσίας, ειδικά από ανεκπαίδευτο προσωπικό. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για πάνω από μία ουσίες ή για τοξίνη που διαφοροποιεί τα συμπτώματά της ανάλογα με τη δοσολογία. Πρόκειται μάλλον για αποτελέσματα του προγράμματος ''''Φλάουτο'''', ενός ειδικού προγράμματος βιολογικών όπλων για την KGB και την GRU, τις πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενωσης.
Η αιχμή της τεχνολογίας στις τοξίνες είναι η στρατιωτική εκμετάλλευση κάποιων εξαιρετικά δραστικών μυκοτοξινών (προέρχονται από μύκητες). Οι δυνατότητες αυτών των όπλων ανάγονται σχεδόν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Λέγεται ότι ελάχιστη ποσότητα μυκοτοξίνης Τ2 που θα έρθει σε επαφή με γυμνό δέρμα, προκαλεί το θάνατο σε λιγότερο από μία ημέρα. Το συγκεκριμένο όπλο σχεδιάστηκε τόσο για αεροψεκασμούς, όσο και για χρήση από τους εκτελεστές των μυστικών υπηρεσιών. Εχει μείνει περίφημη η ειδική ομπρέλα με την ακίδα στην άκρη, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τις βουλγαρικές μυστικές υπηρεσίες εναντίον εμιγκρέδων ή αποσκιρτησάντων στη Δύση.
Ακόμη, είναι διαπιστωμένο ότι η KGB σχεδίαζε το φόνο του Γκαμσαχούρντια -πρώτου προέδρου της Δημοκρατίας της Γεωργίας- με κάποια τοξίνη που επέφερε συγκοπή καρδιάς χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα. Η ειδίκευση και η φονικότητα κάποιων από αυτές τις ουσίες είναι τέτοια, που ήταν φυσικό στη μετακομμουνιστική Ρωσία να ενδιαφερθεί γι΄ αυτές η ρωσική μαφία. Ο Alibekovic αναφέρει στο βιβλίο του την περίπτωση ενός ομίλου εννέα ισχυρών επιχειρηματιών στη Ρωσία, που συνασπίστηκαν ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα. Δολοφονήθηκαν όλοι με κλασικά γκανγκστερικό τρόπο, εκτός από έναν με το όνομα Ivan Kivelidi που πέθανε από άγνωστη ασθένεια, μαζί με τη γραμματέα του. Οι μαφιόζοι δεν μπορούσαν να τον ακουμπήσουν λόγω των εξαιρετικών μέτρων ασφάλειας που είχε λάβει, κι έτσι επιστράτευσαν κάποιο κλεμμένο υλικό από το πρόγραμμα Φλάουτο.
Το 1989, οι Ρώσοι γενετιστές δημιούργησαν το πρώτο γενετικό όπλο, με τη μορφή τοξίνης. Το πρόγραμμα Bonfire αφορούσε τη χρησιμοποίηση των πεπτιδίων του ανθρώπινου σώματος για την κατασκευή ενός τοξικού παράγοντα που παράγεται από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα. Τα πεπτίδια είναι από τα πιο σημαντικά εργαλεία που διαθέτει το σώμα ως καταλύτη για τις χημικές του αντιδράσεις. Κάποια ρυθμίζουν τη λειτουργία της καρδιάς, ενώ άλλα ρυθμίζουν ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες. Η παρουσία μεγάλου αριθμού συγκεκριμένων πεπτιδίων μπορεί να έχει νευροτοξικά ή καρδιοτοξικά αποτελέσματα ενώ άλλα μπορούν να επηρεάσουν τη λειτουργία του μυελού των οστών. Οι Ρώσοι ονόμασαν μυελοτοξίνη την, άγνωστη στη Δύση, ουσία που περιέχει αυτά τα πεπτίδια.
Η δεκαπενταετής έρευνα του Bonfire προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να κάνει κάποια βακτηρίδια να υπερπαράγουν τα συγκεκριμένα ανθρώπινα πεπτίδια, αφού τα φυσιολογικά επίπεδά τους είναι αβλαβή. Η μόλυνση ενός ανθρώπου με αυτά τα βακτήρια θα οδηγούσε στην υπερπαραγωγή των τοξικών αυτών οργανιδίων με θανατηφόρα αποτελέσματα. Αυτό κατορθώθηκε το 1989, όταν τα γονίδια που παράγουν αυτά τα πεπτίδια, εισήχθησαν στον οργανισμό Yersinia Tuberculosis, ένα κοντινό συγγενή της πανώλης. Μέσα σε λίγους μήνες τα ίδια γονίδια εισήχθησαν στην ίδια την πανώλη.
Η μόλυνση με αυτήν την τροποποιημένη πανώλη πυροδοτεί τόσο τα κλασικά συμπτώματα του Μαύρου Θανάτου, όσο και τη δηλητηρίαση του σώματος από την τοξίνη. Εννοείται ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί πλέον σε οποιοδήποτε βακτηρίδιο και οποιαδήποτε τοξίνη. Ενα ακόμη από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της μυελοτοξίνης ήταν ότι δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βιολογικό όπλο, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θα ανιχνευόταν, γιατί τα πεπτίδια είναι ανθρώπινα οργανίδια και όχι ξένοι μολυσματικοί παράγοντες.
alito team
