Στέκομαι σε ένα
σταυροδρόμι της πόλης που κατοικώ, γύρω στις έξι το απόγευμα. Περιμένω
κάποιον φίλο να έρθει να με παραλάβει με το αυτοκίνητό του, και είναι
κάπως αργοπορημένος. Ανάβω ένα τσιγάρο, και
παρατηρώ όσο περιμένω στο ημισκότεινο σταυροδρόμι τις λεπτομέρειες του
χώρου που άλλοτε,όταν προχωράς ανέμελος η σκεπτικός δεν διακρίνεις.
Βλέπω άνθρωπους – φαντάσματα να περπατούν νωχελικά, με βλέμμα που θα
μπορούσες να το χαρακτηρίσεις ως χαμένο.
Οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει πλέον μία
μόνιμη σκυθρωπή έκφραση στο πρόσωπό τους! Χαζεύω τους τοίχους των
πολυκατοικιών, τις λάμπες των δρόμων που εκτός του οτι φωτίζουν και
επιτρέπουν στον διαβάτη να βλέπει άνετα, ίσως και να προκαλούν κάποια
εναλλαγή στα συναισθήματα έστω και στιγμιαία. Μία ανάταση ψυχική,
κάποιου ανθρώπου που περπατάει σε μία διαδρομή λουσμένη στο φως. Μία
αλληγορική διαδρομή που σε φωτίζει μέσα και έξω. Οι μισές και πλέον
σπασμένες! Οι τοίχοι βρώμικοι, άλλοτε γεμάτοι γκραφίτι, άλλοτε με
σημάδια από την φθορά! Δεν ήταν έτσι ακριβώς αυτή η περιοχή…
Το τσιγάρο μου τελειώνει, ο φίλος
άφαντος και ένα μη συμβατικό αεροπλάνο σε κοντινή παραδόξως απόσταση
πάνω από το κεφάλι μου αφήνει το τεράστιο ομολογουμένως για την ταχύτητα
που έχει αναπτύξει
λευκό ίχνος. Βγάζω το κινητό από την τσέπη, και τραβάω! Αυτό το
τεράστιο μίγμα που ετοιμαζόταν να διασπαστεί στην ατμόσφαιρα δεν είναι
απλά κάποιο λευκό ίχνος, μα ένα από τα πολλά πλοκάμια της σκιάς που όχι
μόνο μας έχει αγγίξει, αλλά μας έχει ρουφήξει σε μία δίνη που χρειάζεται
να αποτινάξουμε άμεσα!
Κοινωνιολογικά το φαινόμενο έχει
αναλυθεί πολλάκις στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Πνευματικά όμως, μένει
ανέγγιχτο. Δεν ζούμε μονάχα τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Βιώνουμε την υπέρτατη πνευματική υποβάθμιση, την μέγιστη ψυχική
καταβαράθρωση. Δεν ήμουν ποτέ λάτρης της θεωρίας των Chemtrails, όμως
δεν μπορώ να μην πιστέψω τα ίδια τα μάτια μου, την ίδια ώρα που πόλεις
της πρωτεύουσας ψεκάζονται σχεδόν με ευλάβεια.Με αυτό το σημάδι, μα και
με κάποια άλλα που θα αναλύσω παρακάτω, δεν μπορώ παρά να πειστώ πως ο
πόλεμος ενάντια στον άνθρωπο είναι κάτι πολύ βαθύτερο απο την οικονομική
εκμετάλλευση. Η καταχνιά που απλώνεται τριγύρω έχει ζωή, πάλλεται, την
βλέπεις να εισχωρεί παντού. Το συλλογικό ασυνείδητο έχει σχεδόν πάψει
να λειτουργεί.
Επαναφέρω στην μνήμη μου τις πληροφορίες
σχετικά με τις ενεργειακές ροές στις πόλεις, τα μαύρα ρήγματα που
αναφέρονται στην θεωρία της αστυμαγείας. Και ανεβαίνω σε μία από τις
ψηλότερες περιοχές της πόλης μου, κάτι που είχα κάνει και μερικά χρόνια
νωρίτερα. Και όχι παράδοξα, τα σημεία που πλέον είναι ανενεργά η
«μαύρα», είναι τουλάχιστον 20% περισσότερα αυτή τη φορά. Δεν χρειάστηκα
ειδικές μετρήσεις για αυτό το συμπέρασμα. Φαίνονται καθαρά και με το
μάτι. Τα κτίρια που είναι λες και βγήκαν μέσα από τους εφιάλτες του
Χ.Φ.Λάβκραφτ ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Το σκοτάδι γίνεται όλο και
πιό πηκτό τριγύρω..
Έτσι, δεν μπορώ να μην φανταστώ τις
κρυφές συναθροίσεις και τα μάντρα που ξεστομίζονται πίσω απο κλειστές
πόρτες που στόχο έχουν να κλειδώσουν την ανθρώπινη φαντασία, που εξάλλου
είναι σύμφωνα με τον Κρόουλι το υπέρτατο εργαλείο για οποιαδήποτε
μαγική πράξη. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχει μεγαλύτερη μαγική πράξη από την
πνευματική φώτιση και ανύψωση του εαυτού. Φυσικού και μαγικού.
Επαναφέροντας μάλιστα το ντοκιμαντέρ που πρόσφατα είδα και αποκάλυπτε
τους άμεσους πειραματισμούς πάνω στην δημιουργική σκέψη και την
ανθρώπινη φαντασία , κατανοώ πως το δόγμα του σοκ δρα σε περισσότερα από
ένα επίπεδα. Στον Ψυχισμό, στον Πνευματισμό.
Ως αποτέλεσμα, η αρνητική ροή ενέργειας
συσσωρεύεται.Οι χώροι που ζούμε έχουν φορτιστεί αρνητικά, η σκοτεινή
πλευρά των περιοχών έχουν αρχίσει και καλύπτουν τις φωτεινές, οι πόλεις
μας έχουν γίνει μεγαλειώδεις πομποί εκροής αρνητικής ενέργειας. Και
εμείς οι ίδιοι, δεχόμαστε την αρνητική αυτή προβολή,εγκλωβιζόμαστε μέσα
της και αποκτούμε την δική μας σκοτεινή υφή. Σκεπτόμαστε το κακό,
φοβόμαστε την καταστροφή. Συζητάμε δυσάρεστα πράγματα. Και αφού εν αρχή ο
Λόγος, αναρωτιέμαι τι είδους σκεπτομορφή έχουμε δημιουργήσει πάνω από
τα κεφάλια μας. Έναν Μαύρο καταχανά, έναν γιγαντιαίο Βολαδόρα που
τρέφεται αενάως από την αστρική μας ουσία. Και τείνει να μας καταστήσει
ανδρείκελα ανίκανα να αντιδράσουν σε αυτό το αλεισβερίσι.
Έπιστρέφω στο σπίτι, και προσπαθώ να
τινάξω από πάνω μου το σκοτάδι που απλώθηκε για μία ακόμη φορά στο δρόμο
έξω από το παράθυρό μου. Το φως, και λίγη θετική σκέψη θα κάνει την
δική της δουλειά. Σκέφτομαι πως απέναντι στο σκοτάδι που αυτή τη στιγμή
υπερτερεί αντιτίθεται μία λευκή αχτίδα πνευματικής ανάτασης. Η αντίσταση
απέναντι σε κάτι που οφείλουμε να φυλακίσουμε στο αστρικό πεδίο από το
οποίο ήρθε, σε αυτό το κατώτερο αιθερικό επίπεδο που δεν αρμόζει και
βλάπτει μία υγιής πνευματική ύπαρξη!
paranormal.gr
