Αυτή ξύπνησε και καθόταν στο κρεβάτι με τα μάτια ανοιχτά, αλλά ήταν ακόμα γλαρωμένη. Βλέπει τότε να ανοίγει πάλι η πόρτα και να μπαίνει μέσα ένας γέρος που αν και δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ της, κατάλαβε αμέσως με την διαίσθηση ότι ήταν ο πεθαμένος πεθερός της. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ, ούτε σε φωτογραφία. Ο γέρος πήγε πάνω από το μωρό, έσκυψε και το κοίταξε, χαμογέλασε και ...εξαφανίστηκε! χάθηκε μπροστά στα μάτια της.
Η γιαγιά μου τότε πάγωσε γιατί θεώρησε ότι για να ήρθε ο πεθαμένος να δει το μωρό αυτό ήταν κακό σημάδι και ότι γρήγορα θα το έπαιρνε μαζί του! Όμως αυτό δεν συνέβη και απ' ότι φάνηκε ο γέρος ήθελε μόνο να καμαρώσει το εγγόνι του. Τότε η γιαγιά μου θεώρησε ότι αυτό ήταν σημάδι από τον πεθερό της ότι θα ήθελε το παιδί να πάρει το όνομά του. Μέχρι τότε, δεν θέλανε να δώσουνε στο παιδί αυτό το όνομα, η επίσκεψη όμως του νεκρού πεθερού τους έπεισε.
Η γιαγιά μου ξαναείδε άλλη μια φορά το φάντασμα του πεθερού της σε ένα σαρανταλείτουργο που κάνανε οικογενειακά για τους νεκρούς. Είχαν κάτσει πολλοί συγγενείς στο σπίτι της γιαγιάς μέχρι αργά και μετά όταν φύγανε την γιαγιά την πήρε ο ύπνος. Τότε ξάφνου η πόρτα του σπιτιού ανοίγει και πάλι και εμφανίζεται ξανά ο γέρος. Έσκυψε και κοίταξε στο εσωτερικό και όταν είδε τα κόλλυβα, χαμογέλασε και έφυγε. Όπως είπε η γιαγιά μου με αυτόν τον τρόπο έδειξε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι δεν ξεχνούσαν αυτόν και τους άλλους νεκρούς.
Αντωνία
Πηγή
