Αναμφίβολα μια από τις κινητήριες δυνάμεις της ανθρώπινης ιστορίας είναι η σύγκρουση των γενεών. Κάθε γενιά έχει την τάση να θεωρεί την αμέσως επόμενη ελαττωματική και να παραπονιέται για την αδιαφορία της. Σε μια ελλάδα όμως, όπου οι παππούδες και οι γιαγιάδες κοντεύουν σήμερα να ξεπεράσουν αριθμητικά τα παιδιά τους, οι νέοι, ως μελλοντικοί πληρωτές φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, τείνουν να κατηγορούν – και όχι άδικα – τους γονείς τους για έλλειψη ενδιαφέροντος για το απώτερο μέλλον, επειδή, εξαιτίας της ατομικιστικής στάσης που έχουν υιοθετήσει, μετέθεσαν όλα τα προβλήματα που αφορούν τη γήρανση στις δημογραφικά αποψιλωμένες μελλοντικές γενιές, ενώ οι λύσεις θα έπρεπε να αναζητηθούν εδώ και χρόνια.
Το σίγουρο είναι τα σημερινά και τα μελλοντικά ελληνόπουλα θα μακαρίζουν από τη μία την τύχη της γενιάς του baby – boom των δεκαετιών του 1950 και 1960 και από την άλλη θα τους βρίζουν, επειδή αποτελούν μια δημογραφική «ωρολογιακή βόμβα» στις πλάτες τους, μια απλήρωτη επιταγή που θα πρέπει οι ίδιοι να ξοφληθούν!
Αλλά και η γενιά που γεννήθηκε κατά την περίοδο της δημογραφικής έκρηξης δεν αξίζει και τους καλύτερους επαίνους. Μια αρκετά κοινότυπη σκηνή στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 ήταν ένα τσούρμο παιδάκια να τρέχουν πίσω από ένα αυτοκίνητο. Τότε το αυτοκίνητο ήταν σπάνιο και τα παιδιά άφθονα. Σήμερα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Σχεδόν ο καθένας έχει από ένα αυτοκίνητο, ενώ τα παιδιά σπανίζουν.
Η σημερινή γενιά των baby boomers προτιμά να αποκτήσει καινούριο αυτοκίνητο παρά να φέρει στον κόσμο ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα. Η εγωιστική, αντικοινωνική και ανεύθυνη στάση των νέων ελλήνων απέναντι στην οικογένεια και στα παιδιά, συνεισφέρει, μέσω της υπογεννητικότητας, στην αύξηση της γήρανσης του πληθυσμού. Όταν ένα ζευγάρι κοιτά πρώτα να αποκτήσει πολυτελές σπίτι, μεγάλο αυτοκίνητο, σκάφος, να κάνει ταξίδια και καριέρα, που να μείνει καιρός και μυαλό, για να αποκτήσουν παιδιά.
Ο ευδαιμονισμός και ο άκρατος καταναλωτισμός, ο οποίος διακατέχει τους νέους της εποχής μας και τους θέλει να «περνούν καλά» και να είναι πάντα «χάι», αυξάνει τον εγωισμό και την ανευθυνότητα τους, εμποδίζοντας τους να μοιραστούν τη ζωή τους με ένα παιδί. Δεν θέλουν να γίνουν γονείς, επειδή οι ίδιοι είναι αιώνια παιδιά. Αρνούνται να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν και φοβούνται ότι ένα παιδί θα τους στερήσει την παρατεταμένη τους (ψευδο)παιδικότητα…
Αν και υπερβολικά ατομιστικές, οι σημερινοί τριαντάρηδες έλληνες μετέφηβοι δεν λένε ωστόσο να εγκαταλείψουν την πατρική τους εστία και να ζήσουν μόνοι τους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού τους. Τα τέκνα του baby boom, που γεννήθηκαν σε μια πολιτικοποιημένη εποχή, έκαναν την αδράνεια δόγμα τους και την αδιαφορία τους αρετή. Οι πολιτικοποιημένοι γονείς τους, τα τέως «παιδιά των λουλουδιών» και η «γενιά του πολυτεχνίου», τελικά δεν πουλήθηκαν, αν και συχνά μαραζώνουν με την νοσταλγία της εποχής των χίπις, όταν ήταν ακόμη αγνοί πριν ξεπουληθούν για το χρήμα.
μην εμπιστεύεσαι κανένα άνω των 30, ήταν ένα από τα αγαπημένα συνθήματα των χίπις τη δεκαετία του 1960, όπου τα νιάτα έδιναν τον παλμό στις δυτικές κοινωνίες. «πεθαίνεις στα 30, κηδεύεσαι στα 70» έγραψε ο ντάγκλας κάουπλαντ, συγγραφέας της γενιάς Χ, της απολιτικής δεκαετίας του 1990. και στις δυο περιπτώσεις, η ηλικία των 30 θεωρείται όχι μόνο το όριο της αξιοπιστίας ενός ανθρώπου, αλλά και ορόσημο όπου τελειώνει η «πραγματική» ζωή κι αρχίζει η «αυτόματη».
alitoteam
