Ο ήχος της πρόσκρουσης τρομοκράτησε τον Νικολόπουλο και τους φίλους του Κων/νο Δημόπουλο και Δημήτριο Δαλαμάνγκα οι οποίοι κάθονταν και συζητούσαν στην αυλή του σπιτιού. Το αντικείμενο πρέπει να ήταν τεράστιο καθώς μετά τον διαμελισμό του από την πρόσκρουση το μεγαλύτερο κομμάτι είχε το μέγεθος πεπονιού.
Η σύγκρουση ήταν τόσο δυνατή που μια μεγάλη τρύπα δημιουργήθηκε στο υπόστεγο και ένα από τα χοντρά ξύλινα υποστηλώματα έσπασε σαν σπίρτο. Οι τρεις άντρες πλησίασαν στα συντρίμμιακαι είδαν πως είχαν χρώμα μπλε. Ξαφνικά, λίγα λεπτά μετά την πτώση τα συντρίμμια άρχισαν να λιώνουν με πιο γρήγορο ρυθμό από τον συνηθισμένο πάγο. Η μυρωδιά που έβγαζε δεν ήταν αναγνωρίσιμη και δεν ήταν τοξικό η διαβρωτικό. Άγγιξαν τα κομμάτια και είδαν πως τα χέρια τους είχαν χρωματιστεί μπλε. Το μεγαλύτερο κομμάτι φυλάχτηκε στο ψυγείο.
Την επόμενη μέρα ένα στρατιωτικό ελικόπετρο έφτασε στο μέρος μεταφέροντας τον συνταγματάρχη Ανδρέα Βερρένη, δύο άλλους αξιωματικούς και δύο επιστήμονες. Εξέτασαν το κομμάτι το οποίο είχε απομείνει και είχε μεταφερθεί στο αστυνομικό τμήμα από τον κ. Νικολόπουλο την προηγούμενη μέρα. Το πρώτο τεστ έγινε για ραδιενέργεια. Αποδείχθηκε πως ο "πάγος" δεν ήταν ραδιενεργός. Οι αξιωματικοί πήραν το αντικείμενο στο ελικόπετρο και έφυγαν, μεταφέροντας το στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Στις 18 Ιουνίου ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Αντώνης Δροσογιάννης είπε στους ρεπόρτερς ότι το αντικείμενο ήταν κάτι το ανεξήγητο και έπρεπε να σταλθεί για επιπλέον ανάλυση στο Δημόκριτο και στο Γενικό Χημείο του Κράτους. Το τι τελικά συνέβη είναι ένα μυστήριο (Απογευματινή, Έθνος, Νέα 18 Ιουνίου 1985).
