Kongamato: επιζήσας Πτεροδάκτυλος;


Αφρική. Η ήπειρος των μυστηρίων. Ένα από αυτά είναι το Kongamatos. Ένα ζώο ( γιατί δεν πρόκειται για πτηνό), που λέγεται ότι είναι ένας πτεροδάκτυλος 2 μέτρων. Και το ερώτημα που αμέσως προκύπτει είναι πως κατάφερε να επιζήσει από τον κατακλυσμό που αφάνισε τα υπόλοιπα είδη των δεινοσαύρων ;

Υπάρχουν κάποιες εκθέσεις και αναφορές για θέαση του Kongamatos. Το 1923 ένας ερευνητής του ατέλειωτου φυσικού κόσμου της Αφρικής ο Frank H. Melalnd παρέμεινε για ένα χρόνο στην Ζάμπια και μελετούσε τις αναφορές που υπήρχαν για άγρια πετούμενα ερπετά. Οι ντόπιοι τα αποκαλούσαν Kongamatos που σημαίνει " ανατροπέας βαρκών". Πίστευαν ότι έρχονταν από την περιοχή των ελών Jiundu της περιοχής Mwinilunga ( δυτική Ζάμπια ), κοντά στα σύνορα του Κογκό με την Αγκόλα Τα περιέγραφαν από 1,50 έως 2,50 μέτρα μήκος χωρίς να έχουν φτερά στο σώμα τους αλλά αντίθετα ήταν καλυμμένα από ομαλό δέρμα που τις περισσότερες φορές ήταν μαύρο αλλά κάποιες είχε μια βαθιά κόκκινη απόχρωση, ενώ το ράμφος του είχε σειρές από μυτερά, κοφτερά δόντια. Πολλοί που είχαν πλησιάσει την περιοχή αυτή των ελών είχαν δεχθεί επίθεση και κάποιοι θανατώθηκαν ενώ πολλές βάρκες είχαν ανατραπεί και σε παρακείμενους ποταμούς. Μάλιστα οι φήμες έλεγαν ότι ιθαγενείς είχαν δει πολλές φορές τα Kangamatos να πετούν κρατώντας στο στόμα τους μικρές αντιλόπες. Πάρα πολλές ήταν οι αναφορές που προέρχονταν από την περιοχή της φυλής Jiundu, την οποία ο Melald κατάφερε να προσεγγίσει και μέσα από ένα είδος " συνέντευξης " με το φύλαρχό της να συγκεντρώσει πολλές πληροφορίες για το Kongamatos.

Το 1925, μια μεγάλης κυκλοφορίας αγγλική εφημερίδα είχε στείλει τον ανταποκριτή της Edward Price να καλύψει την περιοδεία του μελλοντικού δούκα Windsor στην Ροδεσία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο Price ήταν αποδέκτης της πληροφορίας για έναν κάτοικο της περιοχής που πληγώθηκε σοβαρά από την επίθεση ενός ¨ ιπτάμενου δαίμονα " όπως αποκαλούσαν τα πλάσματα που πετούσαν πάνω από τα παρακείμενα έλη, το " σπίτι των δαιμόνων " όπως τα αποκαλούσαν. Θεωρούσαν εξαιρετικά γενναίο κάθε άνδρα που θα πλησίαζε εκεί. Όταν ο Price επισκέφτηκε τον κάτοικο της περιοχής εκεί που νοσηλευόταν, όλοι μιλούσαν για ένα θαύμα που κατάφερε να ζήσει. Αν και βρισκόταν σε κατάσταση σόκ κατάφερε να συνομιλήσει με τον Price και να περιγράψει την συγκλονιστική εμπειρία του για το μεγάλο πουλί που του επιτέθηκε από ψηλά ξεσκίζοντάς του το στήθος. Όταν ο Price του έδειξε σχέδια πτεροδάκτυλων αυτό άρχιζε να φωνάζει και να υποδεικνύει στα σχέδια αυτά το κτήνος που του επιτέθηκε.

Από κάποιους ορνιθολόγους έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι ενδεχομένως να υπάρχει " μπέρδεμα " του πλάσματος που αναφερόμαστε με δύο είδη σπάνιων πελαργών που συχνάζουν στα έλη της Ζάμπια. Τον Shoebill stork και τον Saddle billed stork. Βέβαια δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσουν - και εφόσον οι αναφορές αληθεύουν - αυτή την απίστευτη επιθετική συμπεριφορά του πλάσματος που φτάνει στο σημείο να σκοτώνει ακόμη και ανθρώπους. Κάτι αδιανόητο για πελαργούς.

