Ο άνθρωπος έχει από τη φύση του την ικανότητα να απομνημονεύει περίπου δύο bit πληροφοριών το δευτερόλεπτο ή μερικές εκατοντάδες megabyte σε όλη του ζωή. Σε σύγκριση με μια ταινία DVD, η οποία αποθηκεύει μέχρι και 17 gigabyte, ο «αποθηκευτικός χώρος» του ανθρώπου είναι μηδαμινός. Εκτός από τη μικρή χωρητικότητά της, η μνήμη μας μπορεί να μας «παίξει» περίεργα παιχνίδια. Για παράδειγμα, μπορεί να θυμόμαστε το διάλογο του Αυλωνίτη με τη Βασιλειάδου σε μια ελληνική ταινία που γυρίστηκε πριν από 40 χρόνια και να ξεχνάμε τα γενέθλια του συντρόφου ή της μητέρας μας.
Ή ακόμα μπορεί να απομνημονεύουμε με ευκολία στατιστικά για την αγαπημένη μας ομάδα και να μην θυμόμαστε σημαντικές πληροφορίες για μια συνεργασία που είχαμε μόλις την περασμένη εβδομάδα. Αυτά τα τερτίπια της μνήμης αποτελούν για τον Gordon Bell ένα πρόβλημα που τον απασχολεί για πολλά χρόνια. Το 1998 ο Bell, ερευνητής της Microsoft, άρχισε να «αιχμαλωτίζει» ψηφιακά σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής του στα πλαίσια ενός προγράμματος που ο ίδιος ονομάζει MyLifeBits.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να σκανάρει και να αποθηκεύσει όλες τις παλιές του φωτογραφίες, σημειώσεις και μελέτες του. Έπειτα, προχώρησε σε μαγνητοφώνηση των συναντήσεων αλλά και των τηλεφωνικών συνομιλιών του ενώ παράλληλα αρχειοθέτησε ψηφιακά όλες τις νέες φωτογραφίες του, κάθε νέα ταινία που παρακολουθούσε καθώς και ολόκληρη την ηλεκτρονική του αλληλογραφία. Προχωρώντας ένα ακόμα βήμα, ο Bell κυκλοφορεί όλη μέρα με μια κάμερα περασμένη στο λαιμό του με την οποία μπορεί αυτόματα να απαθανατίζει κάθε στιγμή της καθημερινότητάς του.
Πλέον, ο Bell αποθηκεύει σε μια βάση δεδομένων στον προσωπικό του υπολογιστή περίπου ένα gigabyte πληροφορίες κάθε μήνα. Αν και η διαδικασία που ακολουθεί είναι σχετικά πολύπλοκη και αρκετά χρονοβόρα, ο ίδιος ο Bell υπολογίζει ότι σε διάστημα ίσως 15 χρόνων θα είναι πολύ συνηθισμένο για όλους μας να μεταφέρουμε και να έχουμε πάντα μαζί μας σχεδόν όλες μας τις αναμνήσεις. Αυτό θα γίνει με τη βοήθεια μιας συσκευής η οποία θα καταγράφει αυτόματα σε ήχο και εικόνα όλες μας τις καθημερινές δραστηριότητες, δημιουργώντας έτσι ένα αρχείο όλων των συζητήσεων που κάνουμε, των ανθρώπων που βλέπουμε ή ακόμα και των βιβλίων που διαβάζουμε.
Ο όγκος αυτών των πληροφοριών θα αποθηκεύεται και θα συνδέεται με άλλες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας, όπως είναι το e-mail ή ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Το αποτέλεσμα; Θα μπορούμε ανά πάσα στιγμή να ανακαλύψουμε μία ή πολλές από τις αποθηκευμένες …αναμνήσεις μας. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Bell είναι η ανάπτυξη του κατάλληλου λογισμικού που θα μπορεί να αναζητά την πληροφορία και να την παραδίδει αποτελεσματικά στον ιδιοκτήτη της. Μέχρι τώρα και στα πλαίσια του προγράμματος MyLifeBits, υπάρχουν περισσότερα από 20 είδη πληροφοριών που συνδέουν τις διάφορες αναμνήσεις μεταξύ τους.
Χρησιμοποιώντας ένα είδος μηχανής αναζήτησης, ο Bell εντοπίζει την πληροφορία που ψάχνει στον όγκο των αναμνήσεών του σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα. Σύντομα, όταν θα ψάχνει για παράδειγμα για τις σημειώσεις που κράτησε σε μια επαγγελματική συνάντηση, το σύστημα θα του εμφανίζει επίσης και τις φωτογραφίες των προσώπων που ήταν στη συνάντηση καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας τους. Η προσπάθεια του
Bell υποστηρίζεται από ερευνητές του πανεπιστημίου Columbia, οι οποίοι χρησιμοποιούν προγράμματα στατιστικής ανάλυσης για να ξεχωρίζουν ηχογραφημένες διαλέξεις ή συζητήσεις ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο που πραγματοποιήθηκαν.
Το επόμενο βήμα των ερευνητών είναι να καταφέρουν να χρησιμοποιήσουν και κάποιο σύστημα αναγνώρισης φωνής για να κατηγοριοποιούν και να αναζητούν τα ηχητικά ντοκουμέντα σύμφωνα με τον ομιλητή. “Η ύπαρξη ενός τέτοιου βοηθητικού υποκατάστατο για τη μνήμη μας, σίγουρα δημιουργεί ένα αίσθημα ελευθερίας και ασφάλειας, ” σχολιάζει ο Bell αναφερόμενος στο προσωπικό του πείραμα. “Είναι σαν να έχουμε έναν βοηθό ή γραμματέα με τέλεια μνήμη."
alitoteam
