Μια ηλιόλουστη μέρα, θυμάμαι ήταν
Σάββατο, ξεκινήσαμε μια παρέα έξι ατόμων να εξερευνήσουμε ένα παλιό
κάστρο που φήμες έλεγαν ότι ήταν στοιχειωμένο. Φτάσαμε, λοιπόν στο
κάστρο αλλά κανείς, μα κανείς δεν έδωσε σημασία στις φήμες που
ακούγονταν… Αποφασίσαμε να χωριστούμε σε ομάδες των τριών, πηγαίνοντας η
πρώτη ομάδα στον πρώτο και πιο ψηλό όροφο του κτηρίου και όλοι οι
υπόλοιποι στο υπόγειο. Η ομάδα μου (για να λέμε την αλήθεια) το έπαιζε
λίγο ατρόμητη, γενναία, κτλ. κτλ… Κατεβήκαμε στο υπόγειο όπου μας
περίμενε μια έκπληξη. Εγώ, από την περιέργεια που είχα, άνοιξα μια
ντουλάπα ενώ μίλαγα με τους άλλους δυο και συζητάγαμε για το πού θα πάμε
μετά. Όπως καταλαβαίνετε άνοιξα αυτή την ντουλάπα χωρίς να την κοιτάζω…
Η κολλητή μου άρχισε να τσιρίζει και ο κολλητός μου είχε ασπρίσει από
τον φόβο του και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα…
Τους ρώτησα τι έπαθαν και μου απάντησαν
ταυτόχρονα με μια βραχνή φωνή να κοιτάξω πίσω μου. Εγώ μόλις κοίταξα
μέσα στην ντουλάπα είδα έναν “άντρα” με μαύρο κουστούμι, χωρίς μαλλιά
και με ένα άσπρο κεφάλι χωρίς πρόσωπο! Άκουσα μια στριγκλιά αλλά δεν
ήταν κανενός από εμάς. Αμέσως, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, φτάσαμε
τρέχοντας στον πρώτο όροφο και ειδοποιήσαμε και τους άλλους. Μας είπαν
ότι και αυτοί άκουσαν φωνές και τσιρίδες. Πριν το καταλάβουμε καλά-καλά,
είδαμε κάτι άσπρο να αιωρείται στον αέρα! Δεν ξέραμε τι ήταν και ούτε
θέλαμε να μάθουμε… Ευτυχώς τρέξαμε πολύ γρήγορα, (τόσο γρήγορα δεν
είχαμε ξανατρέξει στην ζωή μας) και προλάβαμε να φύγουμε από εκεί.
Όποιος πλέον μας ρωτάει αν πιστεύουμε στα φαντάσματα, απλώς δεν απαντάμε
και προσπαθούμε να μην μιλάμε πλέον για αυτό…