Το 1932-33. η αποστολή Percy Sladen ταξίδεψε στην δυτική Αφρική για λογαριασμό του Βρετανικού Μουσείου. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο Ivan T. Sanderson, ένας πολύ γνωστός ζωολόγος και συγγραφέας. Είχαν διασχίσει μια μεγάλη έκταση μέσα από πυκνά δάση στα βουνά Assumbo του Καμερούν. Ακολουθούσαν ένα μεγάλο και απότομο ποταμό όταν αποφάσισαν να κατασκηνώσουν δίπλα του. Ένα βράδυ μια ομάδα πάνω σε μια μεγάλη βάρκα και στην οποία συμμετείχε ο Sanderson και η σύντροφός του, κυνηγώντας κατάφεραν να χτυπήσουν ένα μεγάλο πουλί που τρεφόταν από τους καρπούς των δέντρων. Το πουλί έπεσε μέσα στο νερό και η ομάδα πλησίασε την βάρκα για να το πάρουν. Ο Sanderson στην προσπάθειά του να περισυλλέξει το νεκρό πουλί έχασε την ισορροπία του και βρέθηκε στο νερό παρασύροντας μαζί και έναν από τους οδηγούς της αποστολής. Όταν προσπάθησαν να συνέλθουν βρίσκονταν λίγα μέτρα από την βάρκα αφού το ρεύμα του ποταμού τους είχε παρασύρει αλλά σε κάποιο σημείο που μπορούσαν εύκολα να πατήσουν τον βυθό. Επιχειρώντας να σταθούν όρθιοι αντιλήφθηκαν τις κραυγές αγωνίας της συντρόφου του Sanderson και των υπολοίπων, και κοιτάζοντας ψηλά αντικρίζουν ένα μεγάλο σε μέγεθος αετού πετούμενο μαύρο ερπετό, και που το ράμφος του είχε σειρές από λευκά κοφτερά δόντια να κατευθύνεται προς τα πάνω τους. Απέφυγαν την τελευταία στιγμή την επίθεση καθώς ξαναβούτηξαν στον ποταμό ένιωσαν όμως το δυνατό χτύπημα των φτερών και τον αέρα που προκάλεσαν να ακούγεται βαρύγδουπα μέσα στο νερό. Όταν ξαναβγήκαν στην επιφάνεια κατευθύνθηκαν έντρομοι σε ένα βραχώδες σημείο του ποταμού και κοιτώντας ο ένας τον άλλο προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε. Την ίδια στιγμή αντιλήφθηκαν και δεύτερη επίθεση του πλάσματος και ο Sanderson επιχείρησε ανεπιτυχώς να το πυροβολήσει, γιατί το όπλο του έπαθε αφλογιστία λόγω της επαφή του με το νερό. Κατάφεραν να σωθούν μόνο και μόνο διότι μέσα στον πανικό τους είδαν μια σχισμή ανάμεσα στην βραχώδη ακτή.

Το αμέσως επόμενο που συνέβη όταν το πλάσμα απομακρύνθηκε ήταν οι δύο άντρες να προσπαθούν με την βοήθεια των υπολοίπων συντρόφων τους να συνέλθουν, ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι οδηγοί και μεταφορείς να εγκαταλείπουν άρον - άρον την αποστολή, παρατώντας ακόμα και τα πολύτιμα προσωπικά τους είδη και παίρνοντας μαζί τους μόνο τα όπλα τους. Όταν ρωτήθηκαν από τον Sanderson τι ήταν αυτό που τους επιτέθηκε , η απάντηση ήταν μια : " Olitiau " .
Ο Sanderson και ο οδηγός θεωρήθηκαν απίστευτα τυχεροί που επέζησαν από μια τέτοια φονική επίθεση.

