Στην αρχή, με έπαιρνε πολύ δύσκολα ο ύπνος το βράδυ. Είχα συνηθίσεις στους θορύβους της πόλης και η απόλυτη ησυχία μου δημιουργούσε έναν εκνευρισμό. Έπαιρνα το iPod και σκαρφάλωνα σε ένα πεζούλι στον κήπο όπου μπορούσα να δω τα φώτα κάποιων σπιτιών. Καθόμουν εκεί με τις ώρες και άκουγα τον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό. Οι γονείς μου με άφηναν εκεί και πήγαιναν για ύπνο. Δεν τους ενοχλούσε μάλλον που ξενυχτούσα, γιατί καταλάβαιναν πως δεν μπορούσα να προσαρμοστώ εύκολα στις νέες συνθήκες.
Τις πρώτες μέρες αισθανόμουν πολύ ωραία με την καινούρια μου συνήθεια, μετά από λίγο καιρό όμως κάτι άλλαξε. Η ησυχία που επικρατούσε κι η αίσθηση ερημιάς άρχισαν να με τρομάζουν! Αισθανόμουν προστατευμένη μέσα στα κάγκελα του σπιτιού μου, όμως κάθε φορά που περνούσε κάποιο αδέσποτο πεταγόμουν σαν ακρίδα από το πεζούλι. Εκείνο το βράδυ ήμουν κάπως νυσταγμένη.
Κοίταζα τα φώτα της βίλας και είχα σχεδόν ξαπλώσει...Τα φώτα άρχισαν να τρεμοσβήνουν. Η μουσική από το ραδιόφωνο σταμάτησε...Έβγαλα τα ακουστικά για να μην ακούω τα παράσιτα κι άκουσα φωνές πίσω από τα πεύκα...Ήταν τσιριχτές και γυναικείες! Πιάστηκα από το πεζούλι και δεν κουνιόμουν. Μια γάτα που πέρασε νιαούρισε διαπεραστικά και μπροστά μου εμφανίστηκαν δυο κοπέλες...!!!
Με κοίταζαν και χόρευαν χέρι χέρι. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή πως ήταν οι κάτοικοι της βίλας. Αυτά τα κορίτσια είχαν κάτι το εξωπραγματικό. Τα φώτα του απέναντι σπιτιού ξανάναψαν. Ένας κύριος βγήκε από την πόρτα...πλησίασε τα κορίτσια και λιποθύμησε!!!
Την άλλη μέρα μάθαμε πως ο ιδιοκτήτης του σπιτιού και οι δυο κόρες του που ταξίδευαν στη Γερμανία πέθαναν το προηγούμενο βράδυ σε αεροπορικό δυστύχημα...!!!!
Πηγή