Κατά την διάρκεια τοι Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι Ναζί έστελναν σε διάφορα μέρη του κόσμου αποστολές με πολλαπλούς σκοπούς. Από καθαρά ερευνητικούς επιστημονικούς, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχαιολογία, την λαογραφία, την εξερεύνηση του άγνωστου κόσμου, έως και αποστολές για την ανακάλυψη νέων οικονομικών πηγών για την υποστήριξη του πολέμου ( ανεύρεση χρυσού ). Στις αποστολές αυτές επικεφαλής κυρίως ήταν επιστρατευμένοι επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.
Τον Μάρτιο του 1942 επιστημονική στρατιωτική αποστολή με επικεφαλής τον ταγματάρχη Hergen Fridman, μεταλλειολόγο ( συνολικά 25 άτομα ), είχε πάρει την εντολή να ερευνήσει τις περιοχές του Μπουρούντι, της Ρουάντα, της Τανζανίας και της Ζάμπιας. Αν και στην αποστολή βρίσκονταν και ένας αρχαιολόγος και ένας γνώστης της ζωολογίας, συγκεκριμένος στόχος της αποστολής ήταν ο εντοπισμός χρυσού και πολύτιμων λίθων. Αποτελέσματα των ερευνών στέλνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα όταν σταμάτησαν ξαφνικά τον Οκτώβριο. Το χρονική αυτή στιγμή φαίνεται ότι η αποστολή βρισκόταν σε έρευνες γύρω από την λίμνη Νυάσσα της Τανζανίας. Τον Δεκέμβριο ο Χίτλερ στέλνει νέα αποστολή για την ανεύρεση αυτής που χάθηκε. Το μόνο που βρήκαν και αυτό σε συνεργασία με τους ντόπιους ιθαγενείς ήταν κάποια τμήματα του εξοπλισμού που τα άφησαν όταν αποφάσισαν να πορευτούν σε κάποια απρόσιτα σημεία της περιοχής.. Οι ιθαγενείς υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι όλοι θανατώθηκαν από τα κτηνώδη πετούμενα πλάσματα που όταν εμφανίζονταν αποδεκάτιζαν κοπάδια, και σκότωναν ακόμη και ανθρώπους. Οι περιγραφές που έδιναν ταίριαζαν απόλυτα με τους πτεροδάχτυλους.

Πιο πρόσφατα έχουν αναφερθεί επιθέσεις εναντίον κατοίκων της περιοχής της Ζάμπια και της Τανζανίας. Στην Ζάμπια τον Μάρτιο του 1973 ένα μικρό παιδί επέβαινε μα τους γονείς του σε κανώ και διέσχιζαν ένα παραπόταμο του ποταμού Zamvezi όταν δέχθηκαν επίθεση από ένα γιγαντιαίο πετούμενο πλάσμα. Το κανώ ανατράπηκε και το παιδί αρπάχτηκε απ΄ αυτό.

Το 1979 σε δάσος κοντά στον ποταμό Rouvouma ένας εργάτης που δούλευε σε εταιρία ξυλείας , βρέθηκε νεκρός πάνω σε ένα θάμνο με τεράστια ίχνη από σειρές δοντιών στον αυχένα του και μεγάλες βαθιές σχισμές στα πλευρά. Σαν κάτι να είχε προσπαθήσει να τον σηκώσει αλλά δεν τα κατάφερε.

Οι αναφορές για προιστορικά πετούμενα πλάσματα δεν προέρχονται μόνο από πυκνές βαλτώδεις περιοχές. Υπάρχουν αναφορές για γιγαντιαίες πετούμενες σαύρες και από τις ερήμους της Ναμίμπια.
Το 1988 ο καθηγητής Roy Mackal οδήγησε μια αποστολή στην Ναμίμπια από όπου είχε συγκεντρώσει αναφορές για την εμφάνιση ενός πλάσματος με άνοιγμα φτερών περίπου 10 μέτρα. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι οι ντόπιοι το έβλεπαν να πετά εκμεταλλευόμενο τα ρεύματα αέρα, αλλά και με κάθε τρόπο πτήσης. Οι ώρες που συνήθως ξεπρόβαλλε μέσα από τα φαράγγια που σχημάτιζαν οι λόφοι της περιοχής ήταν νωρίς το σούρουπο αλλά και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Τις μεσημεριανές ώρες το έβλεπαν να γυροπετά πολύ ψηλά στον ουρανό. Αν και η αποστολή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει αναμφισβήτητα στοιχεία, εν τούτοις ένα μέλος της ομάδας, ο James Kosi ισχυρίστηκε ότι είδε το πλάσμα από μια απόσταση περίπου 300 μέτρα. Το περιέγραψε σαν ένα τεράστιο μαύρο ανεμοπλάνο, με το μεγάλο του ράμφος να ξεχωρίζει. Σκορπούσε τον φόβο και τον πανικό όπως υποστήριξε ...


 
ΤΙ ΗΤΑΝ ( ΕΙΝΑΙ ; ) ΟΙ ΠΤΕΡΟΔΑΧΤΥΛΟΙ

Οι πτεροδάχτυλοι είναι η μια από τις δύο κατηγορίες που χωρίζονται οι πτερόσαυροι. Η παλαιότερη κατηγορία είναι αυτή των ραμφορυγχοειδών και η νεώτερη αυτή των πτεροδάχτυλων. Και πάλι αυτές οι κατηγορίες χωρίζονται. Ετσι λοιπόν οι ραμφορυγχοειδής είναι : ο Ευδιμορφόδων, ο Ραμφόρυγχος και ο Κεαραδάχτυλος. Η κατηγορία των πτεραδακτυλοειδών αποτελείται από : τον πτερανόδοντα, τον πτεροδάκτυλο, τον Σόρδες και των απίστευτων διαστάσεων Κουετζαλκοάτλος που το άνοιγμα των φτερών του προσδιορίζεται στα 12 μέτρα. 


Οι πτερόσαυροι που το μέγεθός του ξεκινούσε από το μέγεθος ενός σπουργιτιού και έφτανε αυτό ενός αεροπλάνου, κυριαρχούσαν στους ουρανούς κατά την κρητιδική περίοδο και την περίοδο του μεσοζωικού αιώνα. 


Οι πτερόσαυροι δεν έχουν καμία σχέση με τα πουλιά. Τα φτερά τους ήταν από δέρμα, κάτι σαν της νυχτερίδας χωρίς να πρέπει να τα συνδέουμε. Στα πόδια τους είχαν τέσσερα γαμψά δάκτυλα με ένα από αυτά να ξεχωρίζει εντυπωσιακά, ενώ πάνω στην δερμάτινη μεμβράνη των φτερών υπήρχαν ίνες που υποστήριζαν την δομή και την ακαμψία τους. Ενδεχομένως ορισμένοι πτερόσαυροι να είχαν καποιο είδος τρίχας που κάλυπτε τα σώματά τους πράγμα που σημαίνει ότι ήταν ζώα ενδοθερμικά. Είχαν κούφια κόκκαλα, προφανώς για μειωμένο βάρος, μεγάλους εγκεφάλους, ανεπτυγμένους οπτικούς λοβούς, και διάφορες προεξοχές στα κόκκαλα που σχετίζονταν με τούς μύες της πτήσης. Όλα αυτά διαμόρφωναν τις συνθήκες για μια αυτόνομη πτήση που φαίνεται να ανατρέπει την άποψη ότι οι πτερόσαυροι έκαναν εντυπωσιακά πετάγματα εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του αέρα, " πηδώντας ¨ όμως από κάποια ψηλά σημεία και όχι από δική τους " απογείωση ". Οι πτερόσαυροι λειτουργούσαν σαν πουλιά χωρίς όμως να είναι. Η δυνατότητα να πετούν τους επέτρεπε να αναζητούν πολλές πηγές και είδη τροφής τροφής. Από καρπούς μέχρι και άλλα ζώα. Αυτό ίσως και να εξηγεί τα πολλά διαφορετικά κρανία που έχουν βρεθεί και " χρεώνονται " σε πτερόσαυρους.


Οι πτερόσαυροι εξαφανίστηκαν μαζί με τους δεινοσαύρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Όλοι όμως ; Ή κάποιοι κατάφεραν να επιζήσουν ; Οι πιο δύσπιστοι από τους επιστήμονες προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το φαινόμενα, επιχειρούν να ταυτίσουν τα πλάσματα αυτά με κάποια ήδη γνωστά αλλά σπάνια πουλιά. Σκοντάφτουν όμως στην πληθώρα των αναφορών που υποδεικνύουν ότι πρόκειται για κάτι άλλο.

Το Kongamato είναι ένα πλάσμα που σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις έχει εμφανιστεί στην τροπική Αφρική, στο νοτιοδυτικό σημείο των ΗΠΑ, στο Μεξικό, στις Άνδεις της νοτίου Αμερικής, στην τροπική Νέα Γουινέα. Αν και οι αναφορές των μαρτύρων δίνουν πολλά στοιχεία, δεν υπάρχουν προς το παρόν αυτά που θα χαρακτηρίζαμε "χειροπιαστά". Πάντως αν υπάρχει περίπτωση να έχει επιζήσει ένα είδος δεινοσαύρων, τότε τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνουν οι πτερόσαυροι. Έτσι από μια λογική και επιστημονική σκοπιά μια ύπαρξή τους αυτή τη στιγμή δεν είναι αδύνατη. Σύμμαχος είναι ο χρόνος. Αν υπάρχουν είναι θέμα χρόνου μέχρι να βρεθούν......


alitoteam

Delete this element to display blogger navbar

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
 
Powered by alito v2 2013